Rzeźnia numer pięć

Przeczytałem 4 książki Vonneguta i w moje ocenie ranking wyglądałby tak:
1.Kocia kołyska
2.Rzeźnia numer pięć
3.Matka noc
4.Śniadanie mistrzów

Przeczytałem 4 książki Vonneguta i w moje ocenie ranking wyglądałby tak:
1.Kocia kołyska
2.Rzeźnia numer pięć
3.Matka noc
4.Śniadanie mistrzów

Pokaż mimo to

Winszuję tłumaczowi za utrzymanie tej specyficznej, nonszalanckiej lekkości Vonneguta

Winszuję tłumaczowi za utrzymanie tej specyficznej, nonszalanckiej lekkości Vonneguta

Pokaż mimo to

Zdecydowanie najlepsza książka Vonneguta. Motyw głównego bohatera, Billy'ego Pilgrima (a muszę zaznaczyć, że mało którą postać z książek Vonneguta pamiętam z imienia i nazwiska), mimowolnego podróżnika w czasie, jest genialna. Postać wykreowana z rozmachem, ni stąd, ni z owąd pojawia się w różnych miejscach, w różnych okresach hjstorycznych, raz zostaje pojamny przez patrol nazistów, innym razem trafia do Zoo prowadzonego przez kosmitów, jeszcze później nagle puka do drzwi syna, a jest tego sporo. Polecam.

Zdecydowanie najlepsza książka Vonneguta. Motyw głównego bohatera, Billy'ego Pilgrima (a muszę zaznaczyć, że mało którą postać z książek Vonneguta pamiętam z imienia i nazwiska), mimowolnego podróżnika w czasie, jest genialna. Postać wykreowana z rozmachem, ni stąd, ni z owąd pojawia się w różnych miejscach, w różnych okresach hjstorycznych, raz zostaje pojamny przez patrol...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mówić, że opowiadanie Kurta Vonneguta „Rzeźnia numer 5” to historia o bombardowaniu Drezna to tak jakby pójść do teatru i całą uwagę skupić na scenerii. Jeżeli chcemy dobrze zrozumieć przesłanie książki należy zwrócić uwagę nie tylko na doświadczenia autora z bombardowania miasta, ale także na jego postawę życiową i moment wydania książki. Nie jest bowiem przypadkiem, że stało się to w 1969 roku, podczas trwania wojny w Wietnamie i nasileniu się ruchów antywojennych w Stanach Zjednoczonych. Zaś sama fabuła to postmodernistyczny eksperyment pisania nielinearnie, czyli bez konieczności zachowania chronologii wydarzeń.

Jeżeli chodzi o autora to Vonnegut był zagorzałym socjalistą i ateistą, na którego przeżycia z Drezna musiały wywrzeć niebagatelny wpływ a jego krytyczną postawę w sens wiary widać na każdym kroku. Na początku, bierze on w obronę zamienioną w słup soli żonę Lota sugerując tym samym, że boski nakaz nie odwracania się za siebie jest po prostu sprzeczny z ludzką naturą. Jeśli chodzi o głównego bohatera Billy Pielgrzyma, pomocnika kapelana, był on pośmiewiskiem całej kompanii, ponieważ jego wiara nie mogła ani zaszkodzić wrogom ani pomóc przyjaciołom. Natomiast pod koniec książki Vonnegut zarzuca Bogu wybiórczą opiekę tylko nad wybranymi włóczęgami.

Nie zdradzając zbyt wielu wątków dodam, że międzygalaktyczne podróże mogą być odczytywane jako przeciwstawna paralela do niemieckiej niewoli. Mają one za zadanie nie tylko spajać postmodernistyczną fabułę czy podkreślać fatalistyczny charakter naszej egzystencji, który przez Tralfamadorczyków jest widziana jako ciąg z góry zaplanowanych wydarzeń, ale także jako sposób radzenia sobie z zespołem stresu pourazowego. Niemcy wzięli Billa do niewoli podobnie jak zrobili to obcy, oboje go rozebrali i trzymali w zamknięciu. Jednak o ile w pierwszym wypadku był on narażony na szyderstwa, o tyle w tym drugim wzbudzał podziw wśród obcych, uważających go za wspaniały okaz ziemskiego gatunku.

Podsumowując „Rzeźnia numer 5” to utrzymane w konwencji postmodernistycznej opowiadanie z elementami biograficznymi o silnym wydźwięku antywojennym i nihilistycznym spojrzeniu na sens życia.

Mówić, że opowiadanie Kurta Vonneguta „Rzeźnia numer 5” to historia o bombardowaniu Drezna to tak jakby pójść do teatru i całą uwagę skupić na scenerii. Jeżeli chcemy dobrze zrozumieć przesłanie książki należy zwrócić uwagę nie tylko na doświadczenia autora z bombardowania miasta, ale także na jego postawę życiową i moment wydania książki. Nie jest bowiem przypadkiem, że...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Są takie powieści, których fabuła jest oryginalna, ciekawa i frapująca. Ale i takie, które na dodatek wybijają się wybitną kreacją głównego bohatera. Do takiego grona bez wątpienia zaliczam „Rzeźnia numer pięć”, pióra Kurta Vonneguta Jr. Powieść ta porusza ważny epizod w historii wojennych Niemiec, czyli bombardowanie Drezna. Ale również losy szeregowego amerykańskiego żołnierza. Tym bohaterem jest Billy Pilgrim. To właśnie jego oczami, czytelnik widzi okrucieństwa drugiej wojny światowej. Klimat powieści jest jednym z największych atutów książki. Amerykański pisarz w sposób perfekcyjny opisał straszne następstwa bombardowania Drezna: głębokie kratery w ziemi, domy, które straszą swą brzydotą, obdarte z godności trupy walające się na gołej i spalonej ziemi. Wszechogarniający strach, rozpacz i lęk ogarniający coraz bardziej mieszkańców Drezna. Autor zadaje bardzo trudne pytania, które zmuszają czytelnika do refleksji. Czy nalot na miasto trzeciej Rzeszy miało militarny sens? Czy ofiary wśród niemieckiej ludności cywilnej nie obciążają sumienia aliantów pod względem etycznym i moralnym? Jednak to postać Billego Pilgrima najbardziej mnie ujęła. Bohater nasz wpada w kolejne pułapki ,jakie niosą ze sobą trudne czasy. Nigdy nie był bystry, ale jego ślepa dobroć ,nadaje powieści pewnej wiarygodności, rzetelności i „prawdy”. Od głównego bohatera również bije pewna groteska. Jego „fantastyczne” urojenia i nieporadność życiowa przybliżają czytelnika do tej postaci w sposób magnetyczny i metafizyczny, bowiem niektóre aspekty kreacji Billego, pomimo ciężkiej tematyki odbierałem z pewnym przymrużeniem oka. To właśnie pewna doza humoru wpleciona w konstrukcję fabularną ,rozładowuje napięcie, nadając powieści pewnego rodzaju „swojskości”. Powieść wyróżnia jej krótka forma, która jest jednak treściwa. Pisarz wywiązał się z zadania wyśmienicie co nadaje powieści pewnej kultowości, której nie nadkruszył ząb czasu. Zawarta w niej tematyka będzie rozbierana na czynniki pierwsze przez kolejne pokolenia i gorąco dyskutowana. Summa summarum, powieść w sposób pozytywny odbiega od skostniałych form literackich. Dzięki czemu czytelnik, ma odczucie, że obcował z powieścią wielką, wybitną i wysublimowaną. Lektura powinna się spodobać zainteresowanym czasami i realiami drugiej wojny światowej. Ale również tym, którzy sobie wysoką cenią „wybuchową mieszankę”, klimatu z nietuzinkowym bohaterem, tworząc razem kompaktowe i kompletne dzieło. Gorąco Polecam.

Są takie powieści, których fabuła jest oryginalna, ciekawa i frapująca. Ale i takie, które na dodatek wybijają się wybitną kreacją głównego bohatera. Do takiego grona bez wątpienia zaliczam „Rzeźnia numer pięć”, pióra Kurta Vonneguta Jr. Powieść ta porusza ważny epizod w historii wojennych Niemiec, czyli bombardowanie Drezna. Ale również losy szeregowego amerykańskiego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Fabuła / Zwroty akcji 5/10
Bohaterowie 8/10
Przesłanie / Problematyka 9/10
Świat przedstawiony 7/10
Narracja / Styl / Humor 8/10
Klimat / Subiektywne odczucia 6/10

PODSUMOWUJĄC 7/10

Trudno mi ocenić tę książkę. Z jednej strony była niesamowitym opisem wojny, od strony psychologii jednostki. Jak sądzę, doskonale przedstawiała eskapizm i próby przejścia do normalności z traumą. Świetnie piętnowała też wizerunek pięknej i pełnej bohaterstwa wojny.
Na pochwałę na pewno zasługiwał też świetny czarny humor oraz prosta narracja, pozwalająca akupić się na przesłaniu dzieła. Ciekawym pomysłem była też fragmentaryczna konstrukcja, oraz wątek ciągłego skakanie w czasie.
Z drugiej strony, zupełnie nie potrafiłam bardziej wczuć się podczas czytania. Książka nieco mnie zmęczyła i lekko znudziła. Personalnie, niezbyt dobrze czytało mi się dzieło o takiej "poszatkowanej" konstrukcji.
Mimo wszystko polecam. "Rzeźnia numer pięć" w naprawdę świetny sposób podejmuje temat wojny i zdecydowanie warto zapoznać się z nią chociaż z tego powodu.

Fabuła / Zwroty akcji 5/10
Bohaterowie 8/10
Przesłanie / Problematyka 9/10
Świat przedstawiony 7/10
Narracja / Styl / Humor 8/10
Klimat / Subiektywne odczucia 6/10

PODSUMOWUJĄC 7/10

Trudno mi ocenić tę książkę. Z jednej strony była niesamowitym opisem wojny, od strony psychologii jednostki. Jak sądzę, doskonale przedstawiała eskapizm i próby przejścia do normalności z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo w stylu "Paragrafu 22" - książka oparta na jednej idei, choć moim zdaniem zbyt słabej, żeby oprzeć na niej całą książkę. Historia po prostu chwilami się dłużyła. Najważniejsze jest ostateczne przesłanie, które też nie każdy zrozumie, a docenienie go jest tym trudniejsze, im bardziej zmęczy nas fabuła. Po prostu dużo komizmu ukrytego pod tragedią. Wystarczyłoby na to najwyżej 100 stron.
Doceniam, ale do zachwytu daleko. W formie audiobooka udało mi się dotrwać do końca.

Bardzo w stylu "Paragrafu 22" - książka oparta na jednej idei, choć moim zdaniem zbyt słabej, żeby oprzeć na niej całą książkę. Historia po prostu chwilami się dłużyła. Najważniejsze jest ostateczne przesłanie, które też nie każdy zrozumie, a docenienie go jest tym trudniejsze, im bardziej zmęczy nas fabuła. Po prostu dużo komizmu ukrytego pod tragedią. Wystarczyłoby na to...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Historia zaczęła się świetnie, lecz im bliżej końca tym bardziej traciła parę...

Historia zaczęła się świetnie, lecz im bliżej końca tym bardziej traciła parę...

Pokaż mimo to

Kurt Vonnegut dołącza do panteonu tych moich ukochanych nieżyjących zagranicznych XX-wiecznych autorów, których uważam za geniuszy i jakieś wręcz legendy i potrafiłabym gadać godzinami o tym, jak bardzo chciałabym się z nimi ziomkować (obok Hermanna Hesse i Gabriela Garcii Marqueza).

„Rzeźnia numer pięć” to książka w stu procentach niezwykła. Już pierwszy rozdział wystarczył, żebym zaczęła łazić po domu, mówiąc wszystkim o tym, że to moja nowa ulubiona książka. Przesadzałam? Prawdopodobnie tak, ale przesadzanie to moja specjalność i wiecie jak to jest, gdy coś się ✨poczuje✨. Ta książka to zabawa formą, a jej autor, tak jak to ostatnio napisałam mojemu znajomemu, to człowiek nieziemski i oryginalny, a jednocześnie niesamowicie ludzki i bliski. Powiem wam, ile mi wystarczyło do totalnej adoracji Vonneguta: jedno opowiadanie z Przekroju, dwa artykuły o nim i jego żonie oraz pierwszy rozdział jego książki. Tyle. I przepadłam.

Jeśli chodzi o „Rzeźnię numer pięć” to powinnam chyba napisać, o czym jest ta książka. I właściwie jedyne, co trzeba wiedzieć, to że jest to powieść stanowiąca próbę zmierzenia się autora z jego wspomnieniami z bombardowania Drezna w czasie 2WŚ. Tyle że Kurt robi to w swoim stylu, czyli mniej więcej tak, jak nikt się tego nie spodziewa. No nie wiem, po prostu trzeba to przeczytać, żeby się przekonać. Tyle gadam o tej „formie”, a ta powieść jest też przecież pełna uczuć, o których nie będę pisać, bo są baaardzo subiektywne i każdy będzie to odczuwał przecież inaczej.

Napiszę jeszcze, że ostatecznym bodźcem, który popchnął mnie do przeczytania (nareszcie) tej książki, były takie dwa genialne akapity, na które natrafiłam w internecie i które ja również mam teraz zaznaczone, więc jeśli ktoś potrzebuje zachęty to proszę do mnie napisać i ja się podzielę tym krótkim, ale świetnym fragmentem z „Rzeźni numer pięć”.

To na pewno nie jest ostatni raz, gdy piszę o tej książce. Zdarza się.

Kurt Vonnegut dołącza do panteonu tych moich ukochanych nieżyjących zagranicznych XX-wiecznych autorów, których uważam za geniuszy i jakieś wręcz legendy i potrafiłabym gadać godzinami o tym, jak bardzo chciałabym się z nimi ziomkować (obok Hermanna Hesse i Gabriela Garcii Marqueza).

„Rzeźnia numer pięć” to książka w stu procentach niezwykła. Już pierwszy rozdział...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie zachwycił mnie ani język ani sama historia oraz sposób jej poprowadzenia. Może dałbym nawet 6/10 ale wyjątkowo irytowało mnie wyrażenie "zdarza się", które w książce liczącej mniej niż 180 stron pojawia się chyba ze 100 razy. Gdy jeszcze nie wiedziałem jaki jest sens powtarzania w kółko tej frazy miałem ochotę zrezygnować z czytania już po kilku stronach. Gdy dowiedziałem się, że był to zamysł autora aby w ten sposób podkreślić każdą jedną utratę życia, podszedłem do tego trochę delikatniej ale gdy ww. wyrażenie "zdarza się" niejednokrotnie kompletnie nie pasowało na podsumowanie poprzedzającego go zdania, zaczęło znowu mnie męczyć i im byłem bliżej zakończenia książki tym bardziej się cieszyłem, że to już koniec i że już nie przeczytam po raz n-ty "zdarza się". Zakończenia całej historii to tak właściwie w tej książce nie było, także to też leżało. Mówiąc szczerze to nie wiem, dlaczego jest tak polecana. Drażliwy temat, kontrowersyjny? Przecież takie tematy były poruszane (i to dużo lepiej) w innych książkach, chociażby nawet w "Medalionach" Nałkowskiej. Nie znam pozostałych książek tego autora ale ta, z której chyba jest najbardziej znany, skutecznie zniechęciła mnie do pozostałych.

Nie zachwycił mnie ani język ani sama historia oraz sposób jej poprowadzenia. Może dałbym nawet 6/10 ale wyjątkowo irytowało mnie wyrażenie "zdarza się", które w książce liczącej mniej niż 180 stron pojawia się chyba ze 100 razy. Gdy jeszcze nie wiedziałem jaki jest sens powtarzania w kółko tej frazy miałem ochotę zrezygnować z czytania już po kilku stronach. Gdy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to