To była pierwsza poważna książka jaką wypożyczyłem z biblioteki. Niby Harry Potter już był, Kaczor Donald przewalał się stertami, a Pies jeździł i jeździł tą koleją w kółko, ale ja, brzdąc z podstawówki, stwierdziłem, że przeczytam coś ambitnego, coś, co czytają dorośli. I tak mój palec trafił na półkę z literaturą polską w miejscu cokolwiek dowolnym. Pani z biblioteki zapisała Listy z Archipelagu Salomona na moim koncie i nie było już odwrotu (do dziś mam tak, że jeśli mam książkę z biblioteki, to przetrzymuje ją, dopóki nie przeczytam, nienawidzę oddawać nieprzeczytanych książek). To był wybór ze wszechmiar najgorszy. W tej książce nic się nie dzieje. Jedne wielkie flaki z olejem. Nie zmienia to jednak faktu, że dla 10-letniego chłopca ten świat był magiczny. I tu trzeba oddać słuszność autorowi, opisy były niezwykle plastyczne i działające bardzo mocno na wyobraźnię. Czytając te listy, czułem się tak, jakbym rzeczywiście na tej wyspie był, czuł piasek pod nogami, słuchał szumu fal i spał pod gołym niebem. Pozycja sama w sobie nie otarła się nawet o wybitność, ale sentyment jest ogromny.

To była pierwsza poważna książka jaką wypożyczyłem z biblioteki. Niby Harry Potter już był, Kaczor Donald przewalał się stertami, a Pies jeździł i jeździł tą koleją w kółko, ale ja, brzdąc z podstawówki, stwierdziłem, że przeczytam coś ambitnego, coś, co czytają dorośli. I tak mój palec trafił na półkę z literaturą polską w miejscu cokolwiek dowolnym. Pani z biblioteki...