Nic tylko zasięgnąć opinii bukłaczka i czytać dalej:)

Nic tylko zasięgnąć opinii bukłaczka i czytać dalej:)

Filozofia. Nauka, która uczy samodzielnego myślenia. Przytaczania faktów, interpretowania i analizowania. Wywodzi się ze starożytnej Gracji. Pierwsi filozofowie koncentrowali swoje zainteresowania na przyrodzie i genezie powstania świata. Wśród najwybitniejszych uczonych możemy wyróżnić: Talesa z Miletu, Platona czy Kartezjusza. Wśród pisarzy moim ulubionym autorem, który w swoich powieściach przemycał i przytaczał zagwozdki filozoficzne, jest Umberto Eco. Więc z otwartą głową podchodziłem do niniejszej powieści francuskiego filozofa i pisarza Denisa Diderota. Czy powieść mi się spodobała? Czy w swojej treści była dla mnie zrozumiała? Czy czuć klimat dawnej epoki? I czy podobała mi się kreacja dwójki bohaterów? „Kubuś fatalista i jego pan” to powiastka filozoficzna wydana w 1796 roku. Która składa się głównie z dialogów. Może zacznę od tego, że mam ambiwalentne odczucie jeśli chodzi o lekturę. Niestety dla mnie nie była to satysfakcjonująca i przyjemna przeprawa. Oczywiście szanuje ambitny zamysł autora. Zabawa konwencją. Puszczanie oka do czytelnika. Niezłe oddanie realiów XVIII wiecznej Francji. Przyzwoite nakreślenie dwójki bohaterów, ale miejscami powieść była dla mnie zupełnie nie zrozumiała. Lubię w powieściach wstawki filozoficzne pod tym kątem nie jestem ignorantem. Nie stronie od zagmatwanych fabuł oraz pomysłów na ich realizowanie. Lubuje się w niejednoznacznej narracji. Ale „Kubuś Fatalista i jego pan” w pewnym stopniu okazał się ciężkim orzechem do zgryzienia. Jedynym punktem, który mój umysł mógł się zaczepić w meandry fabularne, to główne przesłanie autora. A mianowicie, że nasz los jest spisany i przesądzony z góry. Podejmujemy decyzje, które determinują nasze poczynania. Spotykamy osoby na swojej drodze, które mogą odmienić nasze życie. Można snuć teorie nad naszym życiem oraz interpretowaniem światopoglądu, który w sposób detaliczny przedstawił w swej opowiastce francuski filozof. Pisarz prowokuje odbiorcę do samodzielnego interpretowania faktów. Co samo w sobie jest wartością dodaną powieści. Najważniejsze to myśleć podczas czytania, i analizować co w danym fragmencie ma na myśli autor. Natomiast dwójka bohaterów to duet indywiduum, który pomimo mało atrakcyjnej fabuły sprawdził się jako pewna równowaga nad optyką ówczesnego świata. To dźwignia, która ma uzmysłowić czytelnikowi, jaki dany bohater reprezentuje nurt myślowy, który „uzbraja” nas w przemyślenia nad sensem co nas wokół otacza, oraz co się znajduje po drugiej stronie. Oczywiście to wszystko trzeba przesiać przez cienkie sitko, bowiem nie każdy przedstawiony światopogląd w literaturze jest nam bliski i w niego wierzymy. Najważniejsze to być zgodnym z samym sobą, i mieć pewien kodeks moralny, którym się kierujemy i trzymamy przez całe życie. Natomiast wątek miłosny również pojawia się w powieści. Jest to parabola szukania w życiu szczęścia, oszukania przeznaczenia i znalezienia własnej drogi. W tej materii nie tylko jest najważniejsza namiętność, ale dokładne poznania swojej połówki. Nie tylko jej pragnień, ale również marzeń i pełnego zrozumienia. Trochę mi przykro, że w pełni nie zrozumiałem powieści. Po części to moja wina, bowiem nie posiadam instrumentów, lub przymiotów, aby wszystkie niuanse wyłapać, i zrozumieć w tej „Studni mądrości” jaką reprezentował Denis Diderot. Ale pocieszam się tym, że większość moich wyborów czytelniczych jest trafiona, a różne meandry potrafię dobrze zinterpretować i zrozumieć. Summa summarum, klasyka, która tym razem nie trafiła do mojego serca i przekonania. Ale nie traktuje tej powieści jako straconego czasu, ale swego rodzaju nauki, która pomimo wszystko poszerzyła moje horyzonty. Pozycja moim zdaniem dla wąskiego grona. Dla mnie książka, która jednak nie dało mi tego, czego się spodziewałem.

Filozofia. Nauka, która uczy samodzielnego myślenia. Przytaczania faktów, interpretowania i analizowania. Wywodzi się ze starożytnej Gracji. Pierwsi filozofowie koncentrowali swoje zainteresowania na przyrodzie i genezie powstania świata. Wśród najwybitniejszych uczonych możemy wyróżnić: Talesa z Miletu, Platona czy Kartezjusza. Wśród pisarzy moim ulubionym autorem, który w...

Oceniam tę książkę wysoko,

Dlaczego skoro posiada i elementy nudne?
Dlatego że gdy ją czytałem, czułem niejaki "dialog" autora ze mną jako czytelnikiem, książka zaczynała się jako opowiadanie a stała się swoistą historią,

może snem?

Na pewno nie jest to książka dla dzieci :)

- dorosły warto by po nią sięgnął.

Oceniam tę książkę wysoko,

Dlaczego skoro posiada i elementy nudne?
Dlatego że gdy ją czytałem, czułem niejaki "dialog" autora ze mną jako czytelnikiem, książka zaczynała się jako opowiadanie a stała się swoistą historią,

może snem?

Na pewno nie jest to książka dla dzieci :)

- dorosły warto by po nią sięgnął.

zdecydowanie ciekawa książka, choć czasem traciłam przy niej zainteresowanie czasem, ale doskonale rozumiem czemu stała się ważna dla historii literatury.

zdecydowanie ciekawa książka, choć czasem traciłam przy niej zainteresowanie czasem, ale doskonale rozumiem czemu stała się ważna dla historii literatury.

Osiemnastowieczna maniera pisarska z rezonerem zwracającym się bezpośrednio do czytelnika jest męcząca. Żart Diderota polegający na tym, że każda opowieść przerywana jest po to, żeby rozpocząć nową, śmieszny był pierwszych 5 razy. Potem już raczej tylko irytował. Mnóstwo szczegółowo opisywanych wydarzeń banalnych. Krygowanie się ze swoim kompleksem wobec na przykład Voltaire'a. Można doszukać się tu jednej czy dwóch lepszych opowieści, które jakoś intrygują, są moralnie dwuznaczne i dają do myślenia. Dla nich warto się być może przebić przez całość, przymykając oko na ględzenie i niezbyt wysokiego lotu żarty o chlaniu i trachaniu.
5,5/10

Osiemnastowieczna maniera pisarska z rezonerem zwracającym się bezpośrednio do czytelnika jest męcząca. Żart Diderota polegający na tym, że każda opowieść przerywana jest po to, żeby rozpocząć nową, śmieszny był pierwszych 5 razy. Potem już raczej tylko irytował. Mnóstwo szczegółowo opisywanych wydarzeń banalnych. Krygowanie się ze swoim kompleksem wobec na przykład...

Przed rozpoczęciem czytania myślałem, że to lektura dla dzieci i młodzieży, a jest całkiem odwrotnie. Jestem bardzo pozytywnie zaskoczony wspaniałością książki, szczególnie wnikliwością filozoficzną życia codziennego okraszoną poczuciem humoru autora. Występuje sporo pobocznych historyjek z których kilka razy głośno i szczerze się śmiałem. Na myśl przychodzą mi sceny z komedii Aleksandra Fredry i Moliera oraz... "Przygód dobrego wojaka Szwejka". W przyszłości chcę ponownie przeczytać tę książkę. Z satysfakcją prześledzę losy zabawnych bohaterów u których występuje specyficzna relacja (formalnie to "pan – sługa"). Kubuś mimo braku wykształcenia wykazuje się bystrością umysłu, wypowiada ciekawe przemyślenia i czasami okazuje się być hultajem. Pan ukazany jest jako człowiek słabego charakteru. Widzę, że Denis Diderot przy każdej nadarzającej się okazji piętnuje duchowieństwo. Natomiast bardzo ciekawa jest przedmowa tłumacza Tadeusza Żeleńskiego (Boy'a),który jako pierwszy dokonuje przekładu tego dzieła na język polski.

Przed rozpoczęciem czytania myślałem, że to lektura dla dzieci i młodzieży, a jest całkiem odwrotnie. Jestem bardzo pozytywnie zaskoczony wspaniałością książki, szczególnie wnikliwością filozoficzną życia codziennego okraszoną poczuciem humoru autora. Występuje sporo pobocznych historyjek z których kilka razy głośno i szczerze się śmiałem. Na myśl przychodzą mi sceny z...

Czytane lata temu, miało swój urok i niepowtarzalny humor :)

Czytane lata temu, miało swój urok i niepowtarzalny humor :)

Ta powiastka filozoficzna ponoć stała się źródłem do takich klasyków jak "Ferdydurke" czy "Ulisses". Zaskakuje, że książka z XVIII wieku broni się do dzisiaj. Czytałem dawno temu, ostatnio tylko powtarzałem fragmenty, ale jak dobrze się to czyta. Jest humor, bezbłędnie napisane dialogi, oraz konwersacja autora z czytelnikiem na poziomie metatekstualnym.

Uwielbiam postać Kubusia i jego życiową filozofię.

Ta powiastka filozoficzna ponoć stała się źródłem do takich klasyków jak "Ferdydurke" czy "Ulisses". Zaskakuje, że książka z XVIII wieku broni się do dzisiaj. Czytałem dawno temu, ostatnio tylko powtarzałem fragmenty, ale jak dobrze się to czyta. Jest humor, bezbłędnie napisane dialogi, oraz konwersacja autora z czytelnikiem na poziomie metatekstualnym.

Uwielbiam postać...

Książka okazała się dla mnie bardzo pozytywnym zaskoczeniem i chętnie jeszcze kiedyś do niej wrócę. Mnóstwo niebanalnego humoru, trochę awanturniczych przygód, a do tego niemało ciekawych spostrzeżeń i przemyśleń na temat epoki w jakiej dzieje się akcja i ludzkich zachowań.

Książka okazała się dla mnie bardzo pozytywnym zaskoczeniem i chętnie jeszcze kiedyś do niej wrócę. Mnóstwo niebanalnego humoru, trochę awanturniczych przygód, a do tego niemało ciekawych spostrzeżeń i przemyśleń na temat epoki w jakiej dzieje się akcja i ludzkich zachowań.

"Kubuś Fatalista i jego pan" to XVIII-wieczna powieść filozoficzna napisana przez Denisa Diderota. Pomysł na książkę wydaje się być w porządku, niestety autor zbyt chaotycznie przeskakuje z tematu na temat. Niby celowo, ale jednak w sporej mierze wpłynęło to negatywnie na finalny odbiór utworu. Bardzo lubię czytać klasykę, nie przeszkadza mi swoisty język dawniejszych czasów, ale nie podoba mi się to pomieszanie z poplątaniem w dziele Diderota. Widocznie "tak było zapisane w górze", że będę miała takie odczucia. Nic na to nie można poradzić, Kubuś Fatalista zapewne by mnie tutaj doskonale rozumiał.

Pomimo tego przygody tytułowych bohaterów były interesujące, a ich pojedynki słowne zabawne. Łączyła ich także widoczna zażyłość, chyba dość rzadko spotykana między sługą a panem. Niekiedy mieli również ciekawe wnioski dotyczące otaczającego świata i nie bali się oceniać ludzkich postępków, w tym swoich. Aczkolwiek można było dostrzec pewne (społeczne) przyzwolenie na niektóre grzeszki, że to tak to ujmę. Chyba jeszcze nieraz spotykam się z tym zabiegiem we francuskich utworach.

"Kubuś Fatalista i jego pan" to XVIII-wieczna powieść filozoficzna napisana przez Denisa Diderota. Pomysł na książkę wydaje się być w porządku, niestety autor zbyt chaotycznie przeskakuje z tematu na temat. Niby celowo, ale jednak w sporej mierze wpłynęło to negatywnie na finalny odbiór utworu. Bardzo lubię czytać klasykę, nie przeszkadza mi swoisty język dawniejszych...