Tą książkę musi poznać każdy 🙂
Grzechem śmiertelnym jest jej nie przeczytać. 😉

Tą książkę musi poznać każdy 🙂
Grzechem śmiertelnym jest jej nie przeczytać. 😉

Swego czasu przygodowa klasyka dla młodych chłopaków z podstawówki. Każdy chciał być takim Jimem, popłynął na bezludną wyspę, walczyć z piratami, szukać skarbu.
No i jakie wyraziste postacie. Tak naprawdę, to te negatywne nawet bardziej (poza Jimem i doktorem).
Coby nie mówić Stevenson miał talent do tworzenia prostych, atrakcyjnych fabuł, pełnych przygód i zwrotów akcji. Do tego jeszcze, jak na Brytyjczyka przystało, potrafił pokazać cały proces przygotowywania do wyprawy, kupna statku, wynajmowania załogi, zaprowiantowania. Anglosasi zawsze przywiązywali uwagę do dobrej organizacji i to widać w ich literaturze. Zupełnie przeciwnie, niż w naszej, gdzie bohaterowie ruszają na spotkanie przygody ze wszystkim co trzeba, a co mają nie wiadomo skąd ;-). Nie wszyscy przeżywają, co tylko uwiarygadnia powieść i nie pozwala skręcać je w stronę baśni.
No i wszystko co się działo od dopłynięcia do wyspy. Aż się nie chciało odkładać książki. Jeśli dzisiejszym dzieciom (szczególnie chłopcom) około dziesięcio-, góra dwunastoletnim to się nie podoba, można im tylko współczuć.

Swego czasu przygodowa klasyka dla młodych chłopaków z podstawówki. Każdy chciał być takim Jimem, popłynął na bezludną wyspę, walczyć z piratami, szukać skarbu.
No i jakie wyraziste postacie. Tak naprawdę, to te negatywne nawet bardziej (poza Jimem i doktorem).
Coby nie mówić Stevenson miał talent do tworzenia prostych, atrakcyjnych fabuł, pełnych przygód i zwrotów akcji....

Książka raczej przewidywalna, niczym nie zaskakuje. Przeznaczona dla młodszego czytelnika. Pełna rozbójniczych i prackich do bólu oklepanych schematów. Trochę naiwna. Myślę, że z roku na rok raczej będzie tracić na wartości.

Książka raczej przewidywalna, niczym nie zaskakuje. Przeznaczona dla młodszego czytelnika. Pełna rozbójniczych i prackich do bólu oklepanych schematów. Trochę naiwna. Myślę, że z roku na rok raczej będzie tracić na wartości.

#szkockimiesiąc czyli czytelnicze podróże z Natalią kursywa
Przesłuchałam w audiobooku. Trochę żałuję że nie było to najnowsze tłumaczenie, bo może było by przystępniej. Wybitnie mnie nie porwała, choć dzieje się dużo. Mimo wszystko bardzo cieszę się, że akcja Natalii skłoniła mnie do sięgnięcia po nią, bo to klasyka, którą zawsze warto znać

#szkockimiesiąc czyli czytelnicze podróże z Natalią kursywa
Przesłuchałam w audiobooku. Trochę żałuję że nie było to najnowsze tłumaczenie, bo może było by przystępniej. Wybitnie mnie nie porwała, choć dzieje się dużo. Mimo wszystko bardzo cieszę się, że akcja Natalii skłoniła mnie do sięgnięcia po nią, bo to klasyka, którą zawsze warto znać

Książkę kupiłam podczas pobytu w Madrycie, w hiszpańskiej wersji, ponieważ skusiła mnie okładka i myśl, że w sumie to nigdy nie czytałam tego klasyka. A jako, że swego czasu bardzo lubiłam opowieści o piratach, w szczególności "Piratów z Karaibów", to decyzja była bardzo prosta.
No i na ekscytacji procesem czytania by się chyba skończyło...

Możliwe SPOILERY

Cóż, spodziewałam się szalonej intrygi, poszukiwania skarbów i niesamowitego klimatu. Dostałam to, ale tylko połowicznie. Prawda jest taka, że o skarbie wspomina się na początku i samo szukanie i zdobywanie skarbu to jakieś ostatnie 30 stron książki. Wcześniej mamy bandę mężczyzn, którzy co chwilę się kłócą, kłamią, zdradzają i zabijają. Jeśli komuś ciągłe opisy walk i strzelanin interesują - spoko, ale no dla mnie to było za proste, za płytkie i zbyt mało angażujące.

Pewną trudnością był pewnie fakt, że książkę czytałam po hiszpańsku i pojawiało się dużo specjalistycznych słów związanych ze statkami etc, ale w w języku polskim myślę byłoby podobnie.

Nie czuję się totalnie zawiedziona, bo jednak była jakaś przygoda, niektórzy z bohaterów byli ciekawi, ale za mało tu rozwoju postaci, tajemnicy i dochodzenia do rozwiązania zagadki i zdobycia skarbu.

Mocne 6/10, ale zdecydowanie nie wchodzi u mnie do kanonu ulubionych klasyków literackich.

///04.02.///

Książkę kupiłam podczas pobytu w Madrycie, w hiszpańskiej wersji, ponieważ skusiła mnie okładka i myśl, że w sumie to nigdy nie czytałam tego klasyka. A jako, że swego czasu bardzo lubiłam opowieści o piratach, w szczególności "Piratów z Karaibów", to decyzja była bardzo prosta.
No i na ekscytacji procesem czytania by się chyba skończyło...

Możliwe SPOILERY

Cóż,...

8 ukrytych skarbów na 10

8 ukrytych skarbów na 10

"Wyspa Skarbów" Roberta Stevensona to klasyczna już pozycja, która na stałe znalazła swoje miejsce wśród marynistycznych powieści przygodowych. Czas akcji książki to XVIII wiek, Anglia.

Niespodziewanie na horyzoncie pojawia się tajemniczy skarb i oczywiście mnóstwo chętnych którzy chcą go mieć.

Bohaterowie powieści wzbudzają sympatię - są pełni zapału i optymizmu - niestety są niezbyt realistyczni, nieco naiwni.
Wartka akcja, luźny, często potoczny, prosty sposób narracji. Logiczna fabuła. Przyjazna, czytelna i praktyczna struktura książki z podziałem na krótkie rozdziały.

Książkę czyta się dobrze, ale bez szczegółowych opisów krajobrazu lub przyrody - tych jest mało. Podobnie jak charakterystyka bohaterów - bardzo pobieżna z zachowaniem niezbędnego, koniecznego minimum.

Podsumowując: na plus: tematyka, dynamika akcji, prosta fabuła i język. Na minus zbyt mało szczegółów związanych z charakterystyką epoki, życia morskiego- ubogie słownictwo.

Pytanie czy tych elementów które uznałem za wady należy wymagać od trzymającej w napięciu powieści przygodowej ? Sami Państwo oceńcie...:-).

Mnie osobiście książka się podobała i dlatego 7 na 10.

"Wyspa Skarbów" Roberta Stevensona to klasyczna już pozycja, która na stałe znalazła swoje miejsce wśród marynistycznych powieści przygodowych. Czas akcji książki to XVIII wiek, Anglia.

Niespodziewanie na horyzoncie pojawia się tajemniczy skarb i oczywiście mnóstwo chętnych którzy chcą go mieć.

Bohaterowie powieści wzbudzają sympatię - są pełni zapału i optymizmu -...

Oglądałem film oraz dwa seriale rozgrywające się, jeden przed, drugi po wydarzeniach z powieści, ale książki nigdy nie czytałem. Dopiero piękne wydanie z rysunkami w "Bibliotece Przygody" skusiło i przeczytałem.
Wspaniała przygoda na morzu, wśród piratów oraz na tajemniczej wyspie, gdzie sławny pirat Flint ukrył ogromny skarb, i we wszystko to zostaje wmieszani kilkunastoletni chłopiec Jim Hawkins.
Na skarb czyhają nie tylko znalazcy mapy skarbu, ale także dawni towarzysze Flinta, którzy posuną się do każdej zbrodni by zdobyć ogromny skarb.

Oglądałem film oraz dwa seriale rozgrywające się, jeden przed, drugi po wydarzeniach z powieści, ale książki nigdy nie czytałem. Dopiero piękne wydanie z rysunkami w "Bibliotece Przygody" skusiło i przeczytałem.
Wspaniała przygoda na morzu, wśród piratów oraz na tajemniczej wyspie, gdzie sławny pirat Flint ukrył ogromny skarb, i we wszystko to zostaje wmieszani...

Klasyka literatury przygodowej w starym stylu. Czy przypadnie do gustu współczesnej młodzieży, śmiem wątpić. Jest tutaj pewien schemat, jest ukryty skarb, są dobrzy i źli piraci i oczywiście papuga. W książce dosyć dużo się dzieje a akcja toczy się cały czas. Młodzież oprócz czytania o piratach może dowiedzieć się z niej czym jest lojalność i jak ważne jest dane słowo drugiej osobie. Pewne książki też trzeba czytać w odpowiednim do tematu wieku wtedy na pewno docenimy bardziej jej zawartość.

Klasyka literatury przygodowej w starym stylu. Czy przypadnie do gustu współczesnej młodzieży, śmiem wątpić. Jest tutaj pewien schemat, jest ukryty skarb, są dobrzy i źli piraci i oczywiście papuga. W książce dosyć dużo się dzieje a akcja toczy się cały czas. Młodzież oprócz czytania o piratach może dowiedzieć się z niej czym jest lojalność i jak ważne jest dane słowo...

Disney zrobił to lepiej w Planecie skarbów. Ponieważ najpierw oglądałam Planetę, a potem czytałam Wyspę skarbów, bardzo brakowało mi przede wszystkim relacji Jima z Silverem, ogromnego rozwoju Jima, wyciągniętego z wyprawy, i charakteru samego Jima. Planeta miała w sobie głębię, której tu mi zabrakło.

Disney zrobił to lepiej w Planecie skarbów. Ponieważ najpierw oglądałam Planetę, a potem czytałam Wyspę skarbów, bardzo brakowało mi przede wszystkim relacji Jima z Silverem, ogromnego rozwoju Jima, wyciągniętego z wyprawy, i charakteru samego Jima. Planeta miała w sobie głębię, której tu mi zabrakło.