Sztejer 2

Vincent powrócił i jest dobrze. Ten sam humor, podobne przygody i okrutny świat po Zagładzie.
Książka szowinistyczna, wulgarna i nie dla każdego - tak mówią. Dla mnie jest to książka o świecie, którego nie pętają moralne normy i obyczaje. Każdy chce żyć dobrze i wygodnie, lecz dane jest to tylko nielicznym. Tak jak teraz.
Polecam.

Vincent powrócił i jest dobrze. Ten sam humor, podobne przygody i okrutny świat po Zagładzie.
Książka szowinistyczna, wulgarna i nie dla każdego - tak mówią. Dla mnie jest to książka o świecie, którego nie pętają moralne normy i obyczaje. Każdy chce żyć dobrze i wygodnie, lecz dane jest to tylko nielicznym. Tak jak teraz.
Polecam.

Pokaż mimo to

Pierwszej części dałem 6 gwiazdek, oceniając ją jako dobrą, bo choć nie porwała mnie, to zapowiadała się dość ciekawie - takie fantasy na terenach byłej Polski po zagładzie. Miałem nadzieję, że autor w drugiej części się rozkręci, ale niestety tak się nie stało.
Opisy, akcja, przygody... wszystko jakieś takie płaskie, włącznie z bohaterem, który w każdej miejscowości je i pije, obraca panienki, dostaje zadanie z którego wychodzi ledwie żywy. I tak w kółko.
Biorę się za część trzecią bez entuzjazmu, skoro zacząłem serię to ją skończę dla zasady, by odhaczyć.

Pierwszej części dałem 6 gwiazdek, oceniając ją jako dobrą, bo choć nie porwała mnie, to zapowiadała się dość ciekawie - takie fantasy na terenach byłej Polski po zagładzie. Miałem nadzieję, że autor w drugiej części się rozkręci, ale niestety tak się nie stało.
Opisy, akcja, przygody... wszystko jakieś takie płaskie, włącznie z bohaterem, który w każdej miejscowości je i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Drugi tom utrzymany w równie uroczym klimacie jak pierwszy :) Stwierdzam, ze Sztejera po prostu nie da się nie lubić :)

Drugi tom utrzymany w równie uroczym klimacie jak pierwszy :) Stwierdzam, ze Sztejera po prostu nie da się nie lubić :)

Pokaż mimo to

Urlop rządzi się swoimi prawami. Prawo pierwsze: wypoczywaj.
W taki sposób spędziłem kolejny dzień przy książce i w jeden dzień rozprawiłem się z tym oto Sztejerem 2.

Książka równie rewelacyjna jak poprzedniczka chociaż moim zdaniem nieco spokojniejsza i nastawiona na budowanie atmosfery i klimatu.
Nie zmienia to faktu, że nadal znajdziemy w niej dużo akcji, ciętego języka, rozmyślań bohatera jak i innych dobrodziejstw znanych z poprzedniego tomu.
Przeżywamy dalszy ciąg przygód Vincenta i słuchamy jego opowieści życia.

Faktem nieodmiennym w fantastyce, sci-fi jest zamieszczanie smaczków popkulturowych naszych czasów w realiach bohaterów i patrzenie jak sobie z nimi radzą. Już pierwsze zdanie tego tomu daje nam tym o sobie znać. #nieśmiertelny_franz_maurer
Zapomniałem o tym wspomnieć przy poprzedniej książce a występuje to także tutaj.

Polecam, zawłaszcza czytelnikom poprzedniej części a ja sięgam po następną (:

Urlop rządzi się swoimi prawami. Prawo pierwsze: wypoczywaj.
W taki sposób spędziłem kolejny dzień przy książce i w jeden dzień rozprawiłem się z tym oto Sztejerem 2.

Książka równie rewelacyjna jak poprzedniczka chociaż moim zdaniem nieco spokojniejsza i nastawiona na budowanie atmosfery i klimatu.
Nie zmienia to faktu, że nadal znajdziemy w niej dużo akcji, ciętego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zacząłem czytać od końca cykl, czyli na pierwszy ogień poszedł "Sztejer III", który prawie mnie zachwycił. Taki trochę inkwizytor Piekary, ale w świeżym wydaniu. Z entuzjazmem zabrałem się za tom 2, który niestety nie spełnił już moich oczekiwań. Trudno mi określić co było nie tak, może ta część za bardzo kojarzyła mi się z przygodami Madderdina, które ostatnio są już trochę jak odgrzewany kotlet. Ogólnie książka (w sumie 3 większe opowiadania) spoko, ale nie sprawiła mi już takiej frajdy jak moja pierwsza przygoda ze Sztejerem. Książka na raz, bez większych rewelacji, ale też nie nudna. Jak nie wiecie za co się wziąć to jest to dobra pozycja. W tym przypadku dużym plusem jest jej nieduża objętość.

Zacząłem czytać od końca cykl, czyli na pierwszy ogień poszedł "Sztejer III", który prawie mnie zachwycił. Taki trochę inkwizytor Piekary, ale w świeżym wydaniu. Z entuzjazmem zabrałem się za tom 2, który niestety nie spełnił już moich oczekiwań. Trudno mi określić co było nie tak, może ta część za bardzo kojarzyła mi się z przygodami Madderdina, które ostatnio są już...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Gołkowski patrzy na mnie z mojej półki i gdyby mógł, zamordowałby mnie z zimną krwią. Oto bowiem nie wybieram Dieselpunku z nazistami, tylko kolejną książkę post-apo. Będzie mnie prześladował jeszcze przez jakiś czas, bo zbyt długo czekałem na trylogię husycką Sapkowskiego.

„Sztejer II” jest drugą książką Roberta Forysia z cyklu "Sztejer". Opowiada ona o łowcy nagród (nie oszukujmy się, to postapokaliptyczny wiedźmin) i jego przeróżnych perypetiach w nienajgorszej dla ludzkości wersji świata po zagładzie.
Vincent Sztejer to postać z pozoru nieciekawa, jednak w miarę, gdy zagłębiamy się w świat przedstawiony w opowiadaniach, nabiera on charakteru i idzie go polubić. Wyznaję zasadę, że dobry zabójca/skrytobójca/łowca nagród powinien mieć długie włosy, bo w połączeniu z chustą na pół twarzy, czy ze skórzanym płaszczem wygląda to przecudownie, dlatego
Sztejer trafił na moją listę ulubionych bohaterów literackich.

Świat przedstawiony to Europa, +/- tysiąc lat po apokalipsie. Część terenów zarosła, część zmieniła się w pustynie, a inne z nich są niezbadane. Miasta to typowo średniowieczne metropolie, które pełne są kramów, wąskich i szerokich uliczek, placów i kościołów. Arsenał jest zróżnicowany, należy bowiem do niego westernowa broń palna oraz typowo XV - wieczny oręż.

Fabuła opowiadań jest zwięzła, prawie nie da się zgubić w toku wydarzeń, akcja miejscami jest wartka i potrafi zatrzymać na dłużej. Kreacje potworów są oryginalne, a ilustracje potrafią uzupełnić nasze wyobrażenie napromieniowanych maszkar. Mimo że nie czytałem pierwszego "Sztejera", to nie czułem się zagubiony w opowieści. Warto wspomnieć o smaczkach, bo jest ich naprawdę wiele, w końcu co jest śmieszniejszego od mieszkańców postapokaliptycznego świata robiących rzeczy sprzed apokalipsy w nienormalny sposób. Żartem w całej książce, którym Foryś karmi nas cały czas, jest Zakon Norisjan, praktykujących sztuki walki i uczących techniki legendarnego kopnięcia z półobrotu. Nie zawsze to się jednak uda i humor jest przesadzony w jednym momencie, a w drugim go brakuje.

"Sztejer II" jest jedną z tych książek, które może przeczytać zarówno nowicjusz, jak i weteran gatunku. Książka dobrze rozdysponuje wasz czas za was, o ile macie tak z dwie, może trzy godziny wolnego (nie wiem, czy to ja szybko czytam, czy to czasoprzestrzeń źle działa). Jeśli jednak nie jest to wasz klimat, to sięgnijcie do innych książek od Roberta Forysia, na przykład "Z zimną krwią" lub "Początek nieszczęść Królestwa"

Gołkowski patrzy na mnie z mojej półki i gdyby mógł, zamordowałby mnie z zimną krwią. Oto bowiem nie wybieram Dieselpunku z nazistami, tylko kolejną książkę post-apo. Będzie mnie prześladował jeszcze przez jakiś czas, bo zbyt długo czekałem na trylogię husycką Sapkowskiego.

„Sztejer II” jest drugą książką Roberta Forysia z cyklu "Sztejer". Opowiada ona o łowcy nagród (nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie znów takie dobre zakończenie...

Nie znów takie dobre zakończenie...

Pokaż mimo to

Uwielbiam takie książki, chyba jeszcze lepsza niż pierwsza część. Dosyć okrutna, z czarnym humorem, z moim nowym ulubionym bohaterem - Sztejerem!

Uwielbiam takie książki, chyba jeszcze lepsza niż pierwsza część. Dosyć okrutna, z czarnym humorem, z moim nowym ulubionym bohaterem - Sztejerem!

Pokaż mimo to

Treść idealna do autobusu, pociągu, samolotu, jednakże od ksiązki, którą można uznać za dobrą, wymaga się po prostu więcej.

Treść idealna do autobusu, pociągu, samolotu, jednakże od ksiązki, którą można uznać za dobrą, wymaga się po prostu więcej.

Pokaż mimo to

Kontynuacja perypetii Sztejera. Druga część jest nieco słabsza od pierwszej, ale mimo to nadal lektura jest interesująca (prawdopodobnie ze względu na głównego bohatera). Tym razem towarzyszymy Sztejerowi w trzech przygodach. We wstępie potwierdza się, że usługi Sztejera są pożądane i cenione, dopóki nie zostaną przez niego wykonane - później zleceniodawcy woleliby, żeby udał się jak najdalej i bez zapłaty. A najlepiej gdyby opuścił ten świat. W "Prostej robocie" nasz postapokaliptyczny eksterminator wyrusza na ratunek białogłowy więzionej w klasztorze. Klasztorze, do którego sama uciekła... W "Wyprawie" Sztejer wyrusza z ekspedycją wojskową mającą zbadać przyczyny wstrzymania dostaw nafty, która po Zagładzie może być jeszcze cenniejsza niż przed. Wyrusza jako zwiadowca, ochroniarz, łowca potworów. A towarzyszy mu dwóch mnichów z zakonu Świętego Norisa. Patrząc na figurę Norisa w klasztorze miało się wrażenie, że zaraz kopnie kogoś z półobrotu ;) Kolejna przygoda, która następuje bezpośrednio po wyprawie (pełnej akcji, emocji i krwawej łaźni) to "Okup". Sztejer przez przypadek spotyka dawnego kompana z pola bitwy i angażuje się w sprawę uwolnienia barona z rąk Litwiaków. Musi przekazać okup, odebrać więźnia i dostarczyć go bezpiecznie do domu. Proste? Niekoniecznie. Nie w przypadku Sztejera, który przyciąga komplikacje jak magnes.

Książka godna polecenia, to kawał naprawdę dobrej fantastyki. Brutalnej i ociekającej krwią, ale taka pewnie byłaby rzeczywistość po Zagładzie. Przed zabraniem się za trzeci tom zalecam zrobienie sobie małej przerwy, aby uniknąć ewentualnego przesytu postapokaliptycznym światem i jego mieszkańcami (czytając wszystkie 3 części jednym ciągiem doświadczyłem tego i nie czytało mi się 3 tomu tak przyjemnie jak wcześniej).

Kontynuacja perypetii Sztejera. Druga część jest nieco słabsza od pierwszej, ale mimo to nadal lektura jest interesująca (prawdopodobnie ze względu na głównego bohatera). Tym razem towarzyszymy Sztejerowi w trzech przygodach. We wstępie potwierdza się, że usługi Sztejera są pożądane i cenione, dopóki nie zostaną przez niego wykonane - później zleceniodawcy woleliby, żeby...

więcej

mniej

Pokaż mimo to