"Filozofia Hegla jest skrajną postacią idealizmu racjonalistycznego i dialektycznego. Idealizm Heglowski polega przede wszystkim na koncepcji wedle której idea (rozum, duch) poprzedza świat materialny w tym sensie, że ten ostatni jest jej wytworem" (21).

"Chrześcijaństwo - według Hegla - przyniosło świadomość wolności wszystkich ludzi. [...] Ludziom wydaje się, że działają w określony sposób, ponieważ kieują się osobistym interesem, egoistycznymi, tylko dla nich ważnymi motywami. W rzeczywistości ulegają złudzeniu. Na prawdę są tylko narzędziami, pionkami w rękach niewidzialnego, a jednak rządzącego historią rozumu, który w odpowiedniej, dla siebie korzystnej chwili wyzyskuje ich dla przeprowadzenia swych zamiarów ("chytrość rozumu") (26-27).

"Nic nie stało się wielkiego w świecie, co wymykałoby się konieczności" (29).

"[...] poetę angielkiego Pope'a, któy w swym poemacie Esay on Man sformułował w rymach swą próbę teodycei (whatever is, is right") (32).

"Ludzkość 'oświecona' odwróciła ię od rozumu, zastępując go rozsądkiem. Była to więc epoka emancypacji od rozumu, nienawiści do przeszłości i walki z tradycją" (35).

"[...] przyrodoznawstwo weszło na drogę 'jednostronnej pracy gabinetowej', jego dawne wspaniałe osiągnięcia uległy zmarnowaniu" (46).

"Nawiasem mówiąc, cały egzystencjalizm współczesny czerpał swą interpretację człowieka z Heglowskiej nauki o negacji" (56).

"Żaden z osiągnięych etapów nie zadowala go" (57).

"W ramach filozofii Heglowskiej krytyka zastanych instancji nie jest możliwa, bo 'sowa Minerwy wylatuje dopiero z zapadającym zmierzchem', tj. że trafna naukowa kontemplacja nad epoką zaczyna się dopiero wtedy, gdy już nadchodzi jej zmierzch" (71).

"Nie o to chodzi, że nie wolno krytykować swej epoki - bo w takim wypadku nie byłoby historii, lecz o to, iż prawdziwa, wielka, obiektywna krytyka zastanej rzeczywistości oznacza już jej koniec: Sokrates i Luter należą po prostu do nowych epok historii powszechnej" (72).

"[...] lenistwo: ludzie nie chą czytać trudnych tekstów, a nie chcąc tego czynić głoszą, iż trudność ta nie jest trudnością, lecz mętnością" (79).

"Filozofia Hegla jest skrajną postacią idealizmu racjonalistycznego i dialektycznego. Idealizm Heglowski polega przede wszystkim na koncepcji wedle której idea (rozum, duch) poprzedza świat materialny w tym sensie, że ten ostatni jest jej wytworem" (21).

"Chrześcijaństwo - według Hegla - przyniosło świadomość wolności wszystkich ludzi. [...] Ludziom wydaje się, że działają...