Między młotem a piorunem

Za namową syna po długiej przerwie sięgnęłam znów po Kroniki Żelaznego Druida. Cóż.... Zdecydowanie jest to pozycja dla młodych miłośników pokręconego fantasy ;-) ale i inni miło spędzą czas z Atticusem. Ta część jest swoistym preludium do kolejnych, a mimo to czyta się ją przyjemnie

Za namową syna po długiej przerwie sięgnęłam znów po Kroniki Żelaznego Druida. Cóż.... Zdecydowanie jest to pozycja dla młodych miłośników pokręconego fantasy ;-) ale i inni miło spędzą czas z Atticusem. Ta część jest swoistym preludium do kolejnych, a mimo to czyta się ją przyjemnie

Pokaż mimo to

Troszeczkę gorzej, jeżeli chodzi o fabułę, w trzecim tomie początek jest naprawdę świetny i wciągający, ale potem już jest bardzo nierówno, Atticus jest czasami nieznośnie irytujący (bez Oberona), za to epilog jest bardzo interesujący i zachęcający do przeczytania kolejnej części.
To, że powieści z tego cyklu są wciągające, bardzo lekkie, przyjemne i mnie bawią to już pisałam przy okazji poprzednich tomów, ale chciałam tylko zaznaczyć, jak się cieszę, że dałam tej serii szansę. Mimo tego trochę słabszego tomu, pomimo iż nie uważam, że to jest wybitna literatura, to jest to po prostu odprężające i pokrzepiające. Eskapizm, jak najbardziej i dlatego właśnie będę czytać i polecać.

Troszeczkę gorzej, jeżeli chodzi o fabułę, w trzecim tomie początek jest naprawdę świetny i wciągający, ale potem już jest bardzo nierówno, Atticus jest czasami nieznośnie irytujący (bez Oberona), za to epilog jest bardzo interesujący i zachęcający do przeczytania kolejnej części.
To, że powieści z tego cyklu są wciągające, bardzo lekkie, przyjemne i mnie bawią to już...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Gdybym oceniała sam początek, to dałabym 10/10. Ratatosk mnie uwiódł, walka z Odynem rozbawiła niemal do łez i to było to, czego oczekiwałam!

Zepsuło się, kiedy przyszło do tych "opowieści" i zawierania męskiej przyjaźni. To było po prostu nudne. Zakończenie było trochę zbyt podniosłe, jak na tak lekką książkę.

Niemniej, umieram z ciekawości jakie to poniesie za sobą konsekwencje! Ten epilog z wdową był świetny, ale przez to mam ochotę rzucić się na kolejny tom.

Gdybym oceniała sam początek, to dałabym 10/10. Ratatosk mnie uwiódł, walka z Odynem rozbawiła niemal do łez i to było to, czego oczekiwałam!

Zepsuło się, kiedy przyszło do tych "opowieści" i zawierania męskiej przyjaźni. To było po prostu nudne. Zakończenie było trochę zbyt podniosłe, jak na tak lekką książkę.

Niemniej, umieram z ciekawości jakie to poniesie za sobą...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zacznijmy od tego, że nie wiedzieć czemu ubzdurałam sobie, że ten tom nazywa się "Między młotem a KOWADŁEM" i byłam święcie przekonana, że tak jest i że jak to? To się nazywa inaczej? Co jest grane? No wiecie, takie totalne zaćmienie mózgu. Druid Atticus zdobył moje serduszko już w pierwszym tomie, więc jak wypada tom trzeci?

No a przy okazji okazuje się, że cały czas źle pisałam jego nazwisko! Brawo ja! No ale dobrze, przejdźmy do meritum. Wypadło mi to wszystko średnio. Kocham bohaterów, kocham ten świat i ich przygody, ale są dwie opcje - albo ja się totalnie nie wczułam, albo moja przerwa była zbyt długa, bo Thor i cały ten nordycki klimat był dla mnie jak strzał obuchem w łeb i przez przeszło połowę książki zastanawiałam się, co u jest grane. Nie zrozumcie mnie źle - ja kocham mitologię nordycką od momentu gry w God of War i pragnę coraz więcej się o niej dowiedzieć. Dodatkowo cały czas napotykałam znajome miejsca i nazwy i to był miód na moje serducho, ale kurde. Takie pytanie latało koło ucha - przecież on jest druidem. Celtyckim. Co u licha robi u Thora? Nordycka mitologia? Halo, Celtowie! I tak cały czas. Podejrzewam, że po prostu coś mi umknęło podczas czytania poprzedniej części i jak widać zaważyło na odbiorze tej.

Serce mi się krajało, gdy Atticusowi rzucano kolejne kłody pod nogi i jestem totalnie niezadowolona z faktu, co zrobiono z moją ukochaną postacią! Wiem, że to był być może już czas i było to nieuniknione, ale serio? Przecież ten cięty dowcip, ta miłość i opieka i sposób bycia to była taka perełka moja! Coś tu sie odjebało grubo i choć boli mnie ta strata bardzo, to jednak Kevin zaczął nowy wątek i rozbudził moją ciekawość. Bo wiecie, w tym momencie świat Atticusa już nie będzie taki sam. Z jednej strony zamknęliśmy pewien rozdział, ale z drugiej mam wrażenie, że to dopiero początek i prawdziwe bagno zacznie się dopiero teraz!

Najgorszy fragment książki to moim zdaniem opowieści osób, którym Thor zniszczył życie. No ja wiem, potrzebne, wyjawiają swoje motywy. Ale takie nuuuuudneeeeeee. Najchętniej przeklikałabym te rozdziały, bo szczerze mówiąc można to było streścić w jednym, a nie rozwijać to tak niepotrzebnie. No ale to moje zdanie, jak się komuś podobało i lubi taką gadkę, to spoko. Generalnie uważam, że wyszło średnio w sumie tylko dlatego, że nam coś nie kliknęło i nie mogłam się totalnie wgryźć w tą książkę. Licze bardzo, że z następnym tomem będzie już lepiej i to po prostu chwilowy gorszy moment.

Zacznijmy od tego, że nie wiedzieć czemu ubzdurałam sobie, że ten tom nazywa się "Między młotem a KOWADŁEM" i byłam święcie przekonana, że tak jest i że jak to? To się nazywa inaczej? Co jest grane? No wiecie, takie totalne zaćmienie mózgu. Druid Atticus zdobył moje serduszko już w pierwszym tomie, więc jak wypada tom trzeci?

No a przy okazji okazuje się, że cały czas źle...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie będę się rozpisywał. Książka bardzo dobra, ale moment, w którym Atticus mówi Gunnarowi żart, dotyczący rodzicielki wilkołaka, śni mi się do dziś po nocach i napawa mnie dreszczami. Mam nadzieję, że już nigdy podobnego w żadnej książce nie znajdę.

Nie będę się rozpisywał. Książka bardzo dobra, ale moment, w którym Atticus mówi Gunnarowi żart, dotyczący rodzicielki wilkołaka, śni mi się do dziś po nocach i napawa mnie dreszczami. Mam nadzieję, że już nigdy podobnego w żadnej książce nie znajdę.

Pokaż mimo to

Pozycja obowiązkowa

Pozycja obowiązkowa

Pokaż mimo to

W sumie klimat w miarę spoko ale zaczyna się takie never ending story plus moje ulubione kończy się na jakimś mega momencie i.... trzeba czekać lub kupić następny tom żeby się dowiedzieć co się wydarzy....

W sumie klimat w miarę spoko ale zaczyna się takie never ending story plus moje ulubione kończy się na jakimś mega momencie i.... trzeba czekać lub kupić następny tom żeby się dowiedzieć co się wydarzy....

Pokaż mimo to

Siodhachan O Suileabhain vel Atticus O'Sullivan po raz trzeci. I nie ostatni!

Ależ ja jestem zadowolony, że swego czasu zdecydowałem się na tę serię. Podstawkę chyba znacie. A jeśli nie znacie, to odsyłam do moich tekstów o poprzednich częściach. Tak w skrócie: szalony galimatias bogów, panteonów, wilkołaków, wiedź i wampirów, a pośród niego sprytny i inteligentny druid starszy od Jezusa. W tej części Atticus chcąc dotrzymać danej obietnicy wybiera się do Asgaardu. Dwa razy. Będzie ostro.

Atticus poważnieje. Hearne zachowuje lekki styl i błyszczy humorem, ale jego bohater się zmienia. Zaczyna rozumieć, że z wielką siłą łączy się wielka odpowiedzialność hłe hłe. Ale to prawda. Do tej pory ukrywał się i udawał anonima. Ale to się skończyło. Niektórzy mogą uznać to za wadę serii. Skoro w trzy książki Atticus robi taką demolkę w panteonach, to jakim cudem do tej pory żył tak spokojnie? Bo znalazł kogoś, dla którego warto się starać- taką odpowiedź przedstawia Hearne.

Czas na ostateczną rozprawę z Thorem. O tym mówi tytuł książki, o tym mówi lektura poprzedniej części. Thor Hearne nie jest Thorem Marvela. To bezmózgi brutal i egoista, który wielu osobom ostro zalazł za skórę i aż prosi się o zemstę. Słuchamy opowieści tych osób. Na mnie wielkie wrażenie zrobiła opowieść zaklinacza. A z perspektywy druidzkiej sagi dowiemy się też wielu rzeczy o Leifie i o wampirach w ogóle.

Atticus poważnieje. To ma znaczenie i teraz i w perspektywie kolejnych części. Jej odpowiedzialność za uczennicę i miłość do niej (tak kolego, zabujałeś się, to już w poprzedniej części było oczywiste) zmienia jego perspektywę. Seria traci trochę luzu, ale nie traci ani grama klasy.

Dużo się tu mówi o technikach i tajemnicach druidzkich, co mi się bardzo spodobało. Poznajemy odpowiedzi na sporo ciekawych pytań, a kilka z nich dają nadzieję na znakomite kontynuację. Pięknie wzbogaca to ekologiczne i logiczne (słowotwór nieprzypadkowy) wyjaśnienie sensu magii druidów. Hearne świetnie to wymyślił. Nie mam się do czego przyczepić!

To nie będzie zarzut, ledwie obserwacja. Oczywiście Hearne pamięta, że wśród tych wszystkich panteonów ważną pozycję zajmują bóstwa chrześcijaństwa. Ale nieco się uwziął na ich maksymalnie pozytywne przedstawienie. W poprzedniej części wyidealizował Maryję. W tej cześci swój rozdział dostał sam Jezus. I jest tak dobry, potężny, fajny i w ogóle cool, że aż mnie to zdenerwowało. Odpowiedź pozytywna: bo oni mają dużo wyznawców i dlatego są tacy dobrzy i potężni. Odpowiedź negatywna: bo Hearne to katol i/lub asekurant i dlatego tak ich idealizuje. Gdzie leży prawda?

Akapit dla Peruna. Niestety nie mówi po polsku, ale po rosyjsku. Ale to ogólnosłowiańskie bóstwo, więc nie ma problemu. Z bogatego drugiego planu jest najlepszy! Językowe lapsusy, swojski charakter, fajne obserwacje i cytaty. No i moc! Rewelacyjna postać!

Fani mitologii chwalą Hearne'a za wiarygodność. Ja też. Więc uznaje, że błędy w imionach bogów to wina polskiego tłumaczena. Nie Tir, a Tyr. Nie Heimdatl, a Heimdall. Poza tym nie potrafię się do niczego przyczepić, a też lekko się na mitologiach znam.

Poważniejszy ton sugeruje, że Hearne nie wpadł we własne sidła i ma pomysł na kolejne części. Ja czekam. Klasa! 8/10.

Wersję audio czyta ponownie Marcin Popczyński. Nie mam nic do dodania. 10/10 i kropka.

Siodhachan O Suileabhain vel Atticus O'Sullivan po raz trzeci. I nie ostatni!

Ależ ja jestem zadowolony, że swego czasu zdecydowałem się na tę serię. Podstawkę chyba znacie. A jeśli nie znacie, to odsyłam do moich tekstów o poprzednich częściach. Tak w skrócie: szalony galimatias bogów, panteonów, wilkołaków, wiedź i wampirów, a pośród niego sprytny i inteligentny druid...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ups, zaczęłam cykl od środka.
Zorientowałam się dopiero kiedy chciałam sięgnąć po kolejny tom.
Nie mniej, super bardzo mi się podobała.

Zabawna, wartka i ekscytująca. Świat - miodzio! Znacznie bardziej mi się podobało niż Amerykańscy Bogowie.

Panie Marcinie, proszę mi czytać więcej!

Ups, zaczęłam cykl od środka.
Zorientowałam się dopiero kiedy chciałam sięgnąć po kolejny tom.
Nie mniej, super bardzo mi się podobała.

Zabawna, wartka i ekscytująca. Świat - miodzio! Znacznie bardziej mi się podobało niż Amerykańscy Bogowie.

Panie Marcinie, proszę mi czytać więcej!

Pokaż mimo to

Zaczyna się mało zachęcająco, potem jest znacznie ciekawiej, a finał przypomina "Mission impossible", dlatego polecam nie rezygnować. ;)
Autor potrafi utworzyć satysfakcjonujące zakończenie, jednocześnie rozpoczynając nowe wątki i problemy do rozwiązania w kolejnych tomach. Cała fabuła (3 tomów, które przeczytałem) robi wrażenie naturalnej, a nie "sztucznie przeciąganej na siłę". W porównaniu do innych cykli fantastycznych, gdzie często akcja się rozpoczyna w I tomie, ciągnie w środkowych i kończy w ostatnim, w "Kronikach żelaznego druida" jak dotąd zakończenie każdego tomu "dawało mi dosyt". :)

Zaczyna się mało zachęcająco, potem jest znacznie ciekawiej, a finał przypomina "Mission impossible", dlatego polecam nie rezygnować. ;)
Autor potrafi utworzyć satysfakcjonujące zakończenie, jednocześnie rozpoczynając nowe wątki i problemy do rozwiązania w kolejnych tomach. Cała fabuła (3 tomów, które przeczytałem) robi wrażenie naturalnej, a nie "sztucznie przeciąganej na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to