Głodne Kawałki. Kill Grill 2

"Brałem wczoraj udział w polowaniu na foki".

Wybór felietonów, które autor pisał do różnych czasopism - kulinarnych i nie - o kuchni, o gotowaniu, o tym, jacy ludzie, zajmują się gotowaniem, zwłaszcza w tych najdroższych i modnych restauracjach i jaki to rodzaj pracy. Są tu też wrażenia autora z licznych podróży, ponieważ już od kilku lat, kiedy książka powstawała, Bourdain nie gotował, lecz realizował filmy kulinarne - najpierw "Cook's Tour" dla Food Network i NYT (New York Times TV), potem dla kanałów Travel i Discovery, zwiedzając przy tym cały świat i próbując w odległych zakątkach, na miejscu, specjałów lokalnych kuchni.

Felietony są podzielone na 5 części, w których znajdziemy odpowiednie do nadtytułów treści: Słone - dosadnie i bardziej o kucharzach, niż o gotowaniu; Słodkie - o pozytywnych doświadczeniach z kuchnią, Kwaśne - krytycznie i o wypaczeniach; Gorzkie - o wpadkach i porażkach w biznesie restauracyjnym i "Umami" - czyli smak "mięsny" lub "rosołowy", obecny w potrawach wysokobiałkowych, sfermentowanych lub zleżałych, jak parmezan, który się zastępuje glutaminianem sodu. Przy tym ostatnim mowa jest o tych restauracjach, w których autor czuł się najlepiej - jak w niebie. To miejsca, gdzie było "jak u mamy": restauracja Masa u mistrza sushi Takayamy w NY; proste, jednodaniowe budki uliczne na ulicach Wietnamu; u Ferrana Adrii przy jego futurystycznej i eksperymentalnej kuchni w "El Bulli" w Barcelonie; w domowych knajpkach Brazylii przy kuchni, w której totalnie przemieszane są inspiracje różnych tradycji (czarna Afryka, imigranci z Europy, kuchnia indiańska - warto zapamiętać potrawy moqueca, farofa, carraru, vatapa i acarajé); w Le Vau d'Or w NY, gdzie króluje niezmieniona, tradycyjna, stara kuchnia francuska, której dziś wstydzi się przeciętny nowomodny kucharz fusion; wreszcie restauracyjki w Singapurze.
Rozczulające jest to, że gościowi gotującemu wymyślne rzeczy dla bogaczy smakują głównie te podstawowe, najprostsze smaki... A komu potrzebny jest blichtr - no cóż, mówi Bourdain: na świecie zawsze będą ludzie, którym się wydaje, że za mało płacą za swoje ziemniaki.
I tego należy się trzymać w poszukiwaniu dobrego jedzenia! Bo, jak podkreśla autor, pod blichtrem zazwyczaj kryje się chciwość, nie pasja dla smaku. No i kiedy jakiś drogi składnik spadnie na podłogę, nie łudźcie się, że ląduje w koszu, zamiast na waszym talerzu...Albo kiedy zabraknie polędwicy, że dostaniecie polędwicę. Zwłaszcza w NYC, gdzie restauracja, żeby się utrzymać na poziomie, musi sprzedawać 300 posiłków dziennie... Po prostu "system D" (il faut se débrouiller = za wszelką cenę trzeba sobie poradzić).

Ciekawa była dla mnie również obserwacja autora, że kucharze to często ludzie nadpobudliwi, skłonni do przemocy (ale pragmatyczni), którym blisko byłoby do świata przestępczego, gdyby nie to, co robią. W każdym razie sam Bourdain przyznaje się do fascynacji światem przestępczym, mafią itp. Zresztą, właśnie tacy ludzie często bywali gośćmi w drogich restauracjach, w których gotował. Oprócz tego dowiadujemy się od podszewki, czy raczej od kuchni, co kolega po fachu myśli o niektórych wybitnych kucharzach lub tzw. "osobowościach telewizyjnych", tyle że chodzi o amerykańską telewizję, której raczej nie znamy. Gani ich, ale dostrzega pozytywy ich wysiłków: budzenie smaku. Bo za odwrócenie naturalnej tendencji - grubi w USA biedni, nie bogaci - Bourdain nie oskarża restauratorów, lecz przemysł fast foodów:
"Najgroźniejszym produktem eksportowym Ameryki nigdy nie była broń nuklearna czy Jerry Lewis - ani nawet powtórki "Słonecznego patrolu". Są nim i pewnie już na zawsze będą nasze bary z fast foodem."
I chociaż całkowicie nie zgadzam się z autorem, który twierdzi, że gdyby jakieś wyjątkowo smaczne zwierzę było na wyginięciu (np. obecnie żabnica czy ortolan), to on i tak - gwoli smaku - zabiłby je, przyprawił i zjadł, to jego zaangażowanie w to, że jedzenie MOŻE być dobre, że może być radością i nie musi być szkodliwe, jałowe i zestandaryzowane, jak w amerykańskich sieciach fast foodów, pozwala dostrzec w jego pracy jakiś sens. Ale bardziej aktualne jest to raczej dla Amerykanów. Rada autora, jak jeść dobrze i nie byle co: "Jeśli to możliwe, starajcie się zawsze jeść to, co pochodzi z konkretnego miejsca, od konkretnej osoby. Przestańcie też jeść tak cholernie dużo." (s.37) Można by jeszcze za nim dodać, żeby unikać miejsc o przewidywalnych nazwach i przewidywalnych, ponurych menus...
Całość kończy opowiadanie zatytułowane "Smak fikcji", które traktuje o cudownym uratowaniu restauracji przed bankructwem w Boże Narodzenie. Przesłanie i prawdopodobieństwo godne Dickensa, ale Bourdain jasno daje do zrozumienia, że to nieprawda, czysta fikcja, wishful thinking i nic więcej. Czytelnik też to wie. Na końcu znajdziemy jeszcze komentarze do poszczególnych felietonów.

Z kolegów, polecanych w książce, można wymienić restauracje:
French Loundry i Bouchon - Thomas Keller (Washington)
Mesa Grill - Bobby Flay (Las Vegas)
Okada - Takashi Yagihashi (Las Vegas)
Wynn - Daniel Boulud (Las Vegas)
Chez Panisse - Alice Waters (Berkeley)
Blackbird/Avec - Paul Kahan (Chicago)
Masa Restaurant/Bar - Masayoshi Takayama (NYC)
Prune - Gabriele Hamilton (NYC, Lower East Side)
Sushi Samba (NYC)
Le Veau d'Or (NYC)
Casa Mono - Pierre Batali (NYC)
Olives - Todd English (Charlestown, k. Bostonu)
Au Pied de Cochon - Martin Picard (Montreal)
Ondine - Donovan Cook (Melbourn)
Tetsuya’s - Tetsuya Wakuda (Sydney)
Jamin i L'Atelier - Joël Robuchon (Paryż)
El Bulli/Masia "Can Feliu", Ferran 59 - Ferran Adria (Costa Brava/Barcelona)

Jako rodowity nowojorczyk Bourdain 3 punkty konieczne przy zwiedzaniu mNYC: 1. śniadanie na Manhattanie - w Barney Greengrass (Sturgeon King przy Amsterdam Avenue) i tamtejsze Deli (delikatesy z garmażerką).
2. pastrami np. u Katza z Cel-Ray (oranżada selerowa) na East Houston i
3. pizza na Brooklynie - u Di Fara's albo u Lombardiego.
Gość jest...był świetnym przykładem faceta pełnego pasji, miłości życia i wszystkich jego rozkoszy. Ale raczej hedonista niż sybaryta.

"Brałem wczoraj udział w polowaniu na foki".

Wybór felietonów, które autor pisał do różnych czasopism - kulinarnych i nie - o kuchni, o gotowaniu, o tym, jacy ludzie, zajmują się gotowaniem, zwłaszcza w tych najdroższych i modnych restauracjach i jaki to rodzaj pracy. Są tu też wrażenia autora z licznych podróży, ponieważ już od kilku lat, kiedy książka powstawała,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Tony jak zwykle nie zawodzi, jego pełne osobistych spostrzeżeń, podszytych delikatnym cynizmem, felietony czyta się z wypiekami. Opisuje co niesie branża restauracyjna, jej blaski i cienie, dorzucając swoje przemyślenia, często dość kąśliwe .To powinno być lekturą obowiązkową w każdej szkole gastronomicznej.Czeladniku, wiedz co Cię może czekać.
Jak dla mnie bomba.
Jedyne co mnie razi, to druga część tytułu, która nijak ma się do pierwowzoru i nijak do niego nie nawiązuje.
W zasadzie każda książka Bourdaina mogłaby nosić podtytuł Kill Grill, być może to dobry krok by zmusić czytelnika do sięgnięcia po kolejne, rewelacyjne tomy.Na mnie to zadziałało.

Tony jak zwykle nie zawodzi, jego pełne osobistych spostrzeżeń, podszytych delikatnym cynizmem, felietony czyta się z wypiekami. Opisuje co niesie branża restauracyjna, jej blaski i cienie, dorzucając swoje przemyślenia, często dość kąśliwe .To powinno być lekturą obowiązkową w każdej szkole gastronomicznej.Czeladniku, wiedz co Cię może czekać.
Jak dla mnie bomba.
Jedyne co...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Lubię programy pana Bourdain'a, oglądanie ich jest dla mnie świetną zabawą. Tego też spodziewam się po jego książce, a dostałam zbiór felietonów stricte związana ze sposobem gotowania, podziałem pracy na kuchni, kucharzach celebrytach i najdroższym sushi. Jestem rozczarowana, czytanie tej książki nie okazało się być świetną zabawą.

Lubię programy pana Bourdain'a, oglądanie ich jest dla mnie świetną zabawą. Tego też spodziewam się po jego książce, a dostałam zbiór felietonów stricte związana ze sposobem gotowania, podziałem pracy na kuchni, kucharzach celebrytach i najdroższym sushi. Jestem rozczarowana, czytanie tej książki nie okazało się być świetną zabawą.

Pokaż mimo to

kontynuacja Kill Grilla nadal świetna i pisana w stylu pełnego luzu i podejścia przez autora do swojego życia z duża dozą dystansu i ironii. Swietna tak samo dobra jak jego programy, bez cenzury mówi o tym co myśli !!!

kontynuacja Kill Grilla nadal świetna i pisana w stylu pełnego luzu i podejścia przez autora do swojego życia z duża dozą dystansu i ironii. Swietna tak samo dobra jak jego programy, bez cenzury mówi o tym co myśli !!!

Pokaż mimo to

Śmiało mogę przyznać się do bycia fanem Anthony'ego-jego ciętego języka,bezkompromisowych opinii, szczerości i samokrytycyzmu, a nawet nienawiści do ignorantów kulinarnych (w tym wegetarian i ich pochodnych). Pierwszą książkę przeczytałem z kolejnym stopniem uwielbienia dla autora, z drugą niestety jest inaczej. O ile KILL GRILL był swego rodzaju autobiografią, tak GŁODNE KAWAŁKI są literacką formą jego programów TV , przeplatanych tylko osobistymi wątkami. Ktoś wcześniej stwierdził, że jest to książka skierowana tylko do Amerykanów. Trudno zupełnie krytykować taką recenzję, gdy wielokrotnie możemy czytać o kulinarnych gwiazdach USA lub lokalach w N.Y. (akurat ciekawy opis). Spotykamy się w tej książce w szczególności z restauracjami i potrawami z całego niemal świata, opisanymi wciąż ze specyficznym komentarzem autora. Ma to swój urok, ale to nie jest to. Ktoś, kto nie ma swoistego fioła na punkcie menu w knajpie, ten będzie na pewno znudzony i pewnie nawet nie doczyta książki do końca. Jest to specyficzny przewodnik kulinarny po świecie w oryginalnym wydaniu A.B. - dla fanów.Mnie nie urzekło, ale się podobało.No cóż, czas więc na 3 odsłonę.

Śmiało mogę przyznać się do bycia fanem Anthony'ego-jego ciętego języka,bezkompromisowych opinii, szczerości i samokrytycyzmu, a nawet nienawiści do ignorantów kulinarnych (w tym wegetarian i ich pochodnych). Pierwszą książkę przeczytałem z kolejnym stopniem uwielbienia dla autora, z drugą niestety jest inaczej. O ile KILL GRILL był swego rodzaju autobiografią, tak GŁODNE...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Uwielbiam szczerość z jaką A. Bourdain opisuje swoje życie i życie szeroko pojętej gastronomii. Wreszcie coś autentycznego.
Moim zdaniem lepsza jest pierwsza część "Kill Grill", ale i tak warto przeczytać!

Uwielbiam szczerość z jaką A. Bourdain opisuje swoje życie i życie szeroko pojętej gastronomii. Wreszcie coś autentycznego.
Moim zdaniem lepsza jest pierwsza część "Kill Grill", ale i tak warto przeczytać!

Pokaż mimo to

straszna....

straszna....

Pokaż mimo to

Pierwsza część mnie wciągnęła, druga niestety przez większość stronic nużyła... Co prawda znajdzie się parę opisanych zabawnych czy ciekawych historyjek i anegdotek, ale starcza tego ledwo na paręnaście stron. Reszta to takie odgrzewane kotlety, autor powtarza praktycznie to samo co napisał w części 1. No i wiele rozdziałów jest poświęconych opisywaniu knajp i barów Nowego Jorku, co dla polskiego czytacza bywa mało pasjonujące i przydatne... Słabe.

Pierwsza część mnie wciągnęła, druga niestety przez większość stronic nużyła... Co prawda znajdzie się parę opisanych zabawnych czy ciekawych historyjek i anegdotek, ale starcza tego ledwo na paręnaście stron. Reszta to takie odgrzewane kotlety, autor powtarza praktycznie to samo co napisał w części 1. No i wiele rozdziałów jest poświęconych opisywaniu knajp i barów Nowego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie polecam, książka ta jest adresowana na rynek amerykański. Pierwszą część przeczytałam z ogromnym zainteresowaniem, ale druga część jest ciężka i nudna.

Nie polecam, książka ta jest adresowana na rynek amerykański. Pierwszą część przeczytałam z ogromnym zainteresowaniem, ale druga część jest ciężka i nudna.

Pokaż mimo to