Akcja powieści zaczyna się w momencie, w którym główny bohater Lucjusz Wibiusz, spotyka greckiego filozofa Aristomedosa na Forum Romanum. Będący pod wrażeniem mądrości mędrca, chłopak pragnie pogłębić swoją filozoficzną wiedzę pod skrzydłami tegoż człowieka. Aristodemos proponuje mu, by przez najbliższy czas mu towarzyszył i pobierał od niego nauki. Niespodziewanie jednak dochodzi do morderstwa, a grecki filozof zostaje zatrudniony, by rozwikłać tajemniczą zagadkę śmierci Decymusa Wettiusza.

Opis powieści zapowiadał oryginalną i ciekawą powieść, przepełnioną wiedzą o starożytnym Rzymie. To, czego autorce nie można odmówić to fakt, że zna wspomnianą cywilizację bardzo dobrze, co widać doskonale podczas lektury. Pisarka stara się przedstawiać w każdym rozdziale jakiś segment codziennego życia, dzięki czemu przybliża czytelnikowi wiedzę na temat starożytnego Rzymu nie poprzez pryzmat jakiś ważnych wydarzeń, a życie zwykłych ludzi. W książce trzeba się też zmierzyć z dużą dawką filozofii, która występuje tutaj praktycznie w każdym rozdziale. Dysputy okraszone wielkimi myślami nie są proste do przyswojenia, choć Urszula Soja bardzo starała się, by przedstawić to w sposób przestępny.

Przechodząc jednak do samej fabuły powieści — widać, że pisarka bardzo się starała zrobić z Aristodemosa i Lucjusza Wibiusza duet na wzór Holmes&Watson, umieszczając ich w realiach starożytnego Rzymu. Niestety, nie koniecznie wyszło to tej książce na dobre. Główny bohater przez całą powieść praktycznie stoi w cieniu Aristodemosa i zdaje się jedynie obserwatorem poczynań greckiego filozofa, nie wnosząc samemu zbyt wiele do fabuły. Z drugiej strony filozof wydaje się postacią, która wszystko wie i planuje dwa kroki w przód pewne działania, nie myląc się praktycznie wcale w swoich ocenach. Obie postawy wspomnianych postaci niestety po jakimś czasie po prostu stają się nudne. Cała sprawa morderstwa również nie jest jakaś rewolucyjna, a jeśli wczytało się dobrze w dialogi, to można było prawidłowo wytypować mordercę przed oficjalnym rozwiązaniem tejże tajemnicy. Autorka wprowadzała również małe wątki poboczne, które zapewne miały dodać urozmaicenie do fabuły, jednak tak naprawdę wnoszą one niewiele, ku ogólnemu rozgoryczeniu. Choć styl pisania w powieści był prosty i przystępny, niestety nie dało się ukryć, że są pewne aspekty, które nie zostały odpowiednio opracowane.

„Srebrzysty Blask” nie jest powieścią bezbłędną. Autorka ma dużą wiedzę na temat starożytnego Rzymu, którą chciała przekazać w bardziej skomercjalizowanej formie. Zdaje się jednak, że chciała umieścić w powieści za dużo wspomnianej wiedzy w stosunku do fabuły i postaci, które niestety nie są w pełni dopracowane. Nie jest to jednak źle napisana książka. Pomimo wspomnianych wad, z chęcią polecę tę powieść osobom, które mają ochotę sięgnąć po coś innego i spróbować zanurzyć się w realiach starożytnego Rzymu.

Edyta Tomaszewska