Wydana w 1920 roku historia Karoliny Milford, która z miasta przenosi się z mężem na uesańską prowincję. Małe miasteczko wydaje się jej brzydkie, a ona pełna jest idei i energii, by zmieniać świat. Pragnie wpływać na otoczenie. Szybko jednak zostaje skonfrontowana z miejscową koterią. Książka jest ciekawym studium kobiecej psychiki wystawionej na kolejne próby, na zmaganie się z prowincjonalnymi matronami, nieokrzesanymi farmerami i biznesmenami, z całą tą pospolitością, jak pojmuje Karolina swe otoczenie, z fałszywą pobożnością bądź z nadmierną dewocją. Karolinie przychodzi żyć w miasteczku, w którym każdy śledzi jej ruch jako nowicjuszki w małomiasteczkowym środowisku i w którym wszyscy wiedzą o sobie wszystko, a każdy ruch jest na tysiąc sposobów obgadany w stu różnych miejscach, od salonu golibrody począwszy po miejscowy elitarny klub. Przeczytałem w sześć dni ponad 700 stron z wypiekami na twarzy. Klasyka to jednak jest potęga. Książka stylistycznie nawiązuje do klasycznej XIX wiecznej powieści i przepełniona jest uroczym jowialnym Dickensowskim humorem, jednak nie sprawia anachronicznego wrażenia, gdyż jest skąpa w opisy przyrody, Lewis skupia się na portrecie psychologicznym głównej bohaterki, jego narrator wie o niej wszystko, a opisuje to językiem czytelnym, wartkim i tylko sporadycznie używa się w powieści nazbyt wyszukanych zwrotów. Polecam bardzo to moje ostatnie odkrycie.

Link do mojego bloga, serdecznie zapraszam i zachęcam do wpisów :)

https://riversidebluesnr2.blogspot.com/

Wydana w 1920 roku historia Karoliny Milford, która z miasta przenosi się z mężem na uesańską prowincję. Małe miasteczko wydaje się jej brzydkie, a ona pełna jest idei i energii, by zmieniać świat. Pragnie wpływać na otoczenie. Szybko jednak zostaje skonfrontowana z miejscową koterią. Książka jest ciekawym studium kobiecej psychiki wystawionej na kolejne próby, na zmaganie...

Narracja "Ulicy głównej", nawet jak na początek 20 w. , wydaje się już mocno tradycyjna. Również fabuła, którą nie bez powodu określano amerykańską "Panią Bovary", niesie idee, jakie bywały w literaturze podnoszone na długo przed publikacją dzieła Lewisa. A jednak trudno nie przyznać autorowi, że bardzo zgrabnie i niejednoznacznie pokazał problematykę mieszczańskiej mentalności, a jego bohaterka zyskuje przede wszystkim przez swą niejednoznaczność. Z jednej strony zapalona ideami reformatorskimi Karolina jest kimś, kogo powinniśmy odbierać pozytywnie, z drugiej niemożność wyrwania się z łańcuchów konwenansów i ograniczeń, a w efekcie porażka, to dowód na słabość i uzależnienie od przyjętych norm. Karolina bywa żałosna w swym oderwaniu od rzeczywistości i bujaniu w obłokach, a jej naszpikowana literaturą wyobraźnia nie przystaje do małomiasteczkowej rzeczywistości. Wszystko to zostawia czytelnika w lekkiej konfuzji i chyba ta złożoność problemu, jak i mistrzowskie oddanie szczegółów mentalności mieszkańców Gopher Prairie to główne atuty, jakie wzięto pod uwagę, przyznając Lewisowi pierwszego Nobla w historii amerykańskiej literatury

Narracja "Ulicy głównej", nawet jak na początek 20 w. , wydaje się już mocno tradycyjna. Również fabuła, którą nie bez powodu określano amerykańską "Panią Bovary", niesie idee, jakie bywały w literaturze podnoszone na długo przed publikacją dzieła Lewisa. A jednak trudno nie przyznać autorowi, że bardzo zgrabnie i niejednoznacznie pokazał problematykę mieszczańskiej...

Czytałam tę książkę dawno temu. Jedyne, co pamiętam, to główną bohaterkę - kobietę przeciętną pod każdym względem, mieszkająca w małym miasteczku, chcącą "wyrwać się" do większego miasta, bo nudy. Nie pamiętam zakończenia. Długie, przeciągnięte opisy małomiasteczkowej społeczności, jakiś taki kurz na wszystkim, irytacja.
Dziwny Nobel.

Czytałam tę książkę dawno temu. Jedyne, co pamiętam, to główną bohaterkę - kobietę przeciętną pod każdym względem, mieszkająca w małym miasteczku, chcącą "wyrwać się" do większego miasta, bo nudy. Nie pamiętam zakończenia. Długie, przeciągnięte opisy małomiasteczkowej społeczności, jakiś taki kurz na wszystkim, irytacja.
Dziwny Nobel.