Tajemniczy ogród

Książka filar, ważna, jeśli nie najważniejsza, w poznawaniu świata literatury. Jedna z tych pierwszych, która pozwoliła mi na całe życie pokochać książki. Czytana chyba najwięcej razy w życiu; w dorosłym też. Dziś już czuję (czytam ze swoimi dziećmi), że to typowa literatura dla dzieci/mlodzieży, ale nie straciła siły, piękna i magii.

Książka filar, ważna, jeśli nie najważniejsza, w poznawaniu świata literatury. Jedna z tych pierwszych, która pozwoliła mi na całe życie pokochać książki. Czytana chyba najwięcej razy w życiu; w dorosłym też. Dziś już czuję (czytam ze swoimi dziećmi), że to typowa literatura dla dzieci/mlodzieży, ale nie straciła siły, piękna i magii.

Książkę czytałam pewnie z 30 lat temu, jako lekturę i teraz sięgnelam po nią czytając wspólnie z córką. Tak jak i wtedy, tak dziś bardzo mi się podobała i właściwie nie straciła nic ze swojej magii. Piękna, mądra i wciągająca. Zbudowana trochę jak najlepszy thriller (tajemnica, zagadka), a jednocześnie pełna ciepła i nadziei.

Książkę czytałam pewnie z 30 lat temu, jako lekturę i teraz sięgnelam po nią czytając wspólnie z córką. Tak jak i wtedy, tak dziś bardzo mi się podobała i właściwie nie straciła nic ze swojej magii. Piękna, mądra i wciągająca. Zbudowana trochę jak najlepszy thriller (tajemnica, zagadka), a jednocześnie pełna ciepła i nadziei.

„Tajemniczy ogród” - Frances Hodgson Burnett, sięgnąłem po tę pozycję, żeby sobie przypomnieć po wielu latach i między innymi dlatego że moja siostrzenica ma ja w kanonie lektur (5 klasa podstawówki) Książka niesie wiele pięknych wartości i jest osnuta tajemniczością, ale pod względem językowym, uważam że nie należy ona do łatwych odbiorze, zwłaszcza dziecka będącego w piątej klasie i chyba dlatego nie chce jej czytać, tylko odsłuchuje audiobook i to bez większego zaangażowania. Ostanie kilkadziesiąt stron, zaczęło mnie lekko nużyć a i samo zakończenie trochę rozczarowało.

„Tajemniczy ogród” - Frances Hodgson Burnett, sięgnąłem po tę pozycję, żeby sobie przypomnieć po wielu latach i między innymi dlatego że moja siostrzenica ma ja w kanonie lektur (5 klasa podstawówki) Książka niesie wiele pięknych wartości i jest osnuta tajemniczością, ale pod względem językowym, uważam że nie należy ona do łatwych odbiorze, zwłaszcza dziecka będącego w...

Mary Lennox, krnąbrna, ordynarna i rozpieszczona dziewczyna, po śmierci rodziców przeprowadza się do posiadłości Misselthwaite Manor w hrabstwie York. Właścicielem posiadłości jest jej wuj, Archibald Craven, człowiek ponury i głęboko nieszczęśliwy. Rezydencja jest posępna i tajemnicza, a jej częścią jest "tajemniczy ogród", który od dziesięciu lat pozostaje zamknięty, nikt nie ma do niego wstępu. Okazuje się, że nie jest to jedyny sekret posiadłości, gdyż wkrótce Mary słyszy płacz dziecka dobiegający z jednego z pokoi, jednak nikt ze służby nie chce jej odpowiedzieć na pytanie, kto płacze.
Powieść ma bardzo pociągający klimat, swoiście gotycki (przynajmniej w pierwszej jej połowie). Nie ma w literaturze dziecięcej książki podobnej. Główne postacie (Mary, Colin, Archibald Craven, czy ogrodnik Ben) to osoby na początku bardzo nieszczęśliwe, w których wraz z rozwojem wydarzeń, dokonuje się przemiana. Bohaterowie za sprawą potęgi własnych umysłów stają się osobami szczęśliwymi. Książka uczy młodych czytelników, że należy zmienić swoje nastawienie do świata, a życie staje się piękne i to że jesteśmy szczęśliwi, zależy tylko od nas samych. Powieść na pewno zasługuje na to, żeby być czytaną wciąż od nowa.

Mary Lennox, krnąbrna, ordynarna i rozpieszczona dziewczyna, po śmierci rodziców przeprowadza się do posiadłości Misselthwaite Manor w hrabstwie York. Właścicielem posiadłości jest jej wuj, Archibald Craven, człowiek ponury i głęboko nieszczęśliwy. Rezydencja jest posępna i tajemnicza, a jej częścią jest "tajemniczy ogród", który od dziesięciu lat pozostaje zamknięty, nikt...

No ni huhu nie potrafiłam się wciągnąć w tę książkę.
Ani teraz.
Ani dwadzieścia lat wcześniej.

No ni huhu nie potrafiłam się wciągnąć w tę książkę.
Ani teraz.
Ani dwadzieścia lat wcześniej.

[...]
Dopuszczenie do siebie myśli smutnych lub złych jest tym samym, co zakażenie organizmu, na przykład zarazkiem szkarlatyny. Skoro więc dopuści się do osiedlenia takiej myśli na stałe, może to mieć zgubny wpływ na całe życia.
[...]
Może na początku trzeba tylko mówić, że wydarzą się przyjemne rzeczy, aż w końcu zmusi się je do tego, że naprawdę się wydarzą.

[...]
Dopuszczenie do siebie myśli smutnych lub złych jest tym samym, co zakażenie organizmu, na przykład zarazkiem szkarlatyny. Skoro więc dopuści się do osiedlenia takiej myśli na stałe, może to mieć zgubny wpływ na całe życia.
[...]
Może na początku trzeba tylko mówić, że wydarzą się przyjemne rzeczy, aż w końcu zmusi się je do tego, że naprawdę się wydarzą.

To była moja lektura w piątej podstawówce, której jako jedynej nie przeczytałem (mam ponad 30 lat) teraz do niej wróciłem i żałuję, że wtedy odpuściłem. Dorastałem bowiem w okolicy (mała wioska) gdzie mieszkał ciężko chory chłopak niczym Colin z powieści, o którym mówiło się, że pożyje max parę lat przez co był na uboczy, bez kolegów itp . Czytając Tajemniczy Ogród nie mogłem wyzbyć się myśli jakbym to odebrał czytając to wtedy...

To była moja lektura w piątej podstawówce, której jako jedynej nie przeczytałem (mam ponad 30 lat) teraz do niej wróciłem i żałuję, że wtedy odpuściłem. Dorastałem bowiem w okolicy (mała wioska) gdzie mieszkał ciężko chory chłopak niczym Colin z powieści, o którym mówiło się, że pożyje max parę lat przez co był na uboczy, bez kolegów itp . Czytając Tajemniczy Ogród nie...

Jedzienie to magia. Jedzenie to życie ! :D

Jedzienie to magia. Jedzenie to życie ! :D

Czasami warto przypomnieć sobie literaturę z czasów młodości. Książka z bardzo pozytywnym przesłaniem, zwłaszcza w ciężkich czasach.

Czasami warto przypomnieć sobie literaturę z czasów młodości. Książka z bardzo pozytywnym przesłaniem, zwłaszcza w ciężkich czasach.

Przy tej książce zasypiałem, a nigdy mi się to nie zdarzyło.

Przy tej książce zasypiałem, a nigdy mi się to nie zdarzyło.