Coś pięknego, bałem się tej książki, bo wiedziałem, że jest trudna. Ale wciągnęła tak bardzo, że przeczytałem w 4 dni, nie mogłem się oderwać i tylko myślałem jak znaleźć czas, żeby chwile poczytać. Polecam każdemu, jedyny minus jest taki, że po przeczytaniu człowiek czuję pustkę, że to już koniec historii głównych bohaterów.

Coś pięknego, bałem się tej książki, bo wiedziałem, że jest trudna. Ale wciągnęła tak bardzo, że przeczytałem w 4 dni, nie mogłem się oderwać i tylko myślałem jak znaleźć czas, żeby chwile poczytać. Polecam każdemu, jedyny minus jest taki, że po przeczytaniu człowiek czuję pustkę, że to już koniec historii głównych bohaterów.

Jakie to uczucie, przeczytać książkę roku do 5 stycznia? Właśnie takie. Myślę, że mimo ambitnych planów, nic jej nie przebije. Nie dajcie się złośliwości pisarza, przez pierwsze kilkadziesiąt stron odsiewającego czytelników niczym profesor studentów I roku. Zostaniecie nagrodzeni z nawiązką.

Jakie to uczucie, przeczytać książkę roku do 5 stycznia? Właśnie takie. Myślę, że mimo ambitnych planów, nic jej nie przebije. Nie dajcie się złośliwości pisarza, przez pierwsze kilkadziesiąt stron odsiewającego czytelników niczym profesor studentów I roku. Zostaniecie nagrodzeni z nawiązką.

Nie rozumiem zachwytów, wydaje mi się że rozumiem co autor chciał przekazać, ale forma okrutnie męcząca, a losy bohaterów nudne.

Nie rozumiem zachwytów, wydaje mi się że rozumiem co autor chciał przekazać, ale forma okrutnie męcząca, a losy bohaterów nudne.

Najbardziej z książki zapadł mi w pamięć fragment w którym Amelia przychodzi do lekarza, jest w ciąży. Wcześniej miała bardzo trudny poród i w szpitalu powiedzieli jej że kolejna ciąża będzie dla niej niebezpieczna i może grozić śmiercią A ten pojebany doktorek do niej z tekstem "no to trzeba było uważać" jprdl co pierdolony chuj, ja to bym już chyba nie wytrzymała tylko odrazu wala takiego gnoja w jaja i niech zdycha.. pierdoleniec chociaż czasami jest tak że jak człowiek usłyszy takie coś to czuje takie zamurowanie stoi i nic i dopiero jak wróci do domu do tak w myślach by się dopiero walo gnoja..
Dobrze że autor to opisał ludzie nigdy nie powinni bagtelizowac nieprofesjonalnego traktowania i gowno mnie to obchodzi że to jakis tam wielki pan doktor

Najbardziej z książki zapadł mi w pamięć fragment w którym Amelia przychodzi do lekarza, jest w ciąży. Wcześniej miała bardzo trudny poród i w szpitalu powiedzieli jej że kolejna ciąża będzie dla niej niebezpieczna i może grozić śmiercią A ten pojebany doktorek do niej z tekstem "no to trzeba było uważać" jprdl co pierdolony chuj, ja to bym już chyba nie wytrzymała tylko...

Niezwykle napisana - przeplatają się czasy, rozmowy, nawet sposoby narracji, tworząc zaskakująco spójną i fascynującą całość. Jest tu wszystko czego my chcieć w powieści, od miłostek po mechanizmy władzy totalitarnej, powieść prawdziwie totalna. Czyta się niełatwo, jednak nie można się oderwać. Niesamowita.

Niezwykle napisana - przeplatają się czasy, rozmowy, nawet sposoby narracji, tworząc zaskakująco spójną i fascynującą całość. Jest tu wszystko czego my chcieć w powieści, od miłostek po mechanizmy władzy totalitarnej, powieść prawdziwie totalna. Czyta się niełatwo, jednak nie można się oderwać. Niesamowita.

Męczyłam się z tą książką ponad rok i teraz żałuję, że w ogóle dobrnęłam do końca. Zachęciła mnie inna książka autora, "Miasto i Psy", która według mnie jest wspaniała. Jednak, w mojej ocenie "Rozmowa w katedrze" jest dużo słabsza, właściwie nawet nudna, nieskłaniająca do refleksji, a na koniec, okazuje się również, że bez żadnego przesłania. Dodatkowo całość pisana niezwykle męczącym językiem.

Męczyłam się z tą książką ponad rok i teraz żałuję, że w ogóle dobrnęłam do końca. Zachęciła mnie inna książka autora, "Miasto i Psy", która według mnie jest wspaniała. Jednak, w mojej ocenie "Rozmowa w katedrze" jest dużo słabsza, właściwie nawet nudna, nieskłaniająca do refleksji, a na koniec, okazuje się również, że bez żadnego przesłania. Dodatkowo całość pisana...

Zaliczana do najlepszych.
Klasyka.
Najlepsze dzieło autora – według jego samego.
Uczta literacka.
Powieść wielowątkowa i zaangażowana.
Powieść totalna.
To slogany, tak często pojawiające się w wątku „Rozmów w „Katedrze””. Dobrze to i nie dobrze, bo już jest jakieś ogólne wyobrażenie jest, ale też już jest znaczek: tak zostało to dzieło ocenione.
Mając to wszystko na uwadze, ale też trochę z boku , bo i po co zaprzątać głowę przed własna oceną – z wielką przyjemnością przeczytałam Rozmowę. Brakowało mi jej do pełniejszej oceny twórczości Llosy, którego czytam od wielu lat. Cieszę się, że miałam okazję ją przeczytać, bo mijając ją na półce bibliotecznej zapewne odkładałabym ten fakt jeszcze na przyszłość.
„Rozmowa” jest na pewno dla mnie: szczera, bezpośrednia, uderzającą, wybuchowa, potwierdzająca doskonały warsztat autora, jest też zabawą (ale taką na poważnie). Wątki sklejałam na szybko, zwłaszcza w części poszatkowanych zdań czy fraz, a później weryfikowałam ich prawdziwość. Sprawa Santiago Zavali, jego odejścia z domu i szukania prawdy o swojej rodzinie jest ciekawa. Prowadząc rozmowę z danym szoferem ojca, ona sam i Ambrozio – powoli odgrzebują jakieś fragmenty prawdy. Czy ojciec był politykiem, przedsiębiorcą, arystokratą, gdzie i jak rozległe były jego wpływy, kiedy zaczął się konflikt z synem, dlaczego ten nie chciał nawet spadku po ojcu. Ponadto, rozmowa i dociekanie prawdy w powieści służy pokazaniu Peru w całej rozciągłości kształtowania się politycznego i społecznego kraju w latach 60 tych. i wcześniej. Kulisy biedy, nierówności społecznych i dyktatury.
Eksperymenty literackie, swoje czy też podpatrzone u innych, nadały powieści charakter. To na prawdę inteligentne pisarstwo.

Zaliczana do najlepszych.
Klasyka.
Najlepsze dzieło autora – według jego samego.
Uczta literacka.
Powieść wielowątkowa i zaangażowana.
Powieść totalna.
To slogany, tak często pojawiające się w wątku „Rozmów w „Katedrze””. Dobrze to i nie dobrze, bo już jest jakieś ogólne wyobrażenie jest, ale też już jest znaczek: tak zostało to dzieło ocenione.
Mając to wszystko na...

Świetna sprawa. Kilkanaście dni delektowania się, jak najlepsza uczta. Bez pośpiechu, ze smakiem. Moje horyzonty.

Świetna sprawa. Kilkanaście dni delektowania się, jak najlepsza uczta. Bez pośpiechu, ze smakiem. Moje horyzonty.

Mój "Numer 1" wśród książek Vargasa Llosy. Wymaga skupienia i cierpliwości, więc nie dla każdego. Ale warto. Naprawdę warto.

Mój "Numer 1" wśród książek Vargasa Llosy. Wymaga skupienia i cierpliwości, więc nie dla każdego. Ale warto. Naprawdę warto.

Nie jest to łatwa powieść do czytania dla każdego, jednak jeśli ktoś jest miłośnikiem literatury współczesnej to powinna mu się spodobać. Miesza się tutaj polityka z wątkami miłosnymi i podobnymi. Początkowo miałem problem przy czytaniu, aby prawidłowo rozumieć fabułę, ale z czasem złapałem rytm i choć książka jest dość gruba to może być wciągająca. Ze swojej strony polecam ją przeczytać zarówno dla przyjemności, a także ze względu na opisaną tam rzeczywistość Peru, co powinno nieco pomóc zrozumieć mentalność i historię współczesną jego mieszkańców.

Nie jest to łatwa powieść do czytania dla każdego, jednak jeśli ktoś jest miłośnikiem literatury współczesnej to powinna mu się spodobać. Miesza się tutaj polityka z wątkami miłosnymi i podobnymi. Początkowo miałem problem przy czytaniu, aby prawidłowo rozumieć fabułę, ale z czasem złapałem rytm i choć książka jest dość gruba to może być wciągająca. Ze swojej strony polecam...