W 1998 roku Chylińska miała zaledwie 22 lata, była już jednak znaną wokalistką zespołu O.N.A., z którym zdążyła wydać już dwie, świetnie sprzedające się płyty. Z perspektywy dnia dzisiejszego można jednak uznać, że ciągle jeszcze była u progu kariery i dorosłego życia.
O czym można prowadzić wywiad z tak młodą artystką? O rodzinie, dorastaniu, o pierwszych doświadczeniach przy mikrofonie, o zawiązaniu zespołu i dotychczasowej wspólnej pracy. Książka nie jest specjalnie obszerna. Nawet miło mi się ją czytało, mając wciąż w pamięci lata 90., czasy piosenek O.N.A. na listach przebojów i ich kasetę, którą kiedyś tam kupiłam pod koniec podstawówki. Książka przywołała wspomnienia klimatu tamtych lat, a zwłaszcza niektóre zamieszczone w niej zdjęcia. Są fragmenty, które sprawiały, że myślałam „całkiem fajna dziewczyna z tej Agnieszki”, są też i takie, które ukazywały brak dojrzałości i sprecyzowanych poglądów. Co jednak wcale przecież nie dziwi u 22-latki.
Dość zabawne doświadczenie – przeczytać taką książkę teraz, wiedząc już to wszystko, co działo się później.

W 1998 roku Chylińska miała zaledwie 22 lata, była już jednak znaną wokalistką zespołu O.N.A., z którym zdążyła wydać już dwie, świetnie sprzedające się płyty. Z perspektywy dnia dzisiejszego można jednak uznać, że ciągle jeszcze była u progu kariery i dorosłego życia.
O czym można prowadzić wywiad z tak młodą artystką? O rodzinie, dorastaniu, o pierwszych doświadczeniach...

Świetna

Świetna

Lubię/lubiłam Agnieszkę Chylińską..... do ostatniego wywiadu jaki przeczytałam na temat macierzyństwa, dzieci itd... a propos wydania nowej płyty. Ani piosenka "Królowa łez" (tytuł rodem z disco polo),ani jej stylizacja na chuligankę ze stadionu mnie nie przekonują. Nie poszłabym na koncert, nie przeczytam w najbliższym czasie żadnego wywiadu...znudziło się Pani bycie mamą...no naprawdę

Lubię/lubiłam Agnieszkę Chylińską..... do ostatniego wywiadu jaki przeczytałam na temat macierzyństwa, dzieci itd... a propos wydania nowej płyty. Ani piosenka "Królowa łez" (tytuł rodem z disco polo),ani jej stylizacja na chuligankę ze stadionu mnie nie przekonują. Nie poszłabym na koncert, nie przeczytam w najbliższym czasie żadnego wywiadu...znudziło się Pani bycie...

Zapotrzebowanie na biografie i autobiografie znanych osób, zawsze cieszyło się ogromnym popytem, tym bardziej jeśli owa postać wzbudzała nieustanne kontrowersje i wywoływała skandale. Jedyne, co się w tym zakresie zmieniło, to czas ich powstawania. Kiedyś, ze względu na dobrą pamięć o kimś, ale i dobro innych żyjących jeszcze współsprawców wielu wydarzeń z życia opisywanej postaci, pełna i w miarę obiektywna opowieść powstawała w kilka lat po jej śmierci. Niczym dziennikarze śledczy biografowie docierali do dostępnych i niedostępnych, oficjalnych i nieoficjalnych materiałów, przeprowadzali setki rozmów i wywiadów, zaglądali w każdy kąt i zachowując dziennikarska rzetelność (choć z tą też różnie bywało) komponowali albo pean albo złośliwą satyrę ku czci. Ale to już było i nie wróci więcej. Dzisiaj współcześni celebryci, jeśli tylko zaistnieją przez moment na scenie (jak to się kiedyś pięknie mówiło na estradzie),i zachłysną się publicznym uwielbieniem postanawiają błyskawicznie korzystać z tej magicznej chwili popularności jaka im została dana, i mając świadomość uczestniczenia w nieustannym wyścigu szczurów, gdzie oni tylko na moment wyprzedzili peleton stając się liderami chwili, stwarzają barwną opowieść o sobie i swoim jakże trudnym, ale i ciekawym przez to życiu. A my przecież z błyskiem w oczach rzucimy się na te sensacyjne informacje, bo żyjąc w poczuciu niespełnienia i nudy, potrzebujemy żyć czyimś życiem, często wcale nie po to, by się cieszyć, że komuś się udało, tylko by pozazdrościć i wzbudzić w sobie pełne nienawiści i zawiści pragnienia, które stają się motorem napędzającym nas do dźwigania swojego codziennego krzyża szarości i nijakości, bo nam się nie tylko nie udało, ale możemy jedynie ponarzekać, bo to nam zostało. Nie chcę powiedzieć, że tak jest w każdym przypadku, ale doświadczenie życiowe podpowiada mi, że niestety w wielu. Jak życie jętki jednodniówki, tak szybka jest kariera owych celebrytów, ale poza wspomnieniem, że byli pozostawiają nam też nieocenione swoje biografie, wyszlifowane przez specjalistów od marketingu, którzy wietrząc w tym interes dołożyli starań, by sprzedać wszystko, co się dało i wycisnąć tę przynosząca w tym momencie kasę cytrynę, by za chwile porzucić, schować do lamusa i zająć się kolejnymi cudownym odkryciem spragnionym sławy. Autobiografia to brzmi dumnie, ale dziś jest wytartym frazesem, bo wrzuca się pod nią bardziej osobiste wynurzenia czy przemyślenia, a nie głębokie analizy, wartościowe retrospekcje czy rzeczową chronologię pokazującą rozwój, wzrost i wybitność twórcy, kimkolwiek by on nie był. Na fali tego medialnego spektaklu powstała i ta auto-biograficzna opowieść o Agnieszce Chylińskiej. Na pewno na tle innych postaci polskiego show biznesu piosenkarki znakomitej, charyzmatycznej, o ciekawej osobowości, która poruszyła sceną muzyczną i przez ostatnie dwadzieścia lat miała na nią istotny wpływ. A że jest to osoba o dużym stopniu ekspresji i charakterna, to swym ostrym pazurem zaczepiła i skutecznie uczepiła się tego silnego wiatru, wzbijając się na coraz wyższe poziomy, i niczym larwa pokazała nam cały proces przeistaczania się w motyla. Od rzucającej kurwami i wyżywającej swych nauczycieli zbuntowanej nastolatki, po wytatuowaną czułą mamę trojga dzieci opowiadającej im piękne bajki, którymi zaczytuje się cała Polska. Taka metamorfoza zaskoczyła wszystkich i stała się okazją do weryfikowania wielu surowych ocen i tez wygłaszanych na jej temat, ale i na temat osób, które bardzo często oceniamy tylko na podstawie ich wyglądu czy scenicznego zachowania, nie zadając sobie trudu wniknięcia w o wiele głębsze pokłady ich wrażliwości i osobowości. Niemniej jednak poszła za ciosem i sama stworzyła swoją pierwszą biografie, która owszem zaspokaja naszą ciekawość i daje odpowiedzi na wiele pytań, ale skonstruowana w formie wywiadu jest tylko powierzchownym dotknięciem naszej bohaterki, nie wyczerpującej w żaden sposób i nie pozwalającej wniknąć głębiej w nią samą. Dlatego też, o ile mniej zasługujący na takie zapisy współcześni celebryci, robiący wszystko, by zamanifestować swoją intelektualność takim dziełem i pozostawić potomnym swe grafomańskie refleksje, o tyle Chylińska powinna znaleźć swoje miejsce na tej półce i doczekać się dobrze opracowanej i intrygującej opowieści o jej życiowych zmaganiach, który pokazałby cały twórczy proces zmian jaki zachodził w jej życiu, i który wywindował ją na piedestał, na którym w przeciwieństwie do innych ona już jest i mocno na nim stoi i nie zleci, bo opiera się na fundamentach, które ciężką pracą wybudowała. Dla wszystkich jednak choć trochę ciekawych postaci Agnieszki jest to dobry wstęp do spotkania się z tą oryginalną wokalistką i prawdziwą gwiazdą.

Zapotrzebowanie na biografie i autobiografie znanych osób, zawsze cieszyło się ogromnym popytem, tym bardziej jeśli owa postać wzbudzała nieustanne kontrowersje i wywoływała skandale. Jedyne, co się w tym zakresie zmieniło, to czas ich powstawania. Kiedyś, ze względu na dobrą pamięć o kimś, ale i dobro innych żyjących jeszcze współsprawców wielu wydarzeń z życia opisywanej...

Obszerny wywiad z 21-letnią wówczas frontwomenką zespołu O.N.A, która jeszcze nawet nie myślała o karierze solowej, przyznając, iż musi się wiele nauczyć. Tuż przed wydaniem trzeciej płyty ("T.R.I.P") Chylińska-skandalistka opowiada bez cenzury o swoim dzieciństwie, rodzinie, problemach w szkole i początkach kariery oraz zdradza, jakie ma plany na przyszłość. Jej pełne ironii wypowiedzi zdradzają dystans wobec świata, ale także ogromną wrażliwość artystki.
Zdecydowanie polecam fanom dawnej zbuntowanej Chylińskiej (szczególnie do czytania przy dźwiękach muzyki ;)

Obszerny wywiad z 21-letnią wówczas frontwomenką zespołu O.N.A, która jeszcze nawet nie myślała o karierze solowej, przyznając, iż musi się wiele nauczyć. Tuż przed wydaniem trzeciej płyty ("T.R.I.P") Chylińska-skandalistka opowiada bez cenzury o swoim dzieciństwie, rodzinie, problemach w szkole i początkach kariery oraz zdradza, jakie ma plany na przyszłość. Jej pełne...

Chylińska o sobie samej.
Czyli jak Agnieszka zaczynała. Jako fanka O.N.A. ostatniego dobrego zespołu polskich korzeni, który mógłby być legendą poza granicami naszego kraju, często wracam do tej lektury, ba. Sięgnęłam po nią bez wahania. Nie będę tutaj rozpisywać się na temat tego, jak nasza kochana Agnieszka się zmieniła, bo tworzy teraz inną muzykę. Między innymi w tej książce mamy wspomnienia po tamtej Agnieszce. Szalonej, odważnej, takiej, która sprawiała uśmiech na wielu twarzach. Po prostu. Każdemu, kto chociażby kojarzy nazwę O.N.A, bądź Chylińską nie w blond włosach, najserdeczniej polecam tę lekturę.~

Chylińska o sobie samej.
Czyli jak Agnieszka zaczynała. Jako fanka O.N.A. ostatniego dobrego zespołu polskich korzeni, który mógłby być legendą poza granicami naszego kraju, często wracam do tej lektury, ba. Sięgnęłam po nią bez wahania. Nie będę tutaj rozpisywać się na temat tego, jak nasza kochana Agnieszka się zmieniła, bo tworzy teraz inną muzykę. Między innymi w tej...

Opowieść o Chylińskiej rozpoczynającej dopiero swoją karierę muzyczną.

Opowieść o Chylińskiej rozpoczynającej dopiero swoją karierę muzyczną.

Jako wielka fanka O.N.A. jak i Chylińskiej samej w sobie powracam do tej książki bardzo często. Ubóstwiam wręcz.

Jako wielka fanka O.N.A. jak i Chylińskiej samej w sobie powracam do tej książki bardzo często. Ubóstwiam wręcz.

Pamiętam, że czytałam tę książkę jako dzieciak i wtedy bardzo się z nią utożsamiałam. Kocham Agę za szczerość!

Pamiętam, że czytałam tę książkę jako dzieciak i wtedy bardzo się z nią utożsamiałam. Kocham Agę za szczerość!