Szymon Wróbel znany jest jako autor książki "Odkrycie nieświadomości. Czy destrukcja kartezjańskiego pojęcia podmiotu poznającego?" (Wrocław 1997). Ale Szymon Wróbel to także piszący pod pseudonimem Hugo Draxler autor dwóch oryginalnych powieści i licznych esejów. Te dwa oblicza ściśle myślącego psychologa i filozofa oraz pisarza zespoliły się w udany sposób w niniejszej książce. Bohaterami są tutaj najwybitniejsi pisarze dwudziestowieczni: Beckett, Celan, Schulz, Borges, Genet, Grass, Lem, Marquez. W istocie jednym głównym jest skomplikowana relacja między filozofią a literaturą. Autor odkrywczo szkicuje mapę nowoczesnych i ponowoczesnych dyskursów filozoficznych i literackich, wykorzystuje pomysły Derridy, polemizuje z Rortym, Habermasem, włącza do swojej argumentacji twierdzenia Foucaulta, i czyni to wszystko nie dlatego, że sam nie ma nic do powiedzenia (wręcz przeciwnie),ale dlatego, że dziś nie sposób inaczej pisać, inaczej filozofować.
Drugi temat książki to interpretacja. Godnym podziwu jest pomysł, by interpretację traktować nie jako egzegezę ukrytych znaczeń, lecz jako inwencję wynikłą z nieoczekiwanego zestawienia różnych języków. Autor uprawia nowy typ humanistycznego dyskursu, w którym marzenia o wielojęzyczności (czy autor to filolog, filozof, psycholog czy teoretyk literatury?) i nieuchronna jego autobiografizacja idą w parze z wnikliwa lekturą tekstów literackich i erudycją filozoficzna.
Doprawdy Szymon Wróbel napisał fascynująca książkę.
Michał Paweł Markowski