Znalazłam na półce z używanymi książkami, które można sobie wymieniać albo zabierać. W moim mieście jest kilka takich półek prawie bookcrossingowych. "Prawie", ponieważ książki nie są nigdzie rejestrowane i nie wiadomo dokąd wędrują.
Znam autorkę z dzieciństwa, z serii "Czarka", o dziewczynce która omyłkowo wychowała czarną panterę. I jeszcze z paru innych historii, ale tej książki nie czytałam dotąd.
No i oczywiście wciągnęła mnie. Więc zamiast pisać, w ostatnich dniach - czytałam. Właściwie zajęło mi to niecałą dobę i to z przerwami.
Najklasyczniejszy PRL, i to ten biedny, powojenny. I ludzie - ciągle tacy sami, chociaż ich "tacysamość" zupełnie inaczej wyrażała się w warunkach, kiedy nie istniało coś takiego jak markowy ciuch, smartfon, galeria handlowa, a kupno trabanta było sensacją roku. 😀
No i teraz wypada rozstać się z książką, by mógł przeczytać ją ktoś inny, ale strasznie trudno mi się z nią rozstać.
Na razie powędruje do mojej przyjaciółki. Będę miała iluzję, że książka może do mnie wrócić, kiedy tylko za nią zatęsknię.
Jest jeszcze druga część tej historii, ale niestety niedostępna. Może kiedyś na nią natrafię?
Autorka napisała ją prawie dwadzieścia lat po pierwszej, kiedy wszystko wokół zaczęło się nagle bardzo zmieniać. Czyżby nostalgia za starymi dobrymi czasami? Bo główna bohaterka w tej drugiej części jest niewiele starsza, a więc akcja prawdopodobnie dzieje się nadal w latach 50-tych, a może 60-tych, chociaż książka ukazała się w 1980 roku.
Ciekawe, jak Ludwika Woźnicka pisałaby po transformacji ustrojowej. I czy w ogóle pisałaby cokolwiek. Większość pisarzy tamtego czasu po 89 roku zamilkła.

Znalazłam na półce z używanymi książkami, które można sobie wymieniać albo zabierać. W moim mieście jest kilka takich półek prawie bookcrossingowych. "Prawie", ponieważ książki nie są nigdzie rejestrowane i nie wiadomo dokąd wędrują.
Znam autorkę z dzieciństwa, z serii "Czarka", o dziewczynce która omyłkowo wychowała czarną panterę. I jeszcze z paru innych historii, ale tej...

Jedna z ulubionych książek mojego dzieciństwa - zaczytałam ją prawie na śmierć:).
Pamiętam, że bardzo współczułam bohaterce, ale i podziwiałam ją za determinację i odwagę. Podobała mi się jej uczciwość i to, że zawsze miała własne zdanie.

Patrząc z perspektywy czasu na tę powieść, dostrzegam jej minusy - zbyt nachalny dydaktyzm, jednak jako dziecko bardzo przeżywałam perypetie rzuconej w wir wielkiego miasta bohaterki.

Jedna z ulubionych książek mojego dzieciństwa - zaczytałam ją prawie na śmierć:).
Pamiętam, że bardzo współczułam bohaterce, ale i podziwiałam ją za determinację i odwagę. Podobała mi się jej uczciwość i to, że zawsze miała własne zdanie.

Patrząc z perspektywy czasu na tę powieść, dostrzegam jej minusy - zbyt nachalny dydaktyzm, jednak jako dziecko bardzo przeżywałam...

Nie pamiętam co tam było.

Nie pamiętam co tam było.