Dziwna, nieszablonowa, ale coś w sobie ma. Fani/fanki romansu raczej się rozczarują, fani/fanki fantasy też. To książka, która jest miksem. Dla mnie dość ciekawym. I właśnie zakończenie, na które wszyscy narzekają sprawia, że po przeczytaniu ostatniego zdania zatrzymałam się na chwile.

Dziwna, nieszablonowa, ale coś w sobie ma. Fani/fanki romansu raczej się rozczarują, fani/fanki fantasy też. To książka, która jest miksem. Dla mnie dość ciekawym. I właśnie zakończenie, na które wszyscy narzekają sprawia, że po przeczytaniu ostatniego zdania zatrzymałam się na chwile.

Jaka oczywiście nieoczywista jest ta powieść. Trudno ją zaklasyfikować do konkretnego gatunku. Bohaterowie, nawet gdy czasem nie akceptujemy ich zachowania, raczej budzą sympatię. Niejednokrotnie zaskakują. Zastanawia mnie ta dziwna relacja łącząca głównych bohaterów. A zokończenie?... o cóż, zdecydowanie nie domyśliłabym się takiego finału.
Nie mogę powedzieć, że lektura nie była ciekawa, przyjemna. Znalazłąm w niej zdania - perełki. Jednak "zdziwienie" dominowało i to uznaję za największy plus.

Jaka oczywiście nieoczywista jest ta powieść. Trudno ją zaklasyfikować do konkretnego gatunku. Bohaterowie, nawet gdy czasem nie akceptujemy ich zachowania, raczej budzą sympatię. Niejednokrotnie zaskakują. Zastanawia mnie ta dziwna relacja łącząca głównych bohaterów. A zokończenie?... o cóż, zdecydowanie nie domyśliłabym się takiego finału.
Nie mogę powedzieć, że lektura...

Koniec wieńczy dzieło i jeśli uznamy tę książkę, co sugeruje wydawca, jako opowieść o miłości (jak u Amelii – chodzi o film?) czy w nurcie realizmu magicznego ( jak u Marqueza – o zgrozo!) to tak, autor na koniec zagubił się i żadna trupa cyrkowa nie uratuje go przed utonięciem, ale jeśli potraktujemy powieść jak udaną groteskę, napisaną z polotem i elegancją, z bohaterami obwiedzionymi grubym konturem, to już jesteśmy całkiem blisko absurdu i wtedy to zakończenie nie rozczarowuje aż tak bardzo, bo mąż pijak, stary kawaler zakochany w palcach stóp swojej podwładnej, cnotliwa urzędniczka o wyglądzie bogini przechodząca metamorfozę w dziwkę, niedowarzony genialny artysta malarz jako tytan seksu i bezczelności, oraz moja faworytka, pani Oktar wypowiadająca jedno zdanie, ale za to jakże ważkie, oni wszyscy uczestniczą w korowodzie miłości i pożądania które doprowadza do karykatury miłości. I czyż w takim świetle nie należałoby pobłażliwie potraktować Walpurnii o niezbyt wpasowanej do całości roli narratorki, Mamma Cesare wróżącą nie wiadomo z czego nie wiadomo co oraz zakończenia pisanego w pośpiechu przed zbliżającą się stacją Broughty Ferry, bo przecież w końcu to wszystko… koszałki-opałki.

Koniec wieńczy dzieło i jeśli uznamy tę książkę, co sugeruje wydawca, jako opowieść o miłości (jak u Amelii – chodzi o film?) czy w nurcie realizmu magicznego ( jak u Marqueza – o zgrozo!) to tak, autor na koniec zagubił się i żadna trupa cyrkowa nie uratuje go przed utonięciem, ale jeśli potraktujemy powieść jak udaną groteskę, napisaną z polotem i elegancją, z bohaterami...

Na pewno nie jest to stereotypowy romans sekretarki i jej przełożonego. Wszystko jest takie leniwe, spokojne, ale jednak akcja toczy się dalej. Całość naprawdę wypada nieźle, ale zakończenie (z "przemianą" bohaterki) - jak dla mnie zaszkodziło całości książki. Czy po tej lekturze zakocham się na nowo - nie sądzę.

Na pewno nie jest to stereotypowy romans sekretarki i jej przełożonego. Wszystko jest takie leniwe, spokojne, ale jednak akcja toczy się dalej. Całość naprawdę wypada nieźle, ale zakończenie (z "przemianą" bohaterki) - jak dla mnie zaszkodziło całości książki. Czy po tej lekturze zakocham się na nowo - nie sądzę.

Kochać do granic możliwości, zwariować z miłości, kochać z psim oddaniem... to są słowa które autor w tej historii zawarł mówiąc o zwykłym życiu gdzieś w mieście jednym z wielu, podejrzewam nie przypadkowo nazywającym się Kropka. takich zwykłych Kropek na mapie jest wiele i w każdej może się wydarzyć podobna historia, że gdzieś ktoś nie doczekał jednego dnia...
nie jest to wesoła książka, koniec też nie do końca happy end, jakoś mi smutno po przeczytaniu jej

Kochać do granic możliwości, zwariować z miłości, kochać z psim oddaniem... to są słowa które autor w tej historii zawarł mówiąc o zwykłym życiu gdzieś w mieście jednym z wielu, podejrzewam nie przypadkowo nazywającym się Kropka. takich zwykłych Kropek na mapie jest wiele i w każdej może się wydarzyć podobna historia, że gdzieś ktoś nie doczekał jednego dnia...
nie jest to...

Historia z pogranicza fantasy. Burmistrz i jego sektetarka i obraz i wyspa i marzenia o szczęśliwej miłości...

Historia z pogranicza fantasy. Burmistrz i jego sektetarka i obraz i wyspa i marzenia o szczęśliwej miłości...

Mogłoby być więcej gwiazdek, ale tych głupot pod koniec nie mogłam już czytać...
A mogła być to naprawdę dobra i klimatyczna książka, cóż..

Mogłoby być więcej gwiazdek, ale tych głupot pod koniec nie mogłam już czytać...
A mogła być to naprawdę dobra i klimatyczna książka, cóż..

Nie doczytałam do końca, mimo najszczerszych chęci

Nie doczytałam do końca, mimo najszczerszych chęci

Mdla.

Mdla.

Ta książka nie była ani interesująca ani boska. Ale sama fabuła i historia jak dla mnie były przepiękne.. do czasu.
Pierwsze słowo jakie mi przychodzi do głowy po przeczytaniu tej powieści to ''wypełniacz'' spytacie dlaczego? A no dlatego, że wszystkiego było za dużo - po co mówić coś raz, skoro można to powtórzyć pięć lub więcej razy. 
Następnie przychodzi mi na myśl ''nieoryginalność'' bo jednak była to książka dość przewidywalna. Zresztą w samej fabule mamy dość oklepany temat. Mi osobiście jako tako nie przeszkadzał bo jednak dużo o nim nie czytam.

Nachodzą mnie jednak teraz pewne przemyślenia, których nie mogę totalnie zignorować. Teoretycznie zastanawiając się co autor chciał nam przekazać przez tę książkę na start mogę powiedzieć, że było to pokazanie czym jest miłość i do czego jesteśmy zdolni kochając drugą osobę. Z tego też powodu początek książki jest dla mnie piękny i obiecujący niesamowitą historię dwojga ludzi.
Ale niestety ku mojemu zdumieniu dostałam ni to realizm magiczny ni to po prostu liryczny i więź między dwoma głównymi bohaterami, która została opisana, ale nie została odczuwalna.
A szkoda.

Dla tych, którzy lubią dziwne? książki - zdecydowanie polecam.

Ta książka nie była ani interesująca ani boska. Ale sama fabuła i historia jak dla mnie były przepiękne.. do czasu.
Pierwsze słowo jakie mi przychodzi do głowy po przeczytaniu tej powieści to ''wypełniacz'' spytacie dlaczego? A no dlatego, że wszystkiego było za dużo - po co mówić coś raz, skoro można to powtórzyć pięć lub więcej razy. 
Następnie przychodzi mi na myśl...