Podeszłam do tej książki z pewną rezerwą. Nie oczekiwałam zbyt wiele, może dlatego nie jestem rozczarowana. Opowieść na jedno popołudnie. Dialogi są, ale wplecione w narrację bez odpowiednich znaków. Z początku trochę to przeszkadzało, ale szybko się przyzwyczaiłam. Mały melodramat bez udawania, że to wielki temat. Podobało mi się bardziej niż wiele innych, nadętych i przegadanych historii o miłości.

Podeszłam do tej książki z pewną rezerwą. Nie oczekiwałam zbyt wiele, może dlatego nie jestem rozczarowana. Opowieść na jedno popołudnie. Dialogi są, ale wplecione w narrację bez odpowiednich znaków. Z początku trochę to przeszkadzało, ale szybko się przyzwyczaiłam. Mały melodramat bez udawania, że to wielki temat. Podobało mi się bardziej niż wiele innych, nadętych i...

Łatwa, naiwna, szybka do przebrnięcia - w ostatnim czasie przeczytałem kilka "mendoz" i większość nie zasługuje niestety na ocenę wyjściową (5*). Z tą jest podobnie. Nie zmieni mojego świata. Plus - do ogarnięcia w czasie jednego nudnego dnia w dziale wypożyczalni ;)

Łatwa, naiwna, szybka do przebrnięcia - w ostatnim czasie przeczytałem kilka "mendoz" i większość nie zasługuje niestety na ocenę wyjściową (5*). Z tą jest podobnie. Nie zmieni mojego świata. Plus - do ogarnięcia w czasie jednego nudnego dnia w dziale wypożyczalni ;)

Podobała mi się tak historia, pomimo tego, iż zapowiedziana i w części opowiedziana we wstępie przez Autora, jak i jej styl. Niecodzienna narracja oparta na dialogach, opowiadanie, a w końcu powieść oparte na zamyśle dramatu.
Bogaty utracjusz, myśliwy i kolekcjoner i jego relacja z ambitną zakonnicą, niczym taniec motyla wokół pajęczej sieci. Do tego świetnie oddana atmosfera wizyt zapowiadających upadek, podobnie zresztą jak i tytuł. To niczym wstęp do opętania przez uczucie a w zamysłach bohaterki zakonnicy Consuelo- przez diabła. W tej płaszczyźnie nieco zbliżone do wcześniejszej "Matki Joanny od aniołów".
Akcja w większości rozgrywa się w latach 50-tych XX wieku w Hiszpanii, nie mniej epoka i jej rys społeczny i historyczny stanowią jedynie tło dla wprowadzenia kolejnych mężczyzn zainteresowanych osobą młodej przeoryszy ze spokojem przyjmującej swój los.

Podobała mi się tak historia, pomimo tego, iż zapowiedziana i w części opowiedziana we wstępie przez Autora, jak i jej styl. Niecodzienna narracja oparta na dialogach, opowiadanie, a w końcu powieść oparte na zamyśle dramatu.
Bogaty utracjusz, myśliwy i kolekcjoner i jego relacja z ambitną zakonnicą, niczym taniec motyla wokół pajęczej sieci. Do tego świetnie oddana...

Tym razem Mendozie nie udało się mnie oczarować. Historia jest za banalna, główni bohaterowie za banalni a na dodatek, co nigdy nie kojarzyło mi się z książkami Mendozy, rozwój akcji jest boleśnie przewidywalny. Bohaterowie tej książki od początku do końca byli mi po prostu obojętni.

Tym razem Mendozie nie udało się mnie oczarować. Historia jest za banalna, główni bohaterowie za banalni a na dodatek, co nigdy nie kojarzyło mi się z książkami Mendozy, rozwój akcji jest boleśnie przewidywalny. Bohaterowie tej książki od początku do końca byli mi po prostu obojętni.

krótka hiszpańska historia. siostra zakonna w potrzebie i bogaty podrywacz, który może te potrzebę zaspokoić. czytam i czekam na upadek siostry, bo zejść na drogę grzechu z zawodowym kłamcą łatwo. a kiedy zakonnica już ulega okazuje się, że kawaler ani miłością ani pomocą niewieście zainteresowany nie jest. a siostra jak to kobieta do końca życia o tej miłości pamięta.

krótka hiszpańska historia. siostra zakonna w potrzebie i bogaty podrywacz, który może te potrzebę zaspokoić. czytam i czekam na upadek siostry, bo zejść na drogę grzechu z zawodowym kłamcą łatwo. a kiedy zakonnica już ulega okazuje się, że kawaler ani miłością ani pomocą niewieście zainteresowany nie jest. a siostra jak to kobieta do końca życia o tej miłości pamięta.

Mam z tą książką pewien problem; spodobała mi się historia w niej opisana, nastrój całej opowieści jest piękny (zwłaszcza gdy skrytemu, charyzmatycznemu i niejasne czy mającemu dobre zamiary Augustowi Aixeli przypiszemy w wyobraźni twarz Vincenta Cassela),lecz styl pisania, natłok słów, brak klasycznego oddzielenia dialogów od myśli bohaterów.. To wszystko wpływało u mnie na utrudniony odbiór lektury.

Jest to pierwsza książka Mendozy (a także szerzej, iberyjska),jaką przeczytałam, więc może to tylko kwestia obycia, oczytania. Na pewno zajrzę jeszcze do twórczości tego Pana.

Mam z tą książką pewien problem; spodobała mi się historia w niej opisana, nastrój całej opowieści jest piękny (zwłaszcza gdy skrytemu, charyzmatycznemu i niejasne czy mającemu dobre zamiary Augustowi Aixeli przypiszemy w wyobraźni twarz Vincenta Cassela),lecz styl pisania, natłok słów, brak klasycznego oddzielenia dialogów od myśli bohaterów.. To wszystko wpływało u mnie...

Mam problem z poważnymi książkami Mendozy. Chociaż czy to rzeczywiście była poważna powieść. Zakochana niczym pensjonarka zakonnica. Niedobry, wykorzystujący naiwne kobiety posiadacz ziemski. Wierny zarządca majątku. Dobry rabuś. Toż to same klisze i stereotypy. Przeczytałam, lecz nie urzekła. A naprawdę się starałam. I pozostało tylko pytanie – czy ta niewinność w istocie się zagubiła. Moim zdaniem absolutnie nie. Czy polecam? Nie wiem. Jeśli przeczytacie, to krzywda się wam nie stanie, a może nawet odkryjecie drugie dno, czego mnie nie było dane.

Mam problem z poważnymi książkami Mendozy. Chociaż czy to rzeczywiście była poważna powieść. Zakochana niczym pensjonarka zakonnica. Niedobry, wykorzystujący naiwne kobiety posiadacz ziemski. Wierny zarządca majątku. Dobry rabuś. Toż to same klisze i stereotypy. Przeczytałam, lecz nie urzekła. A naprawdę się starałam. I pozostało tylko pytanie – czy ta niewinność w istocie...

Historia miłosna? Niech i tak będzie. Wprawka literacka, która miała być dramatem, parę zgrabnych zdań i to wszystko.

Historia miłosna? Niech i tak będzie. Wprawka literacka, która miała być dramatem, parę zgrabnych zdań i to wszystko.

zabawna

zabawna

Zaczynając czytać tę książkę, nie wiedziałam, że Mendoza może pisać bez szyderstw, ironii i komizmu. Ale w sumie nie – bez ironii nie umie.
To całkiem poważna i całkiem intrygująca historia grzechu życia młodej zakonnicy, a jednak nie mogłam się oprzeć wrażeniu, że Mendozę potwornie to bawi. Tak jakby śmiał się z niej w duchu, ale na zewnątrz tego nie pokazywał. Co go zdradziło? Sama nie wiem, ale po prostu nie da rady traktować tej historii poważnie.
No i czytałam to podczas paskudnie deszczowego lata. Romantycznie mi się to zespoliło.

Zaczynając czytać tę książkę, nie wiedziałam, że Mendoza może pisać bez szyderstw, ironii i komizmu. Ale w sumie nie – bez ironii nie umie.
To całkiem poważna i całkiem intrygująca historia grzechu życia młodej zakonnicy, a jednak nie mogłam się oprzeć wrażeniu, że Mendozę potwornie to bawi. Tak jakby śmiał się z niej w duchu, ale na zewnątrz tego nie pokazywał. Co go...