Po przeczytaniu książki nasuwa się myśl, że ten rzymski świat, który wydał tyle wspaniałości z dziedziny kultury, w gruncie rzeczy był światem okrutnym, barbarzyńskim, podłym. Nikt nie był pewny dnia ani godziny. Od widzimisię cesarza zależało życie każdego człowieka: zarówno tego maluczkiego, jak i najbardziej znaczącego. Ale też sam władca był stale zagrożony poprzez spiski, knowania, bunty. Aż trudno uwierzyć, że tak potężne Imperium Rzymskie upadło, ale to dowód na to, że nic nie trwa wiecznie i że nawet najwięksi tyrani, którzy budowali swoje potęgi na cierpieniu i wyzysku innych, czy chcą, czy nie, w końcu odejdą. Mówi się, że historia jest nauczycielką życia. Jeśli tak jest, to albo bardzo marną, albo ludzie są słabymi uczniami, skoro od zarania dziejów tacy władcy jak Neron wciąż rządzą światem, burząc porządek świata dla zaspokojenia swoich chorych i urojonych ambicji.

Po przeczytaniu książki nasuwa się myśl, że ten rzymski świat, który wydał tyle wspaniałości z dziedziny kultury, w gruncie rzeczy był światem okrutnym, barbarzyńskim, podłym. Nikt nie był pewny dnia ani godziny. Od widzimisię cesarza zależało życie każdego człowieka: zarówno tego maluczkiego, jak i najbardziej znaczącego. Ale też sam władca był stale zagrożony poprzez...

Klasyczna biografia Nerona napisana z ogromną erudycją i pięknym językiem pełnym humoru.

Klasyczna biografia Nerona napisana z ogromną erudycją i pięknym językiem pełnym humoru.

Książka dosyć trudna, bardzo wiele postaci, faktów i wydarzeń. Zawiłości intryg czasem przytłaczają ale głównie przez ilość aktorów. Natomiast da się iść do przodu, nie jest tak że przez to książka odpycha. Bardzo przypomina po prostu dobrą powieść i przy okazji wiele można się dowiedzieć. Arcydziełem to nie jest ale solidne 7 się należy.

Książka dosyć trudna, bardzo wiele postaci, faktów i wydarzeń. Zawiłości intryg czasem przytłaczają ale głównie przez ilość aktorów. Natomiast da się iść do przodu, nie jest tak że przez to książka odpycha. Bardzo przypomina po prostu dobrą powieść i przy okazji wiele można się dowiedzieć. Arcydziełem to nie jest ale solidne 7 się należy.

Dzieło mistrza.

Dzieło mistrza.

Sięgnąłem po tę książkę chcąc zgłębić tematykę starożytnego Rzymu po niedawnym odwiedzeniu tego kraju. I faktycznie poznałem z niej dużo faktów, ciekawych opisów różnych uroczystości, tradycji, wydarzeń, podbojów, prawa i zachodzących w nim zmian, no i wszechobecnych intryg i spisków. Można powiedzieć, że historia samego Nerona jest tylko tłem. Wartość historyczna książki jest niewątpliwie wysoka, należy tez docenić obiektywne spojrzenie na Nerona, tj. opisywanie zarówno wad, jak i jego osiągnięć.

Jednakże poza niewieloma rozdziałami większości nie czyta się sprawnie, a to ze względu na przytłoczenie zbyt dużą liczbą coraz to nowych postaci (zastanawiam się ile ich było, 100, 150? A kto wie czy nie wiecej),trudno się było w tym odnaleźć. Sprawy nie ułatwiało opisywanie jedno po drugim wydarzeń bardzo często ze sobą niezwiązanych. Summa summarum przez książkę przebijałem się ok. 2 miesiące, każdorazowo czytając z reguły po 20-30 stron.

Stąd zastanawiałem się nad oceną 6 lub 7, ale dałem 7 ze względu na ogrom przekazanych informacji i niewątpliwy talent autora, który powodował, że w niektórych rozdziałach czułem się niemalże uczestnikiem tych burzliwych wydarzeń.

Sięgnąłem po tę książkę chcąc zgłębić tematykę starożytnego Rzymu po niedawnym odwiedzeniu tego kraju. I faktycznie poznałem z niej dużo faktów, ciekawych opisów różnych uroczystości, tradycji, wydarzeń, podbojów, prawa i zachodzących w nim zmian, no i wszechobecnych intryg i spisków. Można powiedzieć, że historia samego Nerona jest tylko tłem. Wartość historyczna książki...

Bardzo lubię powieści, których akcja toczy się w czasach antycznych, a w szczególności w starożytnym Rzymie. Akcja tej konkretnej powieści - jak nie trudno się domyślić, biorąc pod uwagę jej tytuł - ma miejsce za czasów panowania cesarza Nerona.

Autor w ciekawy i oryginalny sposób przedstawia dojście Nerona do cesarskiej purpury oraz okres jego rządów (np. cytując fragmenty dzieł starożytnych historyków takich jak Tacyt).

Po przeczytaniu książki profesora A. Krawczuka widać "gołym okiem", że obraz cesarza Nerona i jego rządów różni się od tego powszechnie funkcjonującego w kulturze.

Bardzo lubię powieści, których akcja toczy się w czasach antycznych, a w szczególności w starożytnym Rzymie. Akcja tej konkretnej powieści - jak nie trudno się domyślić, biorąc pod uwagę jej tytuł - ma miejsce za czasów panowania cesarza Nerona.

Autor w ciekawy i oryginalny sposób przedstawia dojście Nerona do cesarskiej purpury oraz okres jego rządów (np. cytując...

Neron. Bodaj najbardziej znany cesarz Imperium Romanum. Czy zasłużył na złą sławę ciągnącą się za nim od wieków?

Żywot Nerona spisany przez Krawczuka zapewnia nie tylko odpowiedź na to pytanie. Biografię ostatniego cesarza z dynastii julijsko-klaudyjskiej czyta się jak przednią powieść. Upadek Messaliny, intrygi Agrypiny, wyniesienie na tron pasierba w miejsce syna, morderstwo przybranego brata, konformizm Seneki, matkobójstwo, procesy za obrazę majestatu, służalczość senatu, cesarz grajek, zamordowanie żony, ślub z eunuchem. Pożar Rzymu i prześladowanie chrześcijan to jedynie ułamek szaleństwa Nerona. I tylko aż się wierzyć nie chce, że to wszystko prawda.

Warto przeczytać dla uzmysłowienia sobie, co niesie za sobą oddanie totalnej władzy w ręce błazna. Co więcej całość opisana jest wyjątkowo zgrabnie i ze smakiem.

Polecam.

Neron. Bodaj najbardziej znany cesarz Imperium Romanum. Czy zasłużył na złą sławę ciągnącą się za nim od wieków?

Żywot Nerona spisany przez Krawczuka zapewnia nie tylko odpowiedź na to pytanie. Biografię ostatniego cesarza z dynastii julijsko-klaudyjskiej czyta się jak przednią powieść. Upadek Messaliny, intrygi Agrypiny, wyniesienie na tron pasierba w miejsce syna,...

„Pradawna opowieść mówiła, że kiedy zakładano Rzym, Romulus zabił swego brata Remusa. Ta legenda symbolizowała w rozumieniu Rzymian twardą prawdę: gdzie chodzi o jedność i dobro państwa, muszą ustąpić na bok wszelkie uczucia rodzinne i zwykłe zasady moralne.”[Aleksander Krawczuk „Neron”str. 149]
Opowieść o Neronie i jego poprzednikach, szalonym cezarze Kaliguli i jego następcy, niemalże marionetkowym cezarze Klaudiuszu zdaje się w pełni potwierdzać ten pogląd.
„Neron” pióra Aleksandra Krawczuka to pasjonująca opowieść o historii Rzymu w okresie panowania cezara Tyberiusza, Kaliguli, Klaudiusza, a następnie jego przysposobionego syna Nerona, aż do jego samobójczej śmierci w roku 68 n.e.
Wydaje Wam się, że George RR Martin w Grze o Tron uśmierca bohaterów na prawo i na lewo, to co powiedzie na prawdziwą grę o tron w wykonaniu Cezarów i dostojników Rzymu?
Juliusz Cezar został zasztyletowany m.in. przez swojego najlepszego przyjaciela Brutusa. Na życie jego następcy Oktawiana Augusta zorganizowano cztery zamachy, z których wychodził obronną ręką (ale zamachowcy niekoniecznie). Następca Oktawiana Augusta, Tyberiusz wyciągnął wnioski z dziejów poprzedników, doprowadzając do powszechnego donosicielstwa. Nie ustrzegło go to przed śmiercią z rąk pretorianów. Początki panowania Kaliguli zapowiadały pozytywne zmiany w Cesarstwie, kazał umorzyć wszystkie procesy polityczne, odwołał osoby zesłane z przyczyn politycznych, spalił publicznie akta procesu matki i braci oraz rozkazał opublikować dzieła dawnych historyków opozycyjnych. Niestety były to krótki okres względnego spokoju. Ciężka choroba zmieniła styl jego panowania, znacząc je rozlewem krwi konkurentów (prawdziwych i urojonych),hucznymi zabawami i igrzyskami finansowanymi z majątków obieranych przeciwnikom politycznym. Był niezwykle „kochliwym” władcą, niedyskryminującym żadnej z płci, a legenda głosi, że kochał swoje siostry nie tylko bratnią miłością. Z każdym dniem jego szaleństwo się pogłębiało, co wzmacniało tylko determinację spiskowców przeciwko niemu, został zabity przez swych pretorianów, wraz z żoną i córką. Następcą szalonego Kaliguli został, zdawałoby się poczciwy Klaudiusz, z powodu ułomności fizycznej trzymający się z dala od życia publicznego, poświęcając się studiom, zwłaszcza historycznym. Klaudiusz został Cezarem, niejako przypadkiem, legenda głosi, iż po śmierci Kaliguli ukrył się za kotarą, za którą został odnaleziony przez pretorianów, wbrew swej woli zaniesiony do ich obozu i tam obwołany imperatorem. Lata jego panowania to wzrastająca władza wyzwoleńców, uprawiających swoją własną politykę. Klaudiusz pozostawał pod wpływem nie tylko zgrabnej polityki uprawianej przez wyzwoleńców, ale i swoich żon. Za cudzołóstwo skazał na śmierć swoją żonę Messalinę (która jeśli wierzyć przekazom historycznym był nimfomankom, rozkazującą mordować byłych kochanków). Na swoją zgubę ożenił się z Agrypiną, kobietą niezwykle ambitną. Agrypina dążyła do przejęcia władzy, najpierw działając zakulisowo, a następnie coraz śmielej. Za jej namową Klaudiusz przysposobił jej syna z poprzedniego małżeństwa — Luciusa Domitiusa Ahenobarbusa, który po objęciu władzy cesarskiej otrzymał tytularne imię Nero Claudius Caesar Drusus Germanicus. Agrypina sprytnie kierowała nie tylko swoim mężem, ale i karierą Narona. Neron od najmłodszych lat był faworyzowany przez matkę i przybranego ojca, nawet nad prawowitym następcą tronu — Brytannikiem, synem Klaudiusza i Messaliny. Po zapewnieniu władzy Neronowi Agrypina usunęła z drogi ostatnią przeszkodę do władzy — swojego męża Klaudiusza. Jak głosi plotka, został przez nią otruty, a informacja o jego śmierci była utrzymywana w tajemnicy, aby Neron mógł objąć władzę. Neron, bojąc się, że dorastający przyrodni brata Brytannik, mógłby rościć sobie prawa do tronu, zlecił jego zabójstwo. Brytannik podzielił los swojego ojca — został otruty w czasie uczty. Przez pewien czas Neron niemalże współrządził ze swoją matką, z czasem jednak jej ambicje zaczęły mu przeszkadzać i również na Agrypinę został wydany wyrok śmierci. Neron wydał również wyrok śmierci na swoją pierwszą żonę Oktawię (córkę cezara Klaudiusza),potem drugą żonę Poppeę. Jeśli jeszcze Wam mało krwi, to pomyślcie o chrześcijanach, oskarżonych przez Nerona o spowodowanie pożaru, który strawił sporą część Rzymu.
A to tylko część dotycząca rozlewu krwi, smaczku historii dodają wewnętrzne starcia stronnictw, wystawne uczty, miłości i zdrady.
W tej historycznej powieści każdy czytelnik znajdzie coś dla siebie: intrygi, zbrodnie, romanse, a najbardziej wymagający nawet fragmenty dzieł starożytnych filozofów.
Pióro autora jest lekkie, pozwalające z łatwością przenieść się w czasy kolejnych władców Rzymu i poznać epokę „od środka”. Wewnątrz wydania znajdziemy również fotografie popiersi poszczególnych cezarów, dzięki czemu łatwiej jest ich sobie wyobrazić.
„Neron” Aleksandra Krawczuka to lektura obowiązkowa dla miłośników historii, ale nie tylko dla nich.

„Pradawna opowieść mówiła, że kiedy zakładano Rzym, Romulus zabił swego brata Remusa. Ta legenda symbolizowała w rozumieniu Rzymian twardą prawdę: gdzie chodzi o jedność i dobro państwa, muszą ustąpić na bok wszelkie uczucia rodzinne i zwykłe zasady moralne.”[Aleksander Krawczuk „Neron”str. 149]
Opowieść o Neronie i jego poprzednikach, szalonym cezarze Kaliguli i jego...

Lekkie pióro i tona informacji, idealnie!

Lekkie pióro i tona informacji, idealnie!

Cóż książka jest świetna z resztą jak każda tego autora

Cóż książka jest świetna z resztą jak każda tego autora