Między młotem a piorunem

Pozycja obowiązkowa

Pozycja obowiązkowa

Pokaż mimo to

W sumie klimat w miarę spoko ale zaczyna się takie never ending story plus moje ulubione kończy się na jakimś mega momencie i.... trzeba czekać lub kupić następny tom żeby się dowiedzieć co się wydarzy....

W sumie klimat w miarę spoko ale zaczyna się takie never ending story plus moje ulubione kończy się na jakimś mega momencie i.... trzeba czekać lub kupić następny tom żeby się dowiedzieć co się wydarzy....

Pokaż mimo to

Siodhachan O Suileabhain vel Atticus O'Sullivan po raz trzeci. I nie ostatni!

Ależ ja jestem zadowolony, że swego czasu zdecydowałem się na tę serię. Podstawkę chyba znacie. A jeśli nie znacie, to odsyłam do moich tekstów o poprzednich częściach. Tak w skrócie: szalony galimatias bogów, panteonów, wilkołaków, wiedź i wampirów, a pośród niego sprytny i inteligentny druid starszy od Jezusa. W tej części Atticus chcąc dotrzymać danej obietnicy wybiera się do Asgaardu. Dwa razy. Będzie ostro.

Atticus poważnieje. Hearne zachowuje lekki styl i błyszczy humorem, ale jego bohater się zmienia. Zaczyna rozumieć, że z wielką siłą łączy się wielka odpowiedzialność hłe hłe. Ale to prawda. Do tej pory ukrywał się i udawał anonima. Ale to się skończyło. Niektórzy mogą uznać to za wadę serii. Skoro w trzy książki Atticus robi taką demolkę w panteonach, to jakim cudem do tej pory żył tak spokojnie? Bo znalazł kogoś, dla którego warto się starać- taką odpowiedź przedstawia Hearne.

Czas na ostateczną rozprawę z Thorem. O tym mówi tytuł książki, o tym mówi lektura poprzedniej części. Thor Hearne nie jest Thorem Marvela. To bezmózgi brutal i egoista, który wielu osobom ostro zalazł za skórę i aż prosi się o zemstę. Słuchamy opowieści tych osób. Na mnie wielkie wrażenie zrobiła opowieść zaklinacza. A z perspektywy druidzkiej sagi dowiemy się też wielu rzeczy o Leifie i o wampirach w ogóle.

Atticus poważnieje. To ma znaczenie i teraz i w perspektywie kolejnych części. Jej odpowiedzialność za uczennicę i miłość do niej (tak kolego, zabujałeś się, to już w poprzedniej części było oczywiste) zmienia jego perspektywę. Seria traci trochę luzu, ale nie traci ani grama klasy.

Dużo się tu mówi o technikach i tajemnicach druidzkich, co mi się bardzo spodobało. Poznajemy odpowiedzi na sporo ciekawych pytań, a kilka z nich dają nadzieję na znakomite kontynuację. Pięknie wzbogaca to ekologiczne i logiczne (słowotwór nieprzypadkowy) wyjaśnienie sensu magii druidów. Hearne świetnie to wymyślił. Nie mam się do czego przyczepić!

To nie będzie zarzut, ledwie obserwacja. Oczywiście Hearne pamięta, że wśród tych wszystkich panteonów ważną pozycję zajmują bóstwa chrześcijaństwa. Ale nieco się uwziął na ich maksymalnie pozytywne przedstawienie. W poprzedniej części wyidealizował Maryję. W tej cześci swój rozdział dostał sam Jezus. I jest tak dobry, potężny, fajny i w ogóle cool, że aż mnie to zdenerwowało. Odpowiedź pozytywna: bo oni mają dużo wyznawców i dlatego są tacy dobrzy i potężni. Odpowiedź negatywna: bo Hearne to katol i/lub asekurant i dlatego tak ich idealizuje. Gdzie leży prawda?

Akapit dla Peruna. Niestety nie mówi po polsku, ale po rosyjsku. Ale to ogólnosłowiańskie bóstwo, więc nie ma problemu. Z bogatego drugiego planu jest najlepszy! Językowe lapsusy, swojski charakter, fajne obserwacje i cytaty. No i moc! Rewelacyjna postać!

Fani mitologii chwalą Hearne'a za wiarygodność. Ja też. Więc uznaje, że błędy w imionach bogów to wina polskiego tłumaczena. Nie Tir, a Tyr. Nie Heimdatl, a Heimdall. Poza tym nie potrafię się do niczego przyczepić, a też lekko się na mitologiach znam.

Poważniejszy ton sugeruje, że Hearne nie wpadł we własne sidła i ma pomysł na kolejne części. Ja czekam. Klasa! 8/10.

Wersję audio czyta ponownie Marcin Popczyński. Nie mam nic do dodania. 10/10 i kropka.

Siodhachan O Suileabhain vel Atticus O'Sullivan po raz trzeci. I nie ostatni!

Ależ ja jestem zadowolony, że swego czasu zdecydowałem się na tę serię. Podstawkę chyba znacie. A jeśli nie znacie, to odsyłam do moich tekstów o poprzednich częściach. Tak w skrócie: szalony galimatias bogów, panteonów, wilkołaków, wiedź i wampirów, a pośród niego sprytny i inteligentny druid...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ups, zaczęłam cykl od środka.
Zorientowałam się dopiero kiedy chciałam sięgnąć po kolejny tom.
Nie mniej, super bardzo mi się podobała.

Zabawna, wartka i ekscytująca. Świat - miodzio! Znacznie bardziej mi się podobało niż Amerykańscy Bogowie.

Panie Marcinie, proszę mi czytać więcej!

Ups, zaczęłam cykl od środka.
Zorientowałam się dopiero kiedy chciałam sięgnąć po kolejny tom.
Nie mniej, super bardzo mi się podobała.

Zabawna, wartka i ekscytująca. Świat - miodzio! Znacznie bardziej mi się podobało niż Amerykańscy Bogowie.

Panie Marcinie, proszę mi czytać więcej!

Pokaż mimo to

Zaczyna się mało zachęcająco, potem jest znacznie ciekawiej, a finał przypomina "Mission impossible", dlatego polecam nie rezygnować. ;)
Autor potrafi utworzyć satysfakcjonujące zakończenie, jednocześnie rozpoczynając nowe wątki i problemy do rozwiązania w kolejnych tomach. Cała fabuła (3 tomów, które przeczytałem) robi wrażenie naturalnej, a nie "sztucznie przeciąganej na siłę". W porównaniu do innych cykli fantastycznych, gdzie często akcja się rozpoczyna w I tomie, ciągnie w środkowych i kończy w ostatnim, w "Kronikach żelaznego druida" jak dotąd zakończenie każdego tomu "dawało mi dosyt". :)

Zaczyna się mało zachęcająco, potem jest znacznie ciekawiej, a finał przypomina "Mission impossible", dlatego polecam nie rezygnować. ;)
Autor potrafi utworzyć satysfakcjonujące zakończenie, jednocześnie rozpoczynając nowe wątki i problemy do rozwiązania w kolejnych tomach. Cała fabuła (3 tomów, które przeczytałem) robi wrażenie naturalnej, a nie "sztucznie przeciąganej na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ta seria mi się nie znudzi. Jezus wygląda jak gwiazda old spice, wampir poluje na Thora, razem z Perunem, rosyjska sekta poluje na demony, a w środku wszystkiego 2000letni druid. Kupił mnie ten absurd i humor autora kompletnie.

Ta seria mi się nie znudzi. Jezus wygląda jak gwiazda old spice, wampir poluje na Thora, razem z Perunem, rosyjska sekta poluje na demony, a w środku wszystkiego 2000letni druid. Kupił mnie ten absurd i humor autora kompletnie.

Pokaż mimo to

Nareszcie!!
Ja po prostu nie potrafiłabym teraz wystawić innej opinii.
WRESZCIE doczekałam się mitologii nordyckiej. Uwielbiam wszelkiej maści mitologie i to właśnie to uwielbienie skusiło mnie, żeby sięgnąć po tą serie. Z mitologią celtycką na takim nieco szerszym obszarze zetknęłam się dopiero dzięki tej serii, przez co wszystkie te "wymyślne" nazwy były dla mnie początkowo jedną wielką zagwozdką. Lecz kiedy do akcji wkroczył świat nordycki, z którym byłam nieco bardziej obeznana, to wręcz szaleńczą radość sprawiało mi czytanie tego tomu.
I na koniec, jak zwykle niezastąpiony humor autora towarzyszący makabrycznym sytuacjom z życia bohaterów poprowadzony został idealnie.

Nareszcie!!
Ja po prostu nie potrafiłabym teraz wystawić innej opinii.
WRESZCIE doczekałam się mitologii nordyckiej. Uwielbiam wszelkiej maści mitologie i to właśnie to uwielbienie skusiło mnie, żeby sięgnąć po tą serie. Z mitologią celtycką na takim nieco szerszym obszarze zetknęłam się dopiero dzięki tej serii, przez co wszystkie te "wymyślne" nazwy były dla mnie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Demoniczne wiedźmy z sabatu Die Tochter des Dritten Hauses zostały pokonane, ale Atticus wyszedł z tej potyczki z dwiema dość kłopotliwymi obietnicami. Po pierwsze obiecał ukraść dla Lakshy złote jabłko Idunn, po drugie - pomóc Leifowi w zabiciu Thora. Druid nie zwykł łamać raz danego słowa, więc chcąc nie chcąc bierze się do pracy. Pierwsza wyprawa do Asgardu, z której wraca z obiecanym złotym jabłkiem, idzie - delikatnie mówiąc - niezupełnie po jego myśli. Jej skutki komplikują plany powrotu do siedziby nordyckich bogów, a do tego kolejne bóstwa zjawiają się u Atticusa odradzając mu tę wyprawę. Żelazny druid jednak dba o swoją reputację i zamierza dotrzymać słowa, choćby na jego drodze pojawiła się bojówka Młotów Boga żądna jego krwi. Co z resztą wkrótce istotnie ma miejsce...

Trzeci tom cyklu "Kroniki Żelaznego Druida" powinien mieć tytuł "Co Tu Się Wyprawia?!". No bo... Bo co tu się wyprawia?! Pan Hearne przechodzi samego siebie i podnosi poprzeczkę tak wysoko, że ta ginie w chmurach. Po pierwszym tomie byłam zadowolona i zaciekawiona, po drugim już zafascynowana, teraz mam ochotę kupić koszulkę z napisem "Atticus na prezydenta" i założyć jego oficjalny fanklub. Tak, naprawdę jest tak dobrze!

"(...) mój samozachwyt przeszedł nagle w beznadziejny przypadek oh-shitu. Z tego, co mi się wydaje, jest to fachowy termin psychologiczny; a jeśli nie, to na pewno powinien nim być."

Ostatnie dwie książki, jakie miałam okazję czytać, nie były zbyt dobrą lekturą, dlatego tym większą przyjemność sprawiło mi czytanie o przygodach mojego ulubionego Druida. Nie będę po raz kolejny chwalić niesamowitego poczucia humoru autora ani jego świetnego warsztatu, bo pisałam już o nich przy okazji recenzji poprzednich tomów. Nie byłabym jednak sobą, gdybym po raz kolejny nie podkreśliła doskonałego przygotowania merytorycznego tej opowieści. Mitologia ludów celtyckich, nordyckich i słowiańskich jest tematem, który od zawsze mnie fascynował i choć oczywiście nie wiem wszystkiego, to bez przechwałek mogę stwierdzić, że wiem jednak całkiem sporo. Dlatego od razu wyłapałam liczne pomyłki w cyklu "Kwiat Paproci", ale choćbym nie wiem jak szukała, nie potrafię znaleźć ani jednego błędu w książkach Pana Hearne'a. Za to już nawet nie wielkie brawa, ale owacja na stojąco.

Chcę też zwrócić uwagę na dwa elementy, które są tutaj pewną nowością. Po pierwsze, zmiana zaszła w samym Atticusie. Do tej pory dał się poznać jako dowcipkujący lekkoduch nie tracący poczucia humoru nawet w najgorszych sytuacjach. Teraz poznajemy jego inne oblicze. Nie chcę przypadkiem zaspojlerować, ale pewnym szokiem bylo dla mnie ujrzenie go w wersji śmiertelnie poważnej i wściekłej aż do granicy prawdziwego szału. Po raz pierwszy Atticus dowcipniś mnie przeraził i to było niesamowite!

"- Doskonale! - Jezus uśmiechnął się do niego promiennie - A teraz idźcie i zabijajcie wampy. Najlepiej te błyszczące w stylu emo."

Po drugie, autor odkrył chwyt zwany "cliffhangerem". To w jakim miejscu skończył tę powieść... Jak mam to opisać bez spojlerów? Boję się o dwie postacie i chcę wiedzieć co się z nimi stało. Chcę wiedzieć natychmiast. I chcę wiedzieć co teraz zrobi Atticus. Macie pojęcie ile wysiłku wymaga ode mnie odłożenie lektury czwartego tomu aż uporam się z książkami "terminowymi"? Ogromnego.

Panie Hearne, kłaniam się Panu do samej ziemi. Genialna opowieść, świetnie napisana, z idealnie wyważonym humorem i mistrzowskimi zwrotami akcji. Czytanie było czystą przyjemnością. Dzisiejszą recenzję sponsorowała liczba 10, bo innej oceny nie mogę wystawić. Gorąco polecam, ten tom jak i cały cykl!

rosemaryczyta.blogspot.com

Demoniczne wiedźmy z sabatu Die Tochter des Dritten Hauses zostały pokonane, ale Atticus wyszedł z tej potyczki z dwiema dość kłopotliwymi obietnicami. Po pierwsze obiecał ukraść dla Lakshy złote jabłko Idunn, po drugie - pomóc Leifowi w zabiciu Thora. Druid nie zwykł łamać raz danego słowa, więc chcąc nie chcąc bierze się do pracy. Pierwsza wyprawa do Asgardu, z której...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kolejny tom i kolejny raz tak samo udany. Cały wątek zemsty na TYM BOGU oraz cała jego kreacja jest zachwycająco inna i przyjemna. Motywacje bohaterów szczere, a akcja na wysokim poziomie. Atticus jest jednak za doskonały, za bardzo wszystkowiedzący i za najlepszy... I wszystko się mu udaje. A trochę dramaturgii i niepowodzeń dobrze by mu zrobiło.

Kolejny tom i kolejny raz tak samo udany. Cały wątek zemsty na TYM BOGU oraz cała jego kreacja jest zachwycająco inna i przyjemna. Motywacje bohaterów szczere, a akcja na wysokim poziomie. Atticus jest jednak za doskonały, za bardzo wszystkowiedzący i za najlepszy... I wszystko się mu udaje. A trochę dramaturgii i niepowodzeń dobrze by mu zrobiło.

Pokaż mimo to

coraz bardziej wsiąkam w zachwyt druidem, autor świetnie kreuje klimat i postacie, łatwo wtapiamy się w opowieść, nadal męczy mnie początek, jakby pierwsze rozdziały pisał ktoś bez większej wprawy, ale potem już płynie się wartko i szybko mknie się po następny tom, podoba mi się spojrzenie Hearna na wszelkie teologie i moralizatorskie stawianie, niby lekko ważnych fundamentów moralnych i obyczajowych. mniam

coraz bardziej wsiąkam w zachwyt druidem, autor świetnie kreuje klimat i postacie, łatwo wtapiamy się w opowieść, nadal męczy mnie początek, jakby pierwsze rozdziały pisał ktoś bez większej wprawy, ale potem już płynie się wartko i szybko mknie się po następny tom, podoba mi się spojrzenie Hearna na wszelkie teologie i moralizatorskie stawianie, niby lekko ważnych...

więcej

mniej

Pokaż mimo to