Strefy

Książkę czyta się, jakby tworzyła się sama w miarę postępu kolejnych stronic, nie zauważa się jakiegoś szczególnego zamysłu konstrukcyjnego autora w tym zakresie, zwłaszcza jeśli chodzi o jej pierwszą część, gdzie wraz z postaciami powieści zostajemy wrzuceni do kraju zapodzianego dzieciństwa autora na rubieżach dawnej Rzeczpospolitej, przyrównanego do Faulknerowskiego hrabstwa Yoknapatawpha. Tam odżywają przedstawione w sposób zgoła impresjonistyczny obrazy tego konglomeratu różnych kultur, ich współistnienia zakończonego rzezią. Chwilami fascynujące, dużo w tym zmysłowości i erotyki. To strefa pierwsza, bo kolejne strefy, na które autor podzielił tę powieść, wyraźnie się od niej różnią. Tu wyraźnie zarysowana jest postać głównego bohatera, który wraca z emigracji do kraju, by doświadczyć całej tej zgrzebności i uwłaczającej godności ludzkiej małostkowości, szumnie nazwanych, przemian rodzącego się ustroju socjalistycznego w powojennej Polsce, miłości i pracy, gdzie jest "przykro i mikro".... Myślę, ze gdyby autor dokonał pewnych cięć w prowadzonej narracji wyszłoby to na dobre książce i jej odbiorze.

Książkę czyta się, jakby tworzyła się sama w miarę postępu kolejnych stronic, nie zauważa się jakiegoś szczególnego zamysłu konstrukcyjnego autora w tym zakresie, zwłaszcza jeśli chodzi o jej pierwszą część, gdzie wraz z postaciami powieści zostajemy wrzuceni do kraju zapodzianego dzieciństwa autora na rubieżach dawnej Rzeczpospolitej, przyrównanego do Faulknerowskiego...