Zgadzam się z przedmówcami: mnóstwo ciekawych pomysłów, no i nie na codzień widzi się religijne sci-fi. Niestety jednak toporny styl odbiera przyjemność z lektury.

Zgadzam się z przedmówcami: mnóstwo ciekawych pomysłów, no i nie na codzień widzi się religijne sci-fi. Niestety jednak toporny styl odbiera przyjemność z lektury.

Dostałem tę książkę z zapewnieniem dobrych opowiadań, a okazały się słabe i nużące. Czytając je miałem takie wrażenie chaosu i braku pomysłu na cały zbiór.

Dostałem tę książkę z zapewnieniem dobrych opowiadań, a okazały się słabe i nużące. Czytając je miałem takie wrażenie chaosu i braku pomysłu na cały zbiór.

Pań Szyda mnie, nie zawiódł.

Pań Szyda mnie, nie zawiódł.

Wiem już dlaczego ta książka została mocno przeceniona w księgarniach. Kupiłem ją za 9 zł. Jest to zbiór świetnych pomysłów, totalnie "spieprzonych". Wielka szkoda. Ja nie polecam.Skusiła mnie notka Lacha Jęczmyka zamieszczona na okładce... i to był błąd. ☹

Wiem już dlaczego ta książka została mocno przeceniona w księgarniach. Kupiłem ją za 9 zł. Jest to zbiór świetnych pomysłów, totalnie "spieprzonych". Wielka szkoda. Ja nie polecam.Skusiła mnie notka Lacha Jęczmyka zamieszczona na okładce... i to był błąd. ☹

Bardzo przeciętny zbiór opowiadań. O ile jeszcze pomysły były ciekawe to już same opowiadania nie były zbyt zajmujące. Czegoś zabrakło i niestety wiało nudą.

Bardzo przeciętny zbiór opowiadań. O ile jeszcze pomysły były ciekawe to już same opowiadania nie były zbyt zajmujące. Czegoś zabrakło i niestety wiało nudą.

Kupując “Stroiciela ciszy” byłem przekonany, że kupuję powieść, w której autor będzie podejmował tematykę związaną z religią, konkretnie tą nam najbliższą, chrześcijańską. A tu niespodzianka - książka zawiera opowiadania, nie powieść. Natomiast tematyka się zgadza, raczej przez ogromną większość czasu mamy do czynienia z religią, pojmowaną na różny sposób, wedle zasady: im dalej od Jezusa i znanej nam wszystkim nomenklatury, tym lepsze opowiadanie.

Szybko bowiem okazało się, że pierwsze teksty, bazujące na dokładnie znanych wszystkim motywach: Zbawiciel, Szatan, Lucyfer, Dobry i Zły Łotr czy też święty Graal są tekstami najsłabszymi, bo oczywistymi. A na domiar złego nie dość, że nie zaskakują, to jeszcze autor pozwala sobie na mało dyskretne nauczanie, pokazywanie co jest, co być powinno, co jest lepsze a co gorsze. To niestety przeszkadza.

Potem jednak jest znacznie lepiej. A chwilami nawet bardzo dobrze; można czasem wręcz odlecieć, zapomnieć o bożym świecie, że tak powiem. “Wieczne oblężenie” jest po prostu świetne, tak krótkie, a tak treściwe, z ciekawym pomysłem, interesującym wykonaniem i tą rewelacyjną chwilą zadumy, jaka przytrafia się tylko po naprawdę dobrym tekście. Podobnie jest w przypadku “Planów na przyszłość”, choć tu według mnie końcówka trochę się gubi, za dużo gmatwaniny, jednak sam pomysł na opowiadanie oraz owego pomysłu przedstawienie - bomba.

I tak ostatecznie mogę z zadowoleniem powiedzieć, że “Stroiciel ciszy” był zbiorem dobrym. Słabych tekstów jest równie niewiele, co wspaniałych, a większość oferuje przyzwoity poziom. Można się zabawić, czasem zastanowić, momentami uśmiechnąć, a raz czy dwa nawet postukać w czoło. Jest to w każdym razie coś innego, niż spotykamy na co dzień; Autor gdzieś dąży, próbuje coś powiedzieć, przeważnie nawet z dobrym skutkiem, można Go zrozumieć. I pominąwszy zbyteczną dydaktykę można odczuwać sporą przyjemność czytając te opowiadania, zatem polecam.

Kupując “Stroiciela ciszy” byłem przekonany, że kupuję powieść, w której autor będzie podejmował tematykę związaną z religią, konkretnie tą nam najbliższą, chrześcijańską. A tu niespodzianka - książka zawiera opowiadania, nie powieść. Natomiast tematyka się zgadza, raczej przez ogromną większość czasu mamy do czynienia z religią, pojmowaną na różny sposób, wedle zasady: im...

Powinno być ciekawe biorąc pod uwagę opis i autora.

Powinno być ciekawe biorąc pod uwagę opis i autora.

Pomysły są, styl jest, umiejętności są, kreacja świata przedstawionego jest, więc dlaczego jest słabo? Ponieważ Szyda cierpi na typową przypadłość polskiego pisarza ideologicznego - wszystko podporządkowane jest tezie.
Niektóre opowiadania stanowią koncertowe zmarnowanie potencjału. Taki tytułowy "Stroiciel ciszy" odznacza się kapitalnym, przytłaczającym klimatem kosmicznej pustki, dawno nie spotkałem się z tak idealnym odzwierciedleniem nastroju tytułu w treści utworu (poczucie ciszy, pustki jest porażające). Niestety klimat został totalnie zaprzepaszczony płaskim, nudnym i wybitnie nieudanym katolickim zakończeniem.

Gdyby Szyda ograniczył się tylko do obiektywnego wykorzystania religijnego sztafażu dla konstrukcji świata przedstawionego to byłoby ok, ale większość utworów stanowi raczej wyraz wewnętrznego poczucia religijnego zaangażowania autora, jego jednostronne tezowanie sprawia, że czytelnik ma brak możliwości wyboru własnej interpretacji, odbioru zakończenia. W momencie, kiedy czytelnik sobie to uświadamia traci zainteresowanie Szydą jako autorem. Podobnie mam z Rafałem Ziemkiewiczem, którego zaangażowana politycznie literatura zwyczajnie mnie zniesmacza i zniechęca do zapoznania się z tymi jego dziełami, które politycznie zaangażowane nie są.

Z uwagi na te elementy przeczytanie całego tomu strasznie mnie zmęczyło, zmuszałem się, żeby skończyć. Szkoda, że Szyda nie skupia się tylko na zwykłym opowiadaniu historii, tworzeniu klimatu, bo pióro ma plastyczne i przede wszystkim wie jak go używać. Tym bardziej, że swój talent marnuje na religijne agitki.

Pomysły są, styl jest, umiejętności są, kreacja świata przedstawionego jest, więc dlaczego jest słabo? Ponieważ Szyda cierpi na typową przypadłość polskiego pisarza ideologicznego - wszystko podporządkowane jest tezie.
Niektóre opowiadania stanowią koncertowe zmarnowanie potencjału. Taki tytułowy "Stroiciel ciszy" odznacza się kapitalnym, przytłaczającym klimatem kosmicznej...