Królestwo czarnego łabędzia

Byłam przekonana, że biorę do ręki fantasty dla młodzieży, a okazało się, że otrzymałam baśń dla dużych dziewczynek. Takich około trzydziestki i dla wszystkich tych powyżej, które nie utraciły wiary w świat ukrytej magii pulsującej pod powierzchnią oglądanego na co dzień życia, które zdążyło zszarzeć, spowszednieć, zbrzydnąć i zracjonalizować się do bólu egzystencjalnego istnienia.
Margaret, dla najbliższych Garet, była właśnie taką dwudziestosześcioletnią kobietą, skupioną na problemach rodzinnych, przejęta swoim starym ojcem i powodzeniem ekonomicznym prowadzonej przez siebie galerii w Nowym Jorku. Mieście, którego jak się okazało później, zupełnie nie znała. Widziała w nim tylko wieżowce, kanty cegieł i granitu, przecinające się w nieskończoność, zatłoczone przecznice pełne żebraków i bezdomnych oraz chmury zapowiadające deszcz. Właśnie w takie deszczowe popołudnie, przytłoczona problemami i widmem długów, zabłądziła! W mieście, o którym myślała, że dobrze zna! Mało tego. Trafiła do zakątka, który w niczym nie przypominał współczesnych jej czasów. Widok brukowanej ulicy, przy której stały sklepiki, bardziej przypominał czasy dziewiętnastowiecznego Londynu niż jakąkolwiek nowojorską dzielnicę. Witryna jubilerska kusiła antykami, a herbaciarnia zapachem świeżutkich rogalików. Aromat stopionego masła i cukru był tak sugestywny, a rogaliki wszędobylskie na początkowych stronach tej opowieści, jedzone przez bohaterów, podarowywane przez właścicielkę herbaciarni, przynoszone do domu dla przyjaciół i przesyłane kurierem pod drzwi, że nie miałam wyjścia. Też sobie przyniosłam do domu kopiasty talerz tych pyszności z nadzieniem serowym i dżemem i też pachnące stopionym masłem i cukrem. Bez tego załącznika, koniecznego do rozpoczęcia czekającej mnie przygody, dalsze czytanie nabrałoby cech masochizmu.

I kiedy tak zaopatrzona mogłam czytać dalej, okazało się, że Garet otworzyła puszkę Pandory, której zawartość i skutki jej działania kazały zapomnieć nie tylko o rogalikach, szarym Nowym Jorku, ale w ogóle o otaczającym mnie realnym świecie. Garet, z duszą naiwnej dziewczynki, chroniąc się przed deszczem, weszła do sklepiku z antykami, a jej właściciel, stary jubiler, poprosił ją o otworzenie zalutowanej, srebrnej szkatułki. Nie winię jej za to, że to zrobiła. Sama postąpiłabym dokładnie tak samo!
To, co wydarzyło się później, porwało mnie w wir niebezpiecznej przygody, w sam środek świata ukrytego za fasadami budynków, pod ulicami miasta, nad dachami wieżowców, w nocnym życiu parków pełnych dybuków, goblinów, sylfów, ognistych wróżek, żywiołaków, gnomów i wampirów (tu mi trochę zazgrzytało, ale niech tam!),w którym Garet nie była zwykłą, przeciętną kobietą, ale Strażnicą. Jej pełne imię nie tylko oznaczało perłę, ale w formie skróconej właśnie strażnicę. Kolejną z rodu jej matki strzegącą przejścia pomiędzy światem realnym i tym pełnym magii i alchemii, stojącą "na granicy widzialnego i niewidzialnego, pomiędzy światem naturalnym a nadnaturalnym, pomiędzy złem a dobrem". Otwierając szkatułkę, zaburzyła istniejącą do tej pory równowagę między nimi i odkryła sekret, przed którym chroniła ją matka, pragnąc dla córki innego losu. Musiała więc na własne życzenie stoczyć walkę ze złem, w której stawką był spokój, dobro i dotychczasowe życie Nowego Jorku.
Autorzy (pod pseudonimem literackim kryje się małżeństwo – Carol Goodman piszącej dotychczas kryminały i poety Lee Slonimsky’ego) przypomnieli mi, że gdzieś tam we mnie nie umarła dziewczynka o ogromnej chęci czynienia dobra dla świata, że magia i rzeczywistość nakładają się na siebie, a przekroczenie tej granicy zależy tylko od mojej wyobraźni, że magię mogę zobaczyć wszędzie, jeśli tylko tego zapragnę i nie pozwolę życiu przykurzyć je racjonalizmem. Namawiają wręcz – Zajrzyj głębiej, a świat ożyje, stanie się inny, niż go widzisz na co dzień. Pod kurzem wszędobylskiego, szarego, przytłaczającego zła tętni dobro, o które warto powalczyć, by uczynić świat piękniejszym, a siebie lepszym i szczęśliwszym w czerpaniu z radości życia. Zdziwisz się jak wiele pięknych istot, które nie chcą się wyróżniać, przybiera maskę przeciętności i ubiera się w szarość, przemykając niepostrzeżenie po świecie…
Skoro mężczyźni mają swojego Piotrusia Pana, to ja mogę mieć swoją Margaret.
nostrzuksiazki.pl

Byłam przekonana, że biorę do ręki fantasty dla młodzieży, a okazało się, że otrzymałam baśń dla dużych dziewczynek. Takich około trzydziestki i dla wszystkich tych powyżej, które nie utraciły wiary w świat ukrytej magii pulsującej pod powierzchnią oglądanego na co dzień życia, które zdążyło zszarzeć, spowszednieć, zbrzydnąć i zracjonalizować się do bólu egzystencjalnego...

Okładka
piękna
skąd
biblioteka
fabuła
mroczne oblicza Nowego Jorku

moja opinia
Dla ,mnie ładna.
Taka cicha i spokojna,ale nie wybitna.

Okładka
piękna
skąd
biblioteka
fabuła
mroczne oblicza Nowego Jorku

moja opinia
Dla ,mnie ładna.
Taka cicha i spokojna,ale nie wybitna.

Moim zdaniem bardzo dobra książka. Czytałam z zapartym tchem i od razu po zakończeniu przeszłam do drugiej części. Podoba mi się sposób w jaki są wykreowane postacie, większość jest sympatyczna i dająca się lubić. Mimo oklepanego motywu bohatera żyjącego w nieświadomości, który nagle musi zacząć walczyć ze złem historia jest dość ciekawa. Opisy niezwykłych stworzeń i romans z ponad 400-letnim wampirem nie pozwalają czytelnikowi się nudzić (przynajmniej w pierwszej części).

Więcej tutaj: https://czytampolecam.blogspot.com/2018/02/krolestwo-czarnego-abedzia-lee-carroll.html

Moim zdaniem bardzo dobra książka. Czytałam z zapartym tchem i od razu po zakończeniu przeszłam do drugiej części. Podoba mi się sposób w jaki są wykreowane postacie, większość jest sympatyczna i dająca się lubić. Mimo oklepanego motywu bohatera żyjącego w nieświadomości, który nagle musi zacząć walczyć ze złem historia jest dość ciekawa. Opisy niezwykłych stworzeń i romans...

Przeczytanie książki, której bohaterką jest 26-letnia kobieta, a nie o 10 lat młodsza smarkula, było bardzo przyjemną odmianą.

Książka spodobała mi się praktycznie od pierwszych linijek, a że lubię historie, w których mieszają się czasy i występuje magia, powieść ta w całej swej otoczce przypadła mi do gustu.
Było parę momentów, kiedy pomyślałam, że autorów za bardzo poniosła wyobraźnia, jak np. podróż nowojorskimi kanałami w bezcielesnej postaci, niemniej jednak książka ta dołącza do grona 'Jak fajnie, że jest kontynuacja'.

Przeczytanie książki, której bohaterką jest 26-letnia kobieta, a nie o 10 lat młodsza smarkula, było bardzo przyjemną odmianą.

Książka spodobała mi się praktycznie od pierwszych linijek, a że lubię historie, w których mieszają się czasy i występuje magia, powieść ta w całej swej otoczce przypadła mi do gustu.
Było parę momentów, kiedy pomyślałam, że autorów za bardzo...

Opowieść o 26- letniej kobiecie imieniem Garet, która za namową uprzejmego staruszka otwiera Puszkę Pandory. Wkrótce dowiaduje się że posiada moce magiczne i pochodzi w prostej linii od kobiet które nazywane są Strażnicami. Jedynie zakonczenie nie spelnia moich oczekiwan, poza tym Książka jest fajna

Opowieść o 26- letniej kobiecie imieniem Garet, która za namową uprzejmego staruszka otwiera Puszkę Pandory. Wkrótce dowiaduje się że posiada moce magiczne i pochodzi w prostej linii od kobiet które nazywane są Strażnicami. Jedynie zakonczenie nie spelnia moich oczekiwan, poza tym Książka jest fajna

Przez pierwsze sto stron zastanawiałam się, po co w ogóle czytam tą książkę. Nie mogłam sobie wyobrazić demona z ipodem, a tym bardziej tego, że jakaś wróżka o imieniu Lol mogła rozpocząć modę na internetowy "lol".. Irytował ten misz-masz. Ale z czasem, gdy akcja nieco się rozwinęła, miejscami nawet było interesująco, ale raczej nie sięgnę po kolejny tom...

Przez pierwsze sto stron zastanawiałam się, po co w ogóle czytam tą książkę. Nie mogłam sobie wyobrazić demona z ipodem, a tym bardziej tego, że jakaś wróżka o imieniu Lol mogła rozpocząć modę na internetowy "lol".. Irytował ten misz-masz. Ale z czasem, gdy akcja nieco się rozwinęła, miejscami nawet było interesująco, ale raczej nie sięgnę po kolejny tom...

Chwyciłam książkę z nudów i miłe się zaskoczyłam. Wciąga od pierwszych stron i jest coraz lepiej. Świat pełen magii jest ciekawy i można się w nim zatopić w deszczowe popołudnie.Sięgam po dalsze losy bohaterki.

Chwyciłam książkę z nudów i miłe się zaskoczyłam. Wciąga od pierwszych stron i jest coraz lepiej. Świat pełen magii jest ciekawy i można się w nim zatopić w deszczowe popołudnie.Sięgam po dalsze losy bohaterki.

Nie dałam rady doczytać do końca.

Nie dałam rady doczytać do końca.

Nie dałam rady. Po przemęczeniu 1/4 książki w sumie nie wiedziałam o co tam biega. Resztę przewertowałam na szybkości co mi się nie zdarza.
Nudne, tragiczny styl, za dużo tego wszystkiego. Dawno się tak nie umęczyłam nad książką.

Nie dałam rady. Po przemęczeniu 1/4 książki w sumie nie wiedziałam o co tam biega. Resztę przewertowałam na szybkości co mi się nie zdarza.
Nudne, tragiczny styl, za dużo tego wszystkiego. Dawno się tak nie umęczyłam nad książką.

7/10

7/10