Marcin to nastolatek jakich wielu. Może nieco rozchwiany emocjonalnie po rozstaniu rodziców, ale poza tym typowy. Przeciętnie się uczy, ma kumpla, z którym widuje się coraz rzadziej, bo obaj „wsiąkli” w świat komputerów, gier i Internetu, czasem trzeba mu przypominać, że ma się opiekować swoim zwierzakiem. Nic niezwykłego.
 
Ale pewnego dnia Marcin, zrywając trawę dla Zuzi ( króliczek - miniaturka),odkrywa przypadkowo przejście do innego świata. Ciekawość oczywiście zwycięża i razem z Piotrem, najlepszym przyjacielem, wyrusza na spotkanie Wielkiej Przygody.
 
Mówiące zwierzęta, czary, chodzące drzewa, plątacze, zaczarowane lustra, są w Edenarii (świat za przejściem) czymś normalnym. Niestety, są tam także Zeroni i Uzar. Kiedy dodatkowo okazuje się, że Marcin dysponuje niezwykłą umiejętnością, a także, że znalazł się w Edenarii w bardzo specyficznym momencie swojego życia- przygoda nabiera zupełnie innego wymiaru.
 
Gdybym miał „Przejście” do czegoś porównywać, to stawiałbym na mieszaninę Harry’ego Pottera z Artemisem Fowlem (Eoin Colfer),jednak dla mnie jako rodzica ma ono pewną dodatkową wartość. „Przejście”, które niesamowicie wciągnęło mojego syna, pozbawione jest elementów brutalnej agresji i przemocy.

Marcin to nastolatek jakich wielu. Może nieco rozchwiany emocjonalnie po rozstaniu rodziców, ale poza tym typowy. Przeciętnie się uczy, ma kumpla, z którym widuje się coraz rzadziej, bo obaj „wsiąkli” w świat komputerów, gier i Internetu, czasem trzeba mu przypominać, że ma się opiekować swoim zwierzakiem. Nic niezwykłego.
 
Ale pewnego dnia Marcin, zrywając trawę dla Zuzi...

Zdecydowanie nie podobała mi się.
Postacie są jakieś takie płaskie, nieciekawe, czasami zachowują się bardzo nienaturalnie. Przez cały czas miałam wrażenie, że napisałabym to lepiej. A przecież czytam między innymi po to, żeby uczyć się snucia opowieści, a nie ich poprawiania... Chociaż czasami dobrze popatrzeć z tej drugiej strony :D. Jeśli ktoś łatwo się irytuje to zdecydowanie...
nie polecam.

Zdecydowanie nie podobała mi się.
Postacie są jakieś takie płaskie, nieciekawe, czasami zachowują się bardzo nienaturalnie. Przez cały czas miałam wrażenie, że napisałabym to lepiej. A przecież czytam między innymi po to, żeby uczyć się snucia opowieści, a nie ich poprawiania... Chociaż czasami dobrze popatrzeć z tej drugiej strony :D. Jeśli ktoś łatwo się irytuje to...

Z tę księżkę więże dużo dobrych spomnien,czytałam ję jak miałam te nkilkanaście lat.To właśnie ta księżka nauczyła mnie że niewolno nieważne jak beznadziejna jest sytułacja sie poddawaś i niewaszne czy jesteś duży czy mały to możesz dokonać wielkich czynów.Przejście tajemnica almarynu to moja najulubiensza księżka czytałam ję wiele razy i jestem z niej bardzo zadowolona.Polecam tę księżke wszystkim i duzym i małym. Warta przeczytania

Z tę księżkę więże dużo dobrych spomnien,czytałam ję jak miałam te nkilkanaście lat.To właśnie ta księżka nauczyła mnie że niewolno nieważne jak beznadziejna jest sytułacja sie poddawaś i niewaszne czy jesteś duży czy mały to możesz dokonać wielkich czynów.Przejście tajemnica almarynu to moja najulubiensza księżka czytałam ję wiele razy i jestem z niej bardzo...

Książkę czyta się szybko, ale to nie do końca zaleta. Jak na niezbyt grubą lekturę, zbyt wiele w niej akcji. Każde wydarzenie łącznie z ostateczną walką kończy się, zanim naprawdę się zacznie. A na dokładkę zakończenie - główny antagonista nie jest zły, tylko kontrolowany przez postać wspomnianą raz czy dwa, jeśli w ogóle? Przez postać, która ginie sama z siebie? Naprawdę, nie kupuję tego. Dodatkowo z całości lektury mocno "zalatuje" marysuizmem, za którym, lekko mówiąc, nie przepadam.

Mimo wszystko książka nie jest całkiem słaba, czytało się ją bardzo przyjemnie... po przełączeniu się z trybu "fantasy" na "parodia". Jako taką mógłbym książkę polecić, choć nawet wtedy nie miałbym czystego sumienia.

Książkę czyta się szybko, ale to nie do końca zaleta. Jak na niezbyt grubą lekturę, zbyt wiele w niej akcji. Każde wydarzenie łącznie z ostateczną walką kończy się, zanim naprawdę się zacznie. A na dokładkę zakończenie - główny antagonista nie jest zły, tylko kontrolowany przez postać wspomnianą raz czy dwa, jeśli w ogóle? Przez postać, która ginie sama z siebie? Naprawdę,...

Średnia. Słaby styl, nieprzemyślana fabuła...
Nie polecam.

Średnia. Słaby styl, nieprzemyślana fabuła...
Nie polecam.

Książka jako taka. Dla dzieci raczej albo młodziutkiej młodzierzy. Akcja jako tako się rozwija ale troche jak dla mnie te postacie banalne i bez sensu. Chyba za stara byłam jak to czytałam.

Książka jako taka. Dla dzieci raczej albo młodziutkiej młodzierzy. Akcja jako tako się rozwija ale troche jak dla mnie te postacie banalne i bez sensu. Chyba za stara byłam jak to czytałam.

Mi akurat podoba sie to, ze jest dużo akcji i rezygnacja z długich opisów, co jednak nie zawsze jest zaletą. Książka raczej dla dzieci, ja byłam w 6 klasie podstawówki, kiedy to czytałam. I fakt, ze postacie troche proste, nieciekawe...

Mi akurat podoba sie to, ze jest dużo akcji i rezygnacja z długich opisów, co jednak nie zawsze jest zaletą. Książka raczej dla dzieci, ja byłam w 6 klasie podstawówki, kiedy to czytałam. I fakt, ze postacie troche proste, nieciekawe...