Nieodżałowany prof. Jerzy Limon napisał znakomity niby pamiętnik. Niewątpliwe fakty z przeszłości Sopotu i jego samego w PRL (pasjonujące, śmieszne, przerażające) mieszają się ze zmyśleniem - choć nie jest łatwo odróżnić jedno od drugiego.

To wspomnienia i prywatne, i zarazem odnoszące się do rzeczy jak najbardziej publicznych. Jesteśmy przecież w Trójmieście, gdzie komuna - na swoją ostateczną zgubę - wytworzyła zupełnie specyficzny typ człowieka. Mówiąc górnolotnie - czego Limon unika - człowieka z żelaza. Bo na wszystkim kładzie się swym ponurym cieniem właśnie tamta władza. Ktoś jej na początku ufa, potem z upływem czasu - jak pisze Autor - "powiększa się grono obojętnych, ale tych trudno było zauważyć, bo przecież z definicji nie mogą się zrzeszać".

Znakomitym wątkiem przeplatającym i tak potoczystą narrację jest chutliwa żona lokalnego kacyka PZPR (prawda to, czy fałsz?). W tle tego wszystkiego zagubiony, nieco bezradny wobec ówczesnej rzeczywistości inteligent, marzący czasem o porzuceniu - choć na krótko - krępującego go czasem tego statusu, czego zarazem bardzo się obawia.

Osobistym tonem książka wykazuje pewne podobieństwa ze słynną "Krótką historią pewnego żartu" - wspomnieniami z dojrzewania w Gdańsku niemal równolatka Limona prof. Stefana Chwina.

Wiele straciliśmy z odejściem prof. Limona........ Wielki żal, że już niczego nie napisze

Nieodżałowany prof. Jerzy Limon napisał znakomity niby pamiętnik. Niewątpliwe fakty z przeszłości Sopotu i jego samego w PRL (pasjonujące, śmieszne, przerażające) mieszają się ze zmyśleniem - choć nie jest łatwo odróżnić jedno od drugiego.

To wspomnienia i prywatne, i zarazem odnoszące się do rzeczy jak najbardziej publicznych. Jesteśmy przecież w Trójmieście, gdzie...

Oryginalna, mądra i piękna opowieść o jednej z sopockich ulic i jej mieszkańcach. Ale nie tylko, gdyż autor wiele miejsca poświęca rozważaniom historiozoficznym - zastanawia się, czym jest pamięć i historia, jaką rolę w utrwalaniu przeszłości odgrywa słowo pisane, które może zachowywać w narodowej świadomości wielkie wydarzenia, ale także potrafi okazać się narzędziem manipulacyjnym, szczególnie niebezpiecznym, gdy trafi w ręce politycznych szaleńców.

To samo słowo może również wzruszać i skłaniać do refleksji, czego dowodem jest napisana przez Jerzego Limona książka. Autor nawiązuje w niej często bliski kontakt z czytelnikiem, dlatego podczas lektury czułam się tak, jakbyśmy siedzieli w jednym pokoju przy aromatycznej herbacie...
Autor-narrator snuje swoją opowieść w tak ciekawy i zróżnicowany sposób, że trudno się od niej oderwać. Ujmujące są nostalgiczne wspomnienia z dzieciństwa i pierwszej młodości, poruszające okazują się losy ludzi zamieszkujących tę samą ulicę na przestrzeni wielu lat.

Fikcja literacka miesza się tu z prawdą i wielką historią. Podobnie zróżnicowana jest forma, co sprawia, że trudno jednoznacznie określić przynależność gatunkową "Koncertu Wielkiej Niedźwiedzicy", w którym mamy elementy beletrystyki, literatury faktu i literatury popularnonaukowej. Narrator okazuje się pełnym pasji gawędziarzem, który umie połączyć sfabularyzowaną opowieść z uniwersyteckim wykładem i filozoficznym dyskursem.

Całość uzupełniają piękne i oryginalne ilustracje Wojciecha Kołyszko. Zwłaszcza kolorowe obrazy przykuwają uwagę wielością barw, symboliką i nawiązaniami do ekspresjonizmu.

Polecam wszystkim, którzy lubią nie tylko śledzić z zapartym tchem fabułę, ale także szukają w literaturze odpowiedzi na ważne pytania o przeszłość, teraźniejszość i przyszłość.

Oryginalna, mądra i piękna opowieść o jednej z sopockich ulic i jej mieszkańcach. Ale nie tylko, gdyż autor wiele miejsca poświęca rozważaniom historiozoficznym - zastanawia się, czym jest pamięć i historia, jaką rolę w utrwalaniu przeszłości odgrywa słowo pisane, które może zachowywać w narodowej świadomości wielkie wydarzenia, ale także potrafi okazać się narzędziem...