Bardzo moralizatorska, chrześcijaństwo wyłożone jak krowie na miedzy, bez pardonu, między oczy, sama będąc wierząca, czułam irytację za to, że jest to głównym, podanym niezbyt zjadliwie i naiwnie,, tematem książki. Ciekawy oczywiście trudny rys historyczny - za to plus.

Bardzo moralizatorska, chrześcijaństwo wyłożone jak krowie na miedzy, bez pardonu, między oczy, sama będąc wierząca, czułam irytację za to, że jest to głównym, podanym niezbyt zjadliwie i naiwnie,, tematem książki. Ciekawy oczywiście trudny rys historyczny - za to plus.

"Chata wuja Toma" to książka-symbol. Możemy rozprawiać, czy się dobrze zestarzała, czy jest wystarczająco poprawna politycznie i czy w dzisiejszym tłumaczeniu słowo "Murzyn" jest ok czy nie. Ale przedstawia w bardzo przystępny i prosty sposób tragedię niewolnictwa, bycia przedmiotem a nie podmiotem.
Z powodu tej prostoty języka i dużej powściągliwości w opisach (myślę że współczesna wersja byłaby rozdzierającym serce obrazem makabrycznym) dziwię się, że spotkałam się z tą książka dopiero teraz. Powinniśmy omawiać tą krótką książkę w szkołach, bo niewolnictwo, rasizm i dyskryminacja wcale nie jest przyporządkowany do Stanów Zjednoczonych i XIX wieku.
Jeżeli chodzi o komfort czytania, nie jestem szczególnie zachwycona ani zawiedziona. Książka krótka, szybko się czyta, pełna emocji, ale trochę w tych emocjach poprawna. Miała być pokrzepiajaca więc wyraża ufność w sprawiedliwość daną jeśli nie za życia to po śmierci, w wiarę, ktora ratuje duszę mimo wszystko. Naiwne to, ale czasem taka naiwność jest łatwiejsza do strawienia, w przeciwieństwie do zimnej i okrutnej rzeczywistości.
Polecam przeczytać.

"Chata wuja Toma" to książka-symbol. Możemy rozprawiać, czy się dobrze zestarzała, czy jest wystarczająco poprawna politycznie i czy w dzisiejszym tłumaczeniu słowo "Murzyn" jest ok czy nie. Ale przedstawia w bardzo przystępny i prosty sposób tragedię niewolnictwa, bycia przedmiotem a nie podmiotem.
Z powodu tej prostoty języka i dużej powściągliwości w opisach (myślę że...

Bardzo mnie irytował sposób pisania imion, lub ich przetłumaczenie. Raz było Henry, za chwilę Henryk, Tom - Tomasz, Jerry - Jerzy, itd. Wydanie pochodzi z 1946 r, więc może to wina przekładającego na j.polski ? Niniejszym to zaniża dość znacząco w sumie bardzo ciekawą książkę. Szkoda.

Bardzo mnie irytował sposób pisania imion, lub ich przetłumaczenie. Raz było Henry, za chwilę Henryk, Tom - Tomasz, Jerry - Jerzy, itd. Wydanie pochodzi z 1946 r, więc może to wina przekładającego na j.polski ? Niniejszym to zaniża dość znacząco w sumie bardzo ciekawą książkę. Szkoda.

Nie jestem pewien czy właściwe jest zaliczenie tej książki do literatury dziecięcej. Nie pod tym względem, żeby była zbyt ciężka dla dzieci. Ale lepiej przedstawia realia dziewiętnastowiecznego niewolnictwa w USA niż wiele książek i filmów skierowanych do dorosłych.
Książka jest przesiąknięta abolicjonizmem i optymizmem a raczej nadzieją na lepszą przyszłość. Wielu dzisiaj nie podoba się silnie chrześcijański charakter tej powieści. Ale prawda jest taka, że ówczesne ruchy abolicjonistyczne powstawały na fundamencie myśli chrześcijańskiej, bo "Nie ma już Żyda ani poganina, nie ma już niewolnika ani człowieka wolnego, nie ma już mężczyzny ani kobiety, wszyscy bowiem jesteście kimś jednym w Chrystusie Jezusie.".
Autorka rozprawiła się z popularnym poglądem, że niewolnictwo jest dobre, póki pan jest dobry. Owszem, jeśli niewolnicy służyli u dobrego pana, to mieli życie bardziej dostatnie i wygodne niż wolna biedota a mniej stresujące niż wolni bogacze, ale prędzej czy później dobry pan wyjechał / umarł / był zmuszony niewolników sprzedać i niewolnicy trafiali w łapy jakiegoś Simona Legree.
Powieść w sumie nie jest długa i łatwo się czyta. Warto przeczytać również dlatego, że mocno wpłynęła na zmianę mentalności i zniesienie niewolnictwa w USA i innych krajach. Niewiele książek miało tak duży wpływ na dzieje świata, zwłaszcza książek "zwykłych", które nie są świętymi księgami ani dziełami filozoficznymi.

Nie jestem pewien czy właściwe jest zaliczenie tej książki do literatury dziecięcej. Nie pod tym względem, żeby była zbyt ciężka dla dzieci. Ale lepiej przedstawia realia dziewiętnastowiecznego niewolnictwa w USA niż wiele książek i filmów skierowanych do dorosłych.
Książka jest przesiąknięta abolicjonizmem i optymizmem a raczej nadzieją na lepszą przyszłość. Wielu dzisiaj...

Powiem jedno: szkoda, że nie przeczytałam tej książki wcześniej! Genialna i bardzo smutna. Polecam każdemu wrażliwemu czytelnikowi.

Powiem jedno: szkoda, że nie przeczytałam tej książki wcześniej! Genialna i bardzo smutna. Polecam każdemu wrażliwemu czytelnikowi.

super ksiazka

super ksiazka

Poruszająca historia niewolnictwa, ale też niezwykłej przyjaźni w czasach uprzedzeń rasowych.

Poruszająca historia niewolnictwa, ale też niezwykłej przyjaźni w czasach uprzedzeń rasowych.

Istnieją takie tytuły, które pobudzają naszą wyobraźnię; są magiczne i są jakby obietnicą niezapomnianej lektury, wyjątkowego przeżycia. Każdy z nas ma takie. Dla mnie jednym z takich tytułów była „Chata wuja Toma”. Mimo że od dziecka funkcjonowała w mojej świadomości i nie pozwalała o sobie zapomnieć, przeczytałem ją dopiero teraz.

I teraz, kiedy wreszcie nadrobiłem młodzieńcze zaległości, mogę opisać efekt konfrontacji wyobrażeń z rzeczywistością. Otóż pierwsze wrażenie jest takie, że tytułowej chaty w „Chacie...” jest trochę mało – podobnie nawet jak samego wuja Toma, który jest tak jakby łącznikiem poszczególnych wątków opowiadających losy innych bohaterów powieści. Chata nie pełni też jakiejś szczególnie wyeksponowanej (poza wzmianką na ostatniej stronie) roli symbolicznej. Można zatem odnieść wrażenie, że autorka, zadowolona z faktu, iż wymyśliła chwytliwy tytuł, użyła go bez względu na stopień jego umotywowania fabułą tej niewielkiej książki. Ale to szczegół.

Dużo poważniejsze wady kryje treść utworu, która posiada raczej typowe grzechy literatury dziewiętnastowiecznej. Po pierwsze: cechuje się dość infantylnym językiem; po drugie zaś – jest nachalną agitką, w tym przypadku abolicjonistyczną i chrześcijańską. Pisarka, będąc narratorką, konsekwentnie forsuje swój światopogląd. Z historycznego i cywilizacyjnego punktu widzenia – słusznie; z literackiego – niekoniecznie.

Innym mankamentem powieści są występujące w niej postacie – papierowe i jednowymiarowe. Ponadto, mimo iż „Chata...” przekonuje o okrucieństwie idei niewolnictwa i związanych z nim procederów i procedur, większość pojawiających się w niej osób jest niewolnictwu przeciwna oraz pozytywnie nastawiona do Murzynów. Rodzi się zatem pytanie: skoro większość społeczeństwa była krytyczna wobec tego barbarzyństwa, to kto je utrzymywał? Czy autorka, starając się znaleźć kontrast dla nikczemności, nie przesadziła z lukrem? Tym bardziej że jeszcze sto lat później czarnoskórzy mieli problem, aby skorzystać z tej samej toalety czy publicznego środka transportu, co biali.

Niemniej jednak nie mogę powiedzieć, że się nudziłem, czytając tę książkę. Wręcz przeciwnie. Jest ona esencjonalna i ciekawa niczym kilkuodcinkowy serial. Choć dziury oraz szczęśliwe zdarzenia i zbiegi okoliczności, których fabuła powieści jest pełna, sprawiają, że ten serial to momentami produkcja południowoamerykańska.

Pozdrawiam
6/10

Istnieją takie tytuły, które pobudzają naszą wyobraźnię; są magiczne i są jakby obietnicą niezapomnianej lektury, wyjątkowego przeżycia. Każdy z nas ma takie. Dla mnie jednym z takich tytułów była „Chata wuja Toma”. Mimo że od dziecka funkcjonowała w mojej świadomości i nie pozwalała o sobie zapomnieć, przeczytałem ją dopiero teraz.

I teraz, kiedy wreszcie nadrobiłem...

Książka czasem ściska serce ale aby ją dobrze zrozumieć należy przeczytać również,,Mieszkańców Otchłani"Jacka Londona,wtedy dopieto obraz jest pełny.

Książka czasem ściska serce ale aby ją dobrze zrozumieć należy przeczytać również,,Mieszkańców Otchłani"Jacka Londona,wtedy dopieto obraz jest pełny.

Powieść traktuje o problemie niewolnictwa w południowych Stanach Zjednoczonych.
Klasyka literatury, która w pełni zasługuje na to miano. Zmusza do ciągłych refleksji, nie pozwala o sobie zapomnieć po przeczytaniu. Wywołuje cały szereg emocji. Bohaterowie, nawet poboczni, są doskonałe wykreowani a przez to wiarygodni. Tytułowy wuj Tom wręcz zahipnotyzował mnie swoją osobą, jest jedną z moich ulubionych postaci literackich. Przepiękne.

Powieść traktuje o problemie niewolnictwa w południowych Stanach Zjednoczonych.
Klasyka literatury, która w pełni zasługuje na to miano. Zmusza do ciągłych refleksji, nie pozwala o sobie zapomnieć po przeczytaniu. Wywołuje cały szereg emocji. Bohaterowie, nawet poboczni, są doskonałe wykreowani a przez to wiarygodni. Tytułowy wuj Tom wręcz zahipnotyzował mnie swoją osobą,...