No i czego człowiek może się spodziewać po takiej okładce z takim tytułem? Uroczy chłopczyk, do tego adnotacja o oszałamiających przygodach – no jak nic coś w stylu Mikołajka, prawda? Ja tą książką zarobiłam taką fangę prosto w żołądek, że aż mnie skręciło. I dobrze mi tak – raz, że nie ocenia się książki po okładce, dwa – że to naprawdę dobra i potrzebna książka.

Wiecie, jak to jest, gdy ani chwili nie możecie usiedzieć w spokoju? Nogi chcą biegać, ręce nie mogą być bezczynne, a w głowie fruwa rój bzyczących pszczół? Ja nie mam zielnego pojęcia. Nawet jako dziecko nie miałam problemów z zajęciem się sobą. Posadzona na jednym miejscu z jakąkolwiek zabawką, którą można było składać i rozkładać, zostawałam tam, dopóki rodzice nie zdecydowali inaczej, choćby się dokoła waliło i paliło. Gdy nauczyłam się czytać, książki pochłaniały mnie do tego stopnia, że groźba odebrania lektury była jednym z lepszych motywatorów wykonywania rodzicielskich poleceń. Siedzenie 45 minut w szkolnej ławce bez kręcenia się? Proszę bardzo, żaden problem. Nie to, żebym nie lubiła powydurniać się, ale każda aktywność miała swój czas. A jeśli miałam być spokojna, byłam spokojna. Dlatego rzeczywistość głównego bohatera i narratora książki Jacka Gantosa to dla mnie coś absolutnie niezrozumiałego.

Joey cierpi na zespół nadpobudliwości psychoruchowej (ADHD). Ma problemy z koncentracją, jest nerwusem i do tego ma niebywały wręcz talent do popadania w kłopoty. Dopóki działają jego lekarstwa jest dobrze, ale gdy pigułki nie mają już na niego wpływu – no cóż, zaczyna się ostra jazda bez trzymanki, która z reguły kończy się źle do Joey’a, a czasem i dla innych. Nie, to nie jest tak, że Joey jest złym dzieckiem. On jest bardzo dobrym chłopcem o złotym serduszku, który po prostu sam nie umie sobie poradzić ze swoimi problemami, a jego sytuacja rodzinna na pewno mu w tym nie pomaga.

„Joey Pigza połknął klucz” to malutka książeczka o wielkiej sile rażenie. Wygląda jak historyjka dla dzieci, ale myślę, że to głównie dorośli powinni ją przeczytać w pierwszej kolejności. Naprawdę daje do myślenia!

No i czego człowiek może się spodziewać po takiej okładce z takim tytułem? Uroczy chłopczyk, do tego adnotacja o oszałamiających przygodach – no jak nic coś w stylu Mikołajka, prawda? Ja tą książką zarobiłam taką fangę prosto w żołądek, że aż mnie skręciło. I dobrze mi tak – raz, że nie ocenia się książki po okładce, dwa – że to naprawdę dobra i potrzebna książka.

Wiecie,...

to było gówno, rip podstawówka

to było gówno, rip podstawówka