Czemu wszystkie wydania PIW dobierają okładki dla Pavesego, jak gdyby były to luźne powiastki o wakacjach? Przecież ten sam autor łączył miłość z samobójstwem, doszukiwał się autentycznych powiązań.
Sądzę, że brakowało mu dynamiki: w dziennikach gnoi się coraz bardziej i pogrąża w jednym-tym-samym. Wiele myśli można pomijać, bo albo są powtarzalne, albo - nie oszukujmy się - bezwartościowe (np. "Cierpienie jest irracjonalne", s.346). Tak, jak niżej: ta książka jest bardzo nierówna. Czasem można pomyśleć, że zabiera się autor za pisanie jedynie, by pokrzepić złamane serce; nad wszystkimi tymi stronami wisi widmo impotencji oraz samotności ("Dawne marzenie. Mieszkać na wsi z piękną kobietą - z Greer Garson lub Laną Turner - i pędzić życie proste a zepsute. Przeszłość niepowrotna.", s.435).
Usiłuje być najsilniej samoświadomym, co kosztuje go rozczarowanie oraz niesmak: snuje często błędne, pesymistyczne analizy, chcąc znaleźć uzasadnienie dla własnego postępowania. Jest odosobnioną wyspą: wykształcone w psychicznej samoobronie "okrucieństwo" (sam to w ten sposób określa) autora wobec bliźnich niewiele róźni się od cech społecznie rozpowszechnionych - za częstych. Pavese jednak nie potrafi tego zauważyć, pewnie o tym nie słyszał, rozpisuje się więc na długie strony - nieświadomie tym bardziej zaczyna przypisywać ten egoizm innym, co jeszcze bardziej napędza poczucie mizantropiczne, na które nie chce sobie pozwolić, nie przyznaje się. Parę miesięcy przed samobójstwem napisze nawet, że świat i rzeczywistość kocha.
Nic dziwnego, że ostatecznie załamał się. załamał. każde jego tłumaczenie samobójstwa musiało być kłamstwem. Usiłował zakłamać się twórczością ze sztuką i ostatecznie się nie udało. Usiłował analizować, być stoikiem, kontrolować się w niezachwianej powadze, co pozwoliło duszy tym bardziej oddalić się od żywotności - Pavese mówił tylko o czynie, niewiele działał, cieleśnie skarlał. Zainteresowanie mitem opętało go - tylko o micie zdaje się zawsze mówić dobrze -, zaczął gonić za czymś nierealnym i ostatecznie niespełnionym ("Nieumiarkowane zainteresowanie magią naturalną, dzikością, prawdą demoniczną roślin, wód, skał i różnych okolic, jest oznaką bojaźliwości, chęcią ucieczki od zadań i zaangażowań świata ludzkiego. Gdy ustali się mityczny postulat odczuwania rzeczywistości rzeczy, potrzeba odwagi, żeby tym samym wzrokiem ogarniać ludzi oraz ich namiętności. Ale to niełatwe i niewygonde, ludzie nie odznaczają się stałością natury, szeroką jej >interpretowalnością<, jej ciszą. Ludzie idą naprzeciw nas narzucając nam się, miotając się, wypowaidając się. Na różne sposoby próbowałeś ich unieruchomić, odosbniając ich w momentach najbardziej naturalnych, zanurzając w naturę, redukując do losu. A jednak ludzie twoi mówią, bez przerwy mówią - duch w nich się szamoce, coraz to wypływa na powierzchnię. Takie są twoje napięcia. Co prawda ty tego ducha przytrzymujesz, nie chciałbyś go zatrzymać na stałe. Pociąga cię bezruch naturalny, cisza,śmierć. Rad byś uczynić z nich poliwalentne, wieczne, nietykalne mity, takie jednak, które narzucałyby urok na rzeczywistośc historyczną i nadawały jej określony sens, określoną wartość.", s.471),("Faktem jest, że teraz wiem, jaki jest mój największy triumf - i temu triumfowi brak ciała, krwi, życia.", s.485). Zabija się w bólu po kobiecie ("Śmierć będzie miała twoje oczy', tytuł jednego z wierszy),pogardzając też samym samobójstwem, nie tylko sobą, nie trzymając się już nawet stoicyzmu, tracąc się w zimnej posturze. Boli czytać, jak ktoś uśmierca najpierw własne czucia, a później ciało.
"Krok był straszny, ale został zrobiony. Niewysłowiona jej słodycz, słowa nadziei. Darling, uśmiechała się, długo powtarzała, że przyjemnie jej, że jest ze mną. Noce Carvinii, noce Turynu. Jest dziewczyną, normalną dziewczyną. A jednak jest - straszna. Z głębi serca: nie zasłużyłem na to.", s.477
"Nic. Nie napisała ani słowa. Jakby umarła.", s.478
"Nie zabijamy się z miłości do jakiejś kobiety. Zabijamy się dlatego, że miłość - jakakolwiek miłość - odsłania nam naszą nagość, nędzę, bezbronność, nicość." s.479
"Pomału dojrzewa we mnie myśl, że jeśli nawet wróci, będzie tak, jakby jej nie było. <I'll never forget you> mówi się do tego, kogo ma się zamiar odprawić.", s.481
"Wszystkie te skargi nie są stoicyzmem. I co z tego?.", s.482
"Gest - gest[samobójstwo] - nie powinien być zemstą. Powinien być bezgłośną rezygnacją kogoś zmęczonego, zamknięciem rachunków, sprawą prywatną i jednostajną. Ostatnim taktem.", s.481
.
.
.
Niestety kusiło, by wertować kartki, czasem autentycznie nie chciało się czytać. Ktoś powinien przeprowadzić wybór. Dzienniki te są świetne do analizy, chciałoby się im poświęcić więcej czasu, prześwietlić całą postać Pavesego, myśląc o nim jako o poecie, czasem mniej ludzko modelu psychicznym, ale niestety nie wielkim myślicielu.
Ciężko powiedzieć, czy polecam przeczytać, ciężka rzecz - z jednej strony angażuje (najdłuższa recenzja, jaką w życiu napisałem),z drugiej strony podczas czytania często nudzi.
.
.
Jeśli ktoś ma jakieś przemyślenia to chętnie porozmawiam i posłucham, podziwiam mądrego.Możecie nawet mnie poprawiać, szydzić.

Czemu wszystkie wydania PIW dobierają okładki dla Pavesego, jak gdyby były to luźne powiastki o wakacjach? Przecież ten sam autor łączył miłość z samobójstwem, doszukiwał się autentycznych powiązań.
Sądzę, że brakowało mu dynamiki: w dziennikach gnoi się coraz bardziej i pogrąża w jednym-tym-samym. Wiele myśli można pomijać, bo albo są powtarzalne, albo - nie oszukujmy się...

Bardzo nierówna - choć chyba tak, jak i życie. Pavesemu brakowało poczucia humoru, co niekiedy sprawiało, że jego opisy zakrawały o absurd i absurdalną powagę. Generalnie ciekawe obserwacje nt. kultury, literatury, sztuki i społeczeństwa.
Zdecydował, że nie będzie pisał i nic już nigdy więcej nie napisał.

Bardzo nierówna - choć chyba tak, jak i życie. Pavesemu brakowało poczucia humoru, co niekiedy sprawiało, że jego opisy zakrawały o absurd i absurdalną powagę. Generalnie ciekawe obserwacje nt. kultury, literatury, sztuki i społeczeństwa.
Zdecydował, że nie będzie pisał i nic już nigdy więcej nie napisał.