Kawa, magia i kłopoty

Kate Kole ma jedną cechę, która w zależności od sytuacji może być zaletą lub wadą. Mianowicie nie potrafi przejść obojętnie obok grubiaństwa i agresji. Choćby nieustannie powtarzała sobie, że to nie jej sprawa, ostatecznie musi się wtrącić. Właśnie ta cecha sprowadza na nią kłopoty, i to takie przez duże K. Gdy pewnego dnia w kawiarni zwraca uwagę nieuprzejmemu bubkowi, nie ma pojęcia, jak bardzo to wydarzenie wpłynie na jej życie.

Główna bohaterka oprócz wewnętrznego przymusu reagowania, gdy jest świadkinią przemocy w różnej formie, ma potrzebę chronienia najbliższych oraz pragnienie odcięcia się od przeszłości. Wszystkie te cechy mają istotne znaczenie w historii, która się jej przydarza. Incydent w kawiarni wprawia w ruch machinę, która sprowadza na Ziemię magiczne istoty. Ich cel jest jeden – ukarać śmiertelniczkę stanowiącą zagrożenie dla fae. Misja wydaje się banalna, jednak wszystko idzie zupełnie nie tak, jak zaplanowały. Niespodziewanie Kate udaje się przechytrzyć groźnych zabójców i zaangażować ich do pracy w swojej nowo otwartej kawiarni.

Jennifer Kropf pomysł miała iście fantastyczny. Wrzucenie bezwzględnych fae do świata ludzi i zmuszenie ich do życia jak słabi śmiertelnicy – to materiał na szaloną czytelniczą przygodę. I rzeczywiście, czego w tej książce nie ma! Są absolutnie przerażający i irytująco przystojni fae, są tajemnice i magiczne zasady, których złamanie grozi nie tylko śmiercią, są wyszkolone zabójczynie, jest okrucieństwo i bezgraniczna miłość, jest przyjaźń i poświęcenie.

Mimo że w książce dzieje się wiele, akcja toczy się nieśpiesznie. Bohaterowie mają czas na zastanowienie, podjęcie decyzji, na bliższe poznanie się. Przy okazji czytelnik dostaje możliwość wsiąknięcia w ten świat i poznania rządzących nim reguł. Choć nie wszystkie zasady wydają się sensowne, to są konsekwentne. Jedyne, czego w tej historii zabrakło, to więcej magicznego świata. Większość akcji toczy się w Toronto, więc z Północnym Zakątkiem Wieczności zapoznajemy się raczej pobieżnie. A potencjał widać tu spory. Czuję niewielki niedosyt i czekam na więcej w kolejnych dwóch tomach.

Nie samym świata opisaniem książka stoi. Tę historię tworzy cała galeria postaci – nietuzinkowych, intrygujących i odpowiednio umotywowanych. Najciekawszy jest książę Cress. Widać, że autorka włożyła wiele uczucia w przedstawienie jego przeszłości, motywacji i cech charakteru. Jak to zwykle bywa, najwięcej sympatii wzbudzają bohaterowie, którzy przechodzą jakąś przemianę. Tu wyjątku nie ma. Bezwzględny i mściwy fae ma do przejścia wyboistą drogę, pełną zakrętów i rozstajów, na których musi podjąć trudną decyzję, w którą stronę skieruje swój los. Przy nim główna bohaterka wypada niestety nieco bezbarwnie. W mojej pamięci składa się z zaledwie jednej cechy. Brakuje w niej kontrastów i konfliktu. Książę kradnie tu cały show.

Książki nie zaliczam do wybitnych czy specjalnie wyróżniających się. Jednak jest to przyjemna lektura, niepowodująca zgrzytania zębami ani ciarek żenady, w sam raz na dłuższe jesienne wieczory – do gorącej herbaty lub kawy będzie jak znalazł.

Ewa Jemioł