To mój trzeci, obok "Cymbelina" i "Peryklesa", utwór Szekspira, który znajduje się w zawieszeniu pomiędzy komedią, a tragedią. Uważam, że "Opowieść zimowa" i "Burza" również nie są czysto gatunkowymi komediami, ale one jednak znalazły swe miejsce w czytanej przeze mnie antologii komedii tłumaczonej przez Stanisława Barańczaka.

„Miarka za miarkę” napisana w 1603 roku, powstała w najbardziej płodnym roku dramatopisarza, bo w tym roku Szekspir napisał 5 dramatów. Bardzo często dołączana jest do zbioru komedii i zdecydowanie więcej ma jej cech niż oscylujacy w stronę tragedii „Perykles”.

Szekspir we właściwym sobie stylu przebieranek tropi obłudę i nieuczciwość. Pokazuje nadużycia ludzi władzy i kompromituje je w zgrabnym finale. Tytuł i treść trafnie podsumowuje przysłowie: "Jak Kuba Bogu, tak Bóg Kubie".

Uniwersalny tekst, łatwy do odczytania, chociaż o wiele bardziej przemówiłby do mnie w odświeżonym tłumaczeniu, niestety czytałam w przekładzie Leona Urlicha, a jego tłumaczenia Szekspira najmniej do mnie docierają. Pewnie dlatego tylko "szóstka".

To mój trzeci, obok "Cymbelina" i "Peryklesa", utwór Szekspira, który znajduje się w zawieszeniu pomiędzy komedią, a tragedią. Uważam, że "Opowieść zimowa" i "Burza" również nie są czysto gatunkowymi komediami, ale one jednak znalazły swe miejsce w czytanej przeze mnie antologii komedii tłumaczonej przez Stanisława Barańczaka.

„Miarka za miarkę” napisana w 1603 roku,...

Jeden z dramatów Szekspira które czytałem, który jest bardziej przyziemny. Jest to dla mnie trochę minus i nie podobał mi się aż tak bardzo jak np. "Burza" czy "Sen nocy letniej". Mimo wszystko warty uwagi jest przekaz oraz komediowość całego utworu.

Jeden z dramatów Szekspira które czytałem, który jest bardziej przyziemny. Jest to dla mnie trochę minus i nie podobał mi się aż tak bardzo jak np. "Burza" czy "Sen nocy letniej". Mimo wszystko warty uwagi jest przekaz oraz komediowość całego utworu.

William Shakespeare znów mnie oczarował swoją historią. "Miarka za miarkę" to kawał bardzo dobrego i mądrego dzieła z przesłaniem. Autor mocno osadził w tej historii swoich bohaterów, dzieląc ich na dobrych i złych. Poza tym dokonał typowego, wręcz stereotypowego podziału na role męskie (faceci prowadzący typowo hulaszcze życie lub obejmujący dostojne stanowiska) i kobiece (matka, żona, ladacznica czy zakonnica). Cała fabuła opiera się na grze i zabawie. Gdyby nie chciwość, nie byłoby akcji. Ta książka pokazuje, czym jest umiejętność przebaczania, dotrzymywanie słowa, ale także uczciwość i wiara we własne czyny. Polecam!

William Shakespeare znów mnie oczarował swoją historią. "Miarka za miarkę" to kawał bardzo dobrego i mądrego dzieła z przesłaniem. Autor mocno osadził w tej historii swoich bohaterów, dzieląc ich na dobrych i złych. Poza tym dokonał typowego, wręcz stereotypowego podziału na role męskie (faceci prowadzący typowo hulaszcze życie lub obejmujący dostojne stanowiska) i kobiece...

Bawiąc uczyć. Tak w skrócie mogę podsumować to dzieło Szekspira. Chociaż bardziej to określenie pasuje do czasów życia i twórczości wielkiego dramaturga, niż dzisiejszych realiów.
Bo i tej zabawy za wiele nie ma. Ot, kilka postaci - Łokieć, Pianka, Pompej, może jeszcze Lucjo, ich rozmowy, gra słów, nieco przaśnego dowcipu dla gawiedzi, nieco intelektualnych rozważań dla wykształconych - i tyle tu zabawy.
Nauka - to także kwestia względna. Typowe, stereotypowe nawet zaprezentowanie postaci, sprecyzowana rola kobiet (matka, żona, ladacznica, zakonnica),duża swoboda mężczyzn - nic wyjątkowego.
O czym jest dramat? Nie potrafię jednoznacznie określić jego wymowy. Może o ludzkiej uczciwości, może o dotrzymywaniu słowa, a może o zapłacie dobrem za dobro i dobrem za zło? Trudno zdefiniować główne przesłanie autora.
Dzieło opowiada o księciu wiedeńskim (jak to często u Szekspira - wiedza polityczno-geograficzna nie ma znaczenia),który przekazuje czasowo władzę swemu zaufanemu słudze, by go jednak sprawdzać jako zarządcę państwa. A może jako człowieka? Angelo (jakże znaczące imię!) stara się realizować prawa, dbając przede wszystkim o sprawiedliwe, ale i surowe wyroki. Dziwnym trafem jednak zajmuje się wyłącznie przewinami z dziedziny moralności - tępi bowiem stosunki pozamałżeńskie (dzisiaj problem wręcz niezrozumiały, a i wtedy chyba trącący purytanizmem, nie po raz pierwszy u Szekspira). Brak w nim przy tym zrozumienia ludzkich słabości, co staje się powodem zawiązania intrygi.
Dalszy opis możemy sobie darować, nie jest istotny dla oceny dramatu. Zatem zajmijmy się podsumowaniem dzieła. Na początek ustalmy gatunek. A raczej możemy powiedzieć, że nie jest to możliwe. Niby kończy się dobrze, więc komedia. Ale zbyt wiele wesołości tu nie było, więc nie komedia. Nie, nie da się tej sztuki jednoznacznie sklasyfikować.
Postacie. Książę - mało wyrazisty, pełen sprzeczności, do końca nie wiemy, o co mu chodziło z tym całym opuszczeniem tronu. Angelo - choć o nim sporo, rysuje się mało wyraziście. Mariana - mdła, bezwarunkowo zakochana w człowieku, który na to nie zasłużył.
Na pewno Szekspirowi udało się stworzyć trzy dobrze umotywowane psychologicznie postacie. Jest to Izabela, pełna zasad, lecz i miłości siostrzanej, gotowa do poświęceń ponad swoje możliwości. Takim udanym charakterem jest też Lucjo, nazwany w wykazie osób dziwakiem, choć bardziej pasuje do niego określenie (przepraszam) menda.
A moim numerem jeden tej sztuki jest stróż więzienia. Nie dlatego, że to porządny człowiek, choć to także. Przede wszystkim jest to osoba z zasadami, których przestrzega, a jednocześnie z ludzkimi odczuciami, które wprowadza w czyn nawet za cenę utraty własnych korzyści. Rzadko, nie tylko u Szekspira, postaci drugoplanowe, postaci z dołów społecznych, zostały przedstawione w tak pozytywnym świetle.
Całość jest dość spójna, ale nie w pełni satysfakcjonująca. Być może na scenie utwór wypada lepiej, niż podczas czytania. Na pewno nie można dzieła zaliczyć do najbardziej udanych, jednak nie jest to też dramat słaby (oczywiście miarą jest geniusz Szekspira). Zachęcam do samodzielnego ocenienia utworu.
Na marginesie - ilustracje podnoszą jakość książki, podobnie jak jej dwujęzyczność. Na s.128 przed pytaniem Księcia: Gdzie jest Barnardyn? zabrakło informacji (jest w wersji angielskiej): Wraca Stróż z Barnardynem, zakapturzonym Klaudiem i Julią.

Bawiąc uczyć. Tak w skrócie mogę podsumować to dzieło Szekspira. Chociaż bardziej to określenie pasuje do czasów życia i twórczości wielkiego dramaturga, niż dzisiejszych realiów.
Bo i tej zabawy za wiele nie ma. Ot, kilka postaci - Łokieć, Pianka, Pompej, może jeszcze Lucjo, ich rozmowy, gra słów, nieco przaśnego dowcipu dla gawiedzi, nieco intelektualnych rozważań dla...

"Pośpiech za pośpiech i za karę kara,
Głowa za głowę i za miarę miara"

Książę Vincentio oddaje czasowo władzę w ręce przyjaciela, Angela. Sam musi opuścić swoją ziemię. Tak przynajmniej twierdzi. Jakim władcą okaże się Angelo?

Dramat Szekspira podejmuje aktualną i uniwersalną problematykę. Autor zajmuje się kwestiami władzy, sprawiedliwości, odpowiedzialności za popełnione czyny, równości wobec prawa. Mamy też, oczywiście, wątki miłosne. Ale to nie wszystko, bo "Miarka za miarkę" to także wiele innych tematów, choć mniej wyeksponowanych (cnota, grzech, forma, siła, tyrania, przebaczenie, pokusa itp.). Ach, zapomniałabym o nieodłącznych rozważaniach na temat kondycji ludzkiej, życia i śmierci (monolog Vincentia). I choć utwór, jako sztuka problemowa, odznacza się poważną tematyką, to humoru nie zabraknie:)

Bohaterowie, nawet ci drugoplanowi, są ciekawie wykreowani. Będą też snuć intrygi, a jakże. Wiele się dzieje, jest kilka ciekawych wątków, jest wreszcie przesłanie. Dobra zabawa i refleksje - gwarantowane!
Uwaga dla wielbicieli cytatów - czytajcie uważnie, a znajdziecie mnóstwo ciekawych i celnych sentencji:)
A więc - polecam!

"Pośpiech za pośpiech i za karę kara,
Głowa za głowę i za miarę miara"

Książę Vincentio oddaje czasowo władzę w ręce przyjaciela, Angela. Sam musi opuścić swoją ziemię. Tak przynajmniej twierdzi. Jakim władcą okaże się Angelo?

Dramat Szekspira podejmuje aktualną i uniwersalną problematykę. Autor zajmuje się kwestiami władzy, sprawiedliwości, odpowiedzialności za...

Recenzje nie są moją mocną stroną, tak więc i w tym przypadku nie będę się rozpisywać, co zresztą przy powszechnie znanej twórczości Szekspira, jest i tak zbędne, jednakże przytoczę jeden z moich ulubionych cytatów z niniejszego utworu, gdyż zawarte jest w nim przesłanie, które będzie aktualne dopóki istnieć będzie człowiek:

„Kto trzymać w ręku miecz nieba się kusi,
Jeśli surowy, i święty być musi;
Wzór życia drugim twardą cnoty drogą
Iść zawsze musi nieznużoną nogą,
Przeciw występnym chcąc stanowić karę,
Na swoich własnych słabościach brać miarę.
O, hańba temu, co na śmierć skazuje
Występek, w którym sam równie smakuje! „

Recenzje nie są moją mocną stroną, tak więc i w tym przypadku nie będę się rozpisywać, co zresztą przy powszechnie znanej twórczości Szekspira, jest i tak zbędne, jednakże przytoczę jeden z moich ulubionych cytatów z niniejszego utworu, gdyż zawarte jest w nim przesłanie, które będzie aktualne dopóki istnieć będzie człowiek:

„Kto trzymać w ręku miecz nieba się kusi,
Jeśli...

Bardzo dobra książka i genialna sztuka w warszawskim Teatrze Dramatycznym, szczerze polecam!

Bardzo dobra książka i genialna sztuka w warszawskim Teatrze Dramatycznym, szczerze polecam!

Jest jednym z utworów Szekspira, po który nie sięgnąłem jako po lekturę szkolną. Nie wiem, co o niej napisać. Język - równy tylko angielskiemu mistrzowi, forma utworu znana z innych Szekspirowskich dramatów. Samo wydanie przypada do gustu, stylizowane na starą książkę.
Pod wieloma względami jest to studium ludzkiej natury, porównanie postawy postaci, które są motorem akcji 'komedii', jak podają niektóre źródła, ponieważ tego dramatu nie sposób sklasyfikować gatunkowo. Niewątpliwie jest to, jak inne książki angielskiego autora, dzieło literatury anglosaskiej.

Jest jednym z utworów Szekspira, po który nie sięgnąłem jako po lekturę szkolną. Nie wiem, co o niej napisać. Język - równy tylko angielskiemu mistrzowi, forma utworu znana z innych Szekspirowskich dramatów. Samo wydanie przypada do gustu, stylizowane na starą książkę.
Pod wieloma względami jest to studium ludzkiej natury, porównanie postawy postaci, które są motorem akcji...

Jedna z najleeepszych książek które przeczytałam, jest to książka która wciągnęła mnie od pierwszych słów do ostatnich i pragnęłam więcej

Jedna z najleeepszych książek które przeczytałam, jest to książka która wciągnęła mnie od pierwszych słów do ostatnich i pragnęłam więcej

Jedna z lepszych sztuk Szekspira. Ponadto cechuje się łatwiejszym w zrozumieniu językiem niż pozostałe. Przyjemnie i szybko się czyta,a i zakończenie jest satysfakcjonujące :-)

Jedna z lepszych sztuk Szekspira. Ponadto cechuje się łatwiejszym w zrozumieniu językiem niż pozostałe. Przyjemnie i szybko się czyta,a i zakończenie jest satysfakcjonujące :-)