Zło budzi się wiosną

Hura, dotarłam do końca. Było to moje drugie spotkanie z tym autorem i ostatnie. Nie przekonuje mnie sposób narracji, liczne powtórzenia i przedstawianie postaci. Dla mnie książka była nudna. Intryga mocno naciągana. A głosy duchów... Na pewno to nie moje klimaty.

Hura, dotarłam do końca. Było to moje drugie spotkanie z tym autorem i ostatnie. Nie przekonuje mnie sposób narracji, liczne powtórzenia i przedstawianie postaci. Dla mnie książka była nudna. Intryga mocno naciągana. A głosy duchów... Na pewno to nie moje klimaty.

W porównaniu do poprzednich części rozczarowała mnie ta książka. Mogę nawet powiedzieć, że znudziła. Oczywiście nie będę się negatywnie nastawiać do kontynuacji serii, ale póki co według mnie najsłabszy tom. Autor ma specyficzny styl pisania do którego się przyzwyczaiłam, jednak w tym wypadku przeszkadzało mi to najbardziej. Dodatkowo wiele powtarzalności, zbędnych przemyśleń oraz problemów głównej bohaterki. Za mało wartkiej akcji, przez co historia przedstawiona w książce traci na wartości. Dlatego 5* to sprawiedliwa ocena.

W porównaniu do poprzednich części rozczarowała mnie ta książka. Mogę nawet powiedzieć, że znudziła. Oczywiście nie będę się negatywnie nastawiać do kontynuacji serii, ale póki co według mnie najsłabszy tom. Autor ma specyficzny styl pisania do którego się przyzwyczaiłam, jednak w tym wypadku przeszkadzało mi to najbardziej. Dodatkowo wiele powtarzalności, zbędnych...

Czuć rękę mistrza. Książka wciąga od pierwszych stron. Kto zabił i dlaczego 6-letnie bliźniaczki. Czy istotne jest to, że były adoptowane? Do tego umiera matka Malin Fors i wychodzi na jaw 30 lat ukrywana tajemnica rodzinna. Czy pani komisarz się nie załamie i wróci do nałogu? Jedno pytanie rodzi następne, pochłonęłam ją, tym bardziej, że już przyzwyczaiłam się do wieloosobowej narracji, a akcja toczy się tu wyjątkowo szybko.

Czuć rękę mistrza. Książka wciąga od pierwszych stron. Kto zabił i dlaczego 6-letnie bliźniaczki. Czy istotne jest to, że były adoptowane? Do tego umiera matka Malin Fors i wychodzi na jaw 30 lat ukrywana tajemnica rodzinna. Czy pani komisarz się nie załamie i wróci do nałogu? Jedno pytanie rodzi następne, pochłonęłam ją, tym bardziej, że już przyzwyczaiłam się do...

Oj strasznie strasznie mu tutaj Pan Mons rozczarował...byłam zachwycona jego "Ziemną burzą" więc sięgnęłam po kolejną pozycję, ale ta okazała się totalną klapą. Jakby ktoś na haju, z momentami przebłysków umysłu wymyślił i napisał tą historię. Bardzo bardzo ciężko się to czyta, nie polecam.

Oj strasznie strasznie mu tutaj Pan Mons rozczarował...byłam zachwycona jego "Ziemną burzą" więc sięgnęłam po kolejną pozycję, ale ta okazała się totalną klapą. Jakby ktoś na haju, z momentami przebłysków umysłu wymyślił i napisał tą historię. Bardzo bardzo ciężko się to czyta, nie polecam.

Z każdą częścią coraz bardziej kibicuję Malin. A sprawa jak zawsze ciekawa i ciężko oderwać się od książki.

Z każdą częścią coraz bardziej kibicuję Malin. A sprawa jak zawsze ciekawa i ciężko oderwać się od książki.

Poszłam według klucza następstwa pór roku i przeczytałam tę książkę jako drugą z serii. Trochę byłam zaskoczona, czytając o zmianach w życiu bohaterów, ale uznałam, że widocznie oni sobie żyją między książkami ;) A teraz widzę, że po pierwszym tomie przeczytałam czwarty, bo po zimie powinno było nastąpić lato - całkiem zabawne zamieszanie.
A powieść, podobnie jak część pierwsza, trzyma standard dobrej szkoły skandynawskich kryminałów obyczajowych.

Poszłam według klucza następstwa pór roku i przeczytałam tę książkę jako drugą z serii. Trochę byłam zaskoczona, czytając o zmianach w życiu bohaterów, ale uznałam, że widocznie oni sobie żyją między książkami ;) A teraz widzę, że po pierwszym tomie przeczytałam czwarty, bo po zimie powinno było nastąpić lato - całkiem zabawne zamieszanie.
A powieść, podobnie jak część...

Tak jak w przypadku pozostałych części (czytam chronologicznie) mam mieszane uczucia – pewne rzeczy były dobre, pewne rzeczy były na tyle irytujące, że miałam ochotę rzucić książką i więcej do niej nie wracać.

Sam wątek kryminalny w miarę dobrze poprowadzony. Może nie wybitnie, jednak zdecydowanie jest to najjaśniejsza strona całej książki. Co prawda, od samego początku wiedziałam, w jakim kierunku potoczy się cała akcja – już prolog dawał jasno do zrozumienia, że przyczyny śmierci dziewczynek należy szukać w ich pochodzeniu, a nie doszukiwać się zamachu terrorystycznego.

Cała reszta treści… szkoda gadać. Strasznie się męczyłam.
Zdecydowanie nie lubię postaci Malin Fors. Zbyt wulgarna, zbyt pyszna, zbyt egoistyczna. Rozumiem, że problem alkoholowy tej bohaterki jest potrzebny – dzięki temu zabiegowi autor dodaje całej powieści realizmu. Nie ma ludzi idealnych, każdy człowiek (nawet policjant!) miewa własne problemy. Okey.
Dlaczego jednak, każdy pojedynczy policjant uważa, że Malin jest kolejnym cudem świata? Dlaczego oni wszyscy uważają, że tylko Malin jest w stanie rozwiązać te zagadkę? Dzięki intuicji? Problem w tym, że tak naprawdę ani razu Malin nie poszła na całość, ani razu w ramach 'korzystania' z daru intuicji nie wyszła poza schemat; nie sprzeciwiła się, czemuś co jest bardziej logiczne. Nawet jeśli 'czuła', że należy coś zrobić, to powiedzmy sobie szczerze – nie zrobiłaby tego ona, zrobiłby to ktoś inny. Bo i tak prędzej czy później należało by to zrobić. Czytając, ani razu nie pomyślałam, że jest lepsza od innych. A właśnie na taką osobę jest kreowana. Szkoda, że życiorysy policjantów są rozwijane tylko po to, aby ich myśli kierować w stronę Malin – szkoda, albowiem całość powieści nabrała by jakiejś głębi, gdyby w końcu można było poczytać nie tylko o Malin.
Jednak to, co było najbardziej irytujące, to Malin jako medium. Nawet duchy, jak mantra powtarzają, że tylko ona może je uratować. Raz, okey. Kolejne razy ogromnie nużyły.

Książka była by naprawdę dobra, gdyby życie osobiste Malin nie przysłoniło wątku kryminalnego. Gdyby jeszcze autor opisał pewne uczucia/emocje raz, to było by to fajne, i nawet konieczne. Jednak opisy snów Malin, wszelkie jej wewnętrzne wywody filozoficzne, występują nieustannie. Dzieje się akcja i jako czytelnik nie mogę doczekać się jej zakończenia, a tu bach! - autor serwuje nam kolejne przemyślenia bohaterki. I to te same, które były już wcześniej: Tove, dziewczynki, brat, waran, matka, seks.
Gdyby powycinać, to co już się powtarza, książka spokojnie była by o połowę krótsza. Podejrzewam, że gdybym chciała pominąć kilka rozdziałów, nie wpłynęło by to znacząco na moją wiedzę dotyczącą postępowania bohaterów.


Książka zdecydowanie lepsza od poprzedniej części ('Jesienna sonata').
Najgorsze jest to, że choć niezbyt przyjemnie czyta mi się tę sagę, to będę czytała (i dalej się irytowała) kolejne jej części – nie mam w zwyczaju kończyć czegoś w połowie, mając świadomość kontynuacji.

Tak jak w przypadku pozostałych części (czytam chronologicznie) mam mieszane uczucia – pewne rzeczy były dobre, pewne rzeczy były na tyle irytujące, że miałam ochotę rzucić książką i więcej do niej nie wracać.

Sam wątek kryminalny w miarę dobrze poprowadzony. Może nie wybitnie, jednak zdecydowanie jest to najjaśniejsza strona całej książki. Co prawda, od samego początku...

Ile zrobimy dla pieniędzy? Dla bogactwa? Druzgocąca historia rodziny, w której nie było miłości, w którą czasami wszyscy się zamieniamy. Malin Fors jak zawsze pełna nadziei i wytrwała, niestety za bardzo przekładająca dobro innych nad swoje. Jest pewna, że dzięki dobrej pracy w policji uda się jej zmienić swoje życie i wybaczyć sobie samej, za to, że stała się swoją matką.

Ile zrobimy dla pieniędzy? Dla bogactwa? Druzgocąca historia rodziny, w której nie było miłości, w którą czasami wszyscy się zamieniamy. Malin Fors jak zawsze pełna nadziei i wytrwała, niestety za bardzo przekładająca dobro innych nad swoje. Jest pewna, że dzięki dobrej pracy w policji uda się jej zmienić swoje życie i wybaczyć sobie samej, za to, że stała się swoją matką.

Ciekawa, wciągająca książka. Autor tworzy zagmatwaną historię, a czytelnik śledzi ją z zapartym tchem typując kto tu jest zabójcą. Wkrótce okazuje się, że pozornie prosta zagadka kryminalna ma w sobie drugie dno. Polecam!

Ciekawa, wciągająca książka. Autor tworzy zagmatwaną historię, a czytelnik śledzi ją z zapartym tchem typując kto tu jest zabójcą. Wkrótce okazuje się, że pozornie prosta zagadka kryminalna ma w sobie drugie dno. Polecam!

Główna bohaterka wraca do pracy po odwyku i znów żyjemy jej problemami osobistymi. Wątek kryminalny sugeruje terroryzm, ale końcówka nawet lekko zaskakuje.

Główna bohaterka wraca do pracy po odwyku i znów żyjemy jej problemami osobistymi. Wątek kryminalny sugeruje terroryzm, ale końcówka nawet lekko zaskakuje.