Opętanie

Czy traumatyczne przejścia mogą sprawić, że człowiekowi pomieszało się w głowie? Akcja powieści „Opętanie” dzieje się 6 lat po przejściu huraganu Katrina. Główna bohaterka nie może pozbyć się wspomnień z tamtych dni. Coraz bardziej ją osaczają i – w pewnym momencie – ma poczucie, że traci rozum.

Fabuła
Ktoś włamuje się do kościoła i niszczy witraże. Mira Gallier, która odpowiadała za ich renowację, bardzo przejmuje się tym przejawem wandalizmu. Praca nad ich odnowieniem pomogła jej wrócić do normalności po przejściu huraganu Katrina i stracie męża. Krótko po incydencie w kościele, kobieta zaczyna odczuwać obecność nieżyjącego ukochanego. Ktoś włamuje się do jej domu i pozostawia po sobie… zapach jej małżonka. Czy Jeff żyje, czy Mira jest opętana?

Do tego wokół kobiety zaczynają ginąć ludzie. Inspektor Spencer Malone, prowadzący śledztwo, nie wierzy w jej niewinność. Widział niejednego zwyrodnialca, który miał oczy jak niewinne jagnię. Uważnie i z nieufnością obserwuje Mirę.

Ciekawa czy nudna powieść?
Czasami czytelnikom książek trudno dogodzić – raz akcja jest za wolna, raz za szybka; raz historia jest za prosta, innym razem za bardzo zagmatwana. Przyznam się, że po przeczytaniu „Opętania” czuję się jak rozkapryszone dziecko, które nie wie, co ma zjeść i grymasi nad zastawionym stołem. Dostałam dość ciekawą i dynamicznie napisaną opowieść, a jednak wynudziłam się nad tą książką jak mops.

Muszę uczciwie przyznać, że nie jestem w stanie wytknąć autorce błędów w konstrukcji książki czy braków w warsztacie. Fabuła „Opętania” zawiera w sobie elementy, które dobrze się sprzedają – bohaterkę, która nie może poradzić sobie z trudną przeszłością i balansuje na granicy utraty zmysłów, oraz zbrodnie, które nawiązują do religii. Mogłoby się wydawać, że takie połączenie zapewni dreszczyk czytelniczych emocji.

Nie zaprzeczę również, że Eica Spindler całkiem nieźle zaplanowała sobie opowiedzenie historii Miry. W przemyślany sposób odkrywa kolejne karty, dzięki czemu, udaje się jej uzyskać kilka zwrotów akcji. Zakończenie również zaliczam do zaskakujących, chociaż mam wrażenie, że gdybym bardziej skupiła się na początku, mogłabym dostrzec motywy jednej z postaci.

W takim razie, co wywołało moje znudzenie?
Nie poczułam napięcia, które jest dla mnie nieodzownym elementem dobrego thrillera/kryminału. W historię zniszczonego witraża, Miry i serii zabójstw wkraczamy bez jakiejkolwiek rozgrzewki. Autorka podeszła do tematu bardzo konkretnie i metodycznie – Witam Państwa. To jest trup, to są zniszczone witraże, a to inspektor Malone, który prowadzi śledztwo. Zabrakło mi otoczki, która sprawiłaby, że poczułabym, że czytam coś wyjątkowego, a nie kolejną sprawę na liście nowoorleańskich policjantów.

Na niekorzyść powieści działają też krótkie rozdziały – co mnie bardzo zaskoczyło, bo zazwyczaj jest odwrotnie. Takie kilkustronicowe fragmenty sprawiły, że nie dałam rady wgryźć się w akcję. „Opętanie” czytało mi się szybko, ale powierzchownie. Historia pędzi do przodu jak szalona, nie ma chwili, żeby usiąść z Mirą i poczuć jej strach i niepewność. Ponad to, bohaterowie wydają się bez emocji niczym mina Steven’a Seagal’a.

Podsumowanie
Jestem świadoma, że moja recenzja jest mocno subiektywna, a wpływ na odbiór „Opętania” mógł mieć mój ówczesny nastrój, lub książka, którą czytałam wcześniej. Jednak moje serce podpowiada mi, że to przeciętny kryminał. Nie znalazłam w nim tego czegoś, za co kocham tego typu powieści.

Czy traumatyczne przejścia mogą sprawić, że człowiekowi pomieszało się w głowie? Akcja powieści „Opętanie” dzieje się 6 lat po przejściu huraganu Katrina. Główna bohaterka nie może pozbyć się wspomnień z tamtych dni. Coraz bardziej ją osaczają i – w pewnym momencie – ma poczucie, że traci rozum.

Fabuła
Ktoś włamuje się do kościoła i niszczy witraże. Mira Gallier, która...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dobry pomysł na fabułę. Tylko wykonanie przeciętne. Historia była tak przewidywalna, że w pewnym momencie przestała mnie zaskakiwać. Bardzo szybko można się zorientować kto jest mordercą i jakie są jego motywy.
Czytać proszę na własne ryzyko. Dla mnie to był stracony czas.

Dobry pomysł na fabułę. Tylko wykonanie przeciętne. Historia była tak przewidywalna, że w pewnym momencie przestała mnie zaskakiwać. Bardzo szybko można się zorientować kto jest mordercą i jakie są jego motywy.
Czytać proszę na własne ryzyko. Dla mnie to był stracony czas.

Pokaż mimo to

Zbliża się Szusta rocznica jak Nowy Orlean nawiedził huragan Katrina. ,, Podczas Katriny każdy ucierpiał i stał się ofiarą zespołu stresu pourazowego”

Mira, która zajmuje się renowacją witraży, pomimo tak długiego upływu czasu nadal nie może poradzić sobie z traumą jaką przeżyła po utracie ukochanego męża Jeffa podczas huraganu. Oskarżana przez teściów i przyjaciół męża o zabicie Jeffa, korzysta z usług terapeutki a czasem nawet, żeby zapomnieć i żeby mniej bolało, łyka xanax. Ale w tym całym nieszczęściu zawsze mogła liczyć na swoich współpracowników Deni i Chrisa. ,, Minione szczęść lat pamiętała jak przez mgłę”.

Tak jak nagle zniknął tak też, nagle po sześciu latach, pojawia się w jej życiu przyjaciel męża Connor, którego ona kiedyś też uważała za swojego przyjaciela . Wraz z pojawieniem się Connora w życie Miry wdziera się chaos, zamieszanie, zaczynają ginąć osoby które znała z którymi miała styczność, w nocy pomimo zamkniętych drzwi na zamki, komuś udaje się dostać do jej domu, czuje zapach perfum męża, ktoś do niej dzwoni i słyszy głos męża, ktoś próbuje doprowadzić ją do obłędu. Sama nie wie komu ma wierzyć, kto jest przyjacielem a kto wrogiem, komu zaufać, jak w tym całym zamieszaniu nie zwariować? A jeszcze na dokładkę policja podejrzewa ją o te wszystkie nieszczęścia.
Na początki autorka stara się wprowadzić nas w temat, zapoznać z bohaterami i ich przeżyciami, akcja toczy się spokojnie. Ale tak od połowy zaczynają się moc emocji, liczne zwroty akcji, czyta się na wdechu. Jeśli ktoś szuka zagadek, napięcia, emocji, tajemniczości – to tu na pewno znajdzie.

Zbliża się Szusta rocznica jak Nowy Orlean nawiedził huragan Katrina. ,, Podczas Katriny każdy ucierpiał i stał się ofiarą zespołu stresu pourazowego”

Mira, która zajmuje się renowacją witraży, pomimo tak długiego upływu czasu nadal nie może poradzić sobie z traumą jaką przeżyła po utracie ukochanego męża Jeffa...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Z początku nudna jak flaki z olejem. Potem akcja się rozkręciła i bywało, że gdy musiałam przerwać czytanie, nie mogłam się doczekać powrotu do książki. A końcówka? Zawiodła na całej linii pod względem akcji i opisu. Sama fabuła i intryga bez zarzutu ale myślę, że pisarz pokroju Stephana Kinga lepiej by to obrał w słowa ;) No niestety, przeciętny kryminał.

Z początku nudna jak flaki z olejem. Potem akcja się rozkręciła i bywało, że gdy musiałam przerwać czytanie, nie mogłam się doczekać powrotu do książki. A końcówka? Zawiodła na całej linii pod względem akcji i opisu. Sama fabuła i intryga bez zarzutu ale myślę, że pisarz pokroju Stephana Kinga lepiej by to obrał w słowa ;) No niestety, przeciętny kryminał.

Pokaż mimo to

Na początku mnie nie zachwyciła, ale potem się rozkreciła. Do końca nie wiadomo co jest prawdą i kto ma racje.  Może bohaterka naprawdę jest opętana? A może ktoś celowo stara się zrobić z bohaterki opętaną?

Na początku mnie nie zachwyciła, ale potem się rozkreciła. Do końca nie wiadomo co jest prawdą i kto ma racje.  Może bohaterka naprawdę jest opętana? A może ktoś celowo stara się zrobić z bohaterki opętaną?

Pokaż mimo to

Historia rozgrywa się w Nowym Orleanie. Tutaj Mira Gallier, miejscowa artystka, zajmuje się renowacją witraży i zmaga się ze stratą męża, który zginął podczas Katriny. Kiedy Mira zaczyna wracać do normalnego życia, a na jej twarzy coraz częściej pojawia się uśmiech, ktoś niszczy odnowione przez nią witraże. Niedługo potem ktoś włamuje się do jej domu, a Mira coraz częściej „odczuwa” obecność swojego zmarłego męża. Czuje zapach jego balsamu, słyszy jego głos, znajduje wgniecenie na jego poduszce. Czy to możliwe, że Jeff żyje? Tymczasem Nowym Orleanem wstrząsają zagadkowe morderstwa, a Mira staje się główną podejrzaną. Na dodatek nieoczekiwanie pojawia się przyjaciel Jeffa sprzed wielu lat. Kto tak naprawdę próbuje zastraszyć Mirę? Czy pojawienie się Connora ma związek z morderstwami?Dla mnie „Opętanie” jest strasznie nudnym kryminałem. Z zachowania bohaterów łatwo domyślić się, co i jak, chociaż autorka bardzo starała się poprowadzić tropy w fałszywych kierunkach. Od autorki takiego formatu należy zdecydowanie wymagać czegoś więcej.

Historia rozgrywa się w Nowym Orleanie. Tutaj Mira Gallier, miejscowa artystka, zajmuje się renowacją witraży i zmaga się ze stratą męża, który zginął podczas Katriny. Kiedy Mira zaczyna wracać do normalnego życia, a na jej twarzy coraz częściej pojawia się uśmiech, ktoś niszczy odnowione przez nią witraże. Niedługo potem ktoś włamuje się do jej domu, a Mira coraz częściej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zacznę od tego, że zupełnie zaskoczyło mnie to co zobaczyłem wchodząc na ten portal. Otóż otrzymując tą książkę sądziłem, że jest to pojedyńcze dzieło tej autorki tak jak czytane wcześniej przeze mnie "Ukarać zbrodnię". Dosyć kłopotliwa sytuacja bo wypada teraz zacząć od pierwszego tomu znając już zakończenie. Ale mniejsza z tym.
Początki czytania były dla mnie dosyć trudne, pewnie właśnie dlatego, że zącząłem od końca. Im dalej tym tempo się zwiększa. Motyw zabójstwa na tle religijnym wydaje mi się ciekawym pomysłem.
Natomiast znalezienie mordercy wśród bohaterów nie było trudne nawet dla mnie - osoby, która nigdy sobie z tym nie radziła.
Tak czy owak książkę oceniam bardzo pozytywnie no i cóż pora teraz zabrać się za pierwszą część.

Zacznę od tego, że zupełnie zaskoczyło mnie to co zobaczyłem wchodząc na ten portal. Otóż otrzymując tą książkę sądziłem, że jest to pojedyńcze dzieło tej autorki tak jak czytane wcześniej przeze mnie "Ukarać zbrodnię". Dosyć kłopotliwa sytuacja bo wypada teraz zacząć od pierwszego tomu znając już zakończenie. Ale mniejsza z tym.
Początki czytania były dla mnie dosyć...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo lubię książki pani Spindler.

Najczęściej wiem że mogę spodziewać się ciekawej intrygi, krew leje się umiarkowanie i do samego końca książki nie zorientuję się kto jest tym "złym".

POLECAM!!! POLECAM!!! POLECAM!!!

Bardzo lubię książki pani Spindler.

Najczęściej wiem że mogę spodziewać się ciekawej intrygi, krew leje się umiarkowanie i do samego końca książki nie zorientuję się kto jest tym "złym".

POLECAM!!! POLECAM!!! POLECAM!!!

Pokaż mimo to

Moje pierwsze spotkanie z twórczością Erici Spindler. Podejrzewam, że nie ostatnie...

Moje pierwsze spotkanie z twórczością Erici Spindler. Podejrzewam, że nie ostatnie...

Pokaż mimo to

Z całej serii ta wydawała mi się początkowo bardzo nudna i nieciekawa. Z czasem zmieniłam zdanie i nie mogłam się oderwać. Nie jest tak wciągająca jak poprzednie, ale jest również ciekawa. Finał niektórych mniejszych "historii" zaskakujący. Polecam

Z całej serii ta wydawała mi się początkowo bardzo nudna i nieciekawa. Z czasem zmieniłam zdanie i nie mogłam się oderwać. Nie jest tak wciągająca jak poprzednie, ale jest również ciekawa. Finał niektórych mniejszych "historii" zaskakujący. Polecam

Pokaż mimo to