Immanuelle Moore jest wyklętą w bardzo konserwatywnej społeczności Betel. Tam słowo Proroka jest święte, a wszelkie grzeszne uczynki i sprzeciwianie się woli lidera jest surowo karane. Największym zakazem objęty jest Czarnolas. Miejsce, które skrywa w sobie czarną magię i duchy czterech potężnych czarownic, które pokonał Pierwszy Prorok. Główna bohaterka, choć wie, że ze względu na grzechy swojej matki i pochodzenie ojca już zawsze będzie obywatelką drugiej kategorii, to jednak jak może podąża za słowami Proroka. Do czasu aż pewien niesforny baranek ucieka do zakazanego lasu, a Immanuelle wbiega tam za nim. Od tego momentu Czarnolas będzie ją wzywał i domagał się ofiary.

Największą zaletą tej powieści jest duszny, opresyjny wręcz klimat. Możemy się poczuć jak Immanuelle – zamknięci w konserwatywnej społeczności, w której kobieta nie znaczy więcej niż narzędzie do płodzenia dzieci, a jej płeć kojarzy się jedynie z uległością wobec mężczyzny i mrocznej magii, która z łatwością może ją posiąść. Immanuelle jednak nie jest cichą bohaterką. Nie boi się zawalczyć o swoje i powiedzieć tego, co myśli – a to dość często pakuje ją w kłopoty. Z uporem próbuje dotrzeć do prawdy o swojej matce i duchach z lasu, które – jak się okazuje – wzywają tylko i wyłącznie ją. Dlaczego to właśnie Immanuelle wydaje się kluczem do plag rzuconych na Belen, które mogą doprowadzić do zagłady? Co takiego zrobiła jej matka Miriam?

Ogromnie podobały mi się biblijne nawiązania, które Alexis Henderson zdecydowała się wpleść do swojej powieści. Robi to w bardzo subtelny sposób, choć sama nie ukrywa, skąd czerpała inspirację. Pojawiają się również nawiązania do różnego rodzaju sekt, między innymi Jima Jonesa. Wątek religijny, choć subtelny i nienachalny, jest jednak obecny, bo szczerze wątpię, żeby jakikolwiek czytelnik nie zauważył tych wielu nawiązań. Jedynym minusem może być dość oczywisty wątek romantyczny. Znacie to uczucie, gdy pojawia się męska postać i już wiecie, jak to się wszystko skończy? No to „Godzina wiedźm” jest właśnie książką tego typu.

I pewnie oceniłabym tę książkę niżej, bo niejeden bardziej wytrawny czytelnik stwierdziłby, że to przyjemne czytadełko i nic więcej, ale to, jak dobrze bawiłam się na tej powieści, podnosi ocenę co najmniej o dwa punkty. Od tej lektury wręcz nie sposób się oderwać, jej mroczny klimat wciąga równie mocno, co Czarnolas. Chce się poznać więcej, jak najszybciej dotrzeć do końca, a jednocześnie trudno przewracać strony w szaleńczym tempie, gdy trzyma się kciuki za główną bohaterkę.

Ta opowieść to połączenie „Opowieści podręcznej” z serialem „Salem”, do tego okraszone nastoletnim romansem, który z pewnością trafi do serc młodszych czytelników. Nie każdemu będzie takie ciastko smakować, ale z pewnością znajdą się i tacy, którzy pokochają je bez granic. Warto sięgnąć i przekonać się, po której stronie barykady się znajdziemy.

Kinga Kolenda