Dobra, ale nie tak, jak poprzednie... Zbiór felietonów-refleksyjnych jak to u Romy Ligockiej, ale trochę uwierało mnie narzekanie autorki na Polskę. Ostatnio stało się to głównym motywem niektórych polityków i gwiazdeczek różnej maści. Szkoda, że Ligocka poszła tą drogą... Jej zachwyt nad serdecznością ludzi w Argentynie jest jak dla mnie nieco naiwny. Ludzie mogą być serdeczni w każdym miejscu, wszystko zależy od nich samych. Roma Ligocka jest serdeczna w Argentynie, ale w Krakowie już jej nie wychodzi...

Dobra, ale nie tak, jak poprzednie... Zbiór felietonów-refleksyjnych jak to u Romy Ligockiej, ale trochę uwierało mnie narzekanie autorki na Polskę. Ostatnio stało się to głównym motywem niektórych polityków i gwiazdeczek różnej maści. Szkoda, że Ligocka poszła tą drogą... Jej zachwyt nad serdecznością ludzi w Argentynie jest jak dla mnie nieco naiwny. Ludzie mogą być...

I oto przeczytałam wszystkie książki Romy Ligockiej.

... Te konie na Krakowskim Rynku są autentycznie ogromne- wczoraj właśnie bardzo uważnie się przyglądałam - i ta karoca taka wysoka, chociaż taka bajeczna. Odczułam doskonale emocje opisane przez pisarkę, gdy konie spłoszone pędziły na nią siedzącą przy kawiarnianym stoliku. Autorka zastanawia się kto wydał zgodę na te karoce na Rynku? Gdy nic się dramatycznego nie dzieje, białe konie w zaprzęgach z czerwonymi frędzelkami i białe karoce są bardzo oryginalne, piękne, zjawiskowe, a stukot ich kopyt jest (mają porządne podkowy) naturalną już melodią Rynku.

I oto przeczytałam wszystkie książki Romy Ligockiej.

... Te konie na Krakowskim Rynku są autentycznie ogromne- wczoraj właśnie bardzo uważnie się przyglądałam - i ta karoca taka wysoka, chociaż taka bajeczna. Odczułam doskonale emocje opisane przez pisarkę, gdy konie spłoszone pędziły na nią siedzącą przy kawiarnianym stoliku. Autorka zastanawia się kto wydał zgodę na te...

Ligocka (ur. 1938) popularna jest od "Dziewczynki w czerwonym płaszczyku" (2001),którą i ja czytałem, lecz nie recenzowałem jeszcze żadnej z jej książek. A że teraz robię to po raz pierwszy, to zacznę od autorki.
Podaję za Wydawnictwem Literackim:
"Roma Ligocka, pochodzi z żydowskiej rodziny Abrahamenów mieszkającej od wielu pokoleń w Krakowie. Wraz z najbliższymi przeżyła likwidację getta krakowskiego schowana w kryjówce pod sklepem z farbami. Pod przybranym nazwiskiem Ligocka, Roma wraz z matka została ukryta przez polską rodzinę.
Po wojnie studiowała malarstwo i scenografię na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Pierwszą wystawę artystki zorganizował Piotr Skrzynecki pod koniec lat 50-tych w "Piwnicy pod baranami"...".

Powyższe potrzebne mnie było do przedstawienia swojej uwagi, że Ligocka - malarka, kostiumolog i scenograf, ma zdolność plastycznego mówienia o niczym. Do takiego wniosku doszedłem skończywszy ten tom mini opowiadań. Z wielką przyjemnością czytałem te refleksyjne wspomnienia i podziwiałem zdolność pięknego mówienia o rzeczach z pozoru błahych, a nasyconych
aposteriorycznymi mądrościami. Czas odgrywa wielką rolę, bo (s. 39):
"Odwagi cywilnej uczy się człowiek z wiekiem - choć są tacy, którzy nie nauczą się jej nigdy. Młodość... ..nie jest taktowna i tolerancyjna - to też przychodzi wraz z dojrzałością...."

Podzielam zdanie autorki, tym bardziej, że jest o 5 lat ode mnie starsza (s. 55):
„A teraz to moje najpiękniejsze słowo nazywa się 'spokój'. Czasem niedoceniane, wyśmiewane, zagłuszane, ale dla każdego z nas tak ważne”.
Ba! ważne! To największe marzenie nas - starych. Czasem jednak autorka potrafi być „kąśliwa” (s.114):
„Jestem na plaży. Wiem, że w Polsce jest zima i mówienie czegoś takiego jest nieprzyzwoite. Powinnam się wstydzić, że 'mam lepiej'
W Polsce zawsze trzeba się wstydzić, jeśli ma się lepiej...”

Ligocka pogodnie przeżywa starość, lecz i świadomie (s. 136):
„Najczęściej jednak nasze historyjki z dawnych lat już tylko dla nas są interesujące. Przyjaciele - jeśli muszą – wysłuchują ich z pełna rezygnacji uprzejmością, zwłaszcza jeżeli słyszą je nie po raz pierwszy. Nasze dzieci uciekają od nich jak diabeł od święconej wody. A potem, gdy nas nie ma, żałują.
Aby móc podzielić się z kimś czarem naszych przygód z młodości, trzeba by stale znajdować sobie nowych przyjaciół....”
I na koniec, o konflikcie pokoleń na przykładzie młodego, który został wegetarianinem (s.171):
„Wyobraź sobie, że on jest... wegetarianinem!!!
Może mu przejdzie, nie martw się - pocieszałam. Oboje zresztą wiedzieliśmy, że to nie tyle o bunt przeciw jedzeniu mięsa chodzi, ile o bunt syna przeciw własnemu rodzicowi...”.

Gorąco polecam ten zbiorek, którego lektura przynosi odprężenie i pogodę ducha.

Ligocka (ur. 1938) popularna jest od "Dziewczynki w czerwonym płaszczyku" (2001),którą i ja czytałem, lecz nie recenzowałem jeszcze żadnej z jej książek. A że teraz robię to po raz pierwszy, to zacznę od autorki.
Podaję za Wydawnictwem Literackim:
"Roma Ligocka, pochodzi z żydowskiej rodziny Abrahamenów mieszkającej od wielu ...

Taką Ligocką właśnie lubię - w krótkich felietonach o życiu - takich ciepłych jakby okrywały miękkim kocykiem.

Taką Ligocką właśnie lubię - w krótkich felietonach o życiu - takich ciepłych jakby okrywały miękkim kocykiem.

Bardzo przyjemny zbiór opowiadań. Szybko się czyta i chciałoby się więcej

Bardzo przyjemny zbiór opowiadań. Szybko się czyta i chciałoby się więcej

Zyciowe felietony calkiem fajnie napisane. Podroz z zyciem i samym soba.

Zyciowe felietony calkiem fajnie napisane. Podroz z zyciem i samym soba.

Twórczości Pani Romy Ligockiej chyba nie trzeba nikomu przedstawiać. Po prostu rewelacyjne opowiadania, nad którymi lubię sobie "podumać".
Coś pięknego. Polecam :)

Twórczości Pani Romy Ligockiej chyba nie trzeba nikomu przedstawiać. Po prostu rewelacyjne opowiadania, nad którymi lubię sobie "podumać".
Coś pięknego. Polecam :)

Książka jest zbiorem opowiadać albo króciutkich felietonów. Dla mnie nie tak dobra jak poprzednie. Autorka skupia się na podróży, odwiedzania miejsc, czerpani przyjemności ze spotkań z ludźmi.

Książka jest zbiorem opowiadać albo króciutkich felietonów. Dla mnie nie tak dobra jak poprzednie. Autorka skupia się na podróży, odwiedzania miejsc, czerpani przyjemności ze spotkań z ludźmi.

Książka pełna spokojnych, powolnych tekstów, które wyciszają i uspokajają człowieka.
Pierwsze spotkanie z twórczością Ligockiej uważam za udane.

Książka pełna spokojnych, powolnych tekstów, które wyciszają i uspokajają człowieka.
Pierwsze spotkanie z twórczością Ligockiej uważam za udane.

dużo ciekawych refleksji o zyciu i ludziach

dużo ciekawych refleksji o zyciu i ludziach