Druga Fundacja

Podoba mi się spójność wizji przyszłości, uważam ją za bardzo prawdopodobną. Tutaj w trzecim tomie jeszcze mocniej opisaną i uzasadnioną. I tak jak Lem momentami w niektórych jego opowiadaniach jest bajkowo naiwny to Asimov cały czas zachowuje powagę, która dodatkowo podkreśla jej wiarygodność. Oczywiście to fikcja, ale bardzo fajnie, zgrabnie przedstawiona, z wielowarstwowymi intrygami, przyprawiającymi momentmi o zawrót głowy.

Podoba mi się spójność wizji przyszłości, uważam ją za bardzo prawdopodobną. Tutaj w trzecim tomie jeszcze mocniej opisaną i uzasadnioną. I tak jak Lem momentami w niektórych jego opowiadaniach jest bajkowo naiwny to Asimov cały czas zachowuje powagę, która dodatkowo podkreśla jej wiarygodność. Oczywiście to fikcja, ale bardzo fajnie, zgrabnie przedstawiona, z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wierzę w to, że wprowadzanie przez Isaaca Asimova kolejnych zmiennych do równań Seldona służyło pozyskaniu mojej osoby do bezgranicznego wychwalania jego dzieła. A jeśli jednak się mylę i podobnie jak tysiące innych czytelników znalazłem się pod wpływem mistrzów psychologii z Drugiej Fundacji? Bo ta gra pozorów zaczęła mi się wydawać podejrzana. Mam wrażenie, jakbym uczestniczył w nie do końca uczciwej kosmicznej partii szachów. Wraz z postępami w studiowaniu "Fundacji" i poznawaniu zasad psychomanipulacji nauczyłem się, że to co widzę, niekoniecznie musi być prawdziwe. Tymczasem ja snuję wątek o wyostrzającej umysł lekturze, natomiast być może sam jestem jedynie narzędziem w rękach psychologów i znajduję się na dobrej drodze do przenicowania mojej psychiki. Nie jestem zwolennikiem teorii spiskowych ale przyznam, że czułbym całkiem sporą satysfakcję, gdybym się znalazł w centrum Planu Hariego Seldona.

Droga do cywilizacji opartej na psychologii to wspaniała przygoda bazująca na fenomenach ludzkiej psychiki. Już od pierwszego spotkania z cyklem Asimova wiedziałem, że wyprawa przez struktury psychiczne całych zbiorowości wciągnie mnie tak samo, jak poszukiwanie przez bohaterów "Fundacji" rozwiązania pośród gwiazd. Bogata wyobraźnia amerykańskiego pisarza również w "Drugiej Fundacji" zaowocowała upowszechnieniem czegoś w rodzaju "filozofii panowania". To nic innego jak kwintesencja socjologii, zaprzęgniętej w coraz to wyższe stadia psychohistorii. Panowanie z zacisznych gabinetów jest znacznie wydajniejsze od gwiezdnych wojen i towarzyszących im przeróżnych form rozkładu. Dlatego też w ósmej części fantastycznonaukowego cyklu Asimov poświęcił wiele czasu czemuś, co wręcz opiera się o nieistnienie a jedyną próbą wysondowania bytności stają się przepływy strumieni emocjonalnej świadomości.

"Druga Fundacja" jest dobrym sposobem na relaks po lekturze książek wymagających większego skupienia. Jednak chciałbym przy tym zaznaczyć, że łatwość jej odbioru nie stanowi wcale o bylejakości treści w niej zawartych. Nieśmiertelne dzieło Isaaca Asimova zawsze będzie oznaczać dla mnie połączenie wyobraźni z odwagą do tego, że można utworzyć konglomerat nauki i fantastyki, dbając przy tym o ponadczasowość. Amerykański twórca znalazł klucz do rozgrywania losów wszechświata a przy okazji wprzągł go do celowego i opierającego się na danych statystycznych procesu. Wiem, że bez żadnych obaw mogę pozostawić tworzenie hipotez w rękach mistrza. Jestem przekonany, że misternie tkana sieć intryg nie rozpryśnie się pod naporem jakichkolwiek moich wcześniejszych przypuszczeń. Mam tu na myśli zdolność każdego czytelnika do przewidywania nadchodzących wydarzeń. Asimov zaskakuje do samego końca a to bardzo ważna cecha ciekawej literatury.

Poznawanie historii wytyczonego przez Plan celu dało mi sporą satysfakcję. Przypominało trochę hazardową grę w której wiodącym tematem stało się sondowanie uczuć. Spodobało mi się to wnikanie w psychikę oczami Asimova. Skanowanie bezmiaru upadłej Galaktyki, niewidzialne macki potężnej mocy i przenikanie woli. W walce konkurujących ze sobą jaźni dostrzegłem wyśmienity powód do zastanowienia się nad sensem istnienia ludzkości a intelektualne spekulacje przybliżyły mnie do celu, jakim jest głębsze poznanie nauk zajmujących się umysłem. Hari Seldon badał tendencje i kierunki ale zdolność do prześwietlania pewnych stanów emocjonalnych pojedynczych jednostek była mu obca. Gdyby jednak mógł również nad tym panować, to pewnie by się szybko zorientował, jak wielkiego sojusznika dla swojej sprawy posiadł w mojej osobie.

Wierzę w to, że wprowadzanie przez Isaaca Asimova kolejnych zmiennych do równań Seldona służyło pozyskaniu mojej osoby do bezgranicznego wychwalania jego dzieła. A jeśli jednak się mylę i podobnie jak tysiące innych czytelników znalazłem się pod wpływem mistrzów psychologii z Drugiej Fundacji? Bo ta gra pozorów zaczęła mi się wydawać podejrzana. Mam wrażenie, jakbym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Do pomysłu autora o psychohistorii, o podejściu do psychologii (które wierze ze kiedys nastąpi :D) mam niesamowity szacunek i sentyment. Stąd naprawdę nie mogę żadnej książki z serii ocenić źle. Niemniej jednak "streszczenia" czym jest plan Seldona kilkakrotnie na tom i struktura książki bardziej przypominająca opowiadania niż zwarta rozkrecajaca się powieść troche mnie meczyly i malo wciągaly.

Do pomysłu autora o psychohistorii, o podejściu do psychologii (które wierze ze kiedys nastąpi :D) mam niesamowity szacunek i sentyment. Stąd naprawdę nie mogę żadnej książki z serii ocenić źle. Niemniej jednak "streszczenia" czym jest plan Seldona kilkakrotnie na tom i struktura książki bardziej przypominająca opowiadania niż zwarta rozkrecajaca się powieść troche mnie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Chryste, ta książka jest tak dobra że mam ochotę usunąć wcześniejszą dziesiątkę nadaną "jedynce" tylko dlatego żeby oznaczyć jak bardzo część trzecia rozwaliła mnie zewnętrznie i wewnętrznie.

Żaden wątek nie zostaje pominięty!
Każde - nawet najmniejsze - pytanie które chodziło za mną od czasu pierwszej Fundacji zostało odpowiedziane wyczerpująco i niezwykle satysfakcjonująco. Asimov jest geniuszem pakowania sie w skomplikowane sieci fabularne tylko po to by po kolei wychodzić z ich wszystkich z niezwykłą precyzją.

Moja ulubiona część oryginalnej trylogii.
Osobiście planowałem cykl pozostawić po ukończeniu jednak klimat i pomysłowość serii wywarła na mnie wrażenie tak wielkie że do serii - lub innych prac pisarza - z pewnością powrócę!

Chryste, ta książka jest tak dobra że mam ochotę usunąć wcześniejszą dziesiątkę nadaną "jedynce" tylko dlatego żeby oznaczyć jak bardzo część trzecia rozwaliła mnie zewnętrznie i wewnętrznie.

Żaden wątek nie zostaje pominięty!
Każde - nawet najmniejsze - pytanie które chodziło za mną od czasu pierwszej Fundacji zostało odpowiedziane wyczerpująco i niezwykle...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Asimov podrzuca poszlaki, pozwala snuć własne domysły i kiedy myślisz już, że wiesz czym jest Druga Fundacja, to nagle autor serwuje ci szok. A potem kolejny. I nie poprzestaje.
"Fundacja" ma niesamowite zwroty akcji. Niby jesteśmy na nie naprowadzani, po czym okazuje się, że wpuszczono nas w maliny, żeby prawdziwym rozwiązaniem przywalić w twarz z całej siły.
Przez całą książkę jesteśmy wciągani w dociekania czym i gdzie jest Druga Fundacja, czy w ogóle istnieje. Powstają różne hipotezy snute przez samych bohaterów, a do tego dochodzą ich dziwne przemiany.
Z każdą kolejną książką coraz bardziej podziwiam autora za jego przenikliwość i faktyczne naukowe podejście do prezentowanego tematu. Jednocześnie wspaniale czyta się historię, która prowadzona jest w tak lekki i błyskotliwy sposób. Niemożliwym jest, żeby podczas lektury Asimova się znudzić. Cykl Fundacji to jedna z najlepszych rzeczy jakie spotkały sci-fi.

Asimov podrzuca poszlaki, pozwala snuć własne domysły i kiedy myślisz już, że wiesz czym jest Druga Fundacja, to nagle autor serwuje ci szok. A potem kolejny. I nie poprzestaje.
"Fundacja" ma niesamowite zwroty akcji. Niby jesteśmy na nie naprowadzani, po czym okazuje się, że wpuszczono nas w maliny, żeby prawdziwym rozwiązaniem przywalić w twarz z całej siły.
Przez całą...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Powrót na kurs upadającego Imperium okazuje się dość płynny. Zamykając pierwszy trójksiąg fundacyjny Asimov oferuje bowiem mentalną rozgrywkę, będącą w zasadzie epilogiem poprzedniego tomu. Potem zaś, tradycyjnie już w tym cyklu, przenosi czas akcji o dziesięciolecia do przodu, aby z moralizatorską manierą przybliżyć statystyczne meandry Planu i szerszą rolę Drugiej Fundacji. Fabuła przyzwoita, mimo iż nadal oparta na schematach i pozbawiona szumnych fajerwerków. Po przeciętnej poprzedniej części, tym razem jest nieco lepiej, choć ciągle towarzyszy mi dysonans poznawczy pomiędzy rozmachem globalnych zależności, sterowanych z tylnego fotela, a dość naiwną i papierową psychologią bohaterów. Wciąż nie jestem też pewien czy Asimov to bardziej wizjoner z żyłką naukowca na styku wielu dziedzin wiedzy czy raczej dialogowy grafoman z megalomanią. W każdym razie cykl pobudza wyobraźnię, co jest myślę mocnym argumentem na poparcie pierwszej z tych opcji.

Powrót na kurs upadającego Imperium okazuje się dość płynny. Zamykając pierwszy trójksiąg fundacyjny Asimov oferuje bowiem mentalną rozgrywkę, będącą w zasadzie epilogiem poprzedniego tomu. Potem zaś, tradycyjnie już w tym cyklu, przenosi czas akcji o dziesięciolecia do przodu, aby z moralizatorską manierą przybliżyć statystyczne meandry Planu i szerszą rolę Drugiej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Oryginalna trylogia fundacyjna Asimova to dość ciekawy twór. Z jednej strony to książki zbliżające się do siedemdziesiątki, gdzie możemy znaleźć tak trafne prognozy przyszłości jak atomowe noże kuchenne, zmywarki czy wiertarki. Dialogi między postaciami czasem epatują pewną sztucznością, każąc się zastanawiać, czy rzeczywiście normalni ludzie w taki sposób mogliby się porozumiewać. Także planety to zawsze jednolite twory - w sensie państwowym, specjalizacji czy opisu.

Ale z drugiej strony książki te pełne są ciekawych pomysłów na zwroty fabularne - zwłaszcza, gdy pojawia się Druga Fundacja. Znajdziemy tu też bardzo nowatorskie podejście do prowadzenia akcji - nie skupiamy się na pojedynczych bohaterach, ale na całości wielkiego Planu - przeskakując często w czasie nawet o kilkadziesiąt lat i ciągle obserwując postępy budowy nowego Imperium i stające mu na drodze kryzysy.

Co więcej, podczas lektury dość często miałem wrażenie, że niektóre pomysły były inspiracją dla młodszych twórców, którzy mniej lub bardziej świadomie powielali i rozbudowywali je na kartach swoich powieści czy kręconych filmów.

Podsumowując: warto się z taką klasyką zapoznać, ja trylogię polecam i na pewno sięgnę po nowe tomy spisane przez Asimova już w późniejszych czasach, żeby sprawdzić co dalej z Planem oraz co właściwie doprowadziło do jego stworzenia (bo nowsze części w chronologii cyklu wskakują zarówno przed, jak też po wydarzeniach z oryginalnej trylogii).

Oryginalna trylogia fundacyjna Asimova to dość ciekawy twór. Z jednej strony to książki zbliżające się do siedemdziesiątki, gdzie możemy znaleźć tak trafne prognozy przyszłości jak atomowe noże kuchenne, zmywarki czy wiertarki. Dialogi między postaciami czasem epatują pewną sztucznością, każąc się zastanawiać, czy rzeczywiście normalni ludzie w taki sposób mogliby się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

przypadku oceny tej pozycji zrezygnowałam z jakichkolwiek prób obiektywizmu. Mówiąc całkiem szczerze, rozkochało mnie w tej książce to, co jest ponoć najsłabsze-> sieć intryg zagęszczona do granic absurdu. Tylko że jak mam narzekać na coś, co było smaczne jak najlepszego rodzaju sushi i intelektualnie satysfakcjonujące? Przecież one były *tak* doskonale zrobione, że moim skromnym zdaniem pan Asimov zasłużył sobie na owacje na stojąco. Jeśli jednak szukasz czegokolwiek innego niż rozkminiania zawiłych sieci intryg, czeka Cie rozczarowanie.

Balsam dla paranoidalnego umysłu.

przypadku oceny tej pozycji zrezygnowałam z jakichkolwiek prób obiektywizmu. Mówiąc całkiem szczerze, rozkochało mnie w tej książce to, co jest ponoć najsłabsze-> sieć intryg zagęszczona do granic absurdu. Tylko że jak mam narzekać na coś, co było smaczne jak najlepszego rodzaju sushi i intelektualnie satysfakcjonujące? Przecież one były *tak* doskonale zrobione, że moim...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dobra powieść, choć pierwsze dwa tomy (bo zaproponowana na tym portalu numeracja jest absurdalna) podobały mi się bardziej.

Wydaje mi się, że trochę wyczerpuje się już schemat Fundacji jako "oblężonej twierdzy", która w ostatniej chwili wychodzi obronną ręką z wszelakich opresji. Choć trzeba przyznać, ze Asimov wciąż ma dobrą rękę do prowadzenia opowieści - ta jest angażująca i zazwyczaj także dość emocjonująca. W kilku momentach w oczy rażą uproszczenia, ale nie jest to wada znacząco psująca lekturę.

Patrząc całościowo - jest zatem trochę gorzej niż w "Fundacji" i Fundacji i Imperium", ale nadal dobrze.

Dobra powieść, choć pierwsze dwa tomy (bo zaproponowana na tym portalu numeracja jest absurdalna) podobały mi się bardziej.

Wydaje mi się, że trochę wyczerpuje się już schemat Fundacji jako "oblężonej twierdzy", która w ostatniej chwili wychodzi obronną ręką z wszelakich opresji. Choć trzeba przyznać, ze Asimov wciąż ma dobrą rękę do prowadzenia opowieści - ta jest...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Skąd człowiek może wiedzieć, czy nie jest marionetką, którą sterują inni? Jak może się przekonać, czy nie jest marionetką?”

Szybko powróciłam do serii, bo nie mogłam się doczekać odpowiedzi na pytania, które mnie nurtowały. Gdzie jest Druga Fundacja? I czy plan Seldona istotnie legł w gruzach? Według mnie najlepsza część serii, jaką do tej pory przeczytałam.

Trzysta lat minęło od czasu, kiedy Hari Seldon założył Fundację, a pięć lat od akcji poprzedniego tomu. Muł nie ustaje w poszukiwaniach Drugiej Fundacji, aby przejąć nad nią kontrolę. Czy jego wysiłki dojdą do skutku?

Miałam uczucie, że autor wodzi mnie za nos. Kiedy już myślę, że coś wiem, okazuje się, że nie wiem nic. Nie wiadomo, kto ma jakie zamiary, kto jest tak naprawdę marionetką Muła, a kto być może działa na rzecz Drugiej Fundacji. Nie wiadomo nawet, czy Druga Fundacja naprawdę istnieje, czy nie jest wymysłem Seldona, bo pomimo wielu starań nikt nie może jej odnaleźć. Nic nie jest w tej historii do końca oczywiste i to bardzo mi się podobało. Zdecydowanie lepsza druga część książki, gdzie autor zabiera nas o kolejne sto lat w przyszłość. Poznajemy młodą dziewczynkę, Arkadię, wnuczkę Bayty, zafascynowaną historią i planem Seldona. Wtedy zaczyna się prawdziwa łamigłówka.

Z całą pewnością i przyjemnością sięgnę po inne książki autora z cyklu i nie tylko.

„Skąd człowiek może wiedzieć, czy nie jest marionetką, którą sterują inni? Jak może się przekonać, czy nie jest marionetką?”

Szybko powróciłam do serii, bo nie mogłam się doczekać odpowiedzi na pytania, które mnie nurtowały. Gdzie jest Druga Fundacja? I czy plan Seldona istotnie legł w gruzach? Według mnie najlepsza część serii, jaką do tej pory przeczytałam.

Trzysta lat...

więcej

mniej

Pokaż mimo to