Rewizor

Pyszota. Danie skromniutkie, lekkostrawne, średnio odkrywcze czy oryginalne a mruczał człowiek podczas konsumpcji co niemiara. Klasyczny to przykład na to, iż diabeł tkwi w szczegółach, bo w sumie krótkie niby nic a powodów do pełnego, szczerego banana na twarzy było sporo. Niemała w tym zapewne zasługa tłumacza w osobie Juliana Tuwima i jego pełnego klasy, kwiecistego przekładu. Piękny, zabawny, mądry, pełen literackich smaczków tekst powodujący refleksję nad faktem czy trafię kiedyś na rosyjskiego klasyka literatury którym się zawiodę? Póki co nie ma na to widoków.

Pyszota. Danie skromniutkie, lekkostrawne, średnio odkrywcze czy oryginalne a mruczał człowiek podczas konsumpcji co niemiara. Klasyczny to przykład na to, iż diabeł tkwi w szczegółach, bo w sumie krótkie niby nic a powodów do pełnego, szczerego banana na twarzy było sporo. Niemała w tym zapewne zasługa tłumacza w osobie Juliana Tuwima i jego pełnego klasy, kwiecistego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niezwykle sobie cenię rosyjską literaturę,tym razem postanowiłem sięgnąć po klasyczną sztukę Mikołaja Gogola.Spodziewałem się czegoś dobrego,ale nie sądziłem,że ta komedia będzie tak wspaniałym arcydziełem.Fabuła jest prosta,ale ponadczasowa i bardzo zabawna.W zapyziałym miasteczku na prowincji toczy się zwykłe życie,każdy urzędas kombinuje jak może,by skapnęło mu jak najwięcej do kieszeni,szerzy się korupcja,każdy na stanowisku, czy to sędzia czy wizytator szkół czy inny pocztowiec chcą za wszelką cenę przypodobać się horodniczemu,który jest takim głównym władcą wioski.Całą ich prowincjonalną rutynę odmienia wiadomość,że przyjeżdża ważna szycha,wizytator z Petersburga,tytułowy rewizor.Wszyscy wpadają w panikę,stają na głowie,by stworzyć pozory praworządności i przypodobać się władzy.Komizm tej całej sytuacji polega na tym,że biorą oni za wizytatora młodego chłopaczka,który to jest gołodupcem i hazardzistą,któremu w hotelu nie chcą podawać już nawet posiłków,bo nie ma pieniędzy.Akcja jest niesamowicie wartka,każda scena coś wnosi,w każdej można znaleźć bardzo wiele humoru i satyry.Gogol całkowicie ośmiesza cały system,urzędników,ich hipokryzję i małe rozumki.Czyta się jednym tchem,sztuka jest dopracowana w najdrobniejszym szczególe.Czytanie przynosi pełną satysfakcję,nie mam żadnych wątpliwości,że to arcydzieło zasługuje na uwagę każdego czytelnika.

Niezwykle sobie cenię rosyjską literaturę,tym razem postanowiłem sięgnąć po klasyczną sztukę Mikołaja Gogola.Spodziewałem się czegoś dobrego,ale nie sądziłem,że ta komedia będzie tak wspaniałym arcydziełem.Fabuła jest prosta,ale ponadczasowa i bardzo zabawna.W zapyziałym miasteczku na prowincji toczy się zwykłe życie,każdy urzędas kombinuje jak może,by skapnęło mu jak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Chlestakow omyłkowo zostaje wzięty za rewizora.

Chlestakow omyłkowo zostaje wzięty za rewizora.

Pokaż mimo to

O urzędnikach cesarskiej Rosji.

O urzędnikach cesarskiej Rosji.

Pokaż mimo to

Z czego się śmiejecie? Z siebie samych się śmiejecie!

Z czego się śmiejecie? Z siebie samych się śmiejecie!

Pokaż mimo to

Twarda jak pięść kompozycja, która rozgniata raz jeszcze za pomocą groteski hipokryzję, cwaniactwo i hucpę ludzką. Społeczeństwo w małej mieścinie święcie wierzy, że podejmuje u siebie tytułowego rewizora z wielkiego świata, który w rzeczywistości okazuje się być urzędnikiem najniższego szczebla. Komedia omyłek ujawnia grzechy i grzeszki od lewa do prawa. Zjadliwym i bezkompromisowym słowem dostaje się każdemu - mężowi, żonie, córce, urzędnikom, zwykłym mieszkańcom (co ciekawe brak tylko przedstawiciela duchowieństwa - strach Gogola?). Wydanie z 1953 (BN), które miałem w ręku przesiąknięte jest zachwytem z jakim Gogol krytykuje i obśmiewa strukturę carskiej Rosji. Wymowne są tu powtarzające się uwagi o "aparacie agresji", nadużyciach władzy, donosicielstwie etc. Struktura wyśmiewa się ze struktury i pięknie sama podsumowuje w nieświadomy sposób. Jak widać ludzie widzą tylko to, co chcą widzieć, nie to, co jest. A jak jest? Tak samo jak zawsze. I o nas, na to właśnie skazanych, jest 'Rewizor'.

Twarda jak pięść kompozycja, która rozgniata raz jeszcze za pomocą groteski hipokryzję, cwaniactwo i hucpę ludzką. Społeczeństwo w małej mieścinie święcie wierzy, że podejmuje u siebie tytułowego rewizora z wielkiego świata, który w rzeczywistości okazuje się być urzędnikiem najniższego szczebla. Komedia omyłek ujawnia grzechy i grzeszki od lewa do prawa. Zjadliwym i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Strach przed biurokratyczną władzą, rozlicznymi przepisami i restrykcjami wiedzie rozsądnych skądinąd ludzi do zachowań absurdalnych i z boku śmiesznych. Ubawiłam się czytając, chociaż tak całkiem beztroskie to nie jest..

Strach przed biurokratyczną władzą, rozlicznymi przepisami i restrykcjami wiedzie rozsądnych skądinąd ludzi do zachowań absurdalnych i z boku śmiesznych. Ubawiłam się czytając, chociaż tak całkiem beztroskie to nie jest..

Pokaż mimo to

klasyka teatru

klasyka teatru

Pokaż mimo to

Uwielbiam tę książkę. Jest niezwykle zabawna i szczera do bólu - i pomimo lat - czy niektóre sceny nie przypominają trochę tych z polskiego zaścianka? Wspaniały dramat ukazujący Wielką Moskwę od kuchni; ludzi zżartych korupcją oraz spryciarza, który wzbogacił się na ich przekrętach. Polecam każdemu - łatwe, szybkie, zrozumiałe - a ile refleksji!

Uwielbiam tę książkę. Jest niezwykle zabawna i szczera do bólu - i pomimo lat - czy niektóre sceny nie przypominają trochę tych z polskiego zaścianka? Wspaniały dramat ukazujący Wielką Moskwę od kuchni; ludzi zżartych korupcją oraz spryciarza, który wzbogacił się na ich przekrętach. Polecam każdemu - łatwe, szybkie, zrozumiałe - a ile refleksji!

Pokaż mimo to

Za sprawą niebywałej gościny, jakiej doznałem w pewnym rosyjskim prowincjonalnym mieście, mój apetyt na Mikołaja Gogola wciąż rośnie. Obserwując bezlitosnym okiem satyryka moralną brzydotę jemu współczesnej Rosji, świetnie się przy tym ubawiłem. Bo co, jak nie absurdalny humor, może najlepiej rozbawić? Kto, jak nie pisarz z obserwacyjnym talentem, dostrzegający społeczne choroby, jest w stanie mnie zmusić do śmiechu i jednocześnie oburzenia? Uwierzcie, że po takiej dawce cynizmu bardzo chętnie bym zasiadł w pierwszym rzędzie teatru aby na własne oczy zobaczyć tę komedię w pięciu aktach. A moje brawa skierowane dla utracjusza Chlestakowa, jak i ku całej śmietance towarzyskiej miasta na czele z horodniczym Dmuchanowskim świadczyłyby, jak bardzo mi żal, że przedstawienie trwało tak krótko. Oglądanie tak wyrazistego głosu sumienia jest warte ze strony publiczności wyrazów największego uznania.

"Rewizor" okazał się najlepszym urzeczywistnieniem komedii obyczajowej o ostrym akcencie społecznej satyry a Mikołaj Gogol mistrzem posiadającym wielką zdolność tworzenia ludzkich postaci. Rosyjski pisarz nie musiał daleko szukać bohaterów do swojego dzieła. Znajdował ich praktycznie wszędzie, zasiedlających państwowe urzędy lub próbujących zbić kapitał na ludzkiej krzywdzie. Jego jedyną bronią przeciwko tyrańskiej władzy został śmiech. I to właśnie za nim ukrył strach paraliżujący tych, którzy nie mogą sobie poradzić w zbiurokratyzowanym państwie. To nim przykrył łapownictwo, będące plagą carskiego samodzierżawia. To dzięki niemu nieco upudrował gwałt na niewinnych obywatelach drugiej kategorii.

Przekręt Gogola nigdy by się nie udał, gdyby nie fałszywość jego bohaterów. Właśnie oni potrafią pośród łgarstw przyjmować gości a obsypywanie pochlebstwami traktują jak niewinną drogę do osiągnięcia majątkowej korzyści. Kombinator "Rewizora" do złudzenia przypomina Cziczikowa, Odyseusza oszustów z "Martwych dusz". Te dwie kreatury stały się karykaturalnymi symbolami szwindla, na który nadal nabiera się wiele osób. Nie bez podstaw Gogol nazwał mieszkańców miasta liczykrupami i łokciomierzami. Te określenia bardzo wyraźnie podkreślają z jakimi ludźmi mamy do czynienia.

Próbuję sobie wyobrazić jak wygląda ostatnia niema scena w której głos nie ma żadnego znaczenia. Chętnie bym na własne oczy zobaczył zdziwienie odmalowane w pozach aktorów, zamienionych przez Mikołaja Gogola w kamienie. Ich idiotyczne miny z których wyzierają znaki zapytania, zmieszanie zamurowane w niewinnej skorupie. Z przyjemnością bym obejrzał zjadliwe uśmiechy na twarzach ludzi o wytrzeszczonych oczach, spojrzał na żywe słupy, których zachowanie w zasadzie wszystko wyjaśnia. Tym samym śmiało mogę postawić przypuszczenie, że oprócz wybitnego pisarza zobaczyłbym wielce utalentowanego reżysera. Takiego właśnie Mikołaja Gogola chciałbym zapamiętać.

Za sprawą niebywałej gościny, jakiej doznałem w pewnym rosyjskim prowincjonalnym mieście, mój apetyt na Mikołaja Gogola wciąż rośnie. Obserwując bezlitosnym okiem satyryka moralną brzydotę jemu współczesnej Rosji, świetnie się przy tym ubawiłem. Bo co, jak nie absurdalny humor, może najlepiej rozbawić? Kto, jak nie pisarz z obserwacyjnym talentem, dostrzegający społeczne...

więcej

mniej

Pokaż mimo to