Po kilkunastu latach krążenia po półkach obiekt kilkukrotnej czytelniczej porażki uległ wreszcie moim wysiłkom dotarcia do ostatniej strony. Zwycięstwo nie przyniosło jednak spodziewanego zadowolenia, "Kości aniołów" nie potrafią bowiem ani tak naprawdę zainteresować tematem, ani zaproponować czytelnej osi fabuły, ani zapaść w pamięć. Ot, pisanina dla pisaniny, strawna o tyle, że wykonana ręką erudyty i ździebko okraszona wisielczym humorem.

Cała fabuła książki to wspominki marnego nauczyciela, a zarazem przedniego ogiera, co to podbił setki niewieścich łon, dotyczące przenosin do małego miasteczka i pogrążenia się w burzliwym romansie z gorącą młódką. Nie ma tu czegoś takiego jak akcja - są piętrowe odskocznie, retrospekcje (często jawnie fikcyjne),wynurzenia, złośliwe komentarze na temat miejsca zamieszkania i warunków pracy, rozmyślania nad sztuką i opisy pijaństw. Owszem, jest to napisane ładnym językiem, często ze swadą, z przyjemnie naturalnymi dialogami, tyle że donikąd to wszystko nie prowadzi. To swego rodzaju zabawa piórem, trudna do przebrnięcia przez pierwszych kilkadziesiąt (z ogółem 223) stron, a i potem, gdy jako tako autor wreszcie wyjawia, w jakim kierunku będzie wiódł czytelnika, niespecjalnie wciągająca, i niekoniecznie wynagradzająca trud brnięcia po kolana w czymś, co - gdyby było napisane z mniejszą zręcznością - jawnie można by było określić mianem grafomanii.

Przestrzegam więc przed pochopną lekturą i zarazem informuję, że żadnych aniołów tu nie ma. Podobnie zresztą jak i puenty, opowieść bowiem trafia w pewnym momencie na ostrze pisarskiej siekiery i rozmywa się w błotach pseudo-posłowia...

Po kilkunastu latach krążenia po półkach obiekt kilkukrotnej czytelniczej porażki uległ wreszcie moim wysiłkom dotarcia do ostatniej strony. Zwycięstwo nie przyniosło jednak spodziewanego zadowolenia, "Kości aniołów" nie potrafią bowiem ani tak naprawdę zainteresować tematem, ani zaproponować czytelnej osi fabuły, ani zapaść w pamięć. Ot, pisanina dla pisaniny, strawna o...

Erudycyjna, nieraz aż do przesady, powieść, lub, jak chciałby narrator, baśń. Baśń, która chce być fragmentaryczną, niepewną, prostą i złożoną - słowem, postmodernistyczną. Zdołałem do Wintera się przekonać, jak i do tego, który kończy jego opowieść - wszak rozumiem, że Winter był przegrany już w momencie, kiedy ją zobaczył...

Erudycyjna, nieraz aż do przesady, powieść, lub, jak chciałby narrator, baśń. Baśń, która chce być fragmentaryczną, niepewną, prostą i złożoną - słowem, postmodernistyczną. Zdołałem do Wintera się przekonać, jak i do tego, który kończy jego opowieść - wszak rozumiem, że Winter był przegrany już w momencie, kiedy ją zobaczył...

Niesamowicie zabawna grafomania, hit wśród studentów filologii polskiej, dzieło wykładowcy o godnej szacunku wiedzy literackiej (co podkreślam bez ironi). Zdecydowanie wolę literaturę naukową w wykonaniu M. Nawrockiego, niż jego artystyczne wariacje.

Niesamowicie zabawna grafomania, hit wśród studentów filologii polskiej, dzieło wykładowcy o godnej szacunku wiedzy literackiej (co podkreślam bez ironi). Zdecydowanie wolę literaturę naukową w wykonaniu M. Nawrockiego, niż jego artystyczne wariacje.