Jest to bodaj pierwsza publikacja Foucaulta, od której ponoć się odżegnywał, choć uważam, że niesłusznie. Można się nie zgadzać z treścią, ale autor prezentuje perspektywę, która stanowi istotny i jednocześnie kontrowersyjny sposób ujmowania istoty choroby psychicznej. Książka jest formalnie podzielona na dwie części. Pierwsza prezentuje stanowisko alternatywne dla naturalistycznie i biologicznie zorientowanej psychiatrii; jest inspirowana Jaspersem i fenomenologią, można by zaliczyć ją do szerszego nurtu tzw. psychiatrii fenomenologicznej. Druga część natomiast zawiera specyficzny rys intelektualny, charakterystyczny dla późniejszej, właściwej myśli Foucaulta. Określić go można mianem kulturowego, bądź też historycznego. Foucault analizuje bowiem kulturowe i historyczne warunki kształtowania się pojęcia choroby psychicznej, w opozycji do normalności. Wobec tego powyższe są po prostu elementami języka, konstruktami społecznymi wytworzonymi w konkretnych celach.
Książkę czytałem z przymrużeniem oka, z uwagi na jej niekonieczną zgodność z aktualnymi wynikami badań z zakresu psychologii i psychiatrii. Jakkolwiek jest ona interesująca, z filozoficznego, ale także psychologicznego punktu widzenia.

Jest to bodaj pierwsza publikacja Foucaulta, od której ponoć się odżegnywał, choć uważam, że niesłusznie. Można się nie zgadzać z treścią, ale autor prezentuje perspektywę, która stanowi istotny i jednocześnie kontrowersyjny sposób ujmowania istoty choroby psychicznej. Książka jest formalnie podzielona na dwie części. Pierwsza prezentuje stanowisko alternatywne dla...