Filipina ma siedem lat. Jeszcze przed narodzeniem lekarze odkryli u niej bardzo poważne upośledzenie umysłowe, które nie pozwoli jej żyć. Sugerowano aborcję, lecz jej rodzice natychmiast odrzucili taką ewentualność. Wbrew wszelkim przewidywaniom, Filipina żyje, pozostaje jednak w stanie głębokiej zależności od otoczenia, na poziomie dziecka w wieku między trzema a sześcioma miesiącami.



W książce tej Sophie Lutz próbuje odpowiedzieć na pytanie, co skłoniło ją do urodzenia dziecka zranionego głębokim upośledzeniem fizycznym i psychicznym. Stara się wyrazić to, jak szczególne miejsce zajmuje Filipina w życiu jej i całej rodziny. Żywi przekonanie, że jej świadectwo pomoże wszystkim, którzy oczekują narodzin chorego dziecka lub na co dzień towarzyszą osobie upośledzonej.



Sophie Lutz, w prostych, wyzbytych zbędnych ozdobników słowach, zanurza nas w codzienne życie z mężem, przyprawiającą o zmęczenie i domagającą się nieustannej uwagi Filipiną oraz dwójką zdrowych synów, którzy również potrzebują mamy. Surowa i bardzo konkretna opowieść, w której ujawniają się głęboko złączone serce, inteligencja i wiara autorki. (Wstęp, Jean Vanier)