Pospolity napad rabunkowy, jeden ze sprawców prowadzi policjantów, jak po sznurku, do swojej kryjówki – pensjonatu uroczej pani Clement. Wystarczy jedynie poczekać aż się pojawi. Zaskoczeniem jest, że dyżurujący właśnie przez pensjonatem inspektor Janvier zostaje postrzelony. Maigretowi trudno uwierzyć, że dokonał tego poszukiwany – jest przecież jedynie zdesperowanym amatorem, a usiłowanie zabójstwa policjanta nie ma żadnego sensu. Rozpoczyna śledztwo, które doprowadza go do... Z całą pewnością jest wyjątkowo pokręcone i zawiłe.
Simenon używa Maigreta właściwie jako tło, pretekst do nakreślenia szczegółowego opisu społeczeństwa Paryża z ubiegłego wieku. Robi to w niezwykle plastyczny sposób, postacie są wyraziste, mają swoje zalety, ale i wady. Zarówno te biedne jak i odrobinę bogatsze, od podstarzałego nauczyciela śpiewu do początkującej prostytutki. Wszyscy oni mają ten sam cel – przetrwać w wielkim mieście i ułożyć sobie życie. A i sam Maigret odkrywa kolejną kartę ze swojego życia: kiedy na chwilę staje się słomianym wdowcem, bo żona wyjeżdża w sprawach rodzinnych, ucieka z domu do pensjonatu, bo ten jest zbyt pusty, co Maigreta złości ale i przeraża.
Do Simenona trzeba się przyssać, czytanie jego pojedynczych powieści może być zaledwie przyjemne, a niekiedy rozczarowujące, śledzenie całości staje się fascynujące.

Pospolity napad rabunkowy, jeden ze sprawców prowadzi policjantów, jak po sznurku, do swojej kryjówki – pensjonatu uroczej pani Clement. Wystarczy jedynie poczekać aż się pojawi. Zaskoczeniem jest, że dyżurujący właśnie przez pensjonatem inspektor Janvier zostaje postrzelony. Maigretowi trudno uwierzyć, że dokonał tego poszukiwany – jest przecież jedynie zdesperowanym...

Stary, dobry Simenon. Tu śledztwo nie opiera się na technice, śladach, odciskach palców, tylko na obserwacji i logicznym myśleniu. Policjant nie ma takiego wsparcia technicznego jak dziś, musi wykoncypować kto, jak, dlaczego. I w głównej mierze na tym polega jego praca. Przestępcy też łagodniejsi, popełniają tylko "normalne" zbrodnie, bez tej "fantazji" i okrucieństwa, o jakich możemy czytać we współczesnych książkach.

Stary, dobry Simenon. Tu śledztwo nie opiera się na technice, śladach, odciskach palców, tylko na obserwacji i logicznym myśleniu. Policjant nie ma takiego wsparcia technicznego jak dziś, musi wykoncypować kto, jak, dlaczego. I w głównej mierze na tym polega jego praca. Przestępcy też łagodniejsi, popełniają tylko "normalne" zbrodnie, bez tej "fantazji" i okrucieństwa, o...

W tym tomie serii z komisarzem, Maigret prowadzi sprawę tajemniczego postrzelenia inspektora policji, który śledził sprawcę drobnego rabunku. Śledztwo wydaje się trudne, ale nasz komisarz zamieszkuje w okolicy i dokopuje się wreszcie prawdy, jak zwykle... Książka dotyka problemu młodych ludzi przybywających z prowincji do Paryża, którzy imają się wszelkich zajęć żeby przeżyć, a czasami w desperacji schodzą na drogę przestępstwa. Niestety, ten temat potraktowany jest przez Simenona po macoszemu, a szkoda.

Ten tom serii z Maigretem, napisany w 1951r., zaczyna się dziwnie: oto nasz komisarz musi sobie poradzić bez żony, czyli jest słomianym wdowcem, i wydaje się całkowicie zagubiony. Na szczęście pojawia się sprawa do rozwiązania: oto inspektor policji śledzący drobnego rabusia zostaje poważnie postrzelony. Kluczowa dla śledztwa jest odpowiedź na pytanie, czy rabuś miał z tym związek. Nasz komisarz instaluje się więc w pensjonacie, w którym pomieszkiwał drobny przestępca i stamtąd prowadzi śledztwo. Sprawa wydaje się mocno zagmatwana, ale nasz bohater wgryza się w życie ludzi z otoczenia i wreszcie doprowadza do jej rozwiązania.

Ciekawe tu co innego. Simenon wspomina o trudnym życiu młodych ludzi, przybywających z prowincji do Paryża w oczekiwaniu na lepsze życie, oto student, który przymiera głodem i zarabia na życie przepisując nuty, oto młody chłopak, który łapie się każdego zajęcia aby przeżyć, wreszcie w desperacji decyduje się wejść na drogę przestępstwa, oto młoda dziewczyna nie mająca nic do zaoferowania, sprzedaje więc swoje ciało bogatemu sponsorowi... Rzeczy widziane i dziś. Niestety, Simenon tylko muska ten problem, koncentrując się na dość trywialnym rozwiązaniu zagadki kryminalnej. Centralnym tematem książki jest subtelna gra psychologiczna między komisarzem a schorowaną kobietą w średnim wieku, ale mi bardziej brakuje tła obyczajowo-ekonomicznego, potraktowanego przez Simenona po macoszemu.

Jak wiadomo Simenon miał ambicję zostać Balzakiem XX wieku, w tej książce widać jak subtelnie oddaje twarde stosunki społeczne i ekonomiczne ówczesnego Paryża. Niemniej porusza się tylko po powierzchni, nie zstępuje niżej. No Balzakiem to on nie jest...

W tym tomie serii z komisarzem, Maigret prowadzi sprawę tajemniczego postrzelenia inspektora policji, który śledził sprawcę drobnego rabunku. Śledztwo wydaje się trudne, ale nasz komisarz zamieszkuje w okolicy i dokopuje się wreszcie prawdy, jak zwykle... Książka dotyka problemu młodych ludzi przybywających z prowincji do Paryża, którzy imają się wszelkich zajęć żeby...