Podobnie jak w poprzednim tomie, autor zaczyna od streszczenia najważniejszych wydarzeń, co pomaga ułożyć sobie w głowie fakty, które dotąd poznawaliśmy fragmentarycznie, w gąszczu różnych linii czasowych. Choć świat opisany w powieści jest już rozbudowany, Islington nadal jest w stanie zabrać nas w nowe miejsca: do Kuźni Shalis, Ilsan Gathdel Teth po drugiej stronie Bariery, do Samotni, dok’enu w umyśle Ashy (czy raczej Caedena), do zawieszonego w czasie obozu pracy w Zvaelar. Na stronach powieści znajdzie się też miejsce dla wielu nowych postaci, w tym nowego rodzaju potworów, dzięki czemu akcja nadal rozwija się dynamicznie. A co najważniejsze – kiedy spoglądamy na bohaterów trzeciego tomu, widzimy wyraźnie, jak daleką drogę przeszli od początku swojej przygody.

Islington miał odwagę rzucić w swoich powieściach wyzwanie czasowi i wychodzi z tego starcia zwycięsko. Oczywiście dla czytelnika rozplątanie wątków przeszłych, przyszłych i teraźniejszych wydarzeń stanowi pewną trudność, ale jest to trud, który warto podjąć. Zabawy z czasem prowadzą do ciekawych sytuacji: w rezultacie mamy kilku bohaterów, o których wiemy, że nie mogą zginąć, przynajmniej do określonego momentu, więc możemy przypuszczać, że uda im się wybrnąć z każdych tarapatów. Co nie znaczy, że ich przeżycia są pozbawione napięcia – może niektórzy bohaterowie są w pewnym sensie nieśmiertelni (tymczasowo nieśmiertelni…), ale to nie znaczy, że nie można ich zranić fizycznie i psychicznie. Bardzo ciekawe jest też to, jak autor pokazuje nam kwestię dobra i zła: zazwyczaj w powieściach bohaterowie pozytywni walczą przeciw negatywnym, tymczasem w „Trylogii Licaniusa” bardzo trudno jest ocenić, gdzie leży dobro, a gdzie zło. Islingtonowi udało się stworzyć bohaterów, którzy sami nie wiedzą, czy zmierzają do ocalenia, czy do zniszczenia świata. Ich bóg okaże się wybawicielem czy potworem? Między czernią a bielą kryje się cała paleta barw.

Islington postarał się o to, żeby zaangażowanie czytelnika rosło z tomu na tom i z rozdziału na rozdział. W pewnym momencie można się obawiać, czy autorowi uda się satysfakcjonująco zamknąć wszystkie wątki, ale ostatecznie i w tej kwestii nas nie zawodzi. „Trylogia Licaniusa” to cykl tak złożony i pełen zwrotów akcji, że można będzie do niego wielokrotnie wracać, aby na nowo odkrywać radość płynącą z lektury każdego rozdziału i ze śledzenia splątanych losów bohaterów. Aż po ostateczny kres.

Agnieszka Kruk