Jest to prawdopodobnie najlepszy wstęp do lektur filozoficznych, jaki można sobie zafundować. Nie tylko dotyczy początków istnienia filozofii kontynentalnej, ale i również jest niespodziewanie łatwa, przystępna i przyjemna w czytaniu, co w przypadku tej kategorii książek bywa dość rzadkie. W tej kwestii należy docenić pracę edytora, gdyż objaśnienia wielokrotnie rozwiewały wszelkie wątpliwości, tłumaczyły konteksty kulturowe, postawy, cele, wypowiedzi i dążenia postaci, momentami nawet przytaczając rozważane w kręgach filozoficznych teorie, czysto w ramach ciekawostek. Warto nadmienić, że choć na okładce widnieje Platon, to Platona tu za wiele nie uraczymy. Zawarte historie w pełni poświęcone są Sokratesowi, a Platon jest tu jedynie skrybą redagującym wydarzenia. Po bliższe poznanie Platona należy udać się do Państwa. Za ciekawy uważam dobór kolejności tekstów. Układ wpierw pozwala nam poznać postać i los Sokratesa, a dopiero później jego osobiste przemyślenia i rozważania. Umieszczenie na końcu Uczty stanowi swoisty epilog będący retrospekcją nad postacią, co pozwala czytelnikowi cieszyć się nim odrobinę dłużej. Może właśnie dzięki temu pozostawia mu tak przyjemne wspomnienie.

Obrona Sokratesa to zapis przemowy osądzonego o wiarę w innych bogów i psucie młodzieży Sokratesa, jaką wygłosił w trakcie swojego procesu sądowego. Nie mówiąc o samej treści zbyt wiele, momentami łatwo jest się pogubić w tym do czego dąży Sokrates. Próbując ukazać swoją niewinność, tak naprawdę stara się udowodnić swoją rację, a wraz z nią swą wyższość nad innymi istotnymi w starożytnej Grecji figurami. Same wypowiedzi są zazwyczaj historiami, dotyczącymi działań, postrzegania i filozofii Sokratesa. Prezentowane w formie argumentów przeciw stawianym oskarżeniom, momentami bardziej bywają argumentami ad hominem, mającymi ubliżyć wszystkim obywatelom, niż słuszną obroną. Mimo tego pozwalają nam dobrze poznać postać Sokratesa, jego osobowość i jego beztroskie, wesołe nastawienie i pomagają zrozumieć co sprawiło, że Sokrates zmienił na koniec swą postawę.

Kriton jest najmniej interesującą z zawartych lektur. Opowiada o przyjacielu, Kritonie, próbującym przekonać Sokratesa do ucieczki z więzienia, co w ówczesnej Grecji było nadzwyczaj prostym procesem i wymagało jedynie chęci. Ich dialog dotyczy głównie miejsca obywatela w strukturze państwa i moralnych rozważań dotyczących stosunku jednostki do prawa. Sokrates nawołuje do trzymania się prawa czysto z powinności moralnej. Osobiście odniosłem wrażenie że jest to raczej rozszerzenie informacji znajdujących się już w Obronie Sokratesa.

Natomiast Uczta jest jedną z moich ulubionych rozpraw filozoficznych. Poznajemy tutaj wiele historycznych postaci, zwyczaje kulturowe i tradycje Greków. Sam dialog dotyczy głównie próby definicji boga Erosa i zrozumienia tego czym jest miłość, a przynajmniej to miało być tematem samej uczty. Dla jednych Eros to sztuka, dla innych miłość romantyczna, rodzinna, dziedzictwo, czy sława. Postaci w swoich monologach odnoszą się do przedmówców, naśmiewając się z nich, wykazując aprobatę, czy ośmieszając się, próbując zdewaluować cudzą wypowiedź. Ciekawe jest to jak kształtują się podejścia zależnie od pełnionej funkcji danej postaci. Sokrates oczywiście podchodzi do tego tematu jak do debaty, zadaje pytania na które sam odpowiada, przedstawia własne historie i nasuwa słuchaczom gotowe konkluzje. Standardowy czytelnik znajdzie tutaj najwięcej interesujących wątków i wniesie najwięcej do swojego własnego postrzegania świata, szczególnie w kwestiach egzystencji i dążeń.

Kończąc, warto zacząć swoją drogę z filozofią od jej początków, szczególnie, gdy postarano się, by zamieścić objaśnienia ułatwiające rozumienie poruszanych w utworach kwestii.
Jakub Przywara

Jest to prawdopodobnie najlepszy wstęp do lektur filozoficznych, jaki można sobie zafundować. Nie tylko dotyczy początków istnienia filozofii kontynentalnej, ale i również jest niespodziewanie łatwa, przystępna i przyjemna w czytaniu, co w przypadku tej kategorii książek bywa dość rzadkie. W tej kwestii należy docenić pracę edytora, gdyż objaśnienia wielokrotnie rozwiewały...

Długo przymierzałem się do sięgnięcia po zgromadzone już tomy filozoficzne z Kolekcji Hachette, przede wszystkim z tej przyczyny, że z filozofią ostatni raz miałem do czynienia w szkole średniej. Trzeba więc przyznać, że wydawcy moim zdaniem idealnie dobrali dzieło na początek filozoficznej przygody. Trzy utwory Platona są bowiem ciekawe, a przy tym dość przystępne. Poza tym pozwalają „przenieść się” na chwilę do starożytnej Grecji, poczuć jej klimat. Dużą zaletą są też objaśnienia tłumacza, który laikom takim jak ja rozjaśnia nieco, o co tym wielkim umysłom tak naprawdę chodziło.

Długo przymierzałem się do sięgnięcia po zgromadzone już tomy filozoficzne z Kolekcji Hachette, przede wszystkim z tej przyczyny, że z filozofią ostatni raz miałem do czynienia w szkole średniej. Trzeba więc przyznać, że wydawcy moim zdaniem idealnie dobrali dzieło na początek filozoficznej przygody. Trzy utwory Platona są bowiem ciekawe, a przy tym dość przystępne. Poza...

Za cienkim w uszach by ocenić. Czytało się świetnie. Komentarze Władysława Witwickiego bezcenne (i uświadamiające dla mnie, żem za cienki w uszach właśnie).

Za cienkim w uszach by ocenić. Czytało się świetnie. Komentarze Władysława Witwickiego bezcenne (i uświadamiające dla mnie, żem za cienki w uszach właśnie).

To moja pierwsza stricte filozoficzna książka w życiu i mogę z pełną odpowiedzialnością powiedzieć, że mi się podobała. W filozofii Platona, o ironio, najwięcej znajdziemy Sokratesa, którego bezpośrednio dotyczą Obrona oraz Kriton, a także pośrednio Uczta. Sokrates - Grek z wesołym podejściem do życia, który uważał, że nie ma na świecie ludzi dobrych i złych, są jedynie mądrzy i głupi, a swoimi pytaniami potrafił zbić z pantałyku każdego, pokazuje czytelnikowi w jaki sposób należy się obchodzić z wszechobecnie panującą w stosunkach ludzkich hipokryzją (Obrona Sokratesa),wskazuje na honor i poddanie prawu (Kriton) oraz kieruje uwagę na wieczne piękno=dobro, które winno być dążeniem każdego człowieka (Uczta). Czytając tę książkę, na pierwszy rzut oka widać potęgę rozumu i elokwencji starożytnych filozofów. Niektórych mogą szokować wtrącenia o homoseksualizmie w "Uczcie" ale gdy weźmie się poprawkę na to, że takie zachowania były całkiem naturalne w ówczesnych czasach nie jest to aż nadto odpychające. Ciekawą sprawą jest to, że praktycznie wszystkie 3 utwory prowadzone są w formie dialogu - co w przypadku Obrony Sokratesa dziwić nie może, jednak już w Kritonie i Uczcie jest ciekawym dodatkiem. Wydanie to zawiera również objaśnienia zarówno na wstępie do każdego utworu jak również po zakończeniu - co przyznaję ułatwia odbiór tych pozycji, bo są to rzeczy niewątpliwie trudne. Reasumując - nie należy liczyć na to, że ta książka jest jedynie łatwa, lekka i przyjemna. Czytając ją należy otworzyć umysł i chłonąć tą mądrość, z którą każdy czytelnik zapewne się zgodzi. Nie wiem, czy Platon jest dobry na początki z filozofią - dla mnie chyba był, bo z chęcią sięgnę po kolejną filozoficzną książkę. Myślę, że nauki Sokratesa i ukrytego w Uczcie Platona mogą wnieść w życie każdego człowieka powiew nowego powietrza rodem ze Starożytnej Grecji.

To moja pierwsza stricte filozoficzna książka w życiu i mogę z pełną odpowiedzialnością powiedzieć, że mi się podobała. W filozofii Platona, o ironio, najwięcej znajdziemy Sokratesa, którego bezpośrednio dotyczą Obrona oraz Kriton, a także pośrednio Uczta. Sokrates - Grek z wesołym podejściem do życia, który uważał, że nie ma na świecie ludzi dobrych i złych, są jedynie...

Zaczynam przygodę z kolejną serią wydawniczą od Hachette. Tym razem na warsztat wziąłem dzieła filozoficzne. Czy dam radę czytać je wszystkie na bieżąco? Przekonamy się, choć pewnie nie i zapoznanie się z całą serią zajmie mi dużo więcej czasu. Ale do rzeczy!

Seria – tak jak i poprzednia, dotycząca omówień filozoficznych – zaczyna się od Platona. Choć to niewielka książeczka, zawiera w sobie „Obronę Sokratesa”, „Kritona” oraz „Ucztę”. Czyli sporo Sokratesa w Platonie. Trochę żałuję, że w skład tych tekstów nie weszło też „Państwo”, ale cóż zrobić?

Tom pochwalić należy za coś, co w tego typu tekstach jest towarem deficytowym – wszelkiego rodzaju omówienia, wstępy i posłowia. Tutaj jest tego sporo. Wszystko na miejscu. Bardzo przypadło mi to do gustu i mam nadzieję, że w kolejnych tomach także mnie to czeka.

Spory minus należy się za to za papier. Wiem, że kolejne tomy z serii będą zajmować o wiele więcej stron, jednak mimo wszystko wydaje mi się skąpstwem używanie papieru… średniej jakości. Z pewnością nie ułatwia to czytania.

Zaczynam przygodę z kolejną serią wydawniczą od Hachette. Tym razem na warsztat wziąłem dzieła filozoficzne. Czy dam radę czytać je wszystkie na bieżąco? Przekonamy się, choć pewnie nie i zapoznanie się z całą serią zajmie mi dużo więcej czasu. Ale do rzeczy!

Seria – tak jak i poprzednia, dotycząca omówień filozoficznych – zaczyna się od Platona. Choć to niewielka...

Pierwsza książka z filozofii, po którą sięgnęłam. I nie żałuję. Bazujemy w życiu codziennym na przesłaniach z tamtych czasów, a tak naprawdę nie znamy podstaw.
Lektura wyjaśnia wiele. A do tego rewelacyjne objaśnienia tłumacza pozwalają jeszcze lepiej zrozumieć wszystko, o czym czytamy.

Pierwsza książka z filozofii, po którą sięgnęłam. I nie żałuję. Bazujemy w życiu codziennym na przesłaniach z tamtych czasów, a tak naprawdę nie znamy podstaw.
Lektura wyjaśnia wiele. A do tego rewelacyjne objaśnienia tłumacza pozwalają jeszcze lepiej zrozumieć wszystko, o czym czytamy.

Jakość wydania: 8/10
Gruba oprawa, dobrze sklejona i zszyta. Wymiary są kieszonkowe, dzięki czemu idealnie mi pasują do regału z IKEI z dodaną półką (regały IKEI zwykle źle radzą sobie z większością formatów książek, jeśli się doda chociażby jedną półkę).

Obrona Sokratesa: 10/10.
Dla mnie jedno z największych zaskoczeń - pierwsze spotkanie z filozofią w moim życiu pokazało mi, że nie zawsze jest to dumanie w obłokach z trudnymi rozkminami na temat bytu, niebytu, prawdy, fałszu itp. Okazuje się, że jest to niezwykle gawędziarska, pełna ciętych żartów obrona osoby skazanej na śmierć, która w trakcie swojej mowy uświadamia sobie, że nie jest w stanie się wybronić.

Kriton: 6/10
Prawdopodobnie rozdrażniła liczba zdań wielokrotnie złożonych, dygresyjne wstawki, na których nie byłem w stanie się dobrze skupić. Tu Sokrates wydawał się niezwykle uparty, tak jakby dziadek, który uparł się, że musi wyjść na jego. Miałem wrażenie, że chce stać się męczennikiem Aten.

Uczta: 8/10
Uczta daje nam obraz tego, jak starożytni wyobrażali sobie Erosa, jak potrafili o tym dyskutować i jak potrafili argumentować swoje racje. Tu Sokrates wybił mi się znów w tym stylu, którym znam z Obrony. Całość dyskusji, a raczej garść monologów i pochwał dla jednego z bogów jest mieszanką często poetyckich porównań, barwnych opisów i wyobrażeń. Jako człowiek współczesny czytałem to i zastanawiałem się - jak to jest, że ludzie z jednej strony niezwykle mądrzy i inteligentni, tworzący podwaliny cywilizacji łacińskiej, czy zachodniej z drugiej strony potrafili wierzyć w takie rzeczy, jak opisany tu Obojnak (w takiej formie jak został opisany). Potrafili niezwykle dokładnie opisywać cechy ludzkie istot nieżyjących i przytakiwać sobie wzajemnie lub czynić sobie pewne szydery z tego, że ktoś tak, a nie inaczej sobie to wyobraża.

Uwagi tłumacza: 6/10
Uwagi tłumacza dostarczają kontekstu, jest to niezwykle cenne w takich książkach, bo bez kontekstu nie da się rozpatrywać takich pozycji. Dla mnie to są niezwykle cenne opisy. Są zawsze przed dziełem i po dziele, jako taki wstęp i zakończenie. Niestety, styl tłumacza wydał mi się nieprzystępny. To znaczy - chcę powiedzieć, że forma, którą wybrał tłumacz była dla mnie nieatrakcyjna. Stąd niższa nota za to, bo niestety nie potrafię - mimo wartości merytorycznej - lepiej tego ocenić. Jednak to jest coś, co wynika wyłącznie z gustu i na pewno znajdzie się wielu ludzi, którym niezwykle się spodoba gawędziarski, nieco frywolny styl w tych częściach tej książki. Myślę, że w tym przypadku świetnie poradziłby sobie z tym stylem audiobook, bo odczuwam, jak gdyby autor tych słów po prostu nagrał swoje wstępy i zakończenia, a następnie je przepisał na papier.

Sumarycznie po zaokrągleniu oceniam książkę na 8/10. Myślę, że to uczciwe. Poza tym jest to pierwsza z całej serii. Daje to nadzieję, że reszta książek będzie równie ciekawa.

Jakość wydania: 8/10
Gruba oprawa, dobrze sklejona i zszyta. Wymiary są kieszonkowe, dzięki czemu idealnie mi pasują do regału z IKEI z dodaną półką (regały IKEI zwykle źle radzą sobie z większością formatów książek, jeśli się doda chociażby jedną półkę).

Obrona Sokratesa: 10/10.
Dla mnie jedno z największych zaskoczeń - pierwsze spotkanie z filozofią w moim życiu...

Platon to w zasadzie najważniejszy filozof. Większość osób o tym wie, że jest to jasne jak słońce. Kolekcja Hachette przygotowała kolekcje Biblioteka Filozofów a, że ja interesuje się filozofią więc zakupiłem zestaw który zawiera jeszcze drugi tom kolekcji :)
Książka tak jak wskazuje tytuł zawiera trzy dzieła platońskie które zawierają wstęp który ma przybiżyć realia które dotyczą wybranej pozycji. Jest to bardzo ciekawy dodatek który może ułatwić dalsze czytanie. Po zakończeniu jest jeszcze dodatkowe wyjaśnienie w celu łatwiejszego zrozumienia książki.
Obrona Platońska 7/10
Platon tutaj opisuje rozprawę sądową która dotyczy jego nauczyciela Sokratesa. Oskarżony ma być skazany na karę śmieci. Podczas czytania czuć było atmosferę tamtego wydarzenia natomiast argumentacja Sokratesa była bardzo dobrze opisana.
Kriton 5/10
Tytułowy Kriton jest przyjacielem Sokratesa który udaje się do celi aby przekonać Sokratesa aby uciekł. Z kolei Sokrates w swoje mowie tłumaczyć Kritonowi, że jest to niehonorowa postawa. Ta lektura był najmniej mi się podobała ponieważ jest to głównie powtórzenie tego co wcześniej było przedstawione w Obronie.
Uczta 8/10
Akcja rozgrywa się podczas imprezy gdzie przy winie oraz muzyce towarzysze rozmawiają na przerózne tematy . Jednak najwięcej mówi się o pochwałach dla boga Erosa. Uczestnicy po kolei opowiadają dlaczego to Eros jest najważniejszy podając różne argumenty. To była najciekawsza książka gdyż było wiele wątków filozoficznych w tych dialogach.

Platon to w zasadzie najważniejszy filozof. Większość osób o tym wie, że jest to jasne jak słońce. Kolekcja Hachette przygotowała kolekcje Biblioteka Filozofów a, że ja interesuje się filozofią więc zakupiłem zestaw który zawiera jeszcze drugi tom kolekcji :)
Książka tak jak wskazuje tytuł zawiera trzy dzieła platońskie które zawierają wstęp który ma przybiżyć realia...

Świetne wprowadzenie do świata filozofów. Niezbyt długie, acz przesycone treścią i poglądami uniwersalnymi, co obrazuje 2400 lat, jaki twórcę (twórców?) dzieli od nas.
Niby Platon jest bohaterem tego tomu, ale on tak naprawdę jedynie opisuje wydarzenia z życia swego mistrza, Sokratesa. Pełna ironii, wyśmiewająca demokratyczne sądy "Obrona", pokazujący Sokratesa jako człowieka z krwi i kości, ale trzymającego się swoich idei do końca "Kriton" i wreszcie długa rozprawka na temat miłości w postaci "Uczty". A to wszystko okraszone nie najkrótszymi wyjaśnieniami od tłumacza, bez których - przynajmniej w moim przypadku - nie sposób zrozumieć zawiłości językowo-kulturowych starożytnej Grecji.

Świetne wprowadzenie do świata filozofów. Niezbyt długie, acz przesycone treścią i poglądami uniwersalnymi, co obrazuje 2400 lat, jaki twórcę (twórców?) dzieli od nas.
Niby Platon jest bohaterem tego tomu, ale on tak naprawdę jedynie opisuje wydarzenia z życia swego mistrza, Sokratesa. Pełna ironii, wyśmiewająca demokratyczne sądy "Obrona", pokazujący Sokratesa jako...

Ocena dotyczy tylko "Uczty"
Rozumiem, że były inne czasy, ale kilka motywów skutecznie zaniżyło moją ocenę i pozostawiło mieszane uczucia. Te tamaty o miłośnikach i oblubieńcach, twierdzenie że miłość 2 kolesi jest na wyższym poziomie niż miłość kobiety i mężczyzny, pederastia. Na plus pochwała wstrzemięźliwości, zeby nie puszczać się na prawo i lewo.

Ocena dotyczy tylko "Uczty"
Rozumiem, że były inne czasy, ale kilka motywów skutecznie zaniżyło moją ocenę i pozostawiło mieszane uczucia. Te tamaty o miłośnikach i oblubieńcach, twierdzenie że miłość 2 kolesi jest na wyższym poziomie niż miłość kobiety i mężczyzny, pederastia. Na plus pochwała wstrzemięźliwości, zeby nie puszczać się na prawo i lewo.