Ej, czy Coben w swoich pozostałych kryminałach czy thrillerach też tak bardzo starał się rozłożyć przed czytelnikiem literackie puzzle? Sprawić, byśmy składali fragmenty układanki, zastanawiając się, jak je do siebie dopasować? Serio, nie raz i nie dwa widziałem już u niego najbardziej podstawową zagrywkę zastosowaną w tej powieści: śledzimy losy większej liczby postaci i w finale łączą się one ze sobą, tak, że wszystko układa się jednocześnie w miarę spójnie, logicznie i jakoś tam poruszająco. To w sumie wręcz znak rozpoznawczy tych najlepszych, spośród dziełek tego pisarza („Na gorącym uczynku”, „Zostań przy mnie”). Okej, ale jakoś tak nigdy jak dotąd nie miałem w trakcie lektury jego książek tego wrażenia puzzlowości.

Co ciekawe nowoangielski autor nijak się tu nie krępował i obok kryminalnych kazał nam też składać, znajdujące się na trochę innym poziomie, puzzle tyczące życia osobistego postaci. Tę różnicę między oboma układankami nawet dość wyraźnie widać w tekście (dla mnie takim momentem, w którym uświadomiłem sobie tę dwupłaszczyznowość była scena z samochodem zwalniającym prędkość jazdy przed czyimś domem). I nijak to nie zgrzyta, nijak nie odczuwamy dysonansu, nijak nawet nie czujemy przesytu takim charakterem powieści. Znać tu rękę mistrza :)

Dobra, to teraz postawmy nieco szersze pytanie: czy pisząc w ten sposób Coben zyskał coś jeszcze więcej, jakiś literacki naddatek. Cóż, na pewno nie w tej najbardziej podstawowej sprawie, w kwestii ucieczki od najpoważniejszego zarzutu stawianego jego pisarstwu („jego fabułki zapomina się pięć minut po odłożeniu książki na półkę”). Minęło pięć minut odkąd zakończyłem przygodę z „Zachowaj spokój” i już nie do końca pamiętam, o co w tej książce chodziło :))))) Jeśli jednak nie brać pod uwagę tego jakże drobnego szczególiczku, to jest już naprawdę dobrze. Układamy sobie całą tę historię w głowach tak, jak autor sobie to zaplanował, wyciągamy wnioski, dajemy się lekko zmylać, wreszcie widzimy, jak losy dobrych i złych ludzi przeplatają się czasem w inny sposób, niż moglibyśmy się spodziewać (a to w sumie też jest jakiś tam warty uwagi literacki naddatek). Ba, w końcówce nawet lekko się wzruszamy (scena nauczyciel vs matka, na mnie podziałało),a to przecież o to chodzi w tych końcowych scenach spotkań postaci.

Generalnie cechą rozpoznawczą tej powieści jest to, że z jednej strony jest tu naprawdę wiele rzeczy, wątków, osób, przemyśleń (i filozofuje intensywnie główna negatywna postać),nawet miejscówek (od kancelarii Hester Crimstein, ba, nawet od luksusowego hotelu, po zaułki w dzielnicy nędzy),z drugiej zaś nie męczy nas to w żadnym stopniu i w sumie to chcielibyśmy tego wszystkiego jeszcze więcej. Za to daję tej książce aż, mocno, mocno naciągane 8/10.

Aha, charakterystyczny, ironiczno-śmieszkowaty styl Cobena też tu oczywiście jest, choć nieco stonowany.

A tak swoją drogą, to dobrze by było, by Mróz przeczytał „Zachowaj spokój” i spróbował się nauczyć od amerykańskiego kolegi po piórze, że jednak można tworzyć niewkurzające a jednak jak najbardziej podmiotowe w tekście dzieci.

Ej, czy Coben w swoich pozostałych kryminałach czy thrillerach też tak bardzo starał się rozłożyć przed czytelnikiem literackie puzzle? Sprawić, byśmy składali fragmenty układanki, zastanawiając się, jak je do siebie dopasować? Serio, nie raz i nie dwa widziałem już u niego najbardziej podstawową zagrywkę zastosowaną w tej powieści: śledzimy losy większej liczby postaci i w...

Wciągająca

Wciągająca

Jak to jest że na podstawie tak świetnej książki postał tak słaby serial.. super książka

Jak to jest że na podstawie tak świetnej książki postał tak słaby serial.. super książka

Książka zaczyna się mega. Z każda stroną wciąga bardziej, a potem nagle wszystko siada. Gwałty, leki, porwania, morderstwa, zaginięcia, samobójstwa, porzucanie rodziny, prześladowania, wykorzystywania, zdrady, nadużycia władzy, szpiegowanie, nielegalna broń, prostytutki, przygodne kochanki, samotne rodzicielstwo, handel, zbrodnie wojenne, ćpanie, szantaż, okrucieństwo, przeszczepy, groźby, bliźniaki -matko ole można wcisnąć do 428 stron?
Za dużo, za nagle. Nie tego się niestety spodziewałam i o ile początek zachwycił, o tyke koniec rozczarował.

Książka zaczyna się mega. Z każda stroną wciąga bardziej, a potem nagle wszystko siada. Gwałty, leki, porwania, morderstwa, zaginięcia, samobójstwa, porzucanie rodziny, prześladowania, wykorzystywania, zdrady, nadużycia władzy, szpiegowanie, nielegalna broń, prostytutki, przygodne kochanki, samotne rodzicielstwo, handel, zbrodnie wojenne, ćpanie, szantaż, okrucieństwo,...

Nastolatek Spencer popełnił samobójstwo, jego przyjaciel Adam uciekł z domu. W tym samym czasie zostają porwane dwie kobiety. Nauczyciel obraża w klasie dziewczynkę powodując falę hejtu w jej stronę. Czy te wszystkie sprawy mają wspólny mianownik?
"Zachowaj spokój" to według mnie najlepsza z dotychczas czytanych przeze mnie książek Harlana Cobena.
Akcja jest szybka i interesująca. Zakończenie zaskakujące. Czego więcej wymagać od dobrego kryminału. Polecam.

Nastolatek Spencer popełnił samobójstwo, jego przyjaciel Adam uciekł z domu. W tym samym czasie zostają porwane dwie kobiety. Nauczyciel obraża w klasie dziewczynkę powodując falę hejtu w jej stronę. Czy te wszystkie sprawy mają wspólny mianownik?
"Zachowaj spokój" to według mnie najlepsza z dotychczas czytanych przeze mnie książek Harlana Cobena.
Akcja jest szybka i...

Ekstazy nie było ale można spokojnie polecić tą książkę każdemu, kto szuka historii o ludziach z brudnymi zamiarami i czarnymi charakterami.

Ekstazy nie było ale można spokojnie polecić tą książkę każdemu, kto szuka historii o ludziach z brudnymi zamiarami i czarnymi charakterami.

Jak zwykle świetny kryminał mistrza gatunku Harlana Cobena.

Jak zwykle świetny kryminał mistrza gatunku Harlana Cobena.

Wiele wątków, które przy końcu tworzą spójną całość. Machina wprawiona w ruch słowem, może mieć opłakane skutki i trudno ją zatrzymać. Młodość rządzi się swoimi prawami? Oczywiście. Pozostaje dylemat rodzica: ingerować, śledzić, sprawdzać?

Wiele wątków, które przy końcu tworzą spójną całość. Machina wprawiona w ruch słowem, może mieć opłakane skutki i trudno ją zatrzymać. Młodość rządzi się swoimi prawami? Oczywiście. Pozostaje dylemat rodzica: ingerować, śledzić, sprawdzać?

Książka spełniła swoją funkcję bo umilała mi długą jazdę samochodem. Czas szybciej zleciał, a kiedy podróż się skończyła, po książce nie zostało nic. Typowa, rozrywkowa pozycja - użyć i zapomnieć.

Książka spełniła swoją funkcję bo umilała mi długą jazdę samochodem. Czas szybciej zleciał, a kiedy podróż się skończyła, po książce nie zostało nic. Typowa, rozrywkowa pozycja - użyć i zapomnieć.

Bardzo dobra książka. Czytelnik do samego końca nie jest pewien co tak właściwie się wydarzyło i jakie są powiązania pomiędzy poszczególnymi fragmentami. Trzyma w napięciu i zaskakuje każdym kolejnym faktem

Bardzo dobra książka. Czytelnik do samego końca nie jest pewien co tak właściwie się wydarzyło i jakie są powiązania pomiędzy poszczególnymi fragmentami. Trzyma w napięciu i zaskakuje każdym kolejnym faktem