Major von Tellheim, mimo że potrzebuje pomocy (gdyż nie ma pieniędzy i jest ranny) od nikogo nie chce jej przyjąć, nawet od przyjaciela Paula Wernera. Do tej samej gospody przybywa Minna von Barnheim, która dowiedziawszy się, że jej narzeczony tu był, chce go spotkać i mu pomóc. Tellheim chce zerwać z nią narzeczeństwo, gdyż uważa, że jest dla niej zbyt biedny. Minnę denerwuje takie zachowanie i chce mu dać nauczkę.

Major von Tellheim, mimo że potrzebuje pomocy (gdyż nie ma pieniędzy i jest ranny) od nikogo nie chce jej przyjąć, nawet od przyjaciela Paula Wernera. Do tej samej gospody przybywa Minna von Barnheim, która dowiedziawszy się, że jej narzeczony tu był, chce go spotkać i mu pomóc. Tellheim chce zerwać z nią narzeczeństwo, gdyż uważa, że jest dla niej zbyt biedny. Minnę...

"Nie należy być egoistą w miłości"

1763 r. Młoda, piękna i bogata Minna von Barnhelm z Saksonii udaje się na poszukiwania narzeczonego, majora von Tellheima. Znajduje go przypadkiem w jednym z berlińskich zajazdów. Okazuje się, że mężczyzna ma problemy finansowe, zdrowotne (podczas wojny został postrzelony w ramię),a i kwestia jego honoru nie przedstawia się najlepiej (nie z jego winy). Z tego powodu major uznaje się za niegodnego ukochanej. Ona jednak zrobi wszystko, by udowodnić mu swoją miłość...

Lektura dramatu nie jest szczególnie porywająca, choć mamy tu intrygę Minny, nagły zwrot akcji oraz ważny motyw pierścienia zaręczynowego. Główni bohaterowie też nieco irytują - prawie krystaliczny Tellheim (prawie, bo złość go niekiedy ponosi) i nieco próżna Minna potrafią działać na nerwy. Sprawę ratują nieco Just (służący Tellheima) i Franciszka (pokojówka i przyjaciółka Minny). Z krwi i kości zdaje się być właściciel zajazdu, chciwy i wścibski. Ciekawą postacią okazuje się Riccaut (ale na krótko i dopiero w IV akcie).

Na plus oceniam dialogi, które są żywe, a często przepełnione humorem. Uniwersalność utworu może dotyczyć motywu miłości zdolnej do poświęceń. W czasach Lessinga istotny był problem antagonizmów sasko-pruskich i na tym głównie opierała się aktualność dramatu.

"Minna von Barnhelm" uważana jest za jeden z najważniejszych niemieckich dramatów, dlatego chyba warto po niego sięgnąć. Zachęcam do lektury wstępu, który porusza ważne kwestie, np. przynależności gatunkowej dzieła.

"Nie należy być egoistą w miłości"

1763 r. Młoda, piękna i bogata Minna von Barnhelm z Saksonii udaje się na poszukiwania narzeczonego, majora von Tellheima. Znajduje go przypadkiem w jednym z berlińskich zajazdów. Okazuje się, że mężczyzna ma problemy finansowe, zdrowotne (podczas wojny został postrzelony w ramię),a i kwestia jego honoru nie przedstawia się najlepiej...

Fabuła bardzo sztampowa. Tytułowa bohaterka, Minna, poszukuje swojego ukochanego. Oczywiście trafia na niego szczęśliwym zbiegiem okoliczności w oberży, w której akurat wypadł jej nocleg. Von Tellheim, zdymisjonowany major, poczuwa się do tego, aby zwolnić ją z narzeczeńskiej przysięgi: uznaje siebie za pozbawionego honoru (zdymisjonowano go z powodu fałszywego oskarżenia),a co za tym idzie - niegodnego bycia jej mężem. Przez cały utwór trwają między nimi przepychanki: ona chce mu dać nauczkę i udaje, że z nim zrywa, wtedy on jednak chce do niej wrócić i tak odbijają sobie piłeczkę. Ostatecznie, oczywiście, nadjeżdża królewski kurier z informacją, że Tellheim został oczyszczony z zarzutów, kochankowie godzą się i szykują do ożenku...

Jak dla mnie: bardzo to wszystko schematyczne i papierowe. Ten wiecznie unoszący się honorem oficer, który niby to nie ma czym zapłacić za wynajmowany pokój, ale wszystkich przychodzących do niego z pieniędzmi odsyła z pogardą. Który niby to kocha swoją Minnę, ale decyduje się na zerwanie z nią kontaktu, byłe tylko nie psuć jej opinii. Nauczka, którą Minna chce dać swemu ukochanemu też w którymś momencie nabiera cech absurdu: nie wiadomo już, na czym kobiecie zależy bardziej – na odzyskaniu ukochanego, czy na tym, aby pokazać mu swoją wyższość… No i wolty w stylu: w jednej chwili jestem na ciebie wściekły, a już w następnej rzucam się w twoje ramiona i wołam o ślub… Może to i było popularne kilka wieków temu, ale dzisiaj budzi raczej tylko irytację…

Ten utwór niczego nowego do gatunku nie wnosi, to jedna z wielu komedii o miłości, do tego niezbyt wysokich lotów. Brak tu zarówno jakiejś oryginalnej intrygi, jak i jakichś szczególnie nośnych myśli. Ot, popularna historyjka o miłości, przewidywalna aż do bólu, ze sztucznie podkręconą intrygą.

Fabuła bardzo sztampowa. Tytułowa bohaterka, Minna, poszukuje swojego ukochanego. Oczywiście trafia na niego szczęśliwym zbiegiem okoliczności w oberży, w której akurat wypadł jej nocleg. Von Tellheim, zdymisjonowany major, poczuwa się do tego, aby zwolnić ją z narzeczeńskiej przysięgi: uznaje siebie za pozbawionego honoru (zdymisjonowano go z powodu fałszywego oskarżenia),...