Żyłam w przekonaniu, że nie lubię opowiadań. Dlatego że są za krótkie, nie dają okazji wsiąknąć w świat przedstawiony, a do tego często napisane tak niejasno, jakby autor sam nie wiedział już, co chciał napisać, zgubił się gdzieś między drugim a czwartym dnem. Nagle pojawił się Czechow i udowodnił, że po prostu czytałam złe opowiadania.

Miałam wybrać jeden w miarę interesujący pod jakimś względem tekst, a nim się spostrzegłam, przeczytałam cały tom (16 opowiadań). To wciąga. Do tego stopnia, że jeszcze nie opuściłam światów nakreślonych przez Czechowa. Kiedy jadę zatłoczonym autobusem i słyszę czyjąś rozmowę, przypominam sobie piękną „damulkę” i „urzędnika guberialnego do szczególnych poruczeń” z pretensjami do psychoanalizy, którzy prowadzili rozmowę w „przedziale pierwszej klasy” („Zagadkowa natura”). Kiedy na ulicy słyszę angielskie słowa, wspominam „Córę Albionu” i pomysłowe wyzwiska, jakimi „obywatel ziemski” raczył guwernantkę swoich dzieci, która podczas dziesięcioletniego pobytu w Rosji nadal nie znała języka. Gdy przejeżdżam koło kliniki stomatologicznej przed oczami jako żywo staje mi wywołująca dreszcze scena wyrywania zęba przez specjalistę z opowiadania „Chirurgia”.

A to wszystko dlatego, że Czechow jest bez mała mistrzem ujmowania w krótkiej formie zdarzeń codziennych, wręcz banalnych, w taki sposób, by czytelnik poczuł się częścią nakreślonej przez niego rzeczywistości. Portretuje zwykłych ludzi, których nie tylko można było spotkać w XIX wieku, ale i dzisiaj takie charaktery by się znalazły. Często postać zostaje opisana jednym lub dwoma zdaniami, ale nie staje się przez to figurą podobną np. typom z komedii dell’arte. Mimo całej swojej szkicowości i typowości każdy bohater nabiera w wyobraźni cech indywidualnych kształtowanych przez tok akcji. Szkielet zaproponowany przez Czechowa nabiera ciała.

Jednak sprzeciw mój wzbudzają kreacje kobiet: egzaltowanych, rozhisteryzowanych albo szukających przygód żon, kochanek i przyjaciółek. Każda, choćby nie wiem jak początkowo obiecująca, musiała dostać rys całkowicie ją dyskwalifikujący. Zdaję sobie sprawę, że to znak epoki, niemniej czytanie o takich niemądrych, lekkomyślnych, a czasem wręcz głupich postaciach kobiecych musiało zaboleć.

Każde opowiadanie urzekło mnie na swój sposób – jedno humorem, kolejne ironią, następne sytuacją bohatera, inne poruszonym tematem. Gdybym miała wybrać te, które poruszyły mnie najbardziej, wymieniłabym: Człowiek w futerale, Sala nr 6, Zagadkowa natura i Dom z facjatą. Wspaniałe jest to, że dotknęły one różnych strun, a razem dały kantatę, która będzie brzmiała mi w głowie jeszcze przez jakiś czas.

Żyłam w przekonaniu, że nie lubię opowiadań. Dlatego że są za krótkie, nie dają okazji wsiąknąć w świat przedstawiony, a do tego często napisane tak niejasno, jakby autor sam nie wiedział już, co chciał napisać, zgubił się gdzieś między drugim a czwartym dnem. Nagle pojawił się Czechow i udowodnił, że po prostu czytałam złe opowiadania.

Miałam wybrać jeden w miarę...

"Дама с собачкой" to arcydzieło krótkiej formy. Czechow osiągnął absolutnie mistrzostwo opowiadania i wyznaczył jego niedościgły wzorzec.

"Дама с собачкой" to arcydzieło krótkiej formy. Czechow osiągnął absolutnie mistrzostwo opowiadania i wyznaczył jego niedościgły wzorzec.

:)

:)

Śmierć urzędnika 8/10
Kameleon 8/10
Dama z pieskiem 9/10

Śmierć urzędnika 8/10
Kameleon 8/10
Dama z pieskiem 9/10