E-book

E-book

Biorąc pod uwagę rok wydania i ilość klisz jakie napotyka się w późniejszych produkcjach sci-fi, to Odyseja Kosmiczna naprawdę jest dziełem kultowym. Z mojej osobistej perspektywy jest także dobrze napisana i zawiera wiele opisów kosmosu świadczących o niesamowitej wyobraźni oraz przede wszystkim wiedzy autora. Podoba mi się również samo podejście do tematu 'obcych'. Wszystko opisane jest z dużą klasą, zachowaniem tajemniczości, bez nadmiaru zbędnych, trudnych do sprecyzowania szczegółów. Wizja jest czysta i zarysowana w taki sposób, że daje duże pole do popisu dla własnej wyobraźni.

Biorąc pod uwagę rok wydania i ilość klisz jakie napotyka się w późniejszych produkcjach sci-fi, to Odyseja Kosmiczna naprawdę jest dziełem kultowym. Z mojej osobistej perspektywy jest także dobrze napisana i zawiera wiele opisów kosmosu świadczących o niesamowitej wyobraźni oraz przede wszystkim wiedzy autora. Podoba mi się również samo podejście do tematu 'obcych'....

świetna, przejmująca, miejscami żmudna ale trzyma swój poziom mimo tylu lat od premiery

świetna, przejmująca, miejscami żmudna ale trzyma swój poziom mimo tylu lat od premiery

Gabarytowo niepozorna książeczka o znacznym ciężarze gatunkowym. Dopracowana w najmniejszym szczególe, doskonale przemyślana i wyważona, znakomicie oddaje klimat eksploracji kosmosu. Gdyby oceniać tylko warstwę fabularną i tak byłoby super, ale Odyseja kosmiczna to nie tylko opowieść.

Autor przedstawia swoją wizję narodzin inteligencji u naszych przodków, zastanawia się nad innymi formami życia w kosmosie i dzieli swoimi przemyśleniami. Mijają kolejne dekady od pierwszego wydania Odysei, świat zmieniał się nie całkiem tak jak przewidywał Arthur C. Clarke, ale trzeba przyznać że część jego przypuszczeń była szokująco trafna, niektóre z nich zaczynają być aktualne dopiero dziś. Odyseja nie jest całkowitą fantastyką oderwaną od rzeczywistości, to historia która w zasadzie mogła by zacząć się dziać dziś czy za kolejne dekady.

Gabarytowo niepozorna książeczka o znacznym ciężarze gatunkowym. Dopracowana w najmniejszym szczególe, doskonale przemyślana i wyważona, znakomicie oddaje klimat eksploracji kosmosu. Gdyby oceniać tylko warstwę fabularną i tak byłoby super, ale Odyseja kosmiczna to nie tylko opowieść.

Autor przedstawia swoją wizję narodzin inteligencji u naszych przodków, zastanawia się...

W 1968 roku Stanley Kubrick wyreżyserował, a Arthur C. Clarke wraz z nim napisał scenariusz do filmu pt. 2001. Odyseja kosmiczna. Filmu jako całego nie obejrzałem nigdy, lecz gdzieś widziałem scenę, gdy astronauci rozmawiają z komputerem, który nazywał się HAL9000.
9 sierpnia 2022 roku Dom Wydawniczy Rebis wypuścił na rynek nowe wydanie książki pt. "Odyseja kosmiczna 2001". Jednak na długo przed tym wznowieniem tj. 12 listopada 2017 roku kupiłem książkę pt. "2001. Odyseja kosmiczna", która ukazała się w 1997 roku nakładem Wydawnictwa Amber.
Jakie było moje zdziwienie, gdy książka rozpoczyna się na bardzo długo przed naszą erą, gdy ludzkość jest na granicy zejścia z drzew. Wówczas praludzie natrafiają na tajemniczy monolit, który wskazuje im kierunek rozwoju. Wówczas przechodzimy do wspomnianego roku 2001, kiedy odbywa się wyprawa (którą znam ze sceny z filmu). Celem tej wyprawy jest zbadanie tajemniczego monolitu, który krąży w okolicach Jowisza, a jego bliźniak zostaje odnaleziony na księżycu. Jak zakończy się owa wyprawa dowiecie się z kart powieści, tym bardziej, że rebisowe wydanie jest bardzo piękne i warto go mieć w swoim domu.
Moje amberowskie wydanie to 208 stron. Nad ich lekturą spędziłem pięć dni i sześć posiedzeń, co plasuje ten tytuł na 139 miejscu wśród 207 książkach Przeczytanych Na Tronie. Raz jeszcze polecam.

https://www.facebook.com/czytamnatronie
https://www.instagram.com/czytamnatronie

W 1968 roku Stanley Kubrick wyreżyserował, a Arthur C. Clarke wraz z nim napisał scenariusz do filmu pt. 2001. Odyseja kosmiczna. Filmu jako całego nie obejrzałem nigdy, lecz gdzieś widziałem scenę, gdy astronauci rozmawiają z komputerem, który nazywał się HAL9000.
9 sierpnia 2022 roku Dom Wydawniczy Rebis wypuścił na rynek nowe wydanie książki pt. "Odyseja kosmiczna...

"Uważali, że naprawdę zaawansowane istoty w ogole nie będą ograniczone biologicznymi ciałami. W miarę postępu wiedzy naukowej taka rasa pozbyłaby się kruchych, podatnych na choroby i wypadki biologicznych powłok, darowanych przez naturę i nieuchronnie śmiertelnych. Spróbowaliby zastąpić ciała składające się z tkanek w chwili ich zużycia, a może nawet wcześniej, takimi z tworzyw i metalu, by tym samym osiągnąć nieśmiertelność."

"Ciekawe, czy on odczuwa ból? - przebiegło Bowmanowi przez głowę. Zapewne nie, w korze mózgowej nie ma receptorów bólowych. Ludzki mózg można operować bez znieczulenia."

"W kosmosie niczego nie należało być pewnym. Nie można było pozwolić sobie na przeoczenie najdrobniejszego szczegółu. W próżni nie istniało coś takiego jak "drobne" błędy."

Ludzkość od początku swojej ewolucji patrzy z nadzieją na odkrycie innego życia w kosmosie. Pytanie brzmi, czy kosmos na pewno chce naszej odpowiedzi.

Na temat "Odysei kosmicznej 2001" napisano ogromną liczbę publikacji, dlatego nawet nie aspiruję, by starać się w jakikolwiek sposób rozkładać książkę na czynniki pierwsze. Moja znajomość klasyki sci-fi jest nadal niska, dlatego podczas tworzenia dzisiejszego tekstu czuję się jak zdezorientowana ludzkość, która próbuje odkryć działanie tajemniczego artefaktu sprzed milionów lat.

Prezentowana dziś powieść to próba zrozumienia głosów starszych niż ludzkość i odtworzenie wskazówek pozostawionych nam przez pradawnych "przyjaciół". Clarke kreśląc swoją historię sięga po klimat antycznych wypraw i za pomocą zaawansowanych technologii XXI wieku oraz kosmicznej próżni kreśli przed nami epopeję sięgającą do gwiazd. Odyseja to historia traktująca o próbie nawiązania pierwszego kontaktu, i co ważniejsze skupiająca się na samej wyprawie w głąb kosmosu.

Większość science fiction leży daleko od literatury grozy, jednak nie mam wątpliwości, że wizja pustki kosmosu potrafi być przytłaczająca. Wpisanie się złotymi literami do panteonu zdobywców gwiazd to kusząca perspektywa, jednak w dalszym ciągu pozostaje świadomość, że twoje życie zależy od maszyny i sterty przewodów, które mogą sie zepsuć w najmniej oczekiwanym momencie.

Czy główny program może się mylić? Czy pomiędzy gwiazdami psychoza może w takim samym stopniu zaatakować komputery co załogę statków? Co czyni nas nieprzewidywalnymi? Czy maszyna może odczuć strach przed śmiercią?

Clarke jest wizjonerem, a omawianej tu Odysei nie sposób zapomnieć. Wyprawa była przytłaczająca, teorie dotyczące początków ludzkości niepokojące, a wybijająca się w tle wizja rzekomego kontaktu rozpalała wyobraźnię do granic możliwości. Lekturę "Odysei kosmicznej 2001" można porównać do oglądania gwiazd przez kolorowy i wielobarwny teleskop, który swoim zasięgiem znacznie wybiega poza Układ Słoneczny.

"Uważali, że naprawdę zaawansowane istoty w ogole nie będą ograniczone biologicznymi ciałami. W miarę postępu wiedzy naukowej taka rasa pozbyłaby się kruchych, podatnych na choroby i wypadki biologicznych powłok, darowanych przez naturę i nieuchronnie śmiertelnych. Spróbowaliby zastąpić ciała składające się z tkanek w chwili ich zużycia, a może nawet wcześniej, takimi z...

Czy jesteśmy sami?

Początek mnie zaskoczył! Przenosimy się tu do zarania ludzkości. Obrazowo jest opisane jak wyglądało życie małpoludów na sawannach Afryki. Ile człowiek jako istota musiał przeżyć, aby dotrzeć do obecnego poziomu rozwoju?

W drugiej części, mamy już XX wiek, na Księżycu został odkryty pewien, enigmatyczny Monolit. Czym on tak naprawdę jest? Wyrusza ekspedycja kosmiczna ku pierścieniom Saturna, cel wyprawy jest znany jedynie pokładowemu superkomputerowi...

Fabuła to po prostu majstersztyk! Niesamowita eksploracja kosmosu w poszukiwaniu śladu innej inteligencji, aby nawiązać kontakt. Jakie to jest świetne, i te szczegóły. Hibernacja członków załogi, nowoczesne technologie i... sztuczna inteligencja, ale czy nieomylna? I co z tego wyniknie? Czy dojdzie do kontaktu? Czy ludzkość jest w stanie rywalizować z innymi przebłyskami inteligencji we wszechświecie?

Niezwykle skłania do refleksji. Dokąd my jako ludzie zmierzamy? Skąd pochodzimy?
Co się kryje w bezmiarze kosmosu? A co, jeśli już kiedyś obca inteligencja miała wpływ na naszą ewolucję? I nawet, jeśli nie jesteśmy sami, to czy nie jest to przerażające, prawda?

Jesteśmy zaledwie pyłkiem w obliczu kosmosu. Tam, w tej czarnej, kosmicznej pustce nasze kruche jestestwo jest mocno odczuwalne.

Zakończenie wbiło mnie w fotel.
Straszna i zarazem piękna. Klasyka scifi pozostawiająca czytelnika z milionem pytań w głowie. Gorąco polecam!

Czy jesteśmy sami?

Początek mnie zaskoczył! Przenosimy się tu do zarania ludzkości. Obrazowo jest opisane jak wyglądało życie małpoludów na sawannach Afryki. Ile człowiek jako istota musiał przeżyć, aby dotrzeć do obecnego poziomu rozwoju?

W drugiej części, mamy już XX wiek, na Księżycu został odkryty pewien, enigmatyczny Monolit. Czym on tak naprawdę jest? Wyrusza...

To już klasyka gatunku, wiele osób pewnie zna film, co ciekawe książka powstała dlatego, że Arthur C. Clarke uznali, że zamiast zacząć od scenariusza łatwiej będzie zacząć od powieści. Film pozostał wierny książce, nie licząc kilku zmian, np. zmiany księżyca Saturna na księżyc Jowisza jako celu podróży Discovery. Szczególnie podobała mi się cześć pierwsza z prehistorycznym człowiekiem, zmiany w zachowaniu i inteligencji małpoludów w książce jest ukazane bardziej szczegółowo. Podobnie lepiej przedstawione są motywy działania Hala, a zwłaszcza końcówka, której w filmie nie zrozumiałem tak, jak chodziło o to autorowi.

Podsumowując, myślę, że warto potraktować film i książkę jako całość i zapoznać się z oboma. Nie będę sugerował czy najpierw czytać książkę i dopiero obejrzeć film, czy może najpierw spróbować wyciągnąć swoje wnioski podczas seansu a książkę traktować jako rozwinięcie.

Tak czy inaczej zamierzam zapoznać się z kolejnymi częściami Odysei.

To już klasyka gatunku, wiele osób pewnie zna film, co ciekawe książka powstała dlatego, że Arthur C. Clarke uznali, że zamiast zacząć od scenariusza łatwiej będzie zacząć od powieści. Film pozostał wierny książce, nie licząc kilku zmian, np. zmiany księżyca Saturna na księżyc Jowisza jako celu podróży Discovery. Szczególnie podobała mi się cześć pierwsza z prehistorycznym...

Jakoś do mnie nie trafiła. Oprócz fragmentów z Halem, które trzymały w napięciu i były ciekawe, reszta raczej mi się dłużyła i męczyła...

Jakoś do mnie nie trafiła. Oprócz fragmentów z Halem, które trzymały w napięciu i były ciekawe, reszta raczej mi się dłużyła i męczyła...

Trochę czuć że książka jest stara ale też bardzo wpływowa, bo pewne sceny i momenty były i będą powtarzane w innych książkach i filmach scifi przez następne dziesięciolecia. Sama fabuła jest bardzo prosta i w zasadzie jest to tylko szkielet bez mięsa. Nie uświadczymy też żadnej interesującej postaci - to jeszcze nie ta epoka scifi, tutaj liczą się wyłącznie koncepty, które nie są w dzisiejszych czasach świeże. Z tego co wiem Odyseja Kosmiczna jest trochę sklejką z opowiadań Clarke'a i to da się odczuć - pierwsza część to historia o małpoludach oświeconych przez obcy monolit, druga to odkrycie i badanie monolitu na księżycu, trzecia to perypetie z HALem na Discovery, czwarta to podróż przez hiperprzestrzeń. W zasadzie można je przeczytać oddzielnie i efekt byłby podobny.

Podsumowując - książka ok, ale przeczytać ją można tylko po to aby "odhaczyć" klasyka ze swojej listy.

Trochę czuć że książka jest stara ale też bardzo wpływowa, bo pewne sceny i momenty były i będą powtarzane w innych książkach i filmach scifi przez następne dziesięciolecia. Sama fabuła jest bardzo prosta i w zasadzie jest to tylko szkielet bez mięsa. Nie uświadczymy też żadnej interesującej postaci - to jeszcze nie ta epoka scifi, tutaj liczą się wyłącznie koncepty, które...