Powieść autorki, której ojczystą mową jest kannada, język z południa Indii o bogatej literaturze, pojechała sobie do Kanady bodajże i tam pisze używając do tego celu angielskiego. Nie dziwię się, to poszerza krąg ewentualnych odbiorców tysiąckrotnie, a mimo trochę szkoda... Większość z nas woli, kiedy ONI (Azjaci, Afrykanie itd.) piszą o NICH, ale dla NAS, nie dla NICH, bo łatwiej nam zrozumieć tekst skrojony po euro-amerykańsku - proszę popatrzeć choćby na Noble dla pisarzy z Orientu, prawie wszyscy mieszkają u nas i piszą w językach europejskich.
Po angielsku czy nie, mamy tu indyjskie życie w Indiach, indyjską mentalność i indyjskie problemy, chociaż sposób ich przedstawienia już raczej euroamerykański (cóż, globalizacja oznacza też utratę - w jakiejś części - różnorodności). Dziecko imigrantów w Kanadzie traci rodziców i trafia do dziadków w Indiach – od razu przychodzi na myśl "Tajemniczy Ogród" i inne schematy rodem z brytyjskiego pisarstwa, na szczęście autorka użyła własnej wrażliwości i własnego pomysłu. Faktycznym bohaterem jest dziadek dziewczynki, jego rozumienie (i nierozumienie) świata, swojej roli jako męża, swojego ojcostwa, jego powolne oswajanie się z obcym, nie-swoim, nie-znanym.
Tym, którzy eksplorują indyjskość, książka da bardzo dużo. Tym, którzy szukają dobrej literatury o człowieku i o rodzinie, da równie wiele.
Powieść przetłumaczyła Danuta Stasik, na co dzień zajmująca się językiem hindi, a tu przekład z angielskiego -bardzo harmonijny, dźwięczny, bogaty, acz nie przesadzony. Świetny.
Tylko... okładka! Dla Hindusów ten rodzaj grafiki jest naturalny, jest też estetyczny, a dla nas to bohomaz, i tyle. Okładka odstrasza, i to skutecznie, sądząc po ilości czytelników na lc. Zresztą inne okładki indyjskiej prozy w wydawnictwie Dialog mogą wzbudzać podejrzenia o dywersję ze strony obcych wywiadów (obcych wydawnictw?). Ich autorzy i odpowiedzialni za taki wybór redaktorzy powinni za karę przez rok zamiatać ulice. W deszczu. Pod wiatr.

Powieść autorki, której ojczystą mową jest kannada, język z południa Indii o bogatej literaturze, pojechała sobie do Kanady bodajże i tam pisze używając do tego celu angielskiego. Nie dziwię się, to poszerza krąg ewentualnych odbiorców tysiąckrotnie, a mimo trochę szkoda... Większość z nas woli, kiedy ONI (Azjaci, Afrykanie itd.) piszą o NICH, ale dla NAS, nie dla NICH, bo...

Akcja tej książki dzieje się równolegle w fikcyjnym miasteczku na południu Indii, w Toturpuram i w Vancouver. Zamieszkała w Kanadzie, a pochodząca ze stanu Orisa autorka zna oba te światy. Splata je w powieści przedstawiając historię rodziny Rao. Śledzimy tę historię z punktu widzenia Sripati Rao, syna znanego, tragicznie zmarłego prawnika, który rozczarował swą matkę porzucając medycynę. Dziś lekceważony w pracy (pisanie reklam) próbuje się realizować pisząc do gazet listy na tematy społeczne. Żyje on w domu w cieniu konfliktów stale rozczarowanej i atakującej wszystkich matki i coraz bardziej obcej mu żony Nirmali. Pełen poczucia winy wobec siostry Putti. Zmęczony myślami, że nie dopełnił obowiązku brata, bo nie wydał jej za mąż. Zawiedziony na niepracującym, wiecznie protestującym w demonstracjach synu Arunie. Od lat nie odzywa się do córki Mayi, która zraniła go poślubiając w Kanadzie białego mężczyznę. Równolegle autorka przedstawia tę historię widzianą oczyma 7-letniej Nandany, wnuczki Sripati. Dziewczynka nagle w Kanadzie traci w wypadku samochodowym rodziców. Widzimy Vancouver oczyma Sripati, a potem południe Indii oczyma małej osieroconej dziewczynki.

Książka opowiada o oswajaniu obcości i drodze do pojednania się w rodzinie, o godzeniu się ze śmiercią bliskiej osoby. Historię tę napisano czasem w sposób gorzki, często z humorem.
W książce Indie jawią się pod postacią smaków potraw, lekcji tańca klasycznego, braku wody, prądu, przełamywania uprzedzeń wobec niższych kast, strachu przed szpitalem, gdzie wytną coś z ciebie na części, dzieci z dumą wysyłanych do Ameryki na studia i z bólem odnajdowanych tylko w listach, telefonach i...

Kopiuję mój post blogu valley-of-dance.blog.onet.pl i strony nietylkoindie.pl (tam z ilustracjami)

Cytaty:
* o matce Sripati Rao: "Ammajja straciła w życiu tak wiele - dzieci, złudzenia, marzenia, zaufanie do innych - że jedna strata więcej tak naprawdę już dla niej się nie liczyła. Wszystko przychodzi i odchodzi. Takie jest życie. Co tylko udało jej się pochwycić trzymała kurczowo z zaciekłością zwierzęcia, które dopadło swoją ofiarę".

* Arun do swego ojca, Sripati: "Wy mieliście o co walczyć - niepodległość Indii i tak dalej, prawdziwe ideały. Dla mnie i dla moich przyjaciół walka toczy się przeciwko codziennej niesprawiedliwości, naszym rodakom, którzy pozbawiają nas naszych praw.To jedyny świat, jaki mam i za jaki czuje się odpowiedzialny. Muszę mieć pewność, że nie wyleci w powietrze czy nie zostanie zmyty w następnej powodzi lub tez skażony chemikaliami."

* Sripati do swego syna, Aruna: "Ja też marzyłem o tym, aby być bohaterem i spójrz teraz na mnie. Utracisz tę całą wojowniczą niewinność, kiedy posiwieją ci włosy i stwierdzisz,że jesteś odpowiedzialny za życie innych osób, nie tylko za swoje.Wszystko niepostrzeżenie będzie znikać, jedno po drugim, twoje marzenia wyparują przypiekane ostrym słońcem rzeczywistości. Dom, skuter, wykształcenie dziecka, rachunki za leczenie, jedzenie, ubranie, buty... Wszystko to cię pogrąży i, zanim się zorientujesz, znajdziesz się jak, jak ja, u kresu młodości i spytasz samego siebie: Dlaczego to wszystko sobie odpuściłem?"

* Nirmala ucząc tańca klasycznego do swojej uczennicy: "Jesteś Ramą, szlachetnym królem, bohaterem. Stąpaj z godnością. Krocz odważnie i z pokorą. Unieś wysoko głowę. A ty jesteś Rawaną. On też jest potężnym królem, ale jego krok jest krokiem pyszałka. Człowieka, który jest zbyt dumny, a więc nie jest bohaterem"

Akcja tej książki dzieje się równolegle w fikcyjnym miasteczku na południu Indii, w Toturpuram i w Vancouver. Zamieszkała w Kanadzie, a pochodząca ze stanu Orisa autorka zna oba te światy. Splata je w powieści przedstawiając historię rodziny Rao. Śledzimy tę historię z punktu widzenia Sripati Rao, syna znanego, tragicznie zmarłego prawnika, który rozczarował swą matkę...

Każdy komu zdarzyło się być w Indiach wie doskonale , że to jedyne takie miejsce na ziemi , nieporównywalne z żadnym innym. Szok kulturowy zdarza się każdemu , choćby do swojej indyjskiej podróży przygotowywał się długo i intensywnie. Nie jestem nawet w stanie sobie wyobrazić co musiałby poczuć ktoś , kto znalazłby się tam niespodziewanie i nie mając wcześniej żadnego pojęcia o tym niezwykłym kraju. Tym bardziej jeśli tym kimś jest mała dziewczynka.

W tej szczególnie trudniej sytuacji znalazła się kilkuletnia Nadana , wychowywana w Kanadzie, która po śmierci swoich rodziców , musi z dnia na dzień porzucić swoje stare kanadyjskie życie , na rzecz nowego w Indiach. Dziewczynka trafia pod opiekę swoich dziadków , których wcześniej znała jedynie z opowieści. To oni a także pozostali członkowie niesamowitej hinduskiej rodziny wprowadzać ja mają w ten niesamowity dla niej świat.

To tylko jeden z wątków tej pięknej, ciepłej powieści.
„Prawdziwy bohater” to historia pewnej zwyczajnej rodziny z całą galerią niezwykłych postaci. Autorka jest prawdziwą mistrzynią w kreśleniu portretów psychologicznych .I te pierwszo i drugoplanowe przedstawione są niezwykle wyraziście z dużą sympatią i poczuciem humoru. Są to bohaterowie z krwi kości, czarni i biali zarazem. Nie sposób nie zaprzyjaźnić się z nimi a już wyjątkowo trudno się z nimi rozstać.
Piękny język, plastyczne opisy ,wciągająca historia. Świetna książka , którą polecam wszystkim a w szczególności tym zakochanym w Indiach czytelnikom.

Każdy komu zdarzyło się być w Indiach wie doskonale , że to jedyne takie miejsce na ziemi , nieporównywalne z żadnym innym. Szok kulturowy zdarza się każdemu , choćby do swojej indyjskiej podróży przygotowywał się długo i intensywnie. Nie jestem nawet w stanie sobie wyobrazić co musiałby poczuć ktoś , kto znalazłby się tam niespodziewanie i nie mając wcześniej żadnego...

Czy można być dzisiaj niemal pozytywistycznym bohaterem? Czy można być nim we współczesnych Indiach? Czy tytułowy „prawdziwy bohater” podoła kłodom rzucanym pod nogi przez los? Co pocznie w obliczu rodzinnej tragedii? Jak zareaguje na trudne do zaakceptowania, dynamiczne, żywiołowe przemiany indyjskiego społeczeństwa? Czy znajdzie w indyjskiej tradycji czy mitologii siłę do własnej walki z otaczającą rzeczywistością? No i w końcu jak podoła aspiracjom zgłaszanym lub od dawna tłumionym i kłębiącym się w obrębie własnej rodziny? To tylko niektóre pytania, na które można szukać w tej książce odpowiedzi.

Ale największa wartość „Prawdziwego bohatera” Anity Rau Badami wynika przede wszystkim z nagromadzenia obserwacji codziennego życia w przemijającym świecie zubożałej rodziny bramińskiej. Autorce udało się przenieść mnie w duszne, upalne, zapylone i hałaśliwe pobocze dawnej ulicy braminów. Włączyła mnie w rytm życia rodziny głównego bohatera zakłócanego nie tylko wewnętrznymi sprzecznościami, bolączkami codziennego życia w południowoindyjskim mieście ale i erozją porządku kastowego a na dodatek wielką rodzinną tragedią. W wypadku samochodowym zginęła córka głowy opisywanej rodziny. Znużony ale i chyba pogodzony ze swoim życiem i ubóstwem Śripati (głowa rodziny) staje w obliczu nowego wyzwania, którego nie mógł się spodziewać w najdziwniejszych snach - opieki nad wnuczką urodzoną i wychowaną w Kanadzie.

„Śripati pomyślał, że to musi być dla niej dziwne i dezorientujące doznanie, ów nieustający huragan dźwięków: przekupniów, dzieci płaczących za rodzicami, kulisów nawołujących klientów, żebraków, muzykantów - całego cyrku ludzkiego zgromadzonego pod wysokim, łukowatym sklepieniem dworca w Madrasie. Zatkała paluszkami nos, żeby powstrzymać odór ryb, ludzi, oleju napędowego, smażeniny i czarnych kałuż na torach. Tłum zgęstniał, kiedy zbliżyli się do pociągu, i Śripati chwycił małą za rękę, gotów ją powstrzymać, nawet jeśli próbowałaby mu się wyrwać.”
Anita Rau Badami „Prawdziwy bohater”

Książka jest napisana dobrym językiem, z wartym docenienia zmysłem obserwacji. Godna polecenia, choć raczej smutna historia, dla wszystkich poszukujących w literaturze realiów indyjskiego życia.

P.S.
Ilustrowana wersja recenzji na: http://cyfranek.booklikes.com

Czy można być dzisiaj niemal pozytywistycznym bohaterem? Czy można być nim we współczesnych Indiach? Czy tytułowy „prawdziwy bohater” podoła kłodom rzucanym pod nogi przez los? Co pocznie w obliczu rodzinnej tragedii? Jak zareaguje na trudne do zaakceptowania, dynamiczne, żywiołowe przemiany indyjskiego społeczeństwa? Czy znajdzie w indyjskiej tradycji czy mitologii siłę do...