Westernem mojego dzieciństwa była „Złamana strzała”, gdzie Indianie nie są przedstawieni jako krwiożerczy dzikusi, lecz ludzie tacy sami jak biali. Tak też zapamiętałem ich z trylogii Szklarskich „Złoto Gór Czarnych” oraz filmów i książek o Winnetou. W tą poetykę wpisuje się opisywana popularnonaukowa książka czeskiego autora, przedstawiająca losy rdzennych mieszkańców Ameryki Północnej (prezent od taty na urodziny).
Autor w 30 rozdziałach omawia walkę Indian o zachowanie swoich terenów, potem swojego sposobu życia, wreszcie tylko o wolność, a raczej jej minimum, jakie im zostało. Od czasów Pocahontas do Geronima, a także Ishi – nieznanego u nas ostatniego wolnego rdzennego Amerykanina. Ideologiczne obciążenie książki związane z okresem jej powstania oraz obywatelstwem autora występuje, ale jest nieznaczne i mało odczuwalne. Na końcu dodano galerię indiańskich plemion – czyli ich opis i tabele, przedstawiające bardzo smutne liczby – ilość ocalałych potomków dawnych mieszkańców tego kontynentu. Kolejnym atutem jest na szczęście nie przytłaczająca bibliografia oraz kalendarium. Z kolei minus to fatalny stan ilustracji – czarno-białe zdjęcia sprowadzono do faktycznego monochromatycznego rysunku. Ale cóż, lepszy rydz niż nic.
Ciekawa pozycja, której znajomość okazała się pomocna przy lekturze wielu innych „indiańskich” książek.

Westernem mojego dzieciństwa była „Złamana strzała”, gdzie Indianie nie są przedstawieni jako krwiożerczy dzikusi, lecz ludzie tacy sami jak biali. Tak też zapamiętałem ich z trylogii Szklarskich „Złoto Gór Czarnych” oraz filmów i książek o Winnetou. W tą poetykę wpisuje się opisywana popularnonaukowa książka czeskiego autora, przedstawiająca losy rdzennych mieszkańców...

Bardzo smutna książka, której lektura uświadamia jakimi ludzie potrafią być bydlakami i zwierzętami.

Bardzo smutna książka, której lektura uświadamia jakimi ludzie potrafią być bydlakami i zwierzętami.