Cztery naszkicowane przez Koyrégo filozoficzne portrety – Kaspara Schwenckfelda, Sebastiana Francka, Paracelsusa i Walentyna Weigla – wydobywają z zapomnienia fascynujące postacie z okresu reformacji.

Ukazują ludzi, którzy podejmowali dręczące epokę religijne i teologiczne wątpliwości, walczyli o autonomię swych przekonań, gotowi bronić prawdy, do której doszli za sprawą głębokiej wiary i własnego rozumu. Wszyscy oni zarówno inspirowali się wystąpieniem Lutra, które rozpoczęło proces reformacji, jak i krytykowali jego postawę jako zdradę najczystszych ideałów protestanckich.

Stanęli tym samym w podwójnej opozycji: to bowiem, co przejęli od Lutra, było krytyką katolicyzmu, to natomiast, w czym mu się przeciwstawili, stanowiło krytykę protestantyzmu. Stając w opozycji do opozycji, wyostrzyli sens pierwotnego buntu duchowego, skierowanego przeciw moralnej degeneracji ówczesnego Kościoła. Dokonana przez Koyrégo rekonstrukcja ich poglądów w istotny sposób uzupełnia obraz reformacji.