Chodził za mną Dygat od czasu biografii Kaliny Jędrusik.
"Pożegnania" mają coś w sobie, miałam poczucie, że autor pisząc sam poznaje tę historię, tylko że robi to dużo szybciej niż ja.

Chodził za mną Dygat od czasu biografii Kaliny Jędrusik.
"Pożegnania" mają coś w sobie, miałam poczucie, że autor pisząc sam poznaje tę historię, tylko że robi to dużo szybciej niż ja.

Kapitalna książka, na wskroś urzekająca opowieść. Przez cały czas jest tutaj obecna powabna afirmacja życia, opisanie jakby każdego haustu codziennej prozy dnia, celebrowania życia, mimo złowieszczej prognozy wojennej na horyzoncie zdarzeń. Ukazanie życia i jego przewrotności. Pożegnania które są tutaj przedstawione nie tylko w kontekście relacji międzyludzkich ale i i mijającego czasu, rozstania z poprzednią przedwojenną epoką. Książką zdecydowanie wielowymiarowa. Jak to się błogo czytało, co za styl, jacy bohaterowie! Kolejny pisarz przed wojenny który oczarowuje, i niestety kolejny zapomniany. Polecam każdemu kto szuka nietuzinkowej, pełnej wdzięku literatury, fantastyczne antidotum na współczesną grafomanię.

Kapitalna książka, na wskroś urzekająca opowieść. Przez cały czas jest tutaj obecna powabna afirmacja życia, opisanie jakby każdego haustu codziennej prozy dnia, celebrowania życia, mimo złowieszczej prognozy wojennej na horyzoncie zdarzeń. Ukazanie życia i jego przewrotności. Pożegnania które są tutaj przedstawione nie tylko w kontekście relacji międzyludzkich ale i i...

Bardzo dobra literatura. Szkoda, że Dygata czyta teraz tak mało osób, zadowalając się jedynie tanimi romansidłami i pornokryminalikami. A może by tak sięgnąć po uznanych, ale zapomnianych autorów, aby zobaczyć, co to znaczy prawdziwa "literatura"? Na początek szczerze polecam książki Dygata.
A jak kto woli słuchać, to ma wybór: audiobook w wykonaniu pana Krystiana Pesty, fantastyczna interpretacja!

Bardzo dobra literatura. Szkoda, że Dygata czyta teraz tak mało osób, zadowalając się jedynie tanimi romansidłami i pornokryminalikami. A może by tak sięgnąć po uznanych, ale zapomnianych autorów, aby zobaczyć, co to znaczy prawdziwa "literatura"? Na początek szczerze polecam książki Dygata.
A jak kto woli słuchać, to ma wybór: audiobook w wykonaniu pana Krystiana Pesty,...

Sprawdzam powierzchownie, macam. Ciekawe, trochę jest tych warstw. Upływ czasu odpowiada za nieuniknione odrealnienie oraz będący jego produktem ubocznym – szarm. Paryska ekskursja jednak wyrwała mnie z rytmu. Nie nasiedzę się. Wychodzę (bez zaznania) „Pożegnania” (🥴).

Sprawdzam powierzchownie, macam. Ciekawe, trochę jest tych warstw. Upływ czasu odpowiada za nieuniknione odrealnienie oraz będący jego produktem ubocznym – szarm. Paryska ekskursja jednak wyrwała mnie z rytmu. Nie nasiedzę się. Wychodzę (bez zaznania) „Pożegnania” (🥴).

Niestety książka Stanisława Dygata,, Pożegnania "mnie nie zachwyciła.Nie wiem dlaczego, ale nie porwała mnie ta historia ani sposób w jaki została napisana.Nie zrozumiałam jej przesłania ,nie wywołała u mnie żadnych emocji .Przeczytana i nic więcej.

Niestety książka Stanisława Dygata,, Pożegnania "mnie nie zachwyciła.Nie wiem dlaczego, ale nie porwała mnie ta historia ani sposób w jaki została napisana.Nie zrozumiałam jej przesłania ,nie wywołała u mnie żadnych emocji .Przeczytana i nic więcej.

Naszła mnie ochota na Dygata. Dziś to już klasyka, ale nadal czyta się świetnie. Film chyba nawet lepszy od książki, która z powodu wątków pobocznych w drugiej części, gubi gdzieś napięcie.

Naszła mnie ochota na Dygata. Dziś to już klasyka, ale nadal czyta się świetnie. Film chyba nawet lepszy od książki, która z powodu wątków pobocznych w drugiej części, gubi gdzieś napięcie.

Książka bardzo mi się podobała. Nie chce streszczać powieści, a jedynie zwrócić uwagę na mistrzostwo autora. Główny bohater buntuje się przeciw mieszczańskiej mentalności, konwenansom, zasadom. Wychowany w tak zwanym dobrym domu, jest trochę "przeciwko wszystkiemu". Od rodziny i znajomych słyszy ciągle "świata nie zmienisz", więc po cóż się starać...Wszystko to osnute wokół romansu (też nie w pełnym tego słowa znaczeniu) Pawła i Lidki, fordanserki z Cafe Clubu. Wyjazd do Paryż, wybuch wojny, wszystko legło w gruzach, zmieniło się... Ale czy na pewno ?
Świetnie się to czyta.

Książka bardzo mi się podobała. Nie chce streszczać powieści, a jedynie zwrócić uwagę na mistrzostwo autora. Główny bohater buntuje się przeciw mieszczańskiej mentalności, konwenansom, zasadom. Wychowany w tak zwanym dobrym domu, jest trochę "przeciwko wszystkiemu". Od rodziny i znajomych słyszy ciągle "świata nie zmienisz", więc po cóż się starać...Wszystko to osnute wokół...

Fantastyczne opowiadanie! Dla mnie 9/10, bo zbyt krótkie jak na ten styl pisarski i stale rozwijającą się akcję. Z drugiej strony gdyby było dłuższe nie pozostawiłoby po sobie takiego wrażenia zwinności, ulotności i spójności. Czyli 10/10 w mojej prywatnej skali!
Zdecydowanie jedna z najlepiej opowiedzianych historii, gdzie nawet tytuł doskonale pasuje do sensu książki. Błyskotliwy język i przygody bohaterów wpływają na to, że z łatwością można się odnaleźć na ich miejscu, a jednocześnie (po tym odnalezieniu) zazdrościć sobie przeżywania ich przygód (sic!).
Przemiany osobiste czasu tuż przed przed- i tuż powojennego chyba nigdy nie został opowiedziany tak dobrze od strony zwykłych młodych ludzi, którzy chcą żyć, a jednocześnie odbijają się od konwenansów mijającej epoki.

Fantastyczne opowiadanie! Dla mnie 9/10, bo zbyt krótkie jak na ten styl pisarski i stale rozwijającą się akcję. Z drugiej strony gdyby było dłuższe nie pozostawiłoby po sobie takiego wrażenia zwinności, ulotności i spójności. Czyli 10/10 w mojej prywatnej skali!
Zdecydowanie jedna z najlepiej opowiedzianych historii, gdzie nawet tytuł doskonale pasuje do sensu książki....

Ze stron tej książki ścieka ciężki sentymentalizm, ale dzięki lekkości i liryczności opisów wszystko się równoważy i tworzy zgrabną całość. Główny bohater, chociaż zagubiony i z początku zbyt pewny siebie, po zderzeniu z okrutniejszą wojenną rzeczywistością przechodzi szybki kurs dojrzewania. Ciekawe zestawienie dwóch różnych perspektyw, dotyczących świata przed i w trakcie II wojny światowej, szczególnie z punktu widzenia bohatera nieuczestniczącego w walkach, a będącego zwykłym cywilem próbującym jakoś przeżyć każdy kolejny dzień. Do tego barwność wszystkich postaci drugoplanowych jest na duży plus.
Dobrze się czyta, nawet po ponad 70 latach od wydania.

Ze stron tej książki ścieka ciężki sentymentalizm, ale dzięki lekkości i liryczności opisów wszystko się równoważy i tworzy zgrabną całość. Główny bohater, chociaż zagubiony i z początku zbyt pewny siebie, po zderzeniu z okrutniejszą wojenną rzeczywistością przechodzi szybki kurs dojrzewania. Ciekawe zestawienie dwóch różnych perspektyw, dotyczących świata przed i w trakcie...

Moje drugie już spotkanie z twórczością pana Dygata i, tak samo jak poprzednie, niezwykle udane. Tym razem mamy do czynienia z pewną osobą, narratorem powieści, która cierpi na syndrom złego świata i zbyt wielkie pragnienie zmiany wszelkiego zła, zła, które w jego mniemaniu jest nieprawidłowe. Taka przypadłość, jak się okazuje, jest niesamowicie uciążliwa i wpływa bezpośrednio na podejmowane decyzje życiowe mniej lub bardziej. Narrator, którego imienia nie jest dane nam poznać, co tylko uatrakcyjnia całość postaci, przez takie podejście staje się absurdalnie nazbyt obojętny, nie obchodzą go szczególnie wydarzenia związane z trwającą wojną, nie posiada żadnych celów ani planów. Powoli egzystuje, nie przejmując się ani przeszłością, ani tym bardziej tym, co miało nadejść. Sposób życia jaki prowadzi momentami stawał się dla mnie irytujący, takie zaprzepaszczanie wszelkich szans, niewykorzystywanie rzadkich możliwości, działanie na przekór innym i na przekór samemu sobie. Jednak od pierwszej aż do ostatniej strony podziwiałam tego człowieka za coś, czego sama do końca nie rozumiem. Jego pozorna beztroska sprawiała mu wiele cierpienia Duszy, wnętrza. To jest postawa wynikająca ze świadomości bycia owładniętym bezsilnością względem brzydoty świata i ludzi. Brzydoty wewnętrznej.
Bardzo lubię styl pisania pana Dygata za to, że jest szczery do bólu. Nie ukrywa złośliwości otoczenia, w którym przebywa bohater. Czasami miałam wrażenie, że różne opisy są przesiąknięte satyryzmem, co jeszcze bardziej mi się podobało.
Jest to niezwykle ciekawa historia człowieka z problemem istnienia. Nie znalazłam żadnej dokładniejszej odpowiedzi na pytanie: po co to wszystko, jednakże zawsze milej jest znosić bałagan całego świata z kawałkiem tak dobrej literatury.

Moje drugie już spotkanie z twórczością pana Dygata i, tak samo jak poprzednie, niezwykle udane. Tym razem mamy do czynienia z pewną osobą, narratorem powieści, która cierpi na syndrom złego świata i zbyt wielkie pragnienie zmiany wszelkiego zła, zła, które w jego mniemaniu jest nieprawidłowe. Taka przypadłość, jak się okazuje, jest niesamowicie uciążliwa i wpływa...