Ulisses

O boże.
Poległem po 150 stronach. Nie dałem rady, przepraszam. Próbowałem, wertowałem te stronnice, a one się dłużyły i dłużyły..

Czy to oznacza, że ta książka jest słaba? Otóż nie, problem w tym jest taki, że potrzeba tu nie lada wysiłku, starań i wewnętrznej ciągoty do tego by zgłębiać ten strumień świadomości.

To nie jest książka na raz, na jeden dzień. Ola boga, nawet nie jest ona na tydzień bądź miesiąc! Tu potrzeba roku, może dwóch, setek zaznaczonych fragmentów, podkreślonych i poplamionych winem. Wtedy będzie można czerpać z tego maksimum przyjemności. Bo chyba o to w tym chodzi. Co nie?
(Spróbuję złapać się za Dublińczyków, życzcie powodzenia)

O boże.
Poległem po 150 stronach. Nie dałem rady, przepraszam. Próbowałem, wertowałem te stronnice, a one się dłużyły i dłużyły..

Czy to oznacza, że ta książka jest słaba? Otóż nie, problem w tym jest taki, że potrzeba tu nie lada wysiłku, starań i wewnętrznej ciągoty do tego by zgłębiać ten strumień świadomości.

To nie jest książka na raz, na jeden dzień. Ola boga,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Monolog wewnętrzny, w kinie zastosował go Godard w Do utraty tchu albo Quentin Tarantino w Pulp Fiction gdzie istotą życia jego postaci jest nieustanne paplanie o pierdołach. Ich dalekim krewnym jest Joyce gdzie bardziej niż akcja wyróżnia się jeden nic nie warty dzień dla podkreślenia jakości życia na tym najlepszym ze światów w jakim przyszło żyć gatunkowi ludzkiemu. W idealizowanym chrześcijańskim raju każdy dzień jest jak wieczna atrakcja w parku rozrywki. Joyce kpi sobie z tego, wypełniaczem bohaterów staje się obsesja na punkcie pospolitego seksu jako fizjologiczny pociąg ludzkiego życia a nie ekscytacja absolutem ( bo i nie ma się czym i po co się w ogóle ekscytować kompletną abstrakcją ) a codzienność jest zwyczajnie drętwa. Bloom ma cały dorobek kulturalny ludzkości w małym palcu a i tak emocjonalnie najbardziej spełnia się dopiero w momencie myślenia o figlach z kobietą.

Joyce ukazuje głęboki rozwiew między aspiracjami ludzi tresowanymi nieustannie religią a prawdziwym życiem wokół. Jest to bez wątpienia książka wybitniejsza od "Władcy pierścieni", wyższa ocena tego drugiego świadczy o inflantyliźmie społeczeństwa. W tym drugim mamy walkę, wojnę, sprawy honoru, wartości humanitarne, coś atrakcyjnego dla mas czyli coś co ludzkość uprawiała po to by miała się czym zająć. Wojna zawsze jest pociągająca. Joyce pokazuje ludzkość, która żyje bez żadnej wojny w tle - i konsekwencje życia w takim świecie. Ludzkość nie ma co ze sobą zrobić i szuka jakichś wrażeń.

Monolog wewnętrzny, w kinie zastosował go Godard w Do utraty tchu albo Quentin Tarantino w Pulp Fiction gdzie istotą życia jego postaci jest nieustanne paplanie o pierdołach. Ich dalekim krewnym jest Joyce gdzie bardziej niż akcja wyróżnia się jeden nic nie warty dzień dla podkreślenia jakości życia na tym najlepszym ze światów w jakim przyszło żyć gatunkowi ludzkiemu. W...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Powieść do wielokrotnego czytania. Humor, erudycja, liryzm, stylistyczna wirtuozeria, pedantyczna drobiazgowość opisu wszelkich detali związanych z życiem codziennym Dublina - to wszystko składa się na niepowtarzalny klimat tej książki. Jedyne w swoim rodzaju dzieło totalne.

Powieść do wielokrotnego czytania. Humor, erudycja, liryzm, stylistyczna wirtuozeria, pedantyczna drobiazgowość opisu wszelkich detali związanych z życiem codziennym Dublina - to wszystko składa się na niepowtarzalny klimat tej książki. Jedyne w swoim rodzaju dzieło totalne.

Pokaż mimo to

Zebrani w bibliotece dublińskiej literaci i dziennikarze, dyskutują o dwóch sposobach interpretowania dzieł Szekspira. Niektórzy proponują odnoszenie się do samej treści dramatów i poszukiwanie w ten sposób ich wymowy, a niektórzy twierdzą, że bez znajomości wątków biograficznych i kontekstu, nie da się w pełni zrozumieć przesłania autora, ani sensu jego dzieł. I ja aczęłam się zastanawiać nad sposobami interpretacji dzieł literackich i nad tym, który z tych sposobów jest lepszy.
Wróciłam więc do początku dzieła Joyce'a, mianowicie do fragmentów dotyczących rozmowy Stefana z Mulliganem o ich koledze i panterze, która się temu koledze przyśniła, a także do fragmentu opisującego śniadanie w Martello Tower. Otóż bez wiedzy o tym, że Stefan Dedalus to alter ego samego autora, a dwaj koledzy w Martello Tower, próbowali "sprzątnąć" Joyce'a (przy czym jeden z nich próbował to zrobić nieświadomie, a drugi już z premedytacją), charakteryzując postać Bucka, przypisywałabym mu tylko ironiczność, no, co najwyżej posługiwanie się szyderstwem. Wiedząc jednak, że samego Joyce'a próbowali kumple odstawić na tamten świat, co byłoby zresztą dla władzy korzystne, bo pisarz strasznie "bruździł" Państwu rządzonemu przez "okupanta", a także policji, która wolę tego okupanta czyniła (fragment, w którym Bloom lubuje się myślą, że policjanta obsrywa ptak), odczytuję dowcipy Mulligana jako wrogość wobec Stefana, a także jako w pewnej mierze torturę. A Heinz'a, który sam będąc Anglikiem, tak kultywuje martwy wtedy prawie język irlandzki (a Stefan, Mulligan i stara mleczarka będący Irlandczykami, nie znają go oczywiście) i lunatykuje z bronią, próbując odstrzelić panterę, nazwałabym nieświadomą marionetką obcego w Irlandii wywiadu (na marginesie-dużo wywiad potrafił). Za obrazem biegającego w wieży z bronią lingwisty, przed moimi oczami przemykają obrazy Croppy Boy'a wyczarowanego śpiewem przez Bena Dollard'sa (młodego chłopaka prowadzonego na miejsce kaźni przez policję, żegnającego się z mamą i tatą) , a także obraz gliniarza, który chendoży tłustą służącą, żeby zasięgać języka o Państwu, którym ta dziewka służy. Brzmi znajomo? Takie już mamy czasy.

Zebrani w bibliotece dublińskiej literaci i dziennikarze, dyskutują o dwóch sposobach interpretowania dzieł Szekspira. Niektórzy proponują odnoszenie się do samej treści dramatów i poszukiwanie w ten sposób ich wymowy, a niektórzy twierdzą, że bez znajomości wątków biograficznych i kontekstu, nie da się w pełni zrozumieć przesłania autora, ani sensu jego dzieł. I ja aczęłam...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ulisses – symbol przeszłości
Cz.1 Koniec
Udało mi się…choć nie jestem z siebie dumny. Czuję ogromny zawód, i zgorzknienie – „najwybitniejsza” książka XX wieku, okazała się studnią wypełnioną mnóstwem świetnych pomysłów…których inwencja kończy się po 5 stronach…z 30-paru przynajmniej. Żadna jakkolwiek konwencjonalna książka na świecie nie jest z pewnością tak „polana wodą” jak ta irlandzka kolumbryna. Nie jestem zachwycony.

Cz.2 Pomnik
„Ulisses” Jamesa Joyce’a to najwybitniejszy utwór moderni…bla, bla, bla, wszystko to znajdziecie na Wikipedii i innych stronach, piszących ładne laurki. Jak jest naprawdę? Czytałem tą książkę, w sumie, dwa tygodnie, lecz te dwa tygodnie rozdzielone były trzema miesiącami przerwy. Jeszcze ciekawsze jest to, że odbiłem się od niej 7-krotnie, zanim zdecydowałem się zbudować tratwę pod Troją (tzn. przeczytać opracowania i komentarze) i jeszcze raz puścić się na wody zalanego strumieniem świadomości pijanego, 38-letniego erudyty (wiedza klasyczna: starożytność [Grecja, Rzym, Egipt, Izrael], teoria chrześcijaństwa do XX wieku, literatura anglosaska oraz francuska wszelka, jak również łacina i francuski znany biegle) Dublina. Początek – o dziwo wspaniały, dwa pierwsze rozdziały pamiętane z poprzednich prób czytelniczych, przelatywały gładko i przyjemnie, a śledzenie akcji wydawało się bułką z masłem – przed oczami – Joyce wizjoner, mój ziomo geniusz, mój ziomo intelektualista etc., aż do rozdziału trzeciego – który jednak okazał się jedynie przedsmakiem tego, co nadejdzie później. Z problemami, lecz mając pojęcie co i jak, z bananem na mordzie przystąpiłem do poznania persona primo tejże jakże „wybitnej” powieści. Ponownie, pierwsze dwa rozdziały II części wydały się materią fascynującą i „żywą”, pulsującą tkanką literatury…do czasu. Największym problemem Ulissesa jest fakt, iż element eksperymentu traci swój urok właśnie ok. V rozdziału, mówiąc konkretniej – gdy pojawiają się większe gromady bohaterów. Wszystkie myśli i strumienie, powodują, iż przedzieranie się przez kolejne to „fascynujące” monologi bohaterów o oblivioni traditae artes wydają się informacjami całkowicie zbędnymi, zaburzającymi całości. I tutaj trafiamy w punkt, ponieważ, biorąc pod uwagę czas akcji, od Bloomsday’a minęło już 116 lat…to w pizdu dużo. Widać, jak bardzo, cały świat, który Joyce tak kunsztownie opisał, jest już jedynie martwą materią, której płyta nagrobkowa liczy sobie dokładnie 265 tysięcy słów.


Cz. 3 Prawdziwe Oblicze „Arcydzieła”
Nie ujmując niczego Maciejowi Słomczyńskiemu, który dokonał wręcz niemożliwego, tłumacząc ten utwór na polski, „Ulisses”, z racji swego charakteru (powieść strukturalna), ma sens czytany jedynie w oryginale. Co nie znaczy, że przekład jest zły…ba, przy tłumaczeniach np. amerykańskich postmodernistów, Słomczyński objawia się jako geniusz nie mniejszy od Joyce’a, jeśli mamy mówić o jego przekładzie – istnieje jednakże szereg innych problemów, od stricte językowego. Przyjemność z czytania Ulissesa mogą mieć (chyba) jedynie profesorowie studiów kultury klasycznej, ponieważ jest to główna część informacji przekazywanych w formie wszelkiej, choć najprawdopodobniej nawet oni nie będą w skowronkach, podczas lektury rozdziału XII – i to sprowadza nas do największego problemu tejże powieści. W odróżnieniu od np. Tęczy Grawitacji, która, podobnie jak dzieło Joyce’a, jest powieścią encyklopedyczną, Ulisses nie oferuje pod swoją zagmatwaną strukturą żadnych odpowiedzi – ba, można wręcz rzec, iż jest to pewnego rodzaju pamiętnik Joyce’a, który wpierw dość pedantyczny sposób wylewa swe żale na świat, następnie upija się absyntem i idzie do burdelu, a na sam koniec stwierdza, iż jednak najważniejsze to rodzina – ta książka mogłaby służyć po części za biblię spindoktorów PiS-u, gdyby nie jej antykatolicyzm, który objawia się pod wręczeniem palmy pierwszeństwa Żydowi – Leopoldowi Bloomowi.


Cz. 4 Sens czytania tego monstrum
Jest jeden – dla siebie, dla własnych doświadczeń i przeżyć, z ciekawości, etc., raczej nie dla przyjemności, czy też humoru, który dla współczesnego człowieka jest raczej nieczytelny…i tu właśnie wracamy do punktu początkowego – ta książka jest cholernie nie dzisiejsza, a jednocześnie, ponieważ jest pewnego rodzaju dokumentem, nie jest modalna…ale najciekawszy jest tutaj inny paradoks – Ulisses jest aż tak realistyczny, iż bełkotliwy – ta książka opowiada o 2/3 doby 265 tysiącami słów, jedno słowo w tej książce to ok. 12 sekund w całej akcji książki…i takim właśnie tempem się poruszamy…bardzo dokładnym tempem…(a nawet jeśli się machnąłem w liczeniu, to i tak te 12 sekund świetnie oddaje tempo akcji tej książki)…a czy coś robimy? Jasne…że nie. Idziemy na pocztę, kupujemy mydło, słuchamy o gonitwach koni, walkach bokserskich, i dużo chlejemy, łazimy nad wybrzeże, myślimy o pieniądzach…zachwycanie się Ulissesem w całości, jest jak pisanie elegii o kotlecie schabowym, którego wczoraj zjedliście ze smakiem. Super sprawa, tylko, że za tydzień, ta informacja dawno zniknie w odmęcie nowych – to teraz wyobraźcie sobie, że ta książka poświęca 800 stron prawie w całości (są wyjątki) właśnie takim błahostkom…poza rozdziałem XV, bo 110 stron napisanych dramatem to istny…hah, tak, to jest dramat kurea, 38-letni chłop opowiadający historyjkę w stylu: „ale się wczoraj najłebałaem…etc.”, ponieważ wiecie, ta książka opowiada o WSZYSTKICH myślach swych bohaterów, więc jak są pijani, Joyce robi ze zdań Kondzia (tych w stylu…”kurwa garnek…muszę go dotknąć”) pieprzone elaboraty o podtekście historyczno-filozoficznym, rozciągające się na 15 stron…straszne.
Cz. 5 Czyli co…Joyce jest do dupy? – Metaseksualność Ulissesa.
Nie…Joyce dokonał jednej, ogromnie ważnej sprawy dla wszystkich pisarzy – wymyślił, w dość prostacki i chaotyczny sposób, mnóstwo nowych technik, tzn. przetarł szlaki, z których ktoś dopiero może zbudować chodnik. Ulisses i jego treść są trochę jak pierwszy seks – nic przyjemnego, wręcz masochistyczna czynność, ale wartość innowacyjna tego wydarzenia jest nie do przecenienia w życiu każdego człowieka. Tak samo jest z Ulissesem – nie jest to wybitna powieść, ale jest pierwszą, która robi coś, czego nikt wcześniej nie robił w historii literatury – to trochę jak w „Szamance” Żuławskiego, gdy Linda pije wódkę z kolegami etnologami, i przychodzi Petry, którą jeden z bohaterów nazywa „dziewicą intelektualną” – Ulisses to najlepszy sposób na rozdziewiczenie się intelektualne. Nic po tej książce nie będzie już straszne. Nabokov stwierdził, iż Ulisses to: „…struktura wspaniała i solidna”…jeśli wymiociny pod burdelem są wspaniałe, a (cytując klasyka) erekcja emeryta jest solidna, to tak, Ulisses jak najbardziej jest wspaniały i solidny. W każdym innym wypadku, wewnątrz tejże powieści, czeka na was to, od czego najbardziej uciekacie w świat literatury – smutna, szara, pieprzona codzienność, polegająca na kupowaniu mydła, waleniu konia i sraniu o poranku – nic ciekawego. 6/10
P.S
Jak ktoś chce pikantne opisy, niech chwyci Candy Southerna – prawie x8 krótsza, a śmieszniejsza i przyjemniejsza. A Ulisses niech już trafi do muzeum, i na listę lektur, gdzie jego miejsce.

Ulisses – symbol przeszłości
Cz.1 Koniec
Udało mi się…choć nie jestem z siebie dumny. Czuję ogromny zawód, i zgorzknienie – „najwybitniejsza” książka XX wieku, okazała się studnią wypełnioną mnóstwem świetnych pomysłów…których inwencja kończy się po 5 stronach…z 30-paru przynajmniej. Żadna jakkolwiek konwencjonalna książka na świecie nie jest z pewnością tak „polana wodą”...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jeżeli chodzi o przyjemność płynącą z lektury i przystępność takowej chcę powiedzieć, że równolegle z Ulissesem czytałem książkę wprowadzającą do fizyki uczelnianej, która przewyższała dzieło p. Joyce'a w obu wyżej wspomnianych aspektach.
W czasie lektury odniosłem wrażenie, że Autor za punkt honoru postawił sobie zebranie możliwie największej ilości ludzkich zwyczajów, konwenansów czy wszelkich osiągnięć szeroko pojmowanej kultury (tutaj pragnę wyrazić podziw dla intelektu, wiedzy i oczytania p. Joyce'a) w tym celu, by pokryć ten zasób potokiem wyrazów i skojarzeń pospolitych, nieprzyzwoitych, nieskromnych, ikonoklastycznych i wulgarnych. Z przyczyn dla mnie niezrozumiałych, ostrze owej działalności w największym stopniu skierowane zostało w stronę wiary, Tradycji, Pism i obrzędów religii chrześcijańskiej.
Będąc świadom olbrzymiej renomy, jaką cieszy się to dzieło (czego dowodem może być fakt, że w dniu niniejszego wpisu liczba Użytkowników Portalu chcących przeczytać Ulissesa czterokrotnie przewyższa liczność zbioru Czytelników, którzy tę lekturę mają już za sobą) z pełną powagą ośmielam się zasugerować Osobom, które bezwarunkowo chciałyby wprowadzić do swojego języka wstawki autorstwa p. Joyce'a, używanie występującego w lekturze terminu "narolępowrócizm" we wszelkich akademickich dyskusjach o tematyce agrarnej oraz stosowanie cytatu w pełnym tego słowa znaczeniu:
"Abecede eefgie haijotka elemenope quereste." (w wydaniu, z którego korzystam, str. 46)
Gdyby podejrzewano mnie o niecne wyrwanie owego fragmentu z kontekstu, jestem gotów bronić się przed tym niesłusznym w mym mniemaniu zarzutem - zaprezentowanie owego wypowiedzenia wraz z jego kilkuzdaniowym otoczeniem nie ułatwia interpretacji; natomiast cytat i mądrze brzmi, i łatwo go sobie przyswoić.

Jeżeli chodzi o przyjemność płynącą z lektury i przystępność takowej chcę powiedzieć, że równolegle z Ulissesem czytałem książkę wprowadzającą do fizyki uczelnianej, która przewyższała dzieło p. Joyce'a w obu wyżej wspomnianych aspektach.
W czasie lektury odniosłem wrażenie, że Autor za punkt honoru postawił sobie zebranie możliwie największej ilości ludzkich zwyczajów, ...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Perwersja! Słowna rozkosz. Warsztat mistrza!
Piekło treści.
Przerost formy nad treścią.
3 dni z życia.... A tych dni nie odda nikt.
Nic mądrego nie mam do dodania.

Przeczytałam drugi raz, z całą pewnością ostatni. Życie jest krótkie , a Ulisses potwornie długi.

Perwersja! Słowna rozkosz. Warsztat mistrza!
Piekło treści.
Przerost formy nad treścią.
3 dni z życia.... A tych dni nie odda nikt.
Nic mądrego nie mam do dodania.

Przeczytałam drugi raz, z całą pewnością ostatni. Życie jest krótkie , a Ulisses potwornie długi.

Pokaż mimo to

Ciężko zacząć tą recenzję. Bardzo trudna książka, wymagająca skupienia, pełnej koncentracji i niepodzielonej z niczym uwagi. Jest wiernym odbiciem strumienia myśli bohatera, chaotyczna, urywająca wątki by podjąć je dużo dużo później, mieszająca opinie, odczucia wrażenia z logicznym myśleniem, wiedzą. Wspomnienia przeplatają się z rejestrowaną w danym momencie rzeczywistym obrazem świata. Komentarze, analizy, przemyślenia gubią się i odnajdują dopasowując do obrazów po czasie. I odwrotnie mamy wrażenie, emocję i usiłujemy ją przyporządkować do obrazów i czasu.
A losy bohatera? One dzieją się mimochodem w tym gąszczu przemyśleń, obrazów i wrażeń.
Polecam.

Ciężko zacząć tą recenzję. Bardzo trudna książka, wymagająca skupienia, pełnej koncentracji i niepodzielonej z niczym uwagi. Jest wiernym odbiciem strumienia myśli bohatera, chaotyczna, urywająca wątki by podjąć je dużo dużo później, mieszająca opinie, odczucia wrażenia z logicznym myśleniem, wiedzą. Wspomnienia przeplatają się z rejestrowaną w danym momencie rzeczywistym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Do lektury podchodziłem niejako z lękiem. Czy sprostam, czy dam radę. Pierwsze 300 sic! stron byłem zagubiony i nie rozumiałem o co chodzi, wtedy sięgnąłem po internet by coś sprawdzić, krótka lektura internetu skierowała uwagę na wątek który zupełnie mi umknął, był to moment przełomowy odtąd treść łatwiej się przyswajała. Do internetu sięgałem jeszcze kilka razy w sytuacjach gdy przytaczane były osoby bądź miejsca historyczne i takie ratowanie się internetem/wikipedia polecam.
Od tej 300ej strony było jakoś lżej i z górki, chociaż czasem były męczące pasaże.
W sumie książkę przeczytałem dosyć, szybko i z upływem stron lektura wciągała coraz mocniej. Fajne w lekturze były te momenty kiedy jakieś zdanie wyraz powraca po kilkuset stronach i pojawia się dejavu. Czytanie tej książki to doznanie tyle intelektualne co fizyczne.

Do lektury podchodziłem niejako z lękiem. Czy sprostam, czy dam radę. Pierwsze 300 sic! stron byłem zagubiony i nie rozumiałem o co chodzi, wtedy sięgnąłem po internet by coś sprawdzić, krótka lektura internetu skierowała uwagę na wątek który zupełnie mi umknął, był to moment przełomowy odtąd treść łatwiej się przyswajała. Do internetu sięgałem jeszcze kilka razy w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Interesujące literacko, ale trzeba być szczerym i głośno stwierdzić, że do czytania od deski do deski nie nadaje się.

Interesujące literacko, ale trzeba być szczerym i głośno stwierdzić, że do czytania od deski do deski nie nadaje się.

Pokaż mimo to