Czytelniku, jeżeli szukasz w opowieści precyzji, logiki, konkretnych odpowiedzi na proste pytania, szczegółów splatających się w oczywistą całość – nie sięgaj po "Szary Cień", bo... tego tu nie znajdziesz. Autor stworzył kryminał, będący filozoficzną rozprawą, w której czerń przegrywa z szarym, szare z szarawym i nic nie jest do końca jasne. Śledztwo rozciąga się w czasie i choć w końcu dowiadujemy się „kto zabił”, kiedy to dwóch emerytów jedzie na wschód z ostatnią misją, pozostajemy z pewnym niedosytem. W fabule pada więcej pytań niż odpowiedzi i niekoniecznie tyczą one „sprawy”. Jak w życiu, gdy naraz stajemy pośrodku dnia, parku, domu, ulicy, zastanawiając się po co to wszystko? Uczucia bohaterów, ich lęki, marzenia, rozterki, gniew są w „Szarym cieniu” równie ważne co intryga. Może dlatego nie wszystkie wątpliwości czytelnika zostaną rozwiane, ale czy to w ogóle jest możliwe? Czy można mieć absolutną pewność co do ludzi, zdarzeń, pojęć? Wiele zależy od tego, kto zeznaje. Świat zbudowany przez autora nie jest obiektywny. Nie jest też ani kolorowy, ani czarno biały. On jest szary, a w szarości detale się gubią, granice zacierają i już nie wiadomo, kto jest dobry, a kto zły. Kto szuka, kto jest poszukiwany, kto udaje człowieka w parku, a kto skrywa w sobie szatana. Policjant zataja dowody, komisarz nosi srebrne stringi, cwaniaczek staje się duchowym przewodnikiem, rzeczywistość miesza się z wizjami, absurd z przyziemnością, a żądza zemsty „człowieka z pociągu” z pragnieniem dwóch emerytów, by u schyłku życia ostatni raz pokusić się o znalezienie odpowiedzi. Choćby jeszcze jednej odpowiedzi.

Czytelniku, jeżeli szukasz w opowieści precyzji, logiki, konkretnych odpowiedzi na proste pytania, szczegółów splatających się w oczywistą całość – nie sięgaj po "Szary Cień", bo... tego tu nie znajdziesz. Autor stworzył kryminał, będący filozoficzną rozprawą, w której czerń przegrywa z szarym, szare z szarawym i nic nie jest do końca jasne. Śledztwo rozciąga się w czasie...